Γιατί η Βουλγαρία ανησυχεί σφοδρά από την συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ: Γιατί έρχεται η σειρά της…

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε χθες η παρέμβαση της Σόφιας στο θέμα της συμφωνίας Α.Τσίπρα και Ζ.Ζάεφ με την οποία αναγνωρίζεται μακεδονική εθνότητα, μακεδονική γλώσσα και απλά ανακαλύπτεται η… Βόρεια Μακεδονία στα σημερινά Σκόπια.

Το υπουργείο Εξωτερικών της Βουλγαρίας ζήτησε να γίνει ρητή αναφορά ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν τα σύνορα ή να υπάρξουν εδαφικές αξιώσεις από τους Σκοπιανούς ή αξιώσεις στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στην ιστορία και στην ταυτότητα της Μακεδονίας.

«Η Βουλγαρία αναγνώρισε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, τον Ιανουάριο του 1992 και το νέο όνομα Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, δεν θα πρέπει να ερμηνευθεί ως λόγος για μια πιθανή αλλαγή των υφιστάμενων συνόρων ή αξιώσεων στους γείτονες, για τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την ιστορία και την ταυτότητα, όπως αναφέρεται σε αυτήν.

Το ΥΠΕΞ παροτρύνει τα δύο γειτονικές, εταιρικές και φιλικές χώρες να εγγυηθούν ότι στη συμφωνία μεταξύ τους θα δηλωθούν και θα επιβεβαιωθούν αυτά με σαφήνεια», σημειώνει η ανακοίνωση της Σόφιας.

Γιατί, όμως; Τι φοβάται η Σόφια που δεν το φοβάται το Μαξίμου (ενώ την Ελλάδα αφορά περισσότερο);

Ιδού λοιπόν:

Ενωμένη Μακεδονία (σλαβομακεδονικά: Обединета Македонија Ομπεντινέτα Μακεντόνιϊα) είναι ένας αλυτρωτικός όρος του σλαβομακεδονικού εθνικισμού που έχει ως απώτερο σκοπό την ένωση μιας περιοχής των Βαλκανίων την οποία οι Σλαβομακεδόνες παρουσιάζουν ως τον ευρύτερο μακεδονικό χώρο ο οποίος σύμφωνα με αυτούς διαμελίστηκε μεταξύ της Ελλάδας(«Μακεδονία του Αιγαίου»), της Βουλγαρίας («Μακεδονία του Πιρίν»), της Σερβίας («Μακεδονία του Βαρδάρη») και της Αλβανίας(«Μάλα Πρέσπα» και «Γκόλο Μπάρντο») σύμφωνα με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την ελληνική πόλη της Θεσσαλονίκης ως πρωτεύουσα.

Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί από τα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, πολλές φορές συνδεδεμένος με την Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία.

Παρόλο που οι εδαφικές διεκδικήσεις διαφέρει από χώρα σε χώρα, οι περισσότεροι Σλαβομακεδόνες θεωρούν ότι τους ανήκουν οι εξής περιοχές από αυτές τις χώρες:

– Τη Μακεδονία του Βαρδάρη (Вардарска Македонија) – η ΠΓΔΜ.

– Tη Μακεδονία του Αιγαίου (Егејска Македонија) – οι τρεις μακεδονικές περιφέρειες της βόρειας Ελλάδας.

– Τη Μακεδονία του Πιρίν (Пиринска Македонија) – το Διαμέρισμα Μπλαγκόεβγκραντ της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας.

– Τη Μάλα Πρέσπα και το Γκόλο Μπάρντο (Мала Преспа и Голо Брдо) – μια περιοχή της νοτιοανατολικής Αλβανίας η οποία συμπίπτει περίπου τον Νομό Πόγραδετς και τον Νομό Ντεβόλ (αυτές οι περιοχές μερικές φορές θεωρούνται τμήμα της Μακεδονίας του Αιγαίου).

– Την Γκόρα και το Πρόχορ Πτσίνσκι (Гора и Прохор Пчински) – στην νοτιοανατολική Σερβία (η Γκόρα είναι τμήμα του Κοσσυφοπεδίου)

Μια σημαντική πτυχή αυτού του δόγματος είναι ότι οι περισσότεροι κάτοικοι του χώρου αυτού εκτός της ΠΓΔΜ είναι καταπιεσμένοι «Μακεδόνες» (δηλ. Σλαβομακεδόνες), και περιγράφουν αυτές τις περιοχές ως τις «αλύτρωτες» περιοχές της Μακεδονίας. Αρα και η βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν (Пиринска Македонија), το διαμέρισμα Μπλαγκόεβγκραντ της νοτιοδυτικής Βουλγαρίας είναι «Μακεδονία» που πρέπει να απελευθερωθεί από τους «Μακεδόνες» και με ελληνική «βούλα» πλέον κατοίκους των Σκοπίων.

Για την ακρίβεια, η Σόφια ποτέ δεν περίμενε ότι η Αθήνα θα συναινούσε στην ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας, οπότε είχε φυλαγμένα τα νώτα της, αλλά τώρα διαψεύδεται οικτρά και ανησυχεί ότι το επόμενο θύμα θα είναι αυτή…

Στις περιπτώσεις της Αλβανίας και της Βουλγαρίας, ισχυρίζονται ότι οι απογραφές μειονοτήτων υποτιμούν τον αριθμό «Μακεδόνων» (δηλ. Σλαβόφωνοι που κατοικούν στα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας) στις χώρες αυτές (στην Αλβανία υπάρχουν 4,697 Σλαβομακεδόνες σύμφωνα με την απογραφή 1989, ενώ οι Σλαβόφωνοι Σκοπιανοί) ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός αριθμός είναι 120.000-350.000, και στην Βουλγαρία υπάρχουν 5.071 Σλάβοι σύμφωνα με την απογραφή 2001, ενώ Σλαβόφωνοι ισχυρίζονται ότι ο πραγματικός αριθμός είναι 200.000).

Στην Ελλάδα, υπάρχει μια σλαβόφωνη κοινότητα της οποίας διάφορα τμήματα έχουν διαφορετικές εθνικές ταυτότητες (οι περισσότεροι δηλώνουν δίγλωσσοι Έλληνες, μικρές κοινότητες δηλώνουν Σλαβομακεδόνες και Βούλγαροι).

Σύμφωνα με Σλαβόφωνους των Σκοπίων υπάρχουν 800.000 «Μακεδόνες» στην Ελλάδα!

Οι ρίζες του όρου ξεκινούν το 1910. Μια από τις κύριες πλατφόρμες της Πρώτης Βαλκανικής Κομμουνιστικής Συνέλευσης το 1910 ήταν η λύση του Μακεδονικού Ζητήματος.

Ο Γκεόργκι Ντίμιτρωφ το 1915 έγραψε ότι η δημιουργία μιας Μακεδονίας η οποία διαιρέθηκε σε τρία τμήματα επρόκειτο να ενωθεί ξανά με ίσα δικαιώματα στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας.

Η ιδέα της ένωσης της Μακεδονίας με κομμουνιστική διακυβέρνηση παραιτήθηκε το 1948 όταν οι Έλληνες κομμουνιστές έχασαν τον Εμφύλιο Πόλεμο και δημιουργήθηκε το χάσμα μεταξύ του Τίτο και της ΕΣΣΔ και της φιλοσοβιετικής Βουλγαρίας.

Πριν και αμέσως μετά την ανεξαρτησία της ΠΓΔΜ η ιδεολογία περί «Ενωμένης Μακεδονίας» είχε την υποστήριξη των αρχών της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ (και ως ομόσπονδου κράτους της Γιουγκοσλαβίας και ως ανεξάρτητο κράτος).

Τελικά, στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, η ΠΓΔΜ υπέγραψε μια ενδιάμεση συμφωνία με την Ελλάδα για να διακόψει η ελληνική κυβέρνηση τον οικονομικό φραγμό που είχε επιβάλλει, για πολλούς λόγους οι οποίοι συμπεριλάμβαναν και τις εδαφικές διεκδικήσεις.

Σύμφωνα με την ενδιάμεση συμφωνία, η ΠΓΔΜ, θα παραιτείτο από όλες τις διεκδικήσεις στα γειτονικά της κράτη, και από τότε, η έννοια της «Ενωμένης Μακεδονίας» δεν έχει λάβει επίσημη υποστήριξη από την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ. Η έννοια όμως χρησιμοποιείται πολύ από τους Σλαβόφωνους των Σκοπίων οι οποίοι ακόμα προβάλλουν διεκδικήσεις εις βάρος των γειτόνων της ΠΓΔΜ.