Συνταγματάρχης (ε.α) Δ.Κωνσταντινίδης: «Είμαστε έτοιμοι για τον πόλεμο που έρχεται με την Τουρκία;»

Ο Συνταγματάρχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης, γράφει ένα άρθρο- «γροθιά στο στομάχι» σχετικά με τις προκλήσεις που θα κληθούμε σαν χώρα και σαν λαός να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.

«Όλα όσα ζούμε σήμερα δείχνουν ότι βιώνουμε μια εθνική κρίση. Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης μπορεί να απαλειφθούν σε 20 χρόνια, οι συνέπειες μιας εθνική κρίσης μπορεί να απαλειφθούν μετά από 500 χρόνια», αναφέρει και εξηγεί:

«Στην Ελλάδα εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε έναν παραμυθένιο κόσμο γεμάτο κατανόηση και αγάπη για τον συνάνθρωπο, υποδεχόμενοι εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι μακροχρόνια θα αλλοιώσουν τον κοινωνικό ιστό και θα καταλάβουν εκ των έσω και αναίμακτα την χώρα, δημιουργώντας μουσουλμανικούς θύλακες σε όλη την επικράτεια».

«Κοιτάξτε τι συμβαίνει τώρα στο Παρίσι για να δείτε τι θα συμβεί σε μερικά χρόνια και στην Ελλάδα. Υπάρχουν λοιπόν περιοχές στο Παρίσι, στις οποίες δεν μπορεί να μπει η αστυνομία, διότι εκεί ισχύει ο νόμος της Σαρία και όχι ο νόμος των αμαρτωλών ανθρώπων«.

Διαβάστε αναλυτικά όσα γράφει

«Πριν δέκα χρόνια περίπου ο Αρχηγός του Κινεζικού Στρατού επισκέφθηκε την χώρα μας και το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων στον Αυλώνα Αττικής. Αφού του δείξαμε τα άρματα Leopard 2 και τους εξομοιωτές μας, λες και αυτός δεν έχει ξαναδεί άρματα, του κάναμε μια γενική ενημέρωση στο τέλος της οποίας ο Στρατηγός έκανε μόνο μία ερώτηση.

Πώς μαθαίνετε τους Στρατιώτες σας να αγαπάνε την πατρίδα τους; Με απλά λόγια ο άνθρωπος που διοικεί δύο εκατομμύρια Στρατιώτες, δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τον εξοπλισμό μας, ούτε για την εκπαίδευση μας, ούτε και για την οργάνωση μας, αλλά μόνο για την εθνική μας διαπαιδαγώγηση. Τι είναι όμως η εθνική διαπαιδαγώγηση και γιατί προκαλεί τόσο αρνητικούς συνειρμούς στην χώρα μας;

Σύμφωνα με την παράδοξη τριάδα του Clausewitz τα τρία συστατικά του πολέμου είναι το πάθος το οποίο αναφέρεται στα συναισθήματα μίσους και εχθρότητας που τρέφει ο ένας λαός για τον άλλο, η ευκαιρία η οποία αναφέρεται στις Ένοπλες δυνάμεις και τον Διοικητή τους και τέλος το τρίτο συστατικό είναι η λογική δηλαδή, η ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης να διαχειριστεί την κατάσταση. Η εθνική διαπαιδαγώγηση έχει να κάνει με το πρώτο συστατικό, δηλαδή τον λαό και τα συναισθήματα του.

Είναι όμως τόσο σημαντικός ο λαός; Η αλήθεια είναι πώς κανένας πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί, εάν ο πολιτικός ηγέτης δεν έχει την υποστήριξη του λαού του. Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Τι να τον κάνω τον λαό, εάν εγώ διαθέτω στρατιωτική υπεροπλία; Σε κάθε πολεμική σύρραξη όμως, ο κύριος στρατηγικός στόχος δεν είναι οι μεμονωμένες στρατιωτικές Μονάδες αλλά το ηθικό του αντίπαλου λαού.

Εάν με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατορθώσω να κάνω τον λαό να πει δεν αντέχω άλλο, τότε ο πολιτικός ηγέτης κάτω από την πίεση που δέχεται από τον ίδιο του τον λαό, θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει. Θυμηθείτε τι έγινε στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Από την μια πλευρά οι Αμερικανοί οι οποίοι παρότι διέθεταν συντριπτική υπεροπλία, αναγκάστηκαν υπό την πίεση του δικού τους λαού, να αποχωρήσουν από το πεδίο της μάχης. Τα χρονικά δε περιθώρια ήταν τόσο στενά, που υποχρεώθηκαν να πετάξουν στην θάλασσα πανάκριβο εξοπλισμό, προκειμένου να απαγκιστρωθούν γρήγορα και με τις μικρότερες απώλειες. Από την άλλη πλευρά οι Βιετναμέζοι αποφασισμένοι να κερδίσουν τον πόλεμο με κάθε μέσο, ζούσαν μέσα σε λαγούμια υπομένοντας με φοβερή καρτερία όλες τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Κάποιοι με αριστερή πολιτική ιδεολογία θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η εθνική διαπαιδαγώγηση είναι ένα χουντικό εθνικιστικό κατάλοιπο που δεν έχει χώρο στην δικιά μας σύγχρονη κοινωνία. Η αλήθεια όμως σε συνδυασμό με την σκληρή πραγματικότητα βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Οι δημοκρατίες που θέλουν να μακροημερεύσουν θα πρέπει να εκπαιδεύουν τον λαό τους στρατηγικά, προκειμένου αυτός να αντιλαμβάνεται τι είναι το παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Αυτή η στρατηγική εκπαίδευσή του λαού είναι η εθνική διαπαιδαγώγηση η οποία καταργήθηκε από την μεταπολίτευση. Τι γίνεται όμως σήμερα στο εγγύς γεωστρατηγικό μας περιβάλλον και τι προκλήσεις καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε;

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις μας Τούρκους όλων των κοινωνικών τάξεων να χαιρετάνε στρατιωτικά και να ορκίζονται πίστη μέχρι θανάτου στον ηγέτη τους Ερτογάν, ο οποίος θέλει να αναβιώσει την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο ίδιος αυτός λαός γαλουχείται και εκπαιδεύεται στρατηγικά όχι μόνο μέσα από το σχολείο αλλά και μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές οι οποίες δεν αναφέρονται στα ιστορικά κατορθώματα του παρελθόντος αλλά στο πώς ο σύγχρονος στρατιώτης που ζει στην διπλανή πόρτα, υπερασπίζεται την πατρίδα του από τους Κούρδους τρομοκράτες. Με αυτό τον τρόπο ο καθημερινός απλός Τούρκος πολίτης ταυτίζεται με τον στρατιώτη που πολεμάει για αυτόν.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως κάθε εργαζόμενος έχει ανάγκη από κοινωνική αναγνώριση. Θέλει δηλαδή να αισθάνεται ότι προσφέρει στην κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Όμως αυτός που περισσότερο από κάθε άλλον, έχει ανάγκη την κοινωνική αναγνώριση είναι ο στρατιώτης, ο οποίος καλείται να σκοτώσει ένα άλλο ανθρώπινο όν. Για να μπορέσει να το κάνει χωρίς να αισθάνεται άσχημα για αυτό που έκανε, θα πρέπει να έχει την απόλυτη κοινωνική υποστήριξη και αναγνώριση του έργου του από την κοινωνία.

Ενώ λοιπόν αυτά συμβαίνουν στην Τουρκική κοινωνία, στην Ελλάδα εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε έναν παραμυθένιο κόσμο γεμάτο κατανόηση και αγάπη για τον συνάνθρωπο, υποδεχόμενοι εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι μακροχρόνια θα αλλοιώσουν τον κοινωνικό ιστό και θα καταλάβουν εκ των έσω και αναίμακτα την χώρα, δημιουργώντας μουσουλμανικούς θύλακες σε όλη την επικράτεια.

Κοιτάξτε τι συμβαίνει τώρα στο Παρίσι για να δείτε τι θα συμβεί σε μερικά χρόνια και στην Ελλάδα. Υπάρχουν λοιπόν περιοχές στο Παρίσι, στις οποίες δεν μπορεί να μπει η αστυνομία, διότι εκεί ισχύει ο νόμος της Σαρία και όχι ο νόμος των αμαρτωλών ανθρώπων.

Όλα όσα ζούμε σήμερα δείχνουν ότι βιώνουμε μια εθνική κρίση, η οποία έχει πολλές ομοιότητες με την οικονομική κρίση που άρχισε 10 χρόνια πριν. Οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής όχι μόνο άργησαν να αντιληφθούν την οικονομική κρίση, αλλά και όταν την αντιλήφθηκαν, η σοκαρισμένη από τα μέτρα λιτότητας κοινωνία αρνήθηκε πεισματικά την πραγματικότητα και οδηγηθήκαμε στον έλεγχο κεφαλαίων και στην υπογραφή νέων και περισσότερο ταπεινωτικών μνημονίων.

Είναι απολύτως σίγουρο ότι θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τις λανθασμένες οικονομικές μας επιλογές για πολλά χρόνια ακόμα. Σκεφτείτε όμως τι θα γίνει εάν η εθνική κρίση που άρχισε θα έλεγα εδώ και 40 χρόνια, οδηγήσει σε μια εθνική καταστροφή; Σκεφτείτε πώς θα ζουν τα παιδιά μας το 2050. Και ενώ οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης μπορεί να απαλειφθούν σε 20 χρόνια, οι συνέπειες μιας εθνική κρίσης μπορεί να απαλειφθούν μετά από 500 χρόνια.

Θυμηθείτε πόσα χρόνια πέρασαν και πόσες θυσίες σε ανθρώπινες ζωές απαιτήθηκαν για να απελευθερωθούμε από τον τουρκικό ζυγό. Κοιτάξτε πόσο δύσκολο είναι για τους Κούρδους να αποκτήσουν κράτος και αναλογιστείτε τι έκανε για την Ελλάδα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και πόσο δύσκολο θα είναι να βρεθεί ξανά κάποιος ηγέτης σαν και αυτόν.

Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στον όρο benchmarking τον οποίον χρησιμοποιούν οι επιχειρήσεις για να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον κυριότερο ανταγωνιστή τους. Εάν λοιπόν σήμερα κάναμε benchmarking των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των αντίστοιχων Τουρκικών ποιο θα ήταν το συμπέρασμα;

Αγαπούν οι Έλληνες πολίτες – οπλίτες την πατρίδα τους όπως αγαπούν οι Τούρκοι την δική τους; Με απλά λόγια, είμαστε έτοιμοι κύριε Υπουργέ της Εθνικής Άμυνας για τον πόλεμο που έρχεται;»

Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης, MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C, MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας