Η κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις και η «επιστροφή» των ΗΠΑ στην Ελλάδα

Πώς οι ελληνορωσικές σχέσεις μετά από την περιόδο της πρώτης διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ επέστρεψαν σταδιακά στην περίοδο των κακών σχέσεων της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου;

Πώς φτάσαμε στο σημείο Ελληνες υπουργοί να θέτουν θέμα… Κριμαίας (!) και να ματαιώνεται η Διυπουργική συνάντηση των δύο κρατών;

Οι αιτίες είναι πολλές και δεν έχουν κάνουν μόνο με τις ελληνορωσικές σχέσεις αλλά και με το διεθνές περιβάλλον. Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι οι… παλινδρομήσεις του 2015 της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, «πάγωσαν» τη Μόσχα.

Μετά και από μια συνέντευξη του Α.Τσίπρα που “έβγαζε στη φόρα” τις διαπραγματεύσεις ττου 2015 με τον πρόεδρο της Ρωσίας Β.Πούτιν και το αίτημά του για…βάση στην Κρήτη, η παγωμάρα της Μόσχας εντάθηκε.

Μία νηοψία-άγνωστη στους πολλούς-ενός ρωσικού πλοίου που μετέφερε όπλα στην Συρία στην αρχή του περασμένου χρόνου, παραλίγο να οδηγήσει και σε σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο, αλλά ευτυχώς, το θέμα λύθηκε με την “πυροσβεστική” παρέμβαση ανώτατου Ελληνα αξιωματικού, ο οποίος παρά τις αμερικανικές πιέσεις έκρινε ότι η περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεων μόνο κακό θα έκανε στην ελληνική πλευρά.

Αντίθετα στην “απέναντι πλευρά του λόφου” οι σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας είχαν αντίθετη πορεία. Φτάνοντας στα όρια της πολεμικής σύγκρουσης στο τέλος του 2015 με την κατάρριψη του ρωσικού υποστρατηγικού μαχητικού κρούσης Su-24 από το τουρκικό F-16 και τον θάνατο του Ρώσου πιλότου Όλεγκ Πεσκόφ, όλα άλλαξαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα: Τον Ιούνιο οι δύο χώρες άρχισαν να επαναπροσεγγίζουν η μία την άλλη, καθώς η Ρωσία είχε πληροφορηθεί και είχε διασταυρώσει ότι η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού δεν είχε προέλθει από εντολή της πολιτικής ηγεσίας, αλλά από ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση και διέκριναν “αμερικανικό δάκτυλο” και καμία εμπλοκή της τουρκικής κυβέρνησης.

Η ίδια η τουρκική ηγεσία έσπευσε να ζητήσει “συγγνώμη” και να αποζημιώσει την οικογένεια του Ρώσου πιλότου και λίγο αργότερα, στις αρχές Ιουλίου, ο Ρ.Τ.Ερντογάν έλαβε την “πληροφορία της ζωής του” από τον ίδιο τον Β.Πούτιν: Σε λίγες ημέρες θα ξεσπούσε πραξικόπημα οργανωμένο από τις ΗΠΑ.

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ήταν καταλυτικό: Χαρακτηριστικό της ακρίβειας των ρωσικών πληροφοριών, ήταν ότι ο πιλότος του F-16 που είχε καταρρίψει το ρωσικό μαχητικό, πιλοτάριζε ένα από τα μαχητικά των πραξικοπηματιών και συνελήφθη εν συνεχεία μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος.

Από τότε οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις βαίνουν από το καλό στο καλύτερο, με αποκορύφωμα φυσικά την πώληση των S-400 που μόλις πριν 20 μήνες, θα… κατέριπταν τα τουρκικά F-16!

Το πρόβλημα στις ελληνορωσικές σχέσεις δεν είναι η αντίστοιχη βελτίωση των ρωσο-τουρκικών, όσο και αν αυτές οι σχέσεις έχουν να αναθερμανθούν από την προπολεμική εποχή και τις συμφωνίες του Κεμάλ με τους Μπολσεβίκους (κοινοί εχθροί τους οι δυτικοί, την εποχή εκείνη).

Το πρόβλημα είναι ότι η Μόσχα μετά και την “εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ” κατέληξαν ότι δεν μπορούν να περιμένουν σοβαρές συζητήσεις με την Αθήνα.

Οταν συζητούν και τα βρίσκουν με το “αγαπημένο παιδί” του ΝΑΤΟ, τον προαιώνιο εχθρό τους, την Τουρκία και δεν μπορούν να κάνουν δουλειές με την Ελλάδα (αναφέρουν ως παραδείγματα την ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ και την ΤΡΑΙΝΟΣΕ όπου οι οικονομικές προτάσεις τους ήταν μέχρι και διπλάσιες από τον ανταγωνισμό) καταλήγουν ότι η χώρα αδυνατεί ακόμα και στοιχειώδεις κινήσεις να κάνει χωρίς την έγκριση των Βρυξελλών,

Την ακριβώς αντίθετη πορεία ακολούθησαν οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις: Από την εποχή που ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας έλεγε για τον Αμερικανό πρόεδρο Ν.Τραμπ, “Ελπίζω να μην μας βρει και αυτό το κακό”, φτάσαμε στις εγκάρδιες υποδοχές στο Λευκό Οίκο, στο να μοιράζονται δισ. ευρώ (2,1 δισ. ευρώ η αξία του προγράμματος αναβάθμισης) “για να δουλέψουν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι”, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ν.Τραμπ και στις δηλώσεις του εξαιρετικά δραστήριου πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τ.Πάϊατ, ότι “Οι ΗΠΑ επέστρεψαν στην Ελλάδα”…

Οι ΗΠΑ είναι γεγονός ότι ανησυχούν για την Τουρκία. Η κυβέρνηση Ρ.Τ.Ερντογάν δεν κρύβει ούτε την έχθρα της για τις ΗΠΑ. Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα έχει και για το Ισραήλ, αλλά και το Τελ Αβίβ, που ειδικά με την κυβέρνηση Τραμπ έχει σχέσεις “λατρείας”, σίγουρα δεν αισθάνεται άνετα με την αντίπαλη, σε στρατηγικό επίπεδο, νεο-οθωμανική δύναμη που αναδύεται στα βόρεια σύνορά του.