Ένοπλες Συγκρούσεις
O στρατιωτικός αναλυτής Bill Roggio επιχειρεί με απλές κουβέντες στην Daily Mail, να εξηγήσει γιατί οι αυταπάτες της Δύσης για τον πόλεμο και η αποτυχία της να κατανοήσει τον εχθρό θα την εμποδίσουν να σώσει την Ουκρανία.
Προφανώς δεν έχει ακούσει τους «ειδικούς» και τους τραγικούς Έλληνες απόστρατους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) που έχουν δει πόλεμο μόνο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, να μιλάνε στα ελληνικά κανάλια…
Ιδού η ανάλυσή του:
«Ακούω ότι η Ρωσία αντιμετωπίζει δυσκολίες και ότι έχει αιφνιδιαστεί στην επιχείρησή της στην Ουκρανία. Μια πιο νηφάλια ανάλυση δείχνει ότι η Ρωσία μπορεί να επιδίωκε, μεν, ένα χτύπημα νοκ-άουτ, αλλά είχε τα πάντα καλά σχεδιασμένα, ακόμα και αν οι αρχικές κινήσεις αποδεικνύονταν ανεπαρκείς.
Ο κόσμος έχει υποτιμήσει τον Πούτιν στο παρελθόν και αυτά τα λάθη οδήγησαν, εν μέρει, σε αυτήν την τραγωδία στην Ουκρανία. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι τώρα που ο πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Ωστόσο, ακόμη και οι επαγγελματίες στο αμερικανικό Πεντάγωνο αφήνουν τη συμπάθεια να θολώσει την κρίση τους.
Μόλις δύο ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έσπευσε να ισχυριστεί ότι η αποτυχία του Πούτιν να κατακτήσει το Κίεβο τις πρώτες ημέρες του πολέμου ισοδυναμούσε με σοβαρή ήττα.
Οι ενημερώσεις του Υπουργείου Άμυνας υπονοούσαν ότι η επίθεση της Ρωσίας ήταν πολύ πίσω από το χρονοδιάγραμμα ή είχε ακόμη αποτύχει επειδή η πρωτεύουσα δεν είχε πέσει.
Αλλά η ηγεσία των ΗΠΑ θα έπρεπε να είχε μάθει να συγκρατεί τις ελπίδες της μετά την καταστροφική αποχώρησή της από το Αφγανιστάν.
Για άλλη μια φορά, αξιωματούχοι των ΗΠΑ και της Δύσης πέφτουν στην παγίδα της αποτυχίας να κατανοήσουν τον εχθρό και τους στόχους του.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, ο Πούτιν θεωρούσε ότι η ουκρανική κυβέρνηση θα κατέρρεε μόλις τα ρωσικά στρατεύματα περάσουν τα σύνορα και κατευθυνόταν στο Κίεβο, και ότι η επιχείρηση απέτυχε επειδή η ουκρανική κυβέρνηση παραμένει στη θέση της.
Ο Πούτιν σίγουρα ήλπιζε για μια γρήγορη νίκη, αλλά προφανώς δεν βασιζόταν σε αυτή την στρατηγική πολέμου ως το μόνο σχέδιο επιτυχίας. Αντίθετα, ο ρωσικός στρατός ήταν έτοιμος να καταλάβει τη χώρα με τη βία, εάν ο γρήγορος «αποκεφαλισμός» της ουκρανικής ηγεσίας αποτύγχανε.
Αυτό το είδος σχεδίου θα πρέπει να είναι οικείο στους Αμερικανούς που θυμούνται την εισβολή στο Ιράκ το 2003. Τις πρώτες ώρες του πολέμου, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ξεκίνησε την εκστρατεία «σοκ και δέος» σε μια προσπάθεια να σκοτώσει τον Σαντάμ Χουσεΐν και άλλους βασικούς ηγέτες και να ρίξει την κυβέρνηση.
Ο Σαντάμ επέζησε, αλλά ο στρατός των ΗΠΑ ήταν πλήρως έτοιμος να δώσει συνέχεια σε μια χερσαία επίθεση.
Μια ματιά στη ρωσική στρατιωτική επίθεση δείχνει ότι υπήρχε ένα σχέδιο για μια πλήρους κλίμακας εισβολή, το οποίο η Ρωσία εκτελεί τώρα. Ο συμβατικός, μηχανοποιημένος πόλεμος είναι μια επιχείρηση που καταναλώνει χρόνο και πόρους, και μια λειτουργία αυτού του βεληνεκούς δεν πραγματοποιείται σε λίγες μέρες.
Η ρωσική επίθεση διεξάγεται σε τέσσερα διαφορετικά μέτωπα.
Σε ένα πέμπτο μέτωπο, στην ανατολική Ουκρανία, την οποία ο Πούτιν ανακήρυξε ανεξάρτητη την περασμένη εβδομάδα, οι ρωσικές δυνάμεις δεσμεύουν τα ουκρανικά στρατεύματα που χρειάζονται αλλού.
Το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών δυνάμεων προελαύνει νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο. Οι ρωσικές δυνάμεις προέλασης, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών και αναγνωριστικών στρατευμάτων, έχουν εμπλακεί με ουκρανικά στρατεύματα έξω από το Κίεβο από την έναρξη του πολέμου.
Μια τεράστια φάλαγγα ρωσικών στρατευμάτων, που υπολογίζεται σε μήκος πάνω από 40 μίλια, βρίσκεται μόλις 20 μίλια βόρεια του Κιέβου και πιθανότατα συγκεντρώνεται για να περικυκλώσει την πρωτεύουσα.
Εάν οι ρωσικές δυνάμεις καταφέρουν να καταλάβουν το Κίεβο και να πιέσουν προς τα νότια για να συνδεθούν με δυνάμεις στο μέτωπο της Κριμαίας, χωρίζοντας έτσι την Ουκρανία στα δύο, θα ήταν σημαντικό πλήγμα για την κυβέρνηση Ζελένσκι.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εισέλθει 70 μίλια σε λιγότερο από μια εβδομάδα και βρίσκονται στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
Αυτό δεν είναι σημάδι αποδιοργανωμένης, κακώς συναρμολογημένης και αποτυχημένης επίθεσης.
Η προώθηση των ρωσικών δυνάμεων προς τα νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο υποστηρίζεται από άλλες ρωσικές δυνάμεις, που ξεκίνησαν από τα ανατολικά στην περιοχή του Κουρσκ.
Εάν αυτή η δύναμη μπορέσει να συνδεθεί με τα ρωσικά στρατεύματα κοντά στο Κίεβο, θα κυκλώσεις τις ουκρανικές δυνάμεις στις περισσότερες επαρχίες Τσερνίχιβ και Σούμι, στερώντας από τον ουκρανικό στρατό τους τόσο απαραίτητους στρατιώτες και πολεμικό υλικό που χρειάζεται αλλού και αποκόπτοντας την κυβέρνηση από δύο βόρειες επαρχίες.
Πιο ανατολικά, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια ευρεία επίθεση με στόχο το Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται τώρα υπό πολιορκία.
Στο νότο, οι ρωσικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από αμφίβιες επιθέσεις από την Αζοφική Θάλασσα, έχουν ξεχυθεί στην Ουκρανία από την Κριμαία.
Σε αυτό το μέτωπο, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί κατά μήκος δύο κύριων αξόνων, έναν βορειοδυτικά κατά μήκος του ποταμού Pivdennyi Buh και έναν άλλο βορειοανατολικά κατά μήκος της ακτής και στην ενδοχώρα προς την περιοχή Ντονμπάς, την οποία η Ρωσία κήρυξε ανεξάρτητη λίγο πριν την εισβολή.
Εάν οι ρωσικές δυνάμεις από οποιοδήποτε νότιο μέτωπο μπορούν να συνδεθούν με δυνάμεις στα βόρεια, θα απέκοβαν την ενίσχυση πολλών ουκρανικών στρατευμάτων – η μία από τις δύο δυνάμεις έχει ήδη προχωρήσει περίπου 160 μίλια.
Οι Ρώσοι στρατηγοί συχνά επέλεξαν να παρακάμψουν πόλεις και πόλεις που προβάλλουν αντίσταση και τις απομονώνουν για να αντιμετωπίσουν αργότερα.
Υπάρχουν αναφορές ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κλιμακώσει τις επιθέσεις εναντίον αμάχων, ιδιαίτερα στο Χάρκοβο. Αυτή τη στιγμή οι επιθέσεις πυροβολικού και ρουκετών εκεί έχουν περιοριστεί, ίσως για να σταλεί ένα μήνυμα στους πολίτες ως προειδοποίηση για το τι μπορεί να ακολουθήσει.
Οι ενέργειες του Πούτιν φαίνεται να είναι αυτές ενός ψυχρού αντιπάλου
Ο Πούτιν φαίνεται να θέλει να κρατήσει ανέπαφη την Ουκρανία, αλλά δεν θα διστάσει να αυξήσει το επίπεδο της βαρβαρότητας αν χρειαστεί.
Ο συστηματικός χαρακτήρας της ρωσικής επίθεσης έρχεται σε αντίθεση με την εικασία ότι ο Πούτιν έχει χάσει τον έλεγχο. Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα, αλλά οι ενέργειες του Πούτιν φαίνεται να είναι αυτές ενός ψυχρού και υπολογιστικού αντιπάλου.
Απορρίπτοντας την απόφασή του να εισβάλει στην Ουκρανία ως μορφή τρέλας είναι ουσιαστικά μια δικαιολογία για να αγνοηθούν τα πιθανά κίνητρα και οι μελλοντικές ενέργειες του Πούτιν. Στρατηγικά, η προέλαση του Πούτιν στην Ουκρανία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, όταν εισέβαλε και βαλκανοποίησε τη Γεωργία αναγνωρίζοντας τα καθεστώτα-μαριονέτα του Κρεμλίνου στις περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.
Το 2014, ο Πούτιν κατέλαβε και προσάρτησε τη στρατηγική ουκρανική περιοχή της Κριμαίας, η οποία χρησίμευσε ως σημείο επίθεσης για την τρέχουσα εισβολή. Ο Πούτιν πλήρωσε ελάχιστο τίμημα για κάθε ενέργεια.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη επέβαλαν περιορισμένες κυρώσεις, αλλά συνέχισαν να συνεργάζονται μαζί του για την πυρηνική συμφωνία του Ιράν και άλλα κορυφαία ζητήματα. Σήμερα, ο Πούτιν έχει υπολογίσει ότι το να πάρει η Ουκρανία με τη βία είναι προς το συμφέρον του αλλά και της Ρωσίας.
Αναμφίβολα περίμενε ότι η Δύση θα επέβαλε διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, με τις οποίες απείλησαν εκ των προτέρων οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο Πούτιν μπορεί να υπολόγισε λανθασμένα την ουκρανική αντίσταση και την ένταση της απάντησης της Δύσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τρελός ή ότι δεν εξέτασε τις δυνατότητες και επέλεξε να εισβάλει.
Μένει να δούμε αν το σχέδιο του Πούτιν θα πετύχει ή θα αποτύχει, αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι υπήρχε σχέδιο εισβολής στην Ουκρανία σε ισχύ και αυτό το σχέδιο έχει εκτελεστεί από την πρώτη μέρα.
Τα ουκρανικά στρατεύματα δίνουν μια γενναία μάχη αντιμετωπίζοντας έναν ισχυρό εχθρό και δύσκολες συνθήκες. Η Ρωσία έχει τα περισσότερα αν όχι όλα τα πλεονεκτήματα. Μπορεί, και έχει, επιτεθεί στην Ουκρανία από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ρωσικός στρατός κατέχει ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα σε ανθρώπινο δυναμικό, καθώς και αεροπορική, ναυτική υπεροχή και τεθωρακισμένα.
Έχει τεράστιους πόρους για να αξιοποιήσει. Ενώ η Ουκρανία έχει την υποστήριξη μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, η οποία παρέχει όπλα, αλλά η χώρα πολεμά μόνη της.
Το να πιστεύουμε ότι η επίθεση της Ρωσίας δεν πάει καλά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, αλλά έρχεται σε αντίθεση με τα γεγονότα. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την Ουκρανία εάν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τη δύσκολη θέση της».
