Ελληνοτουρκικά
H εισβολή στην Κύπρο αν και έγινε τον Ιούλιο του 1974 ακόμα και σήμερα δίνει πολύ χρήσιμα διδάγματα για το τι θα γινόταν σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση είτε στην Κύπρο είτε στο Αιγαίο και τι θα πρέπει να διαθέτει (αν όχι εξασφαλίσει τουλάχιστον να το έχει σε επαρκή βαθμό) η ελληνική πλευρά ώστε να μπορέσει να βγει νικηφόρος και από θέση διαπραγματευτικής ισχύος.
Τα συμβάντα που είχαν το πιο σοβαρό αντίκτυπο κατά την διάρκεια του «Αττίλα Ι» ήταν η επιχείρηση «Νίκη» και η κατα λάθος βύθιση του τουρκικού αντιτορπιλικού «Kocatepe» από τουρκικά μαχητικά που θεώρησαν ότι είναι ελληνικό!
Η επιχείρηση «Νίκη» για όσους δεν θυμούνται ήταν η αποστολή ελληνικώην μεταγωγικών έμφορτων με καταδρομείς απόν την Ελλάδα στην Κύπρο.
Επρόκειτο για μυστική στρατιωτική αποστολή της Ελλάδος την 21η προς 22α Ιουλίου 1974 προς την Κύπρο με σκοπό την αερομεταφορά καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η αποστολή ήταν μερικώς επιτυχής και χαρακτηρίσθηκε από τον διεθνή τύπο ως “αποστολή αυτοκτονίας”.
Διδάσκεται πάντως στο αμερικανικό «Ουέστ Πόιντ»ν ως παράδειγμα παράτολμου επιχειρήσεως η οποία τελικώς εκτελέσθηκε άψογα και κατέληξε σε εκπλήρωση του αντικειμενικού της σκοπού.
Την 21η Ιουλίου του 1974, αποφασίσθηκε στρατιωτική επιχείρηση ενίσχυσης της άμυνας του αεροδρομίου της Λευκωσίας με την κωδική ονομασία “ΝΙΚΗ”. Το σχέδιο της επιχείρησης προέβλεπε την αερομεταμεταφορά και απόβαση καταδρομέων με αεροσκάφη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Η προετοιμασία έγινε στην αεροπορική βάση της Σούδας στην Κρήτη και περιλάμβανε:
20 αεροσκάφη Nord 2501D Noratlas
10 αεροσκάφη C-47 Dakota
Τα 20 αεροσκάφη Noratlas ανήκαν στην 354η Μοίρα Μεταφορών “Πήγασος” και τα 10 αεροσκάφη Dacota στην 355η Μοίρα Μεταφορών και είχαν έδρα την 112η Πτέρυγα Μάχης στην Ελευσίνα.
Αυτά τα αεροσκάφη θα μετέφεραν και θα αποβίβαζαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας την Α’ Μοίρα Καταδρομών με τον πλήρη οπλισμό της αποτελούμενη από 318 άνδρες.
Λόγω των μέτρων επιφυλακής και των μετασταθμεύσεων που πραγματοποιούνταν τις προηγούμενες ημέρες τα περισσότερα αεροσκάφη βρίσκονταν διάσπαρτα σε διάφορες μονάδες της Αεροπορίας.
Ο σχεδιασμός της επιχείρησης προέβλεπε την αερομεταφορά της Α’ Μοίρας καταδρομέων κατά την διάρκεια της νύχτας – σε απόλυτη σιγή ασυρμάτου – πτήση σε χαμηλό ύψος – χωρίς συνοδεία μαχητικών – προσγείωση – αποβίβαση καταδρομέων – επιστροφή στην Σούδα.
Την 21η Ιουλίου και ώρα 22:35 η αποστολή ξεκίνησε με χρονικό περιορισμό τα μεσάνυκτα της ίδιας μέρας.Μόνο όμως τα 15 αεροσκάφη Noratlas από τα 20 κατάφεραν να απογειωθούν στο χρονικό περιθώριο το οποίο προέβλεπε το σχέδιο, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα αεροσκάφη (5 Noratlas και 10 C-47) να παραμείνουν στο αεροδρόμιο της Σούδας.
Αμέσως μετά την απογείωση, δόθηκε σήμα από το Κέντρο επιχειρήσεων πρός το Γ.Ε.Ε.Φ. Λευκωσίας με την φράση «Έρχονται τα 15 πορτοκάλια».
Οι προσγειώσεις στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας ξεκίνησαν στις 01:52 της 22ας Ιουλίου. Πρώτο προσγειώθηκε το “ΝΙΚΗ 2” στις 01:52 και επόμενο το “ΝΙΚΗ 1” ακούμπησε το διάδρομο της Λευκωσίας στις 01:55.
Όμως εδώ ξεκινάει η τραγωδία της αποστολής. Λόγω καθυστέρησης του Α.Ε.Δ. (Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, το σημερινό Γ.Ε.ΕΘ.Α.) να ενημερώσει το Γ.Ε.Ε.Φ. Λευκωσίας (μόλις στις 01:00 το ενημέρωσε, με το σήμα «Έρχονται τα 15 πορτοκάλια»), τα αντιαεροπορικά στοιχεία εκτός του αεροδρομίου, αποτελούμενα από τις 185η και 184η Μοίρες αντιαεροπορικών πολυβόλων και τα οποία φύλαγαν την περιοχή, δεν πρόλαβαν να ενημερωθούν και αυτά, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν ότι τα αεροσκάφη που πέταγαν ήταν εχθρικά.
Αμέσως άρχισαν έντονα αντιαεροπορικά πυρά, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα το “ΝΙΚΗ 4” το οποίο βρισκόταν στο στάδιο προσγείωσης, να αρπάξει φωτιά και να συντριβεί 3 χιλιόμετρα πριν τον διάδρομο προσγείωσης. Τρίτο προσγειώθηκε το “ΝΙΚΗ 7” στις 02:18.
Μετά το “ΝΙΚΗ 7” προσγειώθηκε το “ΝΙΚΗ 3”, το οποίο λόγω βλάβης στον έναν κινητήρα έφυγε από το ίχνος πτήσης του “ΝΙΚΗ 4” που καταρρίφθηκε και έφτασε στην τελική μετά και το “ΝΙΚΗ 7”.
Το “ΝΙΚΗ 6” εβλήθη σε πολλαπλά σημεία της ατράκτου και σχεδόν χωρίς μηχανές και χάρη στις προσπάθειες των πιλότων να καταφέρει να προσγειωθεί. Τα υπόλοιπα αεροσκάφη κατάφεραν και αυτά να προσγειωθούν με λιγότερες ζημιές.
Όλα τα πληρώματα μετά έβλεπαν κάποια φωτιά στο Λόφο της Μακεδονίτισσας και εκ των υστέρων έμαθαν ότι πρόκειται για το αεροσκάφος αυτό. Τελευταίο προσγειώθηκε το “ΝΙΚΗ 15” το οποίο και είχε απογειωθεί από την Σούδα με καθυστέρηση και παρά τις εντολές να μην εκτελέσει την αποστολή.
Το “ΝΙΚΗ 13” ήταν αεροσκάφος κατηγορίας “Ζ” μακράς απόθεσης και το οποίο ενεργοποίησαν με τα γεγονότα είχε προβλήματα πλεύσης (ολίσθαινε) με αποτέλεσμα στην πτήση από Ελευσίνα προς Σούδα να παρεκκλίνει προς Ρέθυμνο.
Έτσι στη διαδρομή από Σούδα προς Λευκωσία παρέκκλινε της πορείας του και έφτασε μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας και μετά από την περιπλάνησή του στις 04:15 ξεκίνησε την επιστροφή του όπου προσγειώθηκε στη Ρόδο στις 07:40. Το “ΝΙΚΗ 14” έφτασε αφού είχε πλέον ξημερώσει και δεν προσγειώθηκε καθόλου, ακολούθησε εντολές και επέστρεψε πίσω στο Καστέλι στις 07:30 όπου ανεφοδιάστηκε και επέστρεψε στη Σούδα.
Το τελευταίο “ΝΙΚΗ-15” απογειώθηκε από τη Λευκωσία στις 04:02 και επέστρεψε στη Σούδα στις 07:40.
Όσα αεροσκάφη ήταν σε πτητική ικανότητα απογειώθηκαν για τη επιστροφή στην Ελλάδα, ενώ τα υπόλοιπα (ΝΙΚΗ-3 που είχε βλάβη στον έναν κινητήρα, το ΝΙΚΗ-6 που είχε βληθεί και στους 2 κινητήρες και το ΝΙΚΗ-12 που δεν επαρκούσαν τα καύσιμα για την επιστροφή λόγω συνεχών επανακυκλώσεων που έκανε λόγω κίνησης αυτοκινήτων μέσα στο διάδρομο της Λευκωσίας) καταστράφηκαν από τις φίλιες δυνάμεις στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Απολογισμός
Το λάθος αυτό της αεράμυνας βλήθηκε από αντιαεροπορικό εκτός του αεροδρομίου και κόστισε τη ζωή σε 4 αεροπόρους και 29 καταδρομείς από το “ΝΙΚΗ-4” όπου διεσώθη ένας καταδρομέας, καθώς και τον θάνατο 2 και τον τραυματισμό 9 ακόμα καταδρομέων στο “ΝΙΚΗ 6”. Από την δύναμη των 318 ανδρών της Α’Μοίρας καταδρομών 278 παρέμειναν στην Κύπρο και πολέμησαν.
Και πάμε τώρα στο περιστατικό του αρματαγωγού «Λέσβος» και τον πλωτάρχη Χανδρινό
Στις 19 Ιουλίου, 12 ώρες πριν από την έναρξη της τουρκικής εισβολής, το Α/Γ «Λέσβος» έδενε κάβους στο λιμάνι της Αμμοχώστου, παραλαμβάνοντας στη συνέχεια 450 στρατιώτες και ξεκινώντας το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα.
Το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974 και αφού είχε εκδηλωθεί η τουρκική εισβολή, το Α/Γ «Λέσβος» πήρε διαταγή να επιστρέψει στην Πάφο, αποβιβάζοντας τους ΕΛΔΥΚάριους προς ενίσχυση της άμυνας του νησιού.
Ο κυβερνήτης του «Λέσβος» πλωτάρχης Λ. Χανδρινός, παρότι γνώριζε ότι η Ελλάδα δεν έχει εμπλακεί σε πόλεμο με την Τουρκία και χωρίς να έχει σαφείς διαταγές από την Αθήνα, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα πυροβόλα του Α/Γ «Λέσβος» για να πλήξει στόχους στον τουρκοκυπριακό θύλακα της πόλης της Πάφου, όπου είχαν συγκεντρωθεί περίπου δύο τάγματα Τουρκοκυπρίων. Περίπου δύο ώρες μετά και ενώ οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ που αποβιβάστηκαν, πραγματοποίησαν εκκαθαριστική επιχείρηση, εξουδετερώθηκαν πλήρως οι τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες παραδόθηκαν.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αν και η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε πόλεμο με την Τουρκία, το Πολεμικό Ναυτικό με το Α/Γ «Λέσβος» ήταν μέρος ενός ακήρυκτου πολέμου.
Το Α/Γ «Λέσβος», ολοκληρώνοντας την επιχείρηση στην Πάφο, ξεκίνησε για την Ελλάδα. Ο πλωτάρχης Λ. Χανδρινός γνώριζε πολύ καλά ότι, πλέον, αποτελούσε στόχο της τουρκικής αεροπορίας, την οποία δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ένα πλοίο με πενιχρό αντιαεροπορικό οπλισμό και με πολύ μικρή ταχύτητα πλεύσης. Για τον λόγο αυτό, αντί να κινηθεί δυτικά προς την Κρήτη, επέλεξε να πλεύσει νότια προς τις ακτές της Αιγύπτου. Το «Λέσβος» τηρούσε σιγή ασυρμάτου ώστε να μην εντοπιστεί.
Όταν βρισκόταν πλέον σε απόσταση ασφαλείας από την Κύπρο, πήγε στην Κρήτη και από εκεί στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας.
Η παρουσία του Α/Γ «Λέσβος» στην Πάφο είχε δημιουργήσει, όμως, σύγχυση στις τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες θεώρησαν ότι η Ελλάδα είχε στείλει νηοπομπή και αποβίβαζε υλικό και στρατεύματα.
Οι τουρκικές υπηρεσίες συλλογής πληροφοριών αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ενημερώνοντας το Γενικό Επιτελείο στην Άγκυρα για την ανύπαρκτη «ελληνική νηοπομπή».
Τουρκικά αντιτορπιλικά που βομβάρδιζαν τις ακτές της Κερύνειας διατάχθηκαν να κινηθούν δυτικά, ώστε να βυθίσουν τα ελληνικά πλοία. Τις ίδιες διαταγές πήραν και αεροσκάφη της τουρκικής αεροπορίας.
Επειδή όμως ελληνικά πλοία δεν υπήρχαν, τα αεροσκάφη εξέλαβαν τα τουρκικά αντιτορπιλικά ως εχθρικά, θεωρώντας πως οι σημαίες με την ημισέλινο ήταν παραπλανητικό κόλπο των Ελλήνων, ανοίγοντας πυρ εναντίον τους.
Τα τουρκικά πλοία ανταπέδωσαν τα πυρά κατά των αεροσκαφών, με αποτέλεσμα από τη «φιλική» αεροναυμαχία να καταρριφθούν τέσσερα τουρκικά αεροσκάφη και να βυθιστεί το τουρκικό αντιτορπιλικό «Kocatepe», παίρνοντας στον βυθό τον κυβερνήτη αντιπλοίαρχο Giuven Erkayia, 13 αξιωματικούς και 64 ναύτες.
Σοβαρές ζημιές από τα τουρκικά αεροσκάφη υπέστησαν ακόμα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.
Το Αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ είναι το 5o κατα σειρά από τα 6 πλοία που έχουν αυτό το όνομα
Τα άλλα πλοία ήταν τα εξής:
1.Το Α/Τ ΛΕΣΒΟΣ τύπου Μ το οποίον δεν παρεδόθη από την Αγγλία λόγω του Α’ Π.Π. ενώ τα χρήματα δεν επεστράφησαν.
2. Το Φορτηγό ΛΕΣΒΟΣ πρώην Γερμανικό ASGARD το οποίον παρελήφθη ως πολεμική αποζημίωσις το 1920 και παρωπλίσθη το 1923.
3. Το Μεταγωγικό ΛΕΣΒΟΣ επίτακτο μεταγωγικό ατμόπλοιο που εξετέλεσε επανειλημμένα ταξίδια για τον εφοδιασμό του Τομπρούκ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του.
4. Το Αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ που ενετάγη το 1943 και εβυθίσθη στις 6 Ιουνίου 1944.
6. Το Αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ ελληνικής κατασκευής το οποίον ενετάγη το 1999.
Του ιδίου τύπου ΙΚΑΡΙΑ (L 154), ΚΡΗΤΗ (L 171), ΛΕΣΒΟΣ (LST 34), ΛΗΜΝΟΣ (L 158), ΡΟΔΟΣ (L 157), ΣΑΜΟΣ (L 179), ΣΥΡΟΣ (L 144), ΧΙΟΣ (L 195).
Τι προκύπτει από τα δύο αυτά περιστατικά κατά την διάρκεια της εισβολής των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο αλλά και από την ίδια την κατάθεση του πρώην ΥΕΘΑ Ε.Αβέρωφ όταν εκλήθη να καταθέσει για την στάση της δημοκρατικής κυβέρνησης που είχε διαδεχθεί την στρατιωτική (χούντα) τον Ιούλιο του 1974;
Ο Ε.Αβέρωφ είπε στην κατάθεσή του τα εξής:
«Λησμονείται ότι οι Τούρκοι είχανε εκλάβει τρία αντιτορπιλικά τους για δικά μας και με τρία αεροπλάνα εβούλιαξαν το ένα και έβλαψαν πολύ σοβαρά το άλλο;
Θέλατε με τέτοιαν έλλειψη αεροπορικής καλύψεως δικής μας, με πλήρη και συνεχή κάλυψη δική τους να στείλουμε τον Στόλο μας στην Κύπρο, να μην μπορούμε να υπερασπίσουμε έπειτα τα άλλα νησιά;»
Για ένα Ναυτικό, ο χειρότερος εχθρός δεν είναι το αντίπαλο Ναυτικό, αλλά η αντίπαλη Αεροπορία. Στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει επιπλέον προβληματα σε ένα σύγχρονο πεδίο μάχης από την παραλαβή από την Άγκυρα των νέων αεροσκαφών 5ης γενεάς F-35 από τις ΗΠΑ.
Ηδη και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, με εξαίρεση της MEKO-200HN που έχουν εντάξει βλήματα ESSM στο αντιαεροπορικό οπλοστάσιό τους, οι λοιπές φρεγάτες κλάσης “S” είναι «χαμένες από χέρι» σε πυραυλικές επιθέσεις κορεσμού που δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα CIWS Phalanx.
Πρακτικά το ΠΝ έχει απωλέσει την στρατηγική του σημασία στο Αρχιπέλαγος, από την στιγμή που οι υπεύθυνοι για την ασφάλεια της χώρας αδιαφόρησαν για την απόκτηση ναυτικής πλατφόρμας αεράμυνας περιοχής, δηλαδή πλοίου που να έχει αντιαεροπορικά όπλα και αισθητήρες που να προσφέρουν δυνατότητα εντοπισμού σε ακτίνα 300 χλμ. και κατάρριψης σε ακτίνα 120 χλμ.
Τον περασμένο Ιανουάριο ξεκίνησαν σχετικά “χαλαρές” συζητήσεις για την πιθανότητα ενεργοποίησης της απόφασης του ΚΥΣΕΑ του 2008 για τις FREMΜ.
Από τότε είχαμε σημειώσει ότι το οικονομικό σκέλος του προγράμματος δεν είχε επιλυθεί, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπήρχαν πλοία διαθέσιμα από γαλλικής πλευράς, ειδικά μετά την πώληση μίας FREMM, που προοριζόταν αρχικά για το γαλλικό Ναυτικό, στην Αίγυπτο (πακέτο με τα δύο LPD “Mistral” και μία κορβέτα Gowind στην πιο “κουφή” εξοπλιστική αγορά της τελευταίας 20ετίας).
Για αγορά ή για ναυπήγηση, είχαμε από τότε τονίσει, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Χρήματα δεν υπάρχουν και πλέον δεν υπάρχει χρόνος.
Οι υπεύθυνοι πολιτικοί και των τριών εκλεγμένων κυβερνήσεων των Μνημονίων Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα (εξαιρείται η δοτή απο τις Βρυξέλλες κυβέρνηση Παπαδήμου που δεν υπολογίζεται καν ως ελληνική), είναι σαφές ότι αγνόησαν επιδεικτικά το γεγονός πώς η ασφάλεια της χώρας είναι πάνω και πέρα από τα όποια οικονομικά προγράμματα περικοπώ και τις οικονομικές κρίσεις.
Και ότι τα προγράμματα ασφάλειας της χώρας έπρεπε να συνεχιστούν, έστω με μερικές περικοπές, γιατί η απειλή για την εθνική ασφάλεια όχι απλώς μεγάλωνε, αλλά γιγαντωνόταν.
Και τα πλοία, όπως και τα αεροσκάφη, δεν τα έχουν όλοι “στο συρτάρι τους”, ούτε εντάσσονται “με κλειστά τα μάτια” στις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους.
Είχαμε γράψει δεκάδες φορές ότι για τη ναυπήγηση ενός πλοίου απαιτούνται πέντε χρόνια (ειδικά του πρώτου μιας κλάσης) και ένα-δύο χρόνια απαιτεί η είσοδός τους σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Οι Ελληνες πολιτικοί, με μηδενικό δείκτη αντίληψης θεμάτων εθνικής ασφαλείας και ανύπαρκτη κουλτούρα ασφαλείας (ο τελευταίος που είχε γνώση και αντίληψη επί του θέματος, ήταν ο μακαρίτης ο Κ.Μητσοτάκης), απλά νομίζουν ότι “θα ψωνίσουν από το ράφι”. Αμ, δε…
Ετσι όταν άρχισε η συζήτηση τον Ιανουάριο, οι Γάλλοι του Naval Group αντιπρότειναν αντί για FREMM, τις Belh@ara ή και κορβέτες Gowind στην έκδοση των 2.500 τ.
Οι τελευταίες δεν κάνουν γιατί δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από από ότι οι “S” σε ότι αφορά την αντιαεροπορικό αγώνα και η πρώτη Belh@ara, αν οι διαδικασίες της παραγγελίας εκτελούντο ταχύτατα, αισίως θα μπορούσε να παραληφθεί το 2024, αφού το 2023 θα παραλάβει το πρώτο σκάφος το γαλλικό Ναυτικό.
Το θέμα είναι τι θα έχει μείνει από την Ελλάδα, όπως την ξέρουμε σήμερα, το 2024, οπότε και αυτή η ιδέα (πολύ ελκυστική επιχειρησιακά για το ΠΝ γιατί το πλοίο “τους κάνει” από όλες τις απόψεις) “πάγωσε”, αφού και το κόστος ξεπερνά τα 800 εκατ. ανά σκάφος.
Τι έμενε; H FREMM. Εκτός από την πιθανότητα να αποδεσμεύσει δύο παλιά αντιτορπιλικά Arleigh Burke, το αμερικανικό Ναυτικό το 2020 που κάνουν μεν την ίδια δουλειά με τις FREMM σε ότι αφορά την αντιαεροπορική άμυνα περιοχής, αλλά έχουν τριπλάσιο λειτουργικό κόστος, είναι παλιά σκάφη, άρα κρατούν εγκλωβισμένο το ΠΝ σε παλιά τεχνολογία, συν πολλά άλλα μειονεκτήματα.
Αυτή την στιγμή στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΝ “παρακαλάνε” να μην εγκριθεί η αποδέσμευση και η παραχώρηση Arleigh Burke, γιατί ξέρουν ότι οι πολιτικοί, όποιος και να είναι στην εξουσία, είτε Α.Τσίπρας, είτε Κ.Μητσοτάκης, είτε κάποιος άλλος, θα πάνε στην αμερικάνικη λύση που υποτίθεται ότι θα είναι “χαμηλότερου κόστους”.
Να πούμε επίσης ότι ήδη η ισορροπία στο Αιγαίο έχει διαταραχθεί σε σημαντικό βαθμό υπέρ του τουρκικού Ναυτικού και τα επόμενα χρόνια θα αποκτηθεί συντριπτική υπεροχή (ναυπήγηση τεσσάρων νέων φρεγατών TF-100, ολοκλήρωση ναυπήγησης 2 stealth κορβετών Ada που θα προστεθούν στις ήδη δύο υπάρχουσες, έναρξη ναυπήγησης έξι μεγάλων φρεγατών TF-2000, ολοκλήρωση ναυπήγησης ενός ή δύο αεροπλανοφόρων κλάσης Anadolu, ολοκλήρωση ναυπήγησης 6 υποβρυχίων Type-214T κλπ).
Το σημαντικότερο όλων: Η τρομακτική αεροπορική υπεροχή που θα αποκτήσει η τουρκική Αεροπορία στο Αιγαίο με την είσοδο σε υπηρεσία δεκάδων F-35Α.
Η επιχειρησιακή πραγματικότητα είναι ότι σήμερα είναι δυσχερής η κατάσταση που βρίσκεται ο Στόλος, ο οποίος δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα πλοία του από εκτόξευση stand-off όπλων από την τουρκική Αεροπορία, όπως είναι το νέο βλήμα cruise ναυτικής χρήσης SOM και πολλά άλλα τα οποία θα εισέλθουν σε υπηρεσία τα επόμενα πέντε χρόνια.
Οι ανάγκες του ΠΝ προκειμένου να μπορεί να σταθεί ως δύναμη αποτροπής στη θάλασσα ανέρχονται συνολικά σε 6 νέα σκάφη μέχρι το 2028.
Μπορεί ο αριθμός 6 να ακούγεται μεγάλος, βάσει των δεδομένων που επικρατούν σήμερα, αλλά ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι πρόκειται για μεγάλη περίοδο 10 ετών, για την υλοποίηση του φιλόδοξου αυτού στόχου. Μια περίοδο όπου το τουρκικό Ναυτικό θα βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωση ενός μεγαλεπήβολου ναυτικού εξοπλιστικού προγράμματος.
Οι έξι κύριες μονάδες επιφανείας που θέλει το ΠΝ όχι μόνο δεν είναι επαρκής αριθμός, αντίθετα φέρνει το ΠΝ για πρώτη φορά σε κατά πολύ χειρότερη κατάσταση σε σχέση με το TDK.
Εάν από τις 6 εκσυγχρονισμένες φρεγάτες “S” διατηρηθούν σε υπηρεσία οι τρεις, μαζί με τις 4 ΜΕΚΟ 200HN, (με ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού για τις τελευταίες που έχει υποβαθμιστεί σε πρόγραμμα διατήρησης μαχητικής ικανότητας) τότε υπολογίζουμε ένα αριθμό 12 ή 13 πλοίων για το ΠΝ απέναντι σε 20 τουλάχιστον μονάδες για το τουρκικό Ναυτικό, εκ των οποίων οι 16 να είναι νέες κατασκευές. Όλα αυτά υπό την αίρεση φυσικά ότι θα συμπληρωθεί ο αριθμός των 6 σκαφών που το ΠΝ θεωρεί ότι μπορεί να διατηρήσουν ένα έλασσον επίπεδο ναυτικής αποτροπής.
Εν ολίγοις όπως προκύπτει από τα διδάγματα της Κύπρου η Ελλάδα εάν αναγκαστεί να συγκρουστεί με την Τουρκία, για να κερδίσει θα πρέπει να έχει αεροπορική υπεροχή που δεν θα έχει όπως δείχνουν τα σημερινά δεδομένα, μονάδες επιφανείας που να προσφέρουν επαρκή αντιαεροπορική κάλυψη που επίσης δεν διαθέτει σε επάρκεια αυτή την στιγμή και τέλος να έχει την πολιτική βούληση να προβεί σε παράτολμες αλλά στρατηγικές ενέργειες όπως είχε γίνει το 1974 με την μεταφορά των καταδρομών στην Κύπρο, κάτι που μαντέψτε… ούτε αυτό διαθέτει αυτή την στιγμή.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία δεν θα μας περιμένει να εξοπλιστούμε επαρκώς για να μας καλέσει… σε μονομαχία, θα προβεί στις ενέργειες που θεωρεί απαραίτητες για τα συμφέροντά της όταν την συμφέρει να το κάνει.
Τόσο απλά…
