Ο άσπονδος εχθρός του Α. Χίτλερ που μισούσε τους ομοφυλόφιλους γιατί ήταν και αυτός! – Η άγρια δολοφονία του (βίντεο)

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα γεγονός το οποίο σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία και αυτό το βλέπουμε μέχρι και σήμερα.

Για πρώτη φορά ο κόσμος βρέθηκε μ’ ένα διπολικό σύστημα ισχύος αλλά και «έλαβε ζωή» ένα παγκόσμιο φόρουμ επικοινωνίας, ο λόγος για τα Ηνωμένα Έθνη – μετεξέλιξη της αποτυχημένης Κοινωνίας των Εθνών.

Όποιος έχει μελετήσει έστω και αποσπασματικά όλα αυτά που προηγήθηκαν μέχρι ο Αδόλφος Χίτλερ να επιβάλει τον εαυτό του ως τον μοναδικό και αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ναζιστικού Γ’ Ράιχ, γνωρίζει πολύ καλά πως οι έριδες, οι εσωτερικές διαμάχες και οι -πολλές φορές- αιματηρές κόντρες στο εσωτερικό του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος ήταν κάτι σαν… καθημερινή υπόθεση.

Οποιοσδήποτε μπορούσε έστω και στο ελάχιστο να θεωρηθεί αντίπαλος του Φύρερ, έπρεπε αμέσως, όχι απλά να περιοριστεί ή να απομονωθεί, αλλά να εξολοθρευτεί με συνοπτικές διαδικασίες. Ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους του Χίτλερ.

Έστω κι αν ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους (μαζί με τον Γκέμπελς, τον Γκερινγκ και τον Χίμλερ) που τολμούσαν να μιλήσουν στον ανώτατο ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας στον ενικό.

Ο Ερνστ Γιούλιους Ρεμ ήταν ένας από τους ανθρώπους πάνω στους οποίους ο Χίτλερ βάσισε την άνοδό του στην εξουσία. Δεν δίστασε, όμως, να τον εξολοθρεύσει στη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, όταν ένιωσε πως απειλείται.

Στην φωτογραφία με τον Αδόλφο Χίτλερ – Ο Ερνστ Ρεμ είναι με την μαύρη στολή και την ουλή στο μάγουλο

Ο Ρεμ ήταν ο άνθρωπος που ίδρυσε, οργάνωσε και εν τέλει γιγάντωσε τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου, ήταν πιστός στη ναζιστική ιδεολογία, αδίστακτος διώκτης των ομοφυλοφίλων και όπως τελικά αποδείχθηκε… ομοφυλόφιλος και ο ίδιος.

Η εντυπωσιακή σταδιοδρομία του Ρεμ στο ναζιστικό κόμμα

Ο Ρεμ ήταν γέννημα θρέμμα του Μονάχου. Εκεί γεννήθηκε (στις 28 Νοεμβρίου του 1887), εκεί μεγάλωσε και εκεί διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του. Γόνος μιας οικογένειας που με δυσκολία τα έβγαζε πέρα. Είχε δυο ακόμα αδέλφια ενώ ο πατέρας του εργαζόταν στους γερμανικούς σιδηροδρόμους.

Από μικρός ο Ρεμ ήθελε να ξεχωρίσει και να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για τον ίδιο. Σπούδασε και στη συνέχεια κατατάχτηκε στον Βαυαρικό στρατό. Το 1908 ήταν αξιωματικός και όταν ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πλέον υπολοχαγός και πολέμησε στη Λωραίνη της Γαλλίας. Ξεχώρισε για το πόσο σκληρός και παράτολμος ήταν κατά τη διάρκεια των μαχών, ωστόσο, σε μια από αυτές τραυματίστηκε σοβαρά.

Τα σημάδια από το βλήμα που έσκασε δίπλα του του άφησαν σοβαρά τραύματα στο πρόσωπο που ποτέ δεν αποκαταστάθηκε πλήρως. Στο στρατό ανέπτυξε εθνικιστικές ιδέες και ήταν από εκείνους που ένιωθε προδομένος από τη συνθηκολόγηση και αναζητούσε εκδίκηση για τους «προδότες».

Όταν επέστρεψε στο Μόναχο κατατάχθηκε στα παραστρατιωτικά Freikorps προκειμένου να κυνηγάει κομμουνιστές, ενώ εντάσσεται στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα πριν ακόμα μπει σε αυτό ο Χίτλερ.

Δημιουργεί τα τάγματα εφόδου, τους φαιοχίτωνες των SA που αποκτούν διαρκώς όλο και περισσότερες αρμοδιότητες. Μαζί με τον Χίτλερ δημιουργούν ένα αδίστακτο δίδυμο. Συμμετέχει στην πρώτη γραμμή στο αποτυχημένο πραξικόπημα της μπυραρίας, όπου συλλαμβάνεται. Στη συνέχεια κάνει τα πάντα -μέσα από διαρκής εσωτερικές διαμάχες- προκειμένου αφενός να ανελιχθεί ο ίδιος και αφετέρου να οδηγήσει το ναζιστικό κόμμα στην εξουσία.

Όταν τελικά το καταφέρνει, περιμένει από τον Χίτλερ ανταπόδοση. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως τόσο ο ίδιος ο Ρεμ όσο και τα τάγματα εφόδου, πλέον είχαν χάσει την χρησιμότητά τους και ενοχλούσαν…

Τα εσωκομματικά μαχαιρώματα

Ήδη από τις πρώτες μέρες των προσπαθειών που κατέβαλαν οι εθνικιστές να γιγαντώσουν το κόμμα τους, ο Ρεμ επιχείρησε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο σκληρός και αδίστακτος χαρακτήρας του τον έκανε να παραμερίζει με ευκολία όλα τα εμπόδια.

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως έπεσε πάνω στον υπερφιλόδοξο Αδόλφο Χίτλερ ο οποίος δεν άφηνε τον παραμικρό χώρο για κάποιον άλλο δίπλα του. Είναι ενδεικτικό, άλλωστε, πως η πρώτη κόντρα μεταξύ των δυο ανδρών έγινε το 1921 όταν ο Ρεμ ήθελε να τάγματα εφόδου θα μετεξελιχθούν σε τακτικό στρατό, ενώ ο Χίτλερ απαιτούσε να παραμείνουν μια παραστρατιωτική οργάνωση που κατατρομοκρατεί τους πολίτες.

Ο Ρεμ δεν υπάκουσε και όταν ο Χίτλερ το έμαθε έδωσε τη διοίκησή τους στον Χέρμαν Γκέρινγκ κάτι που όπως είναι φυσικό εξόργισε τον Ρεμ. Οι δυο άνδρες, ωστόσο, αναγκάζονται σε προσωρινή ανακωχή με βασικό στόχο την τελική επικράτηση του ναζιστικού κόμματος.

Επί της ουσίας οι κόντρες μεταξύ Ρεμ και Χίτλερ, ουδέποτε σταμάτησαν, κάτι που φρόντιζαν να εκμεταλλευτούν οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του Βαυαρού στρατιωτικού. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιστολές που δημοσιεύτηκαν το 1931 στην εφημερίδα Munchener Post.

Οι επιστολές αυτές του Ρεμ ήταν προς έναν φίλο του, στον οποίο εξομολογείται τις σεξουαλικές του σχέσεις με άνδρες!

Το κόμμα διαψεύδει τις επιστολές αυτές και τις χαρακτηρίζει πλαστές. Ο Χίτλερ στηρίζει τον Ρεμ όχι επειδή τον φοβάται αλλά επειδή ακόμα τα τάγματα εφόδου είναι ισχυρά (αριθμούν περίπου 3.000.000 μέλη) και τα χρειάζεται για την εκτόξευσή του -μέσω της ωμής βίας- προς την εξουσία. Το οριστικό τέλος στη σχέση των δυο ανδρών, ωστόσο, έρχεται όταν ο Χίτλερ αποφασίζει να παραγκωνίσει τα τάγματα εφόδου και να αναβαθμίσει σε προσωπική του φρουρά και επίλεκτο σώμα τα φονικά SS.

Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

Όταν ο Χίτλερ έμαθε πως ο Ρεμ κάνει προσπάθειες για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη δύναμη των ταγμάτων εφόδων, ήξερε πως είχε έρθει η ώρα για να… ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Αναθέτει στους Χίμλερ, Γκέρινγκ και Γκέμπελς να μαζέψουν όσα περισσότερα ενοχοποιητικά στοιχεία μπορούν.

Εκείνοι (με ιδιαίτερη ικανοποίηση, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό) αρχίζουν να μαζεύουν όλα τα στοιχεία που αφορούσαν τον Ρεμ. Καταλήγουν στο συμπέρασμα πως προετοίμαζε πραξικόπημα κατά του Χίτλερ αφού… πληρωνόταν από τους Γάλλους.

Το τέλος για τον Ρεμ πλησίαζε. Και τελικά ήρθε το Σαββατοκύριακο της 30ης Ιουνίου και της 1ης Ιουλίου 1934 σ’ ένα τουριστικό θέρετρο στα περίχωρα του Μονάχου.

Ο Χίτλερ κάλεσε σε μια δήθεν κατεπείγουσα σύσκεψη τα ηγετικά στελέχη των φαιοχιτώνων στο ξενοδοχείο «Χανσελμπάουερ» στο θέρετρο Μπαντ Βίσε. Εκεί τους συλλαμβάνει όλους ενώ αργά τη νύχτα πραγματοποιείται έφοδος και στο δωμάτιο που διέμενε ο ίδιος ο Ρεμ.

Για το τι έγινε σε εκείνο το δωμάτιο υπάρχουν δυο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη (που πιθανότατα είναι και η πραγματική) ο Ρεμ εντοπίζεται γυμνός και ξαπλωμένος στο κρεβάτι μαζί με τον οδηγό του, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί του δίνουν ένα πιστόλι με μια σφαίρα και του ζητούν να αυτοκτονήσει. Ο ίδιος απαντά πως αν ο «Φυρερ θέλει τον θάνατό μου, ας έρθει ο ίδιος να με σκοτώσει». Τελικά ο Ρεμ εκτελείται από ένα εκτελεστικό απόσπασμα.

Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, στην εισβολή στο δωμάτιο του Ρεμ παρών είναι και ο ίδιος ο Χίτλερ που τον εντοπίζει ξαπλωμένο με δύο άνδρες. Τότε αναφωνεί «ιδού ποιοι θέλουν να κυβερνήσουν τη Γερμανία» και λίγο αργότερα τον εκτελεί ο ίδιος.

Ακολούθησε ένα πρωτοφανές πογκρόμ κατά των μελών των ταγμάτων εφόδων και μερικές ημέρες αργότερα ο Χίτλερ παρουσιάζεται στο Γερμανικό λαό ως το παρολίγον θύμα μιας συνωμοσίας που είχε σαν σκοπό τη δολοφονία του από τον… πράκτορα των Γάλλων Ερνστ Γιούλιους Ρεμ.

Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις που έκανε ο ίδιος ο Χίτλερ η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» άφησε πίσω της 77 νεκρούς. Οι 61 εκτελέστηκαν για την εναντίον του συνωμοσία, οι 13 σκοτώθηκαν ενώ προσπαθούσαν να αποφύγουν τη σύλληψη και 3 αυτοκτόνησαν. Ορισμένοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό των εκτελεσθέντων σε τουλάχιστον 400 άτομα!

Σε μια «έκρηξη» ειλικρίνειας, μάλιστα, που σε μεγάλο βαθμό έδειχνε όλα αυτά που θα ακολουθήσουν, ο Χίτλερ δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις του ξεκαθαρίζοντας: «Αν κάποιος με ρωτήσει γιατί δεν έστειλα τους συνωμότες στη δικαιοσύνη, ένα έχω να τους πω: Είμαι υπεύθυνος για τη μοίρα του γερμανικού λαού και γι’ αυτό έγινα ο υπέρτατος κριτής».