«Βέτο» εδώ και τώρα στα κονδύλια της ΕΕ για τη Τουρκία αν θέλουμε να απελευθερωθούν οι δύο στρατιωτικοί!

Οι «μάσκες» της τουρκικής «δικαιοσύνης», έπεσαν. Χωρίς βέβαια να εκπλαγούμε. Από την πρώτη στιγμή της ομηρείας των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, υπό συνθήκες αδιευκρίνιστες και σε κάθε περίπτωση συζητήσιμες, δεν υπήρξε καμιά αμφιβολία, ως προς τον τουρκικό σχεδιασμό και στόχευση.

Που δεν ήταν άλλος από το να συνδέσει, αρχικά με τη σιγή σχολίων και στη συνέχεια με τις έμμεσες κρούσεις έως και τις πλέον πρόσφατες άμεσες παραδοχές, την ομηρεία των δύο Ελλήνων, με την παράδοση των 8, φερόμενων κατά τους Τούρκους, πραξικοπηματιών.

Πρόδηλα τους Τούρκους δεν τους ενδιαφέρει η ουσία της υπόθεσης. Που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει. Ούτε και η νομική απαξία της.

Εξ αυτού και είναι φρούδες όλες οι ελπίδες για τα ‘νομικά αδιέξοδα’ των τουρκικών Αρχών.

Γιατί απλά διαμορφώνουν τους κανόνες κατά το δοκούν. Έτσι εκμεταλλευόμενοι τις δρακόντειες ρυθμίσεις περί προσωρινής κράτησης, που μπορεί να φτάσει έως και 5 έτη, αρνήθηκαν επί 5 μήνες την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων, με το αιτιολογικό ότι δεν είχαν μόνιμη κατοικία στην Τουρκία και ήταν εξ αυτού του λόγου ύποπτοι φυγής.

Όταν μόλις τις προηγούμενες μέρες ολοκληρώθηκε η μετάθεσή τους στην Ελληνική διπλωματική αποστολή, απλά αγνόησαν τη νέα πραγματικότητα, παρατείνοντας την προσωρινή κράτηση.

Και δε σταμάτησαν σχετικά. Χωρίς να αποκλείουν την απαγγελία κατηγοριών για κατασκοπεία, υπαινίχθηκαν απλά ότι θα ασκήσουν δίωξη για παραβίαση των συνόρων. Που και αυτό όμως σε αδίκημα, όπως και η κατασκοπεία, εμπίπτει στο έβδομο κεφάλαιο του Τουρκικού Ποινικού Κώδικα, καθώς αφορά ευαίσθητες στρατιωτικές περιοχές.

Δίνει έτσι το άλλοθι για συνέχιση της προσωρινής κράτησης έως και 5 έτη.

Και δε σταματούν εδώ.

Καλλιεργείται, προφανώς και μέσω δικών τους υπαινιγμών και ‘διαρροών’, η προσδοκία ότι με την άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, θα τεθεί εκ νέου σε ισχύ το άρθρο 5 της Ευρωπαικής Σύμβασης για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες του Ανθρώπου.

Που προβλέπει τα ελάχιστα δικονομικά εχέγγυα για την κράτηση χωρίς δίκη και την απαγγελία κατηγοριών σε εύλογο χρόνο. Ωσάν να ήταν εξ αρχής ‘δικαίωμα’ των Τούρκων η επιλεκτική αναστολή του άρθρου για ότι τους εξυπηρετούσε.

Και ωσάν να μην έχουν τη δυνατότητα με απλή απόφαση του Ερντογάν να επαναφέρουν το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, με βάση το νέο τουρκικό Σύνταγμα και να διαιωνίσουν τις σαθρές αιτιολογίες για την πειρατική κράτηση των στρατιωτικών μας.

Και μέσα σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο να υπάρχει η ψευδαίσθηση για δίκαιη δίκη, όταν και εφόσον αυτή έχει γίνει. Τη στιγμή που οι δικαστές που εκδίδουν αποφάσεις μη αρεστές στο Τουρκικό καθεστώς, απολύονται και φυλακίζονται. Κι όταν ο ίδιος ο Ερντογάν διακηρύσσει ότι «δεν θα ξεχάσει όσους προστατεύουν πραξικοπηματίες».

Και επιμένει να κρατά φυλακισμένο και τον Αμερικανό πάστορα και στελέχη του Τύπου και τον επικεφαλής του Κουρδικού κόμματος της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Παρά μάλιστα την Ευρωπαική κινητοποίηση και ψηφίσματα.

Μόνη πίεση στην Τουρκία, με βάση τις παρούσες συνθήκες, είναι η οικονομική. Η Ευρώπη είναι η αποδέκτρια του 50% και άνω των Τουρκικών εξαγωγών και πραγματοποιεί τα δύο τρίτα των άμεσων επενδύσεων στην Τουρκία.

Τα ποικιλώνυμα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι «σίγουρο εισόδημα» για τη χειμαζόμενη τουρκική οικονομία. Αυτός είναι ο μοχλός πίεσης.