Νέα α/τ βλήματα Kornet-2 με ακτίνα δράσης 10 χλμ. αγοράζει από την Ρωσία η Τουρκία!

Ένας νέος κίνδυνος παρουσιάζεται για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις καθώς οι Τούρκοι αναφέρουν ότι δεν θα αγοραστούν μόνο οι ρωσικοί S-400 αλλά και επιπλέον ρωσικά αντιαρματικά συστήματα 9M133 Kornet

Πρόκειται για ένα όπλο που χρησιμοποιεί και ο ελληνικός Στρατός και είναι ικανό να καταστρέψει με μοναδική ευκολία οποιοδήποτε άρμα μάχης.

Στον κρίσιμο τομέα των κατευθυνόμενων αντιαρματικών βλημάτων ο ΕΣ διατηρεί σε υπηρεσία 196 εκτοξευτές Kornet-E μέγιστου βεληνεκούς 5.500 μέτρων και συνολικά 1.100 αντιαρματικούς πυραύλους.

Οι Τούρκοι διαθέτουν 80 εκτοξευτές και 800 πυραύλους από το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα.

Φέρει διπλή αντιαρματική κεφαλή (ΗΕΑΤ) με αναφερόμενη ικανότητα διάτρησης 1200 χλστ. θώρακα προστατευμένου από ενεργή θωράκιση. Εναλλακτικά, ο πύραυλος μπορεί να φέρει θερμοβαρική κεφαλή.

Weight 27 kg (29 kg with launch tube)

Length 1200 mm

Diameter 152 mm

Warhead 1000-1200 (9K135), 1200 (E), 1300 (D) mm RHA penetration after ERA with Tandem HEAT, Thermobaric

Warhead weight 4.6 kg (10 lb) HEAT

Detonation mechanism
Impact fuze

Wingspan 460 mm

Propellant Solid-fuel rocket
Operational range Κοrnet

100-5,500 m

Kornet-EM

8,000 m (anti-tank),
10,000 m (thermobaric)

Guidance system
SACLOS laser beam riding

Steering system
Two control surfaces

Accuracy <5 m

Launch platform
Individual, vehicles, Kornet-T, Kornet-D, Bumerang-BM

Η σημασία του αντιαρματικού στην σημερινή εποχή είναι τεράστια καθώς με ένα βλήμα που έχει αξία κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, καταστρέφεται ένα άρμα μάχης το οποίο αξίζει εκατομμύρια δολάρια.

Επιτυχείς άμυνες είναι αυτές που είναι ταυτόχρονα επιθετικές. Αυτές που χρησιμοποιούν άμεσα πυρά αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων οχημάτων, καθώς και έμμεσα πυρά πυροβολικού και όλμων, πυρά αεροσκαφών και επιθετικών ελικοπτέρων, συνδυάζουν επιχειρήσεις πληροφοριών και ελιγμό επί του εδάφους, για να προσβάλουν και καταστρέψουν τα στρατηγεία, τα κέντρα επικοινωνιών, τις εφεδρείες του εχθρού.

Οι στατικές και κινητές δυνάμεις συνδυάζονται για να στερήσουν από τον εχθρό την πρωτοβουλία και να μεταπέσουν με επιτυχία από την άμυνα στην επίθεση. Αυτή η άμυνα είναι αποτελεσματική και πράγματι μπορεί να δώσει τη νίκη. Μόνο η έγκαιρη καταστροφή μεγάλου μέρους του αντιπάλου και όχι απλώς ή απώθηση φέρνει τη νίκη. Η τριβή δεν καταστρέφει τον αντίπαλο, απλώς τον καθυστερεί.

Από τις μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση σωστής διεξαγωγής, αμυντικής επιχείρησης είναι η μάχη του Κούρσκ, που έγινε στο Ανατολικό Μέτωπο τον Ιούλιο του 1943.

Στην εβδομαδιαία μάχη, οι Σοβιετικοί οργάνωσαν άμυνα με μέτωπο 30 χλμ. και βάθος 15 χλμ., με τρεις διαδοχικές αμυντικές τοποθεσίες, 6.000 αντιαρματικά όπλα και 3.300 άρματα μάχης. Παρά τις αρχικές τους απώλειες, οι Σοβιετικοί κατόρθωσαν να ανακόψουν τη γερμανική επίθεση, να προκαλέσουν απώλειες της τάξης των 10.700 Γερμανών και 220 αρμάτων μάχης, ενώ πέτυχαν να αντιστρέψουν τη ροή του πολέμου.

To παράδειγμα του Κούρσκ δείχνει πώς μια άμυνα περιοχής μπορεί να στηριχτεί κύρια στα αντιαρματικά και να αφήσει χώρο για τις τοπικές αντεπιθέσεις (spoiling attacks) και κύρια για τις ισχυρές αντεπιθέσεις των αρμάτων και τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης (counterattacks).

Στην Ανατολική Θράκη υπάρχουν ήδη επτά τουρκικές τεθωρακισμένες ταξιαρχίες και έξι μηχανοκινήτου πεζικού.

Σε περίπτωση επίθεσης στη χώρα μας, οι Τούρκοι θα προσανατολίσουν ένα μέρος από αυτές τις δυνάμεις σε ορισμένες περιοχές, όπου υπάρχουν πόροι και σημεία γεφύρωσης.

Η ελληνική πλευρά, κατά τον αείμνηστο Π. Κονδύλη στη «Θεωρία του Πολέμου», θα πρέπει «να επικεντρώσει τα διαθέσιμά της, αποκλειστικά στη συντριβή του κύριου όγκου των εχθρικών δυνάμεων, εκεί όπου αυτές θα ρίξουν το βάρος τους και ει δυνατόν πριν προλάβουν να αναπτυχθούν πλήρως … γιατί καμία άμυνα δεν είναι τελεσφόρα, αν δεν εμπεριέχει μια δραστική τιμωρία του επιτιθεμένου».

Η επίθεση συνήθως εκτελείται με διείσδυση στην εχθρική τοποθεσία και στη συνέχεια ακολουθεί η διάσπαση. Αυτή η πρακτική χρησιμοποιείται όταν δεν εκτελείται συγχρόνως πλευρικός ελιγμός (υπερκερωτικός ελιγμός) ή όταν ο χρόνος δεν επιτρέπει την υπερκέραση ή η εχθρική αμυντική διάταξη είναι μεγάλη σε μήκος και παράλληλα έχουν βρεθεί αδύναμα σημεία στην εχθρική άμυνα.

Έτσι, η διάρρηξη είναι η γρήγορη λύση και δεν απαιτεί λεπτομερή σχεδίαση και αναγνωρίσεις στον Εβρο. Όμως, αποτελεί την πλέον επικίνδυνη λύση, γιατί σε κάθε περίπτωση είναι μια μορφή μετωπικής ενέργειας με κίνδυνο μεγάλες απώλειες.

Σε μια επιθετική ενέργεια, τα ερπυστριοφόρα ΤΟΜΑ μαζί με τα άρματα μάχης ξεκινούν από κάποιο χώρο συγκέντρωσης, με κατεύθυνση προς τον αντικειμενικό σκοπό (ΑΝΣΚ), που είναι είτε εδαφική περιοχή είτε συγκέντρωση εχθρικών δυνάμεων.

Οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι μικρές και όταν πλησιάζουν τον εχθρό εγγίζουν τα 50 έως 100 μ., ενώ ακολουθούν τα άρματα μάχης σε απόσταση 100 έως 200 μ. πίσω και στα ενδιάμεσα διαστήματα των αρμάτων μάχης.

Η διάβαση του Σουέζ ήταν αποτέλεσμα καλής συνεργασίας αρμάτων και πεζικού. Η αντεπίθεση των Ισραηλινών κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ, όταν οι Αιγύπτιοι αρχικά διέσπασαν την αμυντική γραμμή Μπαρ Λεβ της διώρυγας του Σουέζ και μετέφεραν την Γ΄ Στρατιά τους στη ανατολική όχθη του Σινά, αποτελεί, τα τελευταία χρόνια, το καλύτερο παράδειγμα επιθετικής ενέργειας που προσβάλλει το κέντρο βάρους του αντιπάλου.

Τον Οκτώβριο του 1973, και ενώ ολόκληρη αιγυπτιακή στρατιά βρισκόταν στο έδαφος του Σινά, οι Ισραηλινοί προώθησαν δυνάμεις και κατόρθωσαν να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο, περνώντας δυτικά του Σουέζ την 17η Οκτωβρίου, 11 μέρες μετά την έναρξη της αραβικής επίθεσης στο Σουέζ και το Γκολάν.

Οι Αιγύπτιοι εντόπισαν το ισραηλινό προγεφύρωμα 36 ώρες αφότου οι Ισραηλινοί αλεξιπτωτιστές πάτησαν το πόδι τους στη δυτική όχθη.

Το ισραηλινό προγεφύρωμα την πρώτη μέρα είχε 13 άρματα μάχης και αλεξιπτωτιστές, ενώ από τη δεύτερη ημέρα εισήλθαν 120 άρματα και αυτός είναι ο συνολικός αριθμός των αρμάτων που πέρασε δυτικά, κατέστρεψε τις βάσεις των αντιαεροπορικών και απέκοψε τον ανεφοδιασμό της Γ΄ Στρατιάς.

Οι Ισραηλινοί παρέβλεψαν τους κινδύνους για τα πλευρά και νώτα τους και επιτέθηκαν με μόνο σκοπό την ολοκλήρωση των στρατηγικών τους στόχων, ακόμη και σε βάρος των επιμέρους τακτικών.

Είναι προτιμότερο να γνωρίζουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τον αντίπαλο παρά να ξορκίζουμε το κακό.

Σε περίπτωση που επιτεθούν οι εξ Ανατολών «σύμμαχοι» στον Έβρο, θα προωθήσουν τις τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες ταξιαρχίες στις περιοχές συγκεντρώσεως, κοντά στο ποτάμι.

Μετά τις αναγκαίες διευθετήσεις στις όχθες, θα στήσουν τις αναδιπλούμενες πλωτές γέφυρες Ribbon, τις νέες τουρκικές γέφυρες ή τις αντίστοιχες γερμανικής προέλευσης (DoFB), εκτός από ορισμένες περιόδους το καλοκαίρι που το ποτάμι έχει λίγο νερό, οπότε μπορεί να το διαβούν χωρίς γέφυρες και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να περάσουν τον Έβρο.

Διευκρινίζεται εδώ ότι, για να αναδιπλωθούν οι πλωτές γέφυρες, απαιτείται να υπάρχει νερό βάθους μεγαλύτερου από ένα μέτρο.

Οι αμυνόμενες δυνάμεις θα επιχειρήσουν να αποκρούσουν από την πρώτη στιγμή τις επιτιθέμενες ή να τις οδηγήσουν σε προκαθορισμένες ζώνες καταστροφής («Kill Zones»), προκειμένου να τις καταστρέψουν με σύγχρονα αντιαρματικά όπλα ή άρματα μάχης.

Σε περίπτωση που ο εχθρός κατορθώσει να δημιουργήσει προγεφύρωμα, δηλαδή να καταλάβει ένα μικρό έστω τμήμα ελληνικού εδάφους, σύμφωνα με βασικές αρχές της διεθνούς στρατιωτικής πρακτικής, θα προσπαθήσει να διοχετεύσει ισχυρότερες δυνάμεις για να μεγαλώσει το προγεφύρωμα και να προχωρήσει στην κατάληψη των αντικειμενικών σκοπών που έχει θέσει στο βάθος.

Οι δυνάμεις αυτές που θα θελήσουν να καταφέρουν καίριο πλήγμα είναι λογικό να είναι οι ισχυρότερες και με τα σημερινά δεδομένα, θα στηρίζονται στα άρματα Alaty και στα Leopard 2A4.

Επομένως, θα έχουμε σύγκρουση «γιγάντων» μεταξύ των Altay και των τουρκικών Leopard 2A4 (πιθανότατα αναβαθμισμένο με νέα θωράκιση) από τη μια μεριά, και των ελληνικών Leopard 2A4 και Leopard 2HEL από την άλλη.

Σε αυτή την περίπτωση είναι φανερό το πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς και αυτό αποτελεί το επιχείρημα απέναντι σε όσους δεν πιστεύουν ότι πρέπει να έχουμε σύγχρονο αρματικό δυναμικό και σύγχρονα ΤΟΜΑ.

Η πραγματικότητα είναι ότι σε μεγάλο ποσοστό έχει «φραχτεί» το μέτωπο του Έβρου με τα νέα αποκτήματα του αρματικού δυναμικού μας, και έτσι μπορούμε τώρα να ρίξουμε το βάρος μας στην ενίσχυση της άμυνας των νησιών (μεγάλα και μικρά) του Αρχιπελάγους.

Ο χρόνος είναι ελάχιστος.

Απουσιάζει (και μάλλον θα απουσιάζει για πολλά χρόνια ακόμα) ένα σύγχρονο ΤΟΜΑ με δυνατότητα βολής αντιαρματικών πυραύλων άνω των 5 χλμ. ενώ τα τουρκικά Altay θα ξεκινήσουν να παραδίδονται μαζικά σε 18 μήνες από σήμερα στον Ανατολική Θράκη και μαζί με τα ΤΟΜΑ AIFV και τα αυτοκινούμενα πυροβόλα Firtina των 155 χλστ.

Συν την κολοσσιαία δύναμη πυραυλικού πυροβολικού που διαθέτουν.

Τώρα οι Τούρκοι επιχειρούν να αντισταθμίσουν και το όποιο πλεονέκτημα είχαμε στον αντιαρματικό οπλισμό.

Σημειώνεται ότι δεν θα πάρουν μόνο επιπλέον ρωσικά Kornet. Oι Αμερικανοί σαν «καλά παιδιά» που είναι και παρότι ακόμα ηχουν τα αυτιά τους από τις τουρκικές προσβολές, μόλις πριν μερικούς μήνες

Τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμα…

το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ ότι η Τουρκία προμηθεύεται το πλέον προηγμένο αμερικανικό αντιαρματικό όπλο τους FGM-184 Javelin μέχρι το 2020.

Συγκεκριμένα, το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, ανακοίνωσε ότι ανέθεσε στην κοινοπραξία Raytheon / Lockheed Martin Javelin JV σύμβαση ύψους $94,886,553 που αφορά την πώληση παραδοτέων του οπλικού συστήματος Javelin και συγκεκριμένα βλημάτων, μονάδων ελέγχου βολής (CLU) και ανταλλακτικών μονάδων ψύξης μπαταρίας, σε μία σύμβαση το 55% της οποία αφορά τη Τουρκία και το υπόλοιπο 45% άλλα πέντε κράτη (Γαλλία, Ιορδανία, Κατάρ, Λιθουανία, Ταϊβάν) τα οποία ήδη χρησιμοποιούν Javelin.

Το συνολικό μέγεθος της τουρκικής προμήθειας εξαρτάται επίσης από την αναλογία μονάδων ελέγχου βολής (CLU) και βλημάτων. Ενδεικτικά πάντως, η Γεωργία το 2017 αγόρασε 72 CLUs και 410 βλήματα έναντι 75 εκ. δολλαρίων, άρα η τουρκική σύμβαση αφορά περί τα 40-50 αντιαρματικά συστήματα και περί τα 250 βλήματα.

Τι σημαίνει Javelin και γιατί αποτελεί μείζον πρόβλημα πλέον για την ελληνική αμυντική διάταξη: Το Javelin θεωρείται ο πλέον σύγχρονος αντιαρματικός φονιάς, όχι τόσο για την διατρητική του ικανότητα (π.χ. τα Kornet-E που επίσης χρησιμοποιεί ο τουρκικός Στρατός έχουν μέχρι και 100% μεγαλύτερη διατρητική ικανότητα) αλλά γιατί η ισχυρή πολεμική κεφαλή τους (127 χιλ με υπολογιζόμενη δυνατότητα διάτρησης 600-800 χιλ. RHA) αφού ακολουθήσει βαλλιστική τροχιά κτυπά τα άρματα μάχης στο άνω και λιγότερο προστατευμένο τμήμα των αρμάτων (top-attack)!

Ακόμα και οι Ρώσοι αναλυτές έχουν παραδεχθεί ότι με εξαίρεση το Armata, όλα τα άλλα άρματά τους είναι ευάλωτα στο Javelin.

Επίσης το όπλο είναι εξαιρετικό για καταστροφή οχυρώσεων και προσφέρει υψηλή παθητική προστασία αφού μπορεί και εκτοξεύεται από προστατευμένες θέσεις οι οποίες δεν είναι ορατές στον εχθρό.

Επιπλέον, το Javelin προσφέρει αυξημένη επιβιωσιμότητα στους χειριστές του, καθώς η πρόσκτηση στόχων είναι παθητική (με αισθητήρα υπερύθρων) και το βλήμα κατευθύνεται αυτόνομα στο στόχο, επιτρέποντας στο χειριστή του να αλλάξει θέση αμέσως μετά την εκτόξευση (fire and forget).

Η προσθήκη του Javelin στο τουρκικό οπλοστάσιο κάνει ακόμα πιο πιεστική την ανάγκη απόκτησης αντιπυραυλικών συστημάτων στα ελληνικά άρματα μάχης.

Το βλήμα έχει τη δυνατότητα να διατρήσει κάθε άρμα του ελληνικού οπλοστασίου (συμπεριλαμβανομένου του Leopard 2HEL που ακόμα και το Kornet-E το διατρύει μόνο πλευρικά, παρά την διατρητική ικανότητα1000-1300 χιλ. RΗΑ).

Στο όλο θέμα υπάρχει και πολιτική και στρατιωτική διάσταση.

Πολιτικά, σημαίνει ότι οι ΗΠΑ παρά την γκρίνια, τα “μούτρα” και τις ανέξοδες δηλώσεις “αρμοδίων”, ούτε καν διανοούνται να αρνηθούν στη Τουρκία την παροχή προηγμένου εξοπλισμού, ο οποίος φυσικά αποτελεί “φωτογραφική” προμήθεια για τις ανάγκες μιας ελληνοτουρκικής ένοπλης σύρραξης.

Κανένα άλλο κράτος που μπορεί να απειλήσει (λέμε, τώρα…) τη Τουρκία (Συρία, Αρμενία, Ιράκ κλπ) δεν διαθέτει προηγμένο αρματικό εξοπλισμό, πλην της Ελλάδας, για να δικαιολογηθεί η προμήθεια του Javelin JV.

Και οι ΗΠΑ ενώ γνωρίζουν πολύ καλά για το πού πρόκειται να χρησιμοποιηθεί, το δίνουν άνευ αντιρρήσεως στη Τουρκία, αν και τους “έφτυσε στο πρόσωπο” με την απόκτηση των S-400.

Σε στρατιωτικό επίπεδο, τα πράγματα στον Εβρο ή ακόμα και στα νησιά, γίνονται ακόμα χειρότερα: Το όπλο, οι δυνατότητές του, τα αποτελέσματά του, είναι απολύτως νεοείσακτα στο ισοζύγιο δυνάμεων.

Οτι θα ενταχθούν στη δύναμη της 1ης Στρατιάς της Ανατολικής Θράκης είναι κάτι το αυτονόητο.

Το γιατί επιδιώκουν οι Τούρκοι μια τέτοια πληρότητα στα αντιαρματικά και αυτό είναι αυτονόητο, διότι προβλέπεται ακόμα και ελληνική αρματική εισβολή προς την Ανδριανούπολη σε περίπτωση σύρραξης ώστε να έχει καταληφθεί τουρκικό έδαφος και να υπάρξει κάτι προς ανταλλαγή εάν έχουν καταλάβει αυτή ελληνικό, την ώρα των διαπραγματεύσεων ή ακόμα καλύτερα να μην έχει καταληφθεί ελληνικό έδαφος και να μπορούμε να διαπραγματευθούμε από θέση ισχύος.

Αυτό που δυστυχώς πλέον δεν είναι αυτονόητο είναι η αντίδραση της ελληνικής πλευράς.

Μια χώρα με αποχαυνωμένο πολιτικό προσωπικό, ευνουχισμένη στρατιωτική ηγεσία και απροθυμία να πολεμήσει, οι ελπίδες εναπόκεινται-πάλι-στον «καλό Θεό»… που ελπίζουμε αυτό το Πάσχα να μας Ευλόγησε διότι είναι η μόνη μας Ελπίδα καθώς άπαντες, πολιτικό και κοινωνικό προσωπικό αυτούς του Έθνους έχουμε αποδειχθεί… το λιγότερο μη ικανοί.