Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς Άγιος Ιωάννης Βατάτζης

Ἁγιορεῖτες Γέροντες λένε πὼς ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δούκας Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων, ὁ Αὐτοκράτορας δηλαδὴ Νικαίας, ὁ ὁποῖος βρέθηκε παντελῶς ἄφθαρτος στὸν τάφο του στὴν Μικρασία, τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καὶ τὰ βασιλικά του ἐνδύματα! 

Ὅμως μὲ τὶς ἁλώσεις τῶν Φράγκων καὶ τῶν Τούρκων, χάθηκαν τὰ ἴχνη τοῦ ἁγίου ἄφθαρτου καὶ ὁλόσωμου λειψάνου, τὸ ὁποῖο βρίσκεται ὅπως φαίνεται στὴν Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σὲ μυστικὸ σπήλαιο, τὸ ὁποῖο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, ποὺ φυλοῦν τὸ ἱερὸ μυστικὸ γιὰ αἰῶνες, ἀναμένοντας τὴν ἔγερση τοῦ μαρμαρωμένου! Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Τὴν πρώτη βάσιμη καὶ ἀξιόπιστη μαρτυρία τὴν ἔχουμε διὰ στόματος τοῦ μεγάλου Γέροντος Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς, τέως Καθηγουμένου τῆς Ι. Μ. Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους, ὁ ὁποῖος ἔχει διηγηθεῖ ὅτι…. 

τὴν πληροφορία γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἰωάννη, τοὺς τὴν μετέφερε πρὶν τὸ 1955 στὸ Ἅγιον Ὅρος ὁ Ἀρχιερεὺς Ἰερόθεος ἐκ Μικρασίας, ὁ ὁποῖος μάλιστα τὸν εἶχε χειροτονήσει! Αὐτὸς ὁ Ἀρχιερέας Ἰερόθεος τοὺς εἶπε πὼς εἶχε δεῖ μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ μάτια τὸν κοιμώμενο Βασιλέα Ἰωάννη! Νὰ τί εἶχε διηγηθεῖ συγκεκριμένα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο πρωτακούσαμε ἄφωνοι πρὶν 14 σχεδὸν χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ κασέτα μὲ τὴ φωνὴ τοῦ ἴδιου του γέροντα: 

” …Ὑπάρχει κοιμώμενος Στρατηγὸς ὀνόματι Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος, τότε ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ θὰ ὑποδείξει εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ὅτι αὐτὸς θὰ βασιλεύσει τώρα. Θὰ τοὺς ὑποδείξει μὲ τὸ δάχτυλό του τὸν τόπο καὶ θὰ τὸν καλέσουν νὰ ἡγηθεῖ καὶ νὰ βασιλεύσει εἰς τὸν ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο λαό. Καὶ θὰ γίνει αὐτό. 

Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος ἦταν ἕνας Ἀρχιερέας ὀνόματι Ἰερόθεος. Αὐτὸς ἦρθε ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ἔβαλε στὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ἦταν ἕνας ἅγιος Ἀρχιερέας, στὸν τύπου τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἅγιον Ἀρχιερέα ἀξιώθηκα τῆς Ἱεροσύνης. Ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ! 

Ἕνα θὰ σᾶς πῶ. Ἀγρυπνίες ποὺ κάμναμε! Δεκαπέντε ὧρες ἀγρυπνία, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὀγδοηκοντούτις γέρων, δὲν ἐκάθετο καθόλου στὸ κάθισμα. Ἀπὸ τὸ θρόνο κατέβαινε στὸ στασίδι πάλι ὄρθιος. Καὶ στὴν Λειτουργία τρεῖς ὧρες ποὺ ἀκολουθοῦσε μετὰ τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, ὄρθιος! Τὸν βάζαμε μία καρέκλα νὰ καθίσει καὶ δὲν ἤθελε. Ἔλεγε «ἀκόμη ἡ Παναγία μας δὲν μὲ κούρασε» καὶ ἂς ἔτρεμε ὅλος ἀπὸ τὴν κούραση. 

Αὐτὸς ὁ ἅγιος Ἀρχιερέας, αὐτὸς μας εἶπε. Αὐτὸς εἶδε τὸν κοιμώμενο αὐτὸν Στρατηγὸ Ἰωάννη, ποὺ θὰ ἀναστηθεῖ ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος μεγάλος αὐτὸς Παγκόσμιος Πόλεμος! Τὸν εἶδε!. Διότι χείλη ἀρχιερέως καὶ ἱερέως οὐ ψεύδονται. 

Λοιπὸν μᾶς εἶπε τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὸν ρωτήσαμε. Διότι ζοῦσε τότε καὶ ὁ μακαριστός μου καὶ ὁ ἅγιος γέροντάς μου (σ.σ. ὁ περίφημος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστὴς καὶ Σπηλαιώτης) καὶ ὅλοι μαζὶ συνοδεία, τὸν εἴχαμε πάρει στὸ ἐκκλησάκι μας καὶ ἐκεῖ καθίσαμε καὶ τὸν κάμναμε τὶς ἐρωτήσεις. Καὶ μᾶς τὰ ἔλεγε. Τὰ ἀκούσαμε μὲ τὰ αὐτιά μας. 

Λέει «ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κοιμώμενος βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ»! 

Τοῦ λέμε «ποτὲ Γέροντα; Πότε ἅγιε Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ»; 

Λέει, «ὅταν θὰ γίνει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»! 

Καὶ ἐπίσης μᾶς εἶπε ὅτι «τὸ δεξί του χέρι εἶναι στὴ λαβὴ τοῦ σπαθιοῦ! Τὸ ὁποῖο σπαθὶ εἶναι μὲς στὴν θήκη». 

Καὶ μᾶς ἔλεγε «ὅταν τὸ σπαθὶ βγεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του, τότε θὰ ἀρχίσει ὁ 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος». 

Καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν περιέργειά μας τοῦ λέγαμε: 

«Σεβασμιότατε πόσο ἀπέχει τὸ σπαθὶ ἀπὸ τὴν θήκη»; 

«Ὀλίγοι πόντοι ἐναπέμειναν γιὰ νὰ βγεῖ» λέει…”! 

Ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ τοῦ Ἀρχιερέως Ἰεροθέου ἔγινε λίγο πρὶν τὰ γεγονότα τοῦ Πογκρὸμ τοῦ 1955 σὲ Κωνσταντινούπολη καὶ Σμύρνη, ζῶντος τοῦ ὁσίου Γέροντος Ἰωσὴφ Ἡσυχαστῆ τοῦ Σπηλαιώτη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1959 μ.Χ..

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ – δεκαετία 1970 

Ἡ παρακάτω μαρτυρία ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο: “Ἡ διήγηση ποὺ ἀκολουθεῖ περιγράφει τὴν ἐπίσκεψη ἑνὸς Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου στὴν Κωνσταντινούπολη μέσα στὴ δεκαετία τοῦ 70.

Ἐκεῖ εἶχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κῶν/πόλης. Σὲ συζήτηση ποὺ εἶχε μαζί τους γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ἦρθε καὶ τὸ θέμα τῆς ἐπανάκτησης τῆς Πόλης. 

Τότε οἱ Τοῦρκοι καθηγητὲς (ποὺ ἂπ΄ τὴ συνέχεια φαίνεται ὅτι ἦταν κρυπτοχριστιανοὶ) τοῦ εἶπαν: 

“Θέλεις νὰ σὲ πᾶμε νὰ δεῖς κάτι μοναδικό, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ σοὺ δέσουμε τὰ μάτια κὰθ΄ὅλη τὴν διαδρομή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖς νὰ ἐντοπίσεις τὸ μέρος. Γιατί αὐτὸ ποὺ θὰ ἀντικρύσεις, ἀποτελεῖ ἑπτασφράγιστο μυστικό”! 

Ἐκεῖνος δέχτηκε καὶ ξεκίνησαν μὲ ἕνα τζίπ, αὐτὸς μὲ δεμένα τὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὥρα ποῦ ἔκαναν νὰ φτάσουν στὸν προορισμό τους, ὑπολόγισε πὼς πρέπει νὰ ἦταν περὶ τὰ 10 χιλιόμετρα ἔξω ἂπ΄ τὴν Κῶν/πόλη. Τὸν κατέβασαν μὲ δεμένα μάτια καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ ἕνα μέρος ποὺ ἂπ΄ τὴν ὑγρασία κατάλαβε ὅτι ἦταν σπήλαιο. 

Προχώρησαν ἀρκετὰ μέσα στὸ σπήλαιο καὶ ὅταν ἔφθασαν σὲ μία ἐσωτερικὴ στοὰ τοῦ σπηλαίου τοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια. Αὐτὸ ποὺ ἀντικρυσε ὑπερέβαινε ὅ,τι μποροῦσε νὰ εἶχε πρὶν φανταστεῖ! Ἡ στοὰ ἦταν ἀρκετὰ μεγάλη καὶ σὲ κάποιο σημεῖο ὑπῆρχε ἕνας ἀνοικτὸς τάφος χωρὶς κανένα διακριτικό. Μέσα στὸν τάφο εἶδε ἕνα ἄνδρα ντυμένο μὲ ροῦχα βασιλικά της Ρωμαΐκης αὐτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυροὺς σταυροὺς στοὺς ὤμους, ἀλλὰ τὸ συγκλονιστικὸ ἦταν ὅτι ὁ ἄνδρας αὐτὸς ἦταν σὰν ζωντανὸς ποὺ κοιμᾶται, εἶχε δηλαδὴ ροδαλὸ χρῶμα σὰν ζωντανός. Ἔφερε πλήρη πολεμικὴ ἐξάρτιση τῆς ἐποχῆς καὶ εἶχε τὸ χέρι του στὸ ξίφος τὸ ὁποῖο ἦταν βγαλμένο σχεδὸν ὅλο ἀπέμεναν δὲ λίγα ἑκατοστὰ γιὰ νὰ ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὴ θήκη του. καὶ ἐνῶ παρατηροῦσε ἄναυδος, οἱ φίλοι του τοῦ εἶπαν: 

“Αὐτὸς εἶναι ὁ δοῦξ Ἰωάννης Βατάτζης, βασιλεὺς τῆς Νίκαιας, αὐτὸς θὰ ἡγηθεῖ τοῦ γένους τῶν Ρωμιῶν. Τὸ μυστικὸ αὐτὸ μεταδίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, σὲ κάποιους ἔμπιστους καὶ ἡ παράδοση λέει ὅτι ὅταν θὰ βγεῖ τὸ σπαθὶ τοῦ τελείως ἂπ΄ τὸ θηκάρι, οἱ Ἕλληνες θὰ πάρουν πίσω ὅτι ἔχασαν τότε. Καὶ εἶναι γεγονός, τὸ ἔχουμε παρατηρήσει ὅτι τὸ ξίφος μετακινέιται κατὰ ἕνα-δύο χιλιοστὰ τὴν πενταετία” (δὲν εἶναι βέβαιο τὸ διάστημα). 

Τοῦ ἔδεσαν τὰ μάτια πάλι καὶ ἐπέστρεψαν. Φίλος φίλου του καθηγητοῦ καὶ αὐτοπτου μάρτυρος, τὸ ἔχει διηγηθεῖ γύρω στὸ 1992 ἀπ’ εὐθείας σὲ ἀδελφικό μου φίλο, γιατρό, ἀναπληρωτὴ διευθυντὴ κλινικῆς, πιστὸ καὶ σοβαρὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μου τὸ μετέφερε. 

Τότε ἤμασταν πολὺ δύσπιστοι. Μάλιστα ἐγὼ τὸ εἶπα στὸν γέροντά μου ποὺ εἶναι δυσκολόπιστος σ΄αὐτὰ καὶ ἔχει διάκριση καὶ τὸ ἄκουσε μὲ προσοχή. “Γιατί ὄχι;” τὸν ἄκουσα ἔκπληκτος νὰ μοῦ λέει, “τὸ κρατᾶμε στὴν καρδιά μας ἀφοῦ εἶναι προσδοκία μας καὶ ἒφ΄ ὅσον οἱ ἅγιοί μας ἔχουν πεῖ ὅτι θὰ γίνουν αὐτά, δὲν ψεύδονται”. Ναὶ ἀλλὰ εἶναι ὁ Βατάτζης ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καὶ θὰ ἀναστηθεῖ; τὸν ρώτησα. “Πολὺ πιθανόν” μου ἀπήντησε. Ξέροντας τὸν γέροντά μου κι ἐγὼ κι ὁ φίλος μου θεωρήσαμε τὴν ἀπάντησή του σὰν ἀπόλυτη ἐπιβεβαίωση. Πὰρ΄ ὅλα αὐτὰ ἤμασταν ἀκόμα ἐπιφυλακτικοί. 

Πολὺ ἀργότερα τὸ διασταυρώσαμε μὲ ἕνα βίντεο ὅπου μιλάει ὁ γέρων Ἐφραίμ, κτήτωρ πολλῶν μοναστηριῶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ λέει πῶς στὸ Ἄγ. Ὅρος εἶχε γνωρίσει ἕναν ἅγιο ἀρχιερέα τὸν Μηλιτουπόλεως Ἰερόθεο ποὺ ζοῦσε τότε μονάζοντας στὸ Ἄγ. Ὅρος καὶ τοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὅτι σὲ ἐπισκεψὴ τοῦ τὸ 1952 στὴν Κῶν/πόλη εἶχε δεῖ (κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες δὲν ξέρω) ἀκριβῶς τὰ ἴδια ποὺ περιγράψω πιὸ πάνω. Μάλιστα ἔλεγε “στὸν γ. Ἐφραὶμ ὅτι “…λίγα ἑκατοστὰ παιδάκι μου εἶχε γιὰ νὰ βγεῖ τὸ σπαθὶ ἂπ΄τὸ θηκάρι του…”. Τοῦ τὸ διηγήθηκε τὸ 1955 καὶ φοβόταν (μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἂπ΄τὴν Πόλη) μήπως εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ μεγάλου πολέμου. Στὸ βίντεο αὐτὸ ὁ γέρων Ἐφραὶμ τονίζει:”…καὶ χείλη Ἁγίου Ἀρχιερερέως οὗ ψεύδονται…”” 

Καὶ ἡ παραπάνω μαρτυρία ἐπικαλεῖται τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ τῆς Ἀμερικῆς. 

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ – δεκαετία 1980 

Ἡ ἑπόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σὲ ἄρθρο τῆς δημοσιογράφου Ἑλένης Κυπραίου – πρώτης παρουσιάστριας τῆς Ἑλληνικῆς Τηλεόρασης – παραμονὴ τῆς Ἁλώσεως, 28 Μαΐου τοῦ 1990. Ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἀναφέρει μία συνταρακτικὴ ἀποκάλυψη: 

Πρὶν μερικὰ χρόνια λοιπόν, λιγότερα ἀπὸ δεκαετία, ὑπηρετοῦσαν, ἀπ’ τὴ μία κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἔβρου, στὰ σύνορα, ποὺ διαιροῦν τὴ Θράκη μας στὰ δύο, ἀντίστοιχα, Ἕλλην καὶ Τοῦρκος στρατηγός. Οἱ δύο ἄνδρες εἶχαν συνδεθεῖ μὲ στενὴ μεταξύ τους φιλία. Πολὺ περισσότερο ποὺ ὁ Τοῦρκος στρατηγός, εἶχε σύζυγο Ἑλληνίδα. 

Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς νὰ μετατεθοῦν γιὰ ἄλλη ὑπηρεσία, προσκάλεσε ὁ Τοῦρκος τὸν Ἕλληνα συνάδελφό του. 

«Τόσον καιρό», τοῦ εἶπε, «περάσαμε ἀνέφελα μαζί. Οἱ διαφορὲς ποὺ ἔχουν οἱ δύο χῶρες μας , μεταξύ τους, δὲν ἐπηρέασαν τὴ φιλία μας. Ἀλλὰ κι’ ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι θεωροῦμε τὴ φιλία ἱερή. Θὰ ἤθελα αὔριο τὸ βράδυ νὰ σοὺ τὸ ἀποδείξω». 

Τὴν ἑπόμενη, στὶς 10 ἀκριβῶς, ὁ Ἕλλην ἐπιβιβαζόταν στὸ ἰδιωτικὸ αὐτοκίνητό του Τούρκου. Νύχτα ἀφέγγαρη ἦταν. Ἐρημικοὶ οἱ δρόμοι. Ἀνοιχτὴ κι ἡ λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρὸς τὴν Πόλη. Κοντὰ μεσάνυχτα πρέπει νὰ πλησίασαν στὶς παρυφές της, Ὕπνος βαθὺς εἶχε καθηλώσει στὰ κρεβάτια τοὺς κατοίκους της. Ἡσυχία στοὺς δρόμους. 

Γρήγορος, ὁ ὁδηγὸς Τοῦρκος, μπῆκε, βγῆκε ἀπὸ στενά, ἀπὸ περιπεπλεγμένα σὰν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα ἀφέγγαρη. Ἔσβησε τὴ μηχανή, σταμάτησε μπροστὰ σὲ καγκελόπορτα μὲ γραφὲς στὰ Ἑλληνικά. 

Ὁ γοργὸς ρυθμός, ἡ ἀγωνία, ἡ περιέργεια, δὲν ἄφηναν στὸν Ἕλληνα περιθώρια νὰ ψάξει, οὔτε καν νὰ προβληματισθεῖ. Ἀκολουθοῦσε τὸν Τοῦρκο πειθήνια, σὰν αὐτόματο, χωρὶς φόβο, μὲ περίσσια ἐμπιστοσύνη. Οὔτε καν ποὺ τοῦ πέρασε ἀπ’ τὸ μυαλό, πὼς μποροῦσαν νὰ ’ναι καὶ κακὲς οἱ προθέσεις του.

Στάθηκαν μπροστὰ σὲ διπλομανταλωμένη σιδερένια στενὴ θύρα. Ἔβγαλε κλειδὶ ἀπ’ τὴν τσέπη τοῦ ὁ Τοῦρκος. Ξεκλείδωσε. Ἄνοιξε. Ὑπόγειο ἦταν. Μούχλα ἀνέδιναν οἱ τοῖχοι. Μούχλα καὶ κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στὰ ἔγκατα τῆς γής. Περπάτησαν κι οἱ δύο, σὲ διαδρόμους, χωρὶς νὰ σκοντάφτουν. Τοὺς βάραινε ἡ σιωπή, ἡ ἀναμονή. Ποῦ πήγαιναν, ἔτσι στὰ τυφλά; Ποῦ κατευθύνονταν; Ἀνάστροφα στὸ χρόνο. Σὲ ποιὸν χρόνο; Τὸν ἀνθρώπινο ἢ τὸν Θεϊκό; 

Ὁ Τοῦρκος ἤξερε. Ἀλλὰ δὲν ἤξερε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν περιπλάνηση. Μὰ οὔτε καὶ πρόφταινε νὰ προβληματιστεῖ. Ἀκολουθοῦσε. Μὲ τὴν βεβαιότητα, πὼς ἡ στιγμὴ ἦταν μοναδική. Πῶς δὲν θὰ ’χε τὴν εὐκαιρία, ποτὲ ξανά, νὰ τὴν ξαναζήσει. Ἀκολουθοῦσε. Ὀνειρευόταν ἄραγε; Ὑπνοβατοῦσε; Φτερωμένη ἡ φαντασία του, ἀνάπλαθε μονοπάτια, ποῦ μόνο σὲ ἐλαφρὺ ὕπνο βαδίζει κανείς; Ἕνα ἦταν σίγουρο: Δὲν θὰ ξανάβρισκε ποτὲ τὸν δρόμο. Δὲν θὰ τὸν ξανάβρισκε χωρὶς ὁδηγό. 

Εἶχαν φτάσει στὸ τέρμα. Θύρα καὶ πάλι ἁρματωμένη μπροστά τους. Βαριὰ σιωπή. Ἡ σιγὴ τῆς ὕστατης ὥρας. Ποῦ ἦρθε νὰ διακόψει μόνο τὸ τρίξιμο τῆς κλειδαριᾶς. Τὸ γκρίνιασμα τοῦ σκουριασμένου σίδερου.

Μισάνοιξε ἡ βαριὰ θύρα. Ἰσχνὸ φῶς στὸ ἐσωτερικό. Ὑπερκόσμιο. Μυστηριακό. Ὑπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο; Καὶ τότε, τότε μόνον μίλησε ὁ Τοῦρκος: 

«Ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες, δὲν πιστεύετε στὸν θρύλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ; Δὲν λέτε καὶ ξαναλέτε μεταξύ σας, πῶς βόλι ἐχθροῦ δὲν τὸν ἄγγιξε; Πῶς δὲν τὸν κατάπιε τὸ μανιασμένο πλῆθος τῶν πορθητῶν τῆς Πόλης; Ἀλλὰ πὼς τὸν τράβηξε ἡ Παναγιὰ στὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ τὸν κάνει Ἀθάνατο. Δὲν εἶστε βέβαιοι πῶς ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δὲν εἶναι θρύλος. Ψεύτικη ἐλπίδα. Ὀνειροφαντασία. Εἶναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δὲς καὶ μόνος σου». 

Στὸ πάτωμα, μισοανασηκωμένο στὸν ἕνα ἀγκώνα ὁ Ἕλληνας εἶδε, εἶδε μὲ τὰ μάτια του, τὸν ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ. 

Ρίγος μεταφυσικὸ τὸν διαπέρασε. Θόλωσαν ἀπ’ τὰ δάκρυα τὰ μάτια μου. Θαμπώθηκε ἡ ὅρασή του. Ἔκανε τὸ σταυρό του. Μπροστά του, ἐκεῖ, σὲ ἀπόσταση ἀνάσας, τὸ ΘΑΥΜΑ. Κι ἦταν αὐτός, ὁ τυχερός, ποὺ εἶχε ἀξιωθεῖ νὰ τὸ ζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις του. Σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο. 

Πηχτὴ ἡ σιωπή, σχεδόν, κοβόταν μὲ τὸ μαχαίρι. 

Μίλησε καὶ πάλι ὁ Τοῦρκος: 

«Πρὶν μερικὰ χρόνια κειτόταν στὸ ἔδαφος ὁ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἄρχισε σιγὰ – σιγὰ ν’ ἀνασηκώνεται. Πᾶμε». 

Ξανάκλεισαν τὴ θύρα. Τὴν ξανακλείδωσαν. Ἀντίστροφα βγῆκαν μέχρι τὴν αὐλὴ ἀπ’ τὰ ὑπόγεια. Ξαναπέρασαν τὴν καγκελένια πόρτα. 

Δὲν ἄφησαν πίσω ἴχνη ἀπ’ τὶς πατημασιές τους. Κανεὶς δὲν τοὺς εἶχε δεῖ. Μπῆκαν στὸ αὐτοκίνητο πῆραν τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ. Σιωπηλοί. Χωρὶς ν’ ἀνταλλάξουν κουβέντα. 

Δὲν εἶχε ἀκόμη ξημερώσει σὰν ἔφτασαν στὸν Ἔβρο. Προτοῦ ἀποχωρισθοῦν, φιλήθηκαν σταυρωτά. 

Τὸ ποτάμι κυλοῦσε ὁρμητικὰ πρὸς τὸ Αἰγαῖο. 

«Γυρίζει πίσω τὸ ποτάμι», μονολόγησε ὁ Ἕλλην στρατηγὸς «Γυρίζει ὅταν τὸ θελήσει ὁ Θεός». 

Ὑπηρέτησε ἀργότερα στὸ Κέντρο. 

Προτοῦ ἀποστρατευθεῖ θεώρησε ὑποχρέωση τοῦ ν’ ἀποκαλύψει τὸ μεγάλο μυστικὸ στὴν προσωπικότητα ποὺ μᾶς τὸ ἐμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας καὶ τὸν στρατηγό, κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς. Κάναμε καὶ μεῖς τὸ σταυρὸ μᾶς μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΑΛΩ»”! 

Ὁ Στρατηγὸς ἀναφέρεται πὼς κοιμήθηκε τὸ 2001 καὶ τὴ μαρτυρία ἐπιβεβαίωσε ἡ ἀδελφή του Ἑλένη, ἡ ὁποία ἀνέφερε ἐπιπρόσθετα πὼς ὁ ἀδερφὸς τῆς εἶχε δεῖ καὶ μία ἐπιγραφὴ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλέα, ποὺ ἔγραφε τὸ ὄνομα “Ἰωάννης”! 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ 

Σύμφωνα μὲ τὶς παραπάνω μαρτυρίες (πολλὰ στενάκια – ἑλληνικὰ γράμματα) ὁ Μαρμαρωμένος πρέπει νὰ βρίσκεται κάπου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι πράγματι ΙΩΑΝΝΗΣ! 

Ἀφοῦ ὑπάρχουν καὶ διάφοροι Βυζαντινοὶ Χρησμοὶ καὶ Προφητεῖες Ἁγίων μας, ποὺ μιλοῦν ἐπακριβῶς γιὰ αὐτόν, ἀναφέροντας τὸ ὄνομα “Ἰωάννης” καὶ προσδιορίζουν τὸ μέρος ποὺ βρίσκεται:

1. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ γράφει: “ἀπέλθετε ἐπὶ τὰ δεξιὰ μέρη τῆς Ἑπταλόφου, καὶ ἐκεῖ εὐρήσεται ἄνθρωπον ἐπὶ δύο κίονας, ἱστάμενον ἐν κατηφεία πολλὴ (ἔσται δὲ λαμπρὸς τὸ εἶδος, δίκαιος, ἐλεήμων, φορῶν πενιχρά, τὴ ὄψει αὐστηρὸς καὶ τὴ γνώμη πράος) ἔχοντα ἐπὶ τὸν δεξιὸν αὐτοῦ πόδα καλάμου τύλωμα, καὶ φωνὴ ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου κηρυχθήσεται, συνήσατε αὐτὸν Βασιλέα, καὶ δώσουσιν αὐτῶ εἰς τὴν δεξιὰν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αὐτῶ, ἀνδρίζου Ἰωάννη, καὶ ἴσχυε καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, καὶ ἐπάρας τὴν ρομφαίαν παρὰ ἀγγέλου, πατάξει τοὺς Ἰσμαηλίτας Αἰθίοπας, καὶ πάσαν γενεὰν ἄπιστον”! 

2. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΣΎΜΦΩΝΩΝ (χωρὶς φωνήεντα) ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (τὴν ὁποία ἀποκωδικοποίησε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος) γράφει: “σπεύσατε πολλὰ σπουδαίως εἰς τὰ δεξιὰ μέρη ἄνδρα εὔρητε γεναῖον θαυμαστὸν καὶ ρωμαλέον τοῦτον ἔξετε δεσπότην”! 

3. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ ἀναφέρει: ” Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάτοις ἡμέραις ἀναστήσει Κύριος ὁ Θεὸς βασιλέα ἀπὸ πενίας καὶ πορεύεται ἐν δικαιοσύνη πολλή…” 

4. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ γράφει σχετικά: “Καὶ τότε ἐξυπνήσει ὁ Ἅγιος Βασιλεῦες, ὁ ἐν ἀρχὴ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τὸ ἰ, καὶ ἐν δὲ τῷ τέλει σ, ἔχων, ἃ σημαίνουσι σωτηρίαν….” δηλαδὴ τὸ ὄνομα Ἰωάννης. 

5. ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ-ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ: 

“Περὶ τοΰ θρυλουμένου πτωχοῦ καὶ ἐκλεκτοῦ βασιλέως, τοϋ γνωστοΰ καὶ ἄγνωστου, τοϋκατοικοϋντος ἓν τὴ ἄκρα τῆς Βυζαντίδος. Ὃ ἀληθινὸς βασιλεύς… ὂν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αὔτοϋ οἳ ἄνθρωποι… εἷς τὸ τέλος τῶν Ἴσμαηλιτων ἀποκαλυφθήσεται… ἓν ἥμερα Παρασκευή, ὥρα τρίτη… ἀποκαλυφθήσεται…” 

Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: “Ἐρωτῶσι δὲ τὸν Βασιλέα, γέλοντες πῶς ἀκούει τὸ ὄνομά σου; ὁ δὲ ἀποκριθεῖς λέγει, ὁ πτωχός, ὁ πτωχολέων, τὸ ὄνομά μου Ἰω, τῶν πάντων ἤμην δραπέτης, καὶ ἦλθον νὰ πληρώσω μόνον τὰς λστ’ ἡμέρας. ἐγὼ εἰμὶ ὁ ὁ βασιλεὺς ὁ πένης. π ἐλεῶν πτωχοὺς καὶ πένητας, τὸ δὲ ὄνομά μου, ἰῶτα καὶ ὤ, σὺν τὴ μακρά, ὁ λέγεται Ἰω, καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον εἰς Χριστιανῶν πρεσβείαν, ἴνα φυλάττω χρόνους λστ’. Ἔπειτα πορεύομαι, ὅθεν ἐξῆλθον, εἴτα ἔρχεται καὶ ὁ λύκος ὁλόγας τινὰς ἡμέρας”! “Ἰω” ὅμως σημαίνει “Ἰωάννης” καὶ ὡς “λύκος” νοεῖται ὁ “Ἀντίχριστος”, ὁ ὁποῖος θὰ ἔρθει μετὰ τὸν Ἅγιο Βασιλέα, ἐπειδὴ πρέπει νὰ προηγηθεῖ ὁ εὐαγγελισμὸς στὴν Ὀρθοδοξία ὅλης της ἀνθρωπότητας! Ὅσης ἀπομείνει ἀπὸ τὸν φονικὸ Πόλεμο… 

6. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ γράφει: “Τότε ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ καταβήσεται διὰ νεύσεως Θεοῦ, ἔχων ἐν τὴ χερὶ αὐτοῦ σκῆπτρον καὶ ξίφος τοῦ Ἁγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, καὶ τὸν εἰρηνικὸν στέψει βασιλέα. Ὃς καὶ αὐτὸν μέσον πάντων ἐστὶν ἐν τῷ πολέμω, δώσει δὲ αὐτῶ τὸ σκῆπτρον καὶ τὸ ξίφος, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐλεήμονα καλέσει”! Αὐτὸ εἶναι ὅμως τὸ προσωνύμιο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη τοῦ Ἐλεήμονος, Αὐτοκράτορος Νικαίας! 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΕΤΗ. ΑΜΗΝ! 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr