Βραβεία σε δύο Έλληνες φοιτητές στη σχολή Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο (φωτό)

Η Μαρίντια Καφετζοπούλου και ο Παναγιώτης Δεμίρης ξεχώρισαν ανάμεσα στους τέσσερις καλύτερους φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο…

Βραβεύτηκαν με την ύψιστη τιμή του 5ετούς του προγράμματος, το AA Honours Awards. Ήταν επίσης υποψήφιοι για το Young Talent Architecture Award του ιδρύματος Fundació Mies van der Rohe και για το Αργυρό μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων (Royal Institute of British Architects).

Το Architectural Association School of Architecture, γνωστό ως ΑΑ, είναι η παλαιότερη ανεξάρτητη σχολή αρχιτεκτονικής στο Ηνωμένο Βασίλειο και μια από τις πιο φημισμένες και ανταγωνιστικές σχολές στον κόσμο, με κεντρική θέση στις παγκόσμιες συζητήσεις και εξελίξεις στο σύγχρονο αρχιτεκτονικό πολιτισμό.

Τόσο η φιλοσοφία όσο και η διαφορετική στόχευση των δύο εργασιών είναι μια ακόμα απόδειξη της εξαιρετικής ποικιλομορφίας του ΑΑ που πάντα υποστηρίζει και προβάλλει ιδέες που αναπτύσσονται, διαφοροποιούνται και συγκρούονται μεταξύ τους. Η Μαρίντια Καφετζοπούλου δομεί ένα μανιφέστο για τη συνοχή των θραυσμάτων του πολεοδομικού ιστού μέσω ενός αρχιτεκτονικού «Cadavre Exquis» Από την άλλη πλευρά, η εργασία του Παναγιώτη Δεμίρη συλλαμβάνει τον κόλπο του Αργοσαρωνικού ως ένα αμφιθέατρο και τον ανασχηματίζει μέσω μιας παράστασης επιστροφής της γης στο νερό.

Παναγιώτης Δεμίρης

Το Θέατρο του Αργοσαρωνικού – Μια πρόταση για την Αττική Ακτή

«Η στεριά καθρεφτίζεται στον Κόλπο
Και με τη μορφή ενός θεάτρου ανεστραμμένου,
Χύνεται πίσω στο νερό».

Στόχος του εργαστηρίου ήταν, μετά από εκτενή έρευνα πάνω στη κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ιστορία ενός τόπου, να παρουσιάσουμε μια σαφή και ακριβή στρατηγική που θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην εξέλιξη του.

Η Αρχιτεκτονική ως πολιτική παρέμβαση.

Η συγκεκριμένη εργασία ασχολείται με τις καταστροφικές συνέπειες του μαζικού τουρισμού στην Ελλάδα και προτείνει μια οικολογική εναλλακτική λύση για την περιοχή του Αργοσαρωνικού. Πρόκειται για έναν τόπο εξαιρετικής ομορφιάς και ιστορικής σημασίας όπου, παρ’ όλ’ αυτά, ένας μεγάλος αριθμός παρεμβάσεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έχουν κατακερματίσει την ακτογραμμή του.

Η πρόταση ξεκινάει με ένα μονοπάτι που οριοθετεί την Αττική Ακτή, προστατεύοντας το τελευταίο δημόσιο σύνορο: τα τελευταία 50 μέτρα πριν η στεριά «προϋπαντήσει» τη θάλασσα. Ακολουθεί τις τοπογραφικές καμπύλες της γης, προχωρώντας και υποχωρώντας διαδοχικά σαν μια παλίρροια χάρη στη τεχνική της ξερολιθιάς. Η ξερολιθιά, καθώς απαιτεί διαρκή συντήρηση, επιτρέπει ταυτόχρονα τη παρακολούθηση των ακτών για τυχόν αυθαίρετες κατασκευές καθώς και την εύκολη τροποποίηση (και διόρθωση) του μονοπατιού καθώς δεν απαιτεί συνδετικό υλικό.

Στη συνέχεια, στα δύσβατα και βραχώδη κομμάτια της Ακτογραμμής, μια σειρά από σκαλοπάτια οδηγούν από το μονοπάτι στη θάλασσα. Σκοπός τους είναι να αποσπάσουν σταδιακά τον κόσμο από τις (εμπορευματοποιημένες και γι’ αυτό έντονα διαβρωμένες) αμμώδεις ακτές, απελευθερώνοντάς τες από τις επιθετικές ανθρώπινες δραστηριότητες, επιτρέποντας έτσι στους φυσικούς κύκλους ιζηματοποίησης και εναπόθεσης να επιστρέψουν και να τις αναπληρώσουν.

Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι με ακρίβεια επιλεγμένες διαστάσεις των σκαλοπατιών με πλάτη και μήκη που επιτρέπουν μονάχα συγκεκριμένες δραστηριότητες (κατάβαση/ανάβαση, κάθισμα, πλάγιασμα και συγκέντρωση πλήθους). Σε αυτή τη περίπτωση ο αυστηρός μινιμαλισμός στον σχεδιασμό καταδικάζει τη πιθανότητα μελλοντικών εκμεταλλεύσεων κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Σε περίπτωση επιτυχίας του σεναρίου, τα σκαλοπάτια-κερκίδες μπορούν να πολλαπλασιαστούν και το μονοπάτι να διογκώνεται και να αναβαθμίζεται ανάμεσά τους, ανακτώντας γη και κάνοντάς τη γόνιμη. Δημιουργείται έτσι ένα ενιαίο Θέατρο του Αργοσαρωνικού: απλό, οικείο, βιώσιμο και γεμάτο φως.

Μαρίντια Καφετζοπούλου

The Crack in the Wall_ A manifesto for Connectivity

Τίποτα δεν προέρχεται από τίποτα.

Όλες οι ιδέες προέρχονται από μια συσσωμάτωση σκέψεων, εμπειριών και αναφορών. Συχνά είναι συλλογικές ή τουλάχιστον συνυπάρχουν κατά μήκος μιας χρονικής γραμμής. Πως μπορεί λοιπόν αυτή η γραμμή που διακόπτεται από σημεία, στοιχεία και γεγονότα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να καθορίσει τη τροχιά ενός μόνο αρχιτεκτονικού έργου;

Το ίδιο το έργο γίνεται κατανοητό ως η μέθοδος ενσωμάτωσης αυτών των σημείων κατά μήκος του συνεχούς. Τα περιεχόμενα που αναλύει η μέθοδος δεν είναι το επίκεντρο της εργασίας αλλά ο συνδετικός κρίκος αυτών.

Η εργασία “The Crack in the Wall” προσεγγίζει την αρχιτεκτονική ως μια οντότητα που δεν βρίσκεται σε απομόνωση αλλά αντιθέτως μετασχηματίζεται διαρκώς. Μέσα σε αυτή τη μεταμόρφωση, η μορφή του αρχιτέκτονα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς ούτε αυτός εργάζεται μεμονωμένα. Τα κτήρια σχεδιάζονται και κατασκευάζονται από θραύσματα τα οποία αναφέρονται σε πολλαπλές κλίμακες, υλικά και χώρους με τους αρχιτέκτονες να ασχολούνται συνεχώς με διαφορετικά σενάρια ενοποίησης αυτών των φαινομενικά ασυνεχών στιγμών.

Το έργο διερευνά τους μεταβατικούς χώρους και τις στιγμές σύνδεσης που δημιουργούν ένα συνεχές Αρχιπέλαγο μεταξύ μεμονωμένων γεγονότων, τεχνουργημάτων και πρωταγωνιστών.

Χρησιμοποιώντας ως θεμέλιο το σουρεαλιστικό παιχνίδι του «Cadavre Exquis», το έργο υποστηρίζει μια αρχιτεκτονική που μετατρέπει τον εαυτό της διαρκώς για να δημιουργήσει κάθε φορά νέες αναγνώσεις. Ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού, αυτό πετυχαίνεται με τη χρήση του πλαισίου ως μέσο για την κατασκευή μιας χωρικής συνέχειας.

Αντί να χρησιμοποιήσει το πλαίσιο για απομόνωση, ο αρχιτέκτονας ενσωματώνει αυτό που βρίσκεται έξω από εκείνο. Με αυτή την αναδιαμόρφωση το έργο διερευνά την αρχιτεκτονική ως μέσο αλλαγής και μετασχηματισμού σε αντίθεση με μια στατική οντότητα.

Με κάθε της κίνηση η αρχιτεκτονική αναδημιουργείται, ξεπερνά τον προηγούμενο σκοπό της και γίνεται κάτι νέο. Ίσως μια νέα φαντασία αλλά σίγουρα μια νέα πραγματικότητα…

Το έργο δεν είναι κτίριο. Πρόκειται για ένα μανιφέστο συνδεσιμότητας και συναρμολόγησης που χρησιμοποιεί την Αρχιτεκτονική ως πέρασμα σε αντίθεση με ένα τελικό σημείο.

Η Μαρίντια και ο Παναγιώτης παραμένουν στο Λονδίνο για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Ελπίζουν όμως να υπάρξουν σύντομα οι συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν και να δημιουργήσουν στην Ελλάδα γιατί πιστεύουν σε αυτήν και σε αυτήν θα ήθελαν να προσφέρουν. Θεωρούν πως πρόκειται για μια χώρα που, αν της δοθεί η ευκαιρία, έχει πραγματικά τεράστιες προοπτικές να βελτιώσει τον πολεοδομικό της σχεδιασμό και κατ’ επέκταση την οικονομία της μέσω του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.