Αποζημιώσεις για τις θηριωδίες του Β’ ΠΠ ζητά η Πολωνία απ’ την Γερμανία – Πως η Ελλάδα πρέπει να παίξει το «χαρτί» της

Μετά τις σκέψεις για αποζημιώσεις της Ναμίμπια από την Γερμανία για την περίοδο της αποικιοκρατίας φαίνεται ότι σειρά παίρνει και η Πολωνία για τις ναζιστικές θηριωδίες.

Η εντολή του Αδόλφου Χίτλερ να εισβάλει στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 — η ημερομηνία που και επίσημα αρχίζει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος — έφερε την Πολωνία στο κέντρο της τότε επικαιρότητας.

Ο ηγέτης του πολωνικού κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS), Γιαροσλάβ Κακζίνσκι, τονίζει ότι πρόκειται για «ιστορική αντεπίθεση» η μελέτη του πολωνικού Κοινοβουλίου για το εάν πρέπει η χώρα του να αιτηθεί νέων πολεμικών επανορθώσεων για τις μαζικές απώλειες που υπέστη κατά τον Β’ ΠΠ.

Είναι ένα θέμα εξαιρετικά «φλέγον» για την ελληνική εξωτερική πολιτική καθώς η Ελλάδα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θύματα των ναζιστικών εγκλημάτων και η περίοδος της Κατοχής κατέστρεψε όχι μόνο την οικονομία της χώρας αλλά της δημιούργησε τεράστια προβλήματα στις υποδομές της που έκαναν δεκαετίες να ξεπεραστούν.

Πρόκειται για ένα θέμα προφανούς ελληνικού ενδιαφέροντος, καθώς η χώρα μας έχει το «προνόμιο» να έχει ουσιαστικά αποκλειστεί από αυτές τις αποζημιώσεις ιστορικά, όπως και η Πολωνία, η κομουνιστική κυβέρνηση της οποίας ψήφισε το 1953 παραίτηση από το δικαίωμα στο πλαίσιο της επίλυσης του «γερμανικού προβλήματος» στο πνεύμα της δημοκρατίας και της ειρήνης…

Στις 11 Αυγούστου θα παρουσιαστεί στο πολωνικό Κοινοβούλιο η έκθεση της ερευνητικής του υπηρεσίας για το θέμα, μια μελέτη που θα έχει προφανές ενδιαφέρον και για την Ελλάδα, αφού τα ευρήματά της θα μπορούν να συγκριθούν με αυτά της ελληνικής έκθεσης για το θέμα.

Μπορεί η Γερμανία να έτυχε αυτής της ευνοϊκότατης ρύθμισης εκείνη την εποχή η οποία συνέβαλε στο μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της χώρας, όταν όμως έχει σωρεύσει σε βάρος όλων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών κολοσσιαία πλεονάσματα, είναι λογικό να «ξυπνούν μνήμες»…

Και στο πολιτικό επίπεδο όμως υφίσταται μια «ποιοτική διαφοροποίηση», αφού άλλο είναι να αποσπάς χρήμα από μια χώρα κατεστραμμένη από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, έστω κι αν η ίδια τον προκάλεσε και άλλο να την αφήνεις να σταθεί στα πόδια της και να ζητάς να καρπωθείς μέρος της οικονομικής της επιτυχίας.

Φυσικά, όχι με τρόπο που να ξυπνούν μνήμες και από την άλλη πλευρά και να αντιμετωπίσει η Ευρώπη μια άνοδο της επιρροής ακροδεξιών πολιτικών σχηματισμών στη Γερμανία, κάτι το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κορυφαίο πρόβλημα ευρωπαϊκής ασφάλειας, προερχόμενο όχι από τη Ρωσία.

Όσον αφορά τη δικαιολογητική βάση προβολής του αιτήματος, για παράδειγμα, ο υπουργός Άμυνας, Άντονι Μασιέρεβιτς, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της καταβολής γερμανικών αποζημιώσεων, δήλωσε ότι η Πολωνία τότε ήταν κράτος-μαριονέτα της Σοβιετικής Ένωσης, με αποτέλεσμα η απόφαση αυτοεξαίρεσης να έχει ληφθεί καθ’ υπόδειξη -και λαμβάνοντας υπόψη τα γεωστρατηγικά συμφέροντα- άλλων.

Υπάρχουν βέβαια και πολιτικοί που προβάλλουν άλλο ένα επιχείρημα που «ξύνει πληγές», υποστηρίζοντας ότι αν οι Εβραίοι -ορθώς- έλαβαν αποζημιώσεις για την απώλεια περιουσίας, γιατί δεν δικαιούνται και όλοι οι υπόλοιποι, ένα επιχείρημα επίσης ελληνικού ενδιαφέροντος.

Τα ποσά είναι κολοσσιαία, αν κανείς λάβει υπόψη ότι οι Πολωνοί έχασαν έξι εκατομμύρια από τον πληθυσμό τους ενώ και οι καταστροφές στη χώρα ήταν τεράστιες, με την Ελλάδα να είναι στην ίδια μοίρα αναλογικά με το μέγεθος και την απώλεια πληθυσμού και όχι μόνο.

Η Γερμανία ασφαλώς και πατάει στη συμφωνία του 1953 για να δηλώσει ότι δεν χρωστάει τίποτα – κάτι παρόμοιο κάνει και με την Ελλάδα – κι ας έχει 90 δισεκατομμύρια ευρώ έσοδα μηνιαίως από τις εξαγωγές της βιομηχανίας της. και προβάλλει το ολίγον αστείο, ότι η Γερμανία ανέλαβε την πολιτική, ηθική και οικονομική ευθύνη για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αρνούμενη σε εκατομμύρια θύματά της ή τις χώρες που κατέστρεψε να τις αποζημιώσει.