Ναυτικό
Σε διαδικασία αναζήτησης νέων σύγχρονων μονάδων βρίσκεται το Πολεμικό Ναυτικό, ειδικά το τελευταίο διάστημα με την ένταση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο να συνεχίζεται ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Στόχος είναι να διατηρήσει το ποιοτικό προβάδισμα που πάντα είχε έναντι του τουρκικού.
Στην ιστορία του Πολεμικού μας Ναυτικού ωστόσο υπάρχουν και στιγμές όπου πραγματικά χάθηκαν ευκαιρίες αλλά και πολλά χρήματα.
Μια τέτοια ιστορία είναι του θωρηκτού «Σαλαμίς», που αν τελικά η Ελλάδα κατάφερνε να το παραλάβει, θα έκανε το θωρακισμένο καταδρομικό «Γεώργιος Αβέρωφ» που έχει λανθασμένα αποτυπωθεί στην μνήμη του λαού μας ως θωρηκτό, ενώ δεν είναι, να μοιάζει στο θέμα της ισχύος πυρός σαν το «μικρό του αδερφάκι».
Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως ενώ ο κύριος οπλισμός του θωρακισμένου καταδρομικού Γεώργιος Αβέρωφ είναι 4 πυροβόλα των 9,2 ιντσών (234 χιλιοστών) το «Σαλαμίς» θα είχε 8 πυροβόλα των 356 χιλιοστών…
Η ιστορία του «Σαλαμίς»
Η ιστορία του «Σαλαμίς» ήταν η εξής σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του ΓΕΝ.
Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους παρόλο που ήταν ξεκάθαρη η σημασία της ύπαρξης ενός ισχυρού στόλου για την προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων, καθώς και η ένταξη στη Βαλκανική Συμμαχία, αλλά και η νίκη στους Βαλκανικούς Πολέμους οφείλονταν κατά μεγάλο βαθμό και στον Ελληνικό Στόλο, οι ελληνικές Κυβερνήσεις ακολούθησαν πολιτική αποδυνάμωσης του Ναυτικού. Ένας σημαντικός λόγος γι’ αυτή την πολιτική πρέπει να θεωρηθεί η περικοπή των δαπανών. Ο Βενιζέλος σύναψε δάνειο 25.000.000 λιρών για την ανάπτυξη της διπλασιασμένης χώρας κι έτσι, ο εξοπλισμός του Ναυτικού πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ήδη από το 1911 παραγγείλει ένα θωρηκτό dreadnought από την Αγγλία, το Ρεσαδιέ, εκτοπίσματος 23.000 τόνων και ταχύτητας 21 κόμβων, η ελληνική Κυβέρνηση με υπουργό τον Νικόλαο Στράτο προχώρησε το 1912 στην παραγγελία ενός θωρηκτού μάχης στα γερμανικά ναυπηγεία Vulkan μαζί με τα τορπιλοβόλα τύπου Αίγλη. Θα είχε εκτόπισμα 13.000 τόνους, 8 πυροβόλα των 35εκ., 6 των 15εκ. και κόστος 1.050.000 λίρες. Ήταν το περίφημο Σαλαμίς, το οποίο έμελε να εξελιχθεί σε αληθινό εξοπλιστικό Βατερλό για το Πολεμικό Ναυτικό.
Η υπόθεση του Σαλαμίς είχε πολύ άσχημη κατάληξη. Συγκεκριμένα, στα τέλη του 1912, διατυπώθηκαν απόψεις ότι έπρεπε η Ελλάδα να αποκτήσει ένα πραγματικό θωρηκτό τύπου dreadnought. Έτσι, οι εργασίες ανεστάλησαν μέχρι να ολοκληρωθούν τα νέα χαρακτηριστικά του πλοίου, αλλά μέσα στο 1912, ξανάρχισαν για να σταματήσουν και πάλι τον Δεκέμβριο του 1914 λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε το πλοίο και οι οικονομικές διαφορές με τα γερμανικά ναυπηγεία τακτοποιήθηκαν πολύ αργότερα, για την ακρίβεια το 1932, με σοβαρή οικονομική ζημία για το ελληνικό δημόσιο, αφού έπρεπε να πληρωθούν άλλες 30.000 λίρες, εκτός από την προκαταβολή των 450.000 λιρών, που είχε ήδη καταβληθεί.
Το ποσό της προκαταβολής των 11.548.690 δραχμών χάθηκε.
Διαλύθηκε στη Βρέμη την ίδια χρονιά. Τα πυροβόλα του ΣΑΛΑΜΙΣ που είχαν κατασκευασθεί στις ΗΠΑ, πήγαν στη Μ. Βρετανία.
