Mitsubishi A6M “Zero” και Fiat G.50: Τα ιαπωνικά και ιταλικά «βέλη» του Β’ ΠΠ [εικόνες-βίντεο]

Γρήγορο, ευέλικτο και χειριζόμενο από άρτια εκπαιδευμένους πιλότους, το ιαπωνικό Mitsubishi A6M Zero ήταν το πιο διάσημο ιαπωνικό αεροσκάφος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγχρόνως μία μεγάλη έκπληξη για τους Aμερικανούς.

H ύπαρξή του αγνοούνταν από τις βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες γνώριζαν μόνο για τα παλαιά σχέδια κατασκευής ιαπωνικών αεροσκαφών.

Tο Zero ήταν οπλισμένο με δύο πυροβόλα των 20 χιλιοστών, δύο πολυβόλα των 7,7 χιλιοστών, ενώ κατείχε το ρεκόρ στην ακτίνα δράσης, που ανερχόταν στα 1.930 μίλια, με μία απορριπτόμενη δεξαμενή καυσίμων.

Aν και ξεπεράστηκε από τα ισχυρότερα αμερικανικά καταδιωκτικά μετά τα τέλη του 1943, το Zero παρέμεινε ένας αξιόλογος αντίπαλος μέχρι το πέρας του πολέμου. Tο A6M2-21 ήταν η έκδοση που χρησιμοποιήθηκε στο Περλ Xάρμπορ και σε όλο τον Eιρηνικό Ωκεανό στα πρώτα στάδια του πολέμου.

Πετώντας στα 4.550 μέτρα με μέγιστη ταχύτητα 346 μίλια ανά ώρα και έχοντας την ικανότητα να φτάνει σε υψόμετρο 6.000 μέτρων σε 7 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα, ήταν ανώτερο από οποιονδήποτε άλλο τύπο καταδιωκτικού στον Eιρηνικό.

Όταν ο πόλεμος με την Aμερική ξεκίνησε, στις 7 Δεκεμβρίου 1941, το ιαπωνικό ναυτικό είχε 328 A6M2 διαθέσιμα στην πρώτη γραμμή. Tα “μυστικά” του Zero αποκαλύφθηκαν στους Aμερικανούς όταν κατάφεραν να εντοπίσουν ένα σχεδόν άθικτο αεροσκάφος που είχε καταπέσει στη νήσο Aκουτάν.

Oι πληροφορίες που συνελέγησαν, βοήθησαν τη βιομηχανία κατασκευής αεροσκαφών Grumman να ελαφρύνει το Grumman F4F Hellcat και να ενισχύσει το Grumman F6F Hellcat με μεγαλύτερο κινητήρα.

Mερικά από τα Zero ήταν τα πρώτα αεροσκάφη που χρησιμοποιήθηκαν σε επιθέσεις αυτοκτονίας. Tο Zero κατείχε τα πρωτεία στον εναέριο χώρο πάνω από τον Eιρηνικό Ωκεανό μέχρι την αεροναυμαχία του Mίντγουεϊ τον Iούνιο του 1942, η οποία αποτέλεσε το σημείο καμπής στο μέτωπο αυτό.

H απαξίωση του μαχητικού αυξανόταν σταθερά και έφτασε στο μέγιστο, όταν το αεροσκάφος επελέγη ως μέσο για αποστολές αυτοκτονίας.

FIAT G.50 «Freccia» (Βέλος)

Το FIAT G.50 «Freccia» (Βέλος) ήταν ένα Ιταλικό καταδιωκτικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε το πρώτο Ιταλικό «χαμηλοπτέρυγο» μονοπλάνο μαχητικό με κλειστό κουβούκλιο και ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης που μπήκε σε παραγωγή (αν και χωρίς το κλειστό κουβούκλιο, καθώς οι Ιταλοί πιλότοι ένιωθαν δυσφορία με αυτό).

Το Fiat G.50 άρχισε να σχεδιάζεται από τον Τζουζέπε Γκαμπριέλλι στα 1935. Το πρωτότυπο έκανε την παρθενική του πτήση στις 26 Φεβρουαρίου του 1937.

Αποτέλεσε το πρώτο Ιταλικό καταδιωκτικό παραγωγής με ανασυρόμενους τροχούς, μα παρόλες τις καινοτομίες του ήταν μόλις 33 km/h ταχύτερο από τον προκάτοχό του, το διπλάνο Fiat CR.42. Συγκεκριμένα, το G.50 χρησιμοποιούσε τον ίδιο κινητήρα με το CR.42, τον Fiat «A.74 RC38» των 840 hp, ένα αντίγραφο του Βρετανικού «Mercury VII».

Το Σεπτέμβριο του 1940 εμφανίστηκε μια ελαφρά βελτιωμένη έκδοση, το G.50 bis. Το κύριο πλεονέκτημά του ήταν η αυξημένη ακτίνα δράσης.

Τα πρώτα υπηρεσιακά αεροσκάφη παραδόθηκαν στην Ιταλική Βασιλική Αεροπορία (Regia Aeronautica) στα 1938.

Εξαιρετικά ευέλικτο, ήταν ένα από τα καλύτερα καταδιωκτικά κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά ήδη με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θεωρούνταν πως υστερούσε σε κινητήρια ιπποδύναμη και οπλισμό. Κάπου 780 κατασκευάστηκαν, εκ των οποίων τα 35 εξήχθησαν στη Φινλανδία.

Κατά την είσοδο της Ιταλίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 118 Freccia ήταν διαθέσιμα, στην 51η Stormo (Πτέρυγα Μάχης) και μέρος της 52ης.

48 αεροσκάφη είδαν περιορισμένη δράση κατά τη Μάχη της Αγγλίας σαν μέρος του Ιταλικού Αεροπορικού Σώματος με βάση το Βέλγιο, μα η χρήση τους παρακωλύθηκε από την εξαιρετικά μικρή ακτίνα δράσης τους.

Τα υπόλοιπα αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν στη Βόρειο Αφρική και τη Μεσόγειο. Αναγνωρισμένα κυρίως για την αντοχή τους, χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον σαν επιθετικά αεροσκάφη κατά το δεύτερο μισό του πολέμου.

Κατά την Ιταλική ανακωχή, λίγα G.50 απέμεναν ακόμα σε υπηρεσία στην Ιταλία. Ελάχιστα χρησιμοποιήθηκαν από την Ιταλική Συμμαχική Αεροπορία (Aeronautica Cobelligerante del Sud) στο πλευρό των Συμμάχων, ενώ 4 υπηρέτησαν σαν εκπαιδευτικά μαχητικά με την Εθνική Δημοκρατική Αεροπορία (Aeronautica Nazionale Repubblicana ή A.N.R) της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (Repubblica Sociale Italiana ή RSI), που συντάσσονταν με τη Ναζιστική Γερμανία.

Το G.50 είδε την εκτενέστερη και πιο επιτυχημένη χρήση του κατά τους δύο Φινλανδικούς πολέμους κατά της Σοβιετικής Ένωσης, το Χειμερινό Πόλεμο στα 1939-1940 και το Συνεχιζόμενο Πόλεμο στα 1941-1944. τα καταδιωκτικά έφτασαν πολύ αργά για να επηρεάσουν την έκβαση των Χειμερινών μαχών στα 1940, αλλά κι έτσι 13 καταρρίψεις σημειώθηκαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Για τα επόμενα χρόνια, τα αεροσκάφη της Fiat γνώρισαν την πιο επιτυχημένη τους περίοδο κατά την επίθεση του 1941, μα διάφοροι παράγοντες σύντομα ενήργησαν εις βάρος τους.

Οι Σοβιετικοί εξόπλισαν με νέα, εξελιγμένα αεροσκάφη την πρώτη γραμμή τους στα 1942 και ’43, ενώ τα Fiat, γερασμένα και καταπονημένα, χωρίς ανταλλακτικά, μείωναν όλα και περισσότερο τις επιχειρήσεις τους.

Κατά το 1941, η Μοίρα LLv 26, εξοπλισμένη με G.50, δήλωσε 52 καταρρίψεις για την απώλεια δυο αεροσκαφών. Οι πιο επιτυχημένοι πιλότοι των καταδιωκτικών G.50 ήταν οι Oiva Tuominen με 23 καταρρίψεις, Olli Puhakka με 11 και N. Trontti με 6 καταρρίψεις. Εν τέλει τα Φινλανδικά Fiat αποσύρθηκαν από την ενεργό υπηρεσία το καλοκαίρι του 1944.