Προσφυγή της Εκκλησίας στο ΣτΕ κατά του του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια – «Προσβάλλει τα χρηστά ήθη»

Στην «αντεπίθεση» φαίνεται πως περνάει η Εκκλησία, έναντι της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης σε ομόφυλα ζευγάρια, προσφεύγοντας στο Συμβούλιο τη Επικρατείας, κρίνοντας αυτήν αντισυνταγματική.

Από 7 Μαρτίου 2016 έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας οι Ιερές Μητροπόλεις Πειραιώς, Κυθήρων και Γόρτυνος, καθώς και οι Μητροπολίτες αυτών, όπως και πλέον των 160 μοναχών, πολιτών, δικηγόρων, κ.λπ. Όλοι στρέφονται ουσιαστικά κατά του σκέλους εκείνου του νόμου 4356/2015 που επεκτείνει το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Αφορμή για να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας οι Μητροπόλεις κ.λπ. απετέλεσε η απόφαση του πρώην υπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Κουρουμπλή (ΤΑΔΚ 39/2016/22.1.2016) με την οποία καθορίσθηκε ο τρόπος εγγραφής στα Ληξιαρχεία των συμφώνων ελεύθερης συμβίωσης ομοφυλοφίλων ζευγαριών (αποτύπωση ληξιαρχικών πράξεων συμφώνου συμβίωσης) και καθορίστηκε παράλληλα η τήρηση των ληξιαρχικών βιβλίων.

Ειδικότερα, στο Γ΄ Τμήμα του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (πρόεδρος η Αικατερίνη Συγγούνα και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Αναστασία Παπαδημητρίου) συζητήθηκαν σήμερα στην αυξημένη 7μελή σύνθεση οι αιτήσεις των Μητροπόλεων, των πολιτών και των άλλων προσφευγόντων.

Οι δικηγόροι των Μητροπόλεων επικεντρώθηκαν στην παραβίαση του άρθρου 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος και υποστήριξαν ότι η Κυβέρνηση για την επέκταση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, χρησιμοποίησε την μισή διατύπωση της εν λόγω συνταγματικής διάταξης.

Οι συνήγοροι της Εκκλησίας υπενθύμισαν στους συμβούλους Επικρατείας ότι η παράγραφος 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος (ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας – προσωπική ελευθερία), αναφέρει ότι «καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».

Όμως, προσέθεσαν, η Κυβέρνηση για την επέκταση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, επικαλέστηκε μεν το εν λόγω συνταγματικό άρθρο, που αναφέρει ότι είναι ελεύθερη η ανάπτυξη της προσωπικότητας, αλλά «λησμόνησε» το δεύτερο σκέλος της ίδιας παραγράφου, που θέτει την προϋπόθεση ότι είναι ελεύθερη, «εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».

Παράλληλα, ανέφεραν οι δικηγόροι των προσφευγόντων ότι η επέκταση αυτή του συμφώνου είναι αντίθετη και στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα που αναφέρονται στο οικογενειακό δίκαιο και τα χρηστά ήθη.

Επιπρόσθετα τόνισαν ότι η ελληνική κοινωνία δεν αποδέχεται την ύπαρξη οικογενειακών σχέσεων μεταξύ συμβιούντων προσώπων ανηκόντων στο ίδιο φύλο, αλλά ούτε δέχεται την θεσμοθέτηση της νομικής εξισώσεως με την εν γάμω οικογένεια του συμφώνου συμβιώσεως μεταξύ ομοφυλοφίλων προσώπων.

Από την πλευρά τους οι συνήγοροι του Δημοσίου τάχθηκαν υπέρ της συνταγματικότητας της επίμαχης επέκτασης του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ επικαλέστηκαν ότι έχει γίνει καθολικά αποδεκτό από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκές Ένωσης.

Επίσης, οι εκπρόσωποι του Δημοσίου επισήμαναν ότι η έννοια των χρηστών ηθών είναι αόριστοι είτε αυτή καταγράφεται στο Σύνταγμα, είτε στον Αστικό Κώδικα.

Το δικαστήριο επιφυλάχθηκε να εκδώσει τις αποφάσεις του.