Ναυάγιο και με Bradley: Στο 1 δισ.$ το κόστος εκσυγχρονισμού – Πάλι μας φορτώνουν με νέες παλιατζούρες Μ113!

Σε οριστικό ναυάγιο -ακόμη ένα- οδηγείται η πολύπαθη υπόθεση των υπό παραχώρηση 367 M2A0 Bradley στον Ελληνικό Στρατό.

Αυτό γιατί το τελικό κόστος που βγαίνει από τις απαραίτητες εργασίες εκσυγχρονισμού (καθώς τα οχήματα είναι παλαιά) θα φτάσει το 1 δισ.$ ( περί τα 2 με 3 εκατ. $ το κομμάτι) για να έρθουν και τα 367 οχήματα σε αποδεκτή κατάσταση.

Με την εμφάνιση του ποσού αυτού σε λευκό χαρτί στο ΓΕΣ έπαθαν σοκ και ταραχή, απορρίπτοντας την ιδέα πάραυτα, για να γλιτώσουν τυχόν λιποθυμικά επεισόδια.

Φυσικά η αιτία ότι δεν υπάρχει όχι ένα δισ.$ ούτε μερικές χιλιάδες διαθέσιμες.

Έτσι πάει και το «όνειρο» απόκτησης Bradley.

Τι απομένει επομένως; Για ακόμη μια φορά τι άλλο εκτός την γνωστή καραμέλα των Μ113!

Υποτίθεται πως τα οχήματα στην έκδοση -Α3 που είναι και η τελευταία του οχήματος, θα επιτρέψει την απόσυρση μεγάλου αριθμού υπέργηρων Μ113Α1.

Με άλλα λόγια αντικαθιστούμε τα υπέργηρα Μ113 με τα επίσης υπέργηρα Μ113.

Τελικά ο ΕΣ δεν πρόκειται να ξεφύγει από το Μ113 ούτε το 2.100!

Ταυτόχρονα δεν δείχνει να υλοποιείται ούτε η συμφωνία για τα MRAP καθώς, όπως έχουμε αναφέρει μέσα από το pronews.gr δεν είναι αυτό που θέλει ο ΕΣ. Δεν θέλει οχήματα εσωτερικής ασφάλειας, θέλει οχήματα μάχης.

Τόση η γεωπολιτική «βαρύτητα» της Ελλάδας που οι ΗΠΑ αρνούνται να δώσουν κάτι καλύτερο από τα M2A0 Bradley επιχειρώντας πάλι να μας φορτώσουν με εξίσου παλιατζούρες όπως αυτές που έχουμε τώρα, αν και οριακά καλύτερες.

Μέχρι εκεί μας «έχουν» γενικώς.

Φυσικά και το ΕΣ και το ΥΠΕΘΑ έχουν ζητήσει νεότερες εκδόσεις των Bradley (τουλάχιστον Μ2Α1 και αν είναι δυνατόν Μ2Α2, σε μονάδες που υπηρετεί ακόμη), που δεν απαιτούν εκσυγχρονισμό, απλά εργοστασιακή ή βαριά συντήρηση, αλλά είναι απόλυτα γνωστό τι θα πάρουμε στο τέλος.

Βέβαια υπάρχει και η άλλη ανάγνωση του θέματος.

Ποιος ζήτησε τον εκσυγχρονισμό των M2 Bradley; Ουδείς.

Το μόνο που ήθελε η Ελλάδα ήταν τα οχήματα να έρθουν σε κατάσταση λειτουργίας με εργοστασιακή συντήρηση απείρως μικρότερου κόστους, της τάξης των μερικών δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, ανά όχημα.

Για πιο λόγο τότε εμφανίζεται ως παράγοντας ακύρωσης της παραχώρησης ένα κόστος του 1 δισ.$ για εκσυγχρονισμό που δεν ζητήσαμε;

Και για πιο λόγο βέβαια θα έπρεπε να πάρουμε «σώνει και καλά» και τα 367; 250 δεν φτάνουν; 150 δεν φτάνουν; Έστω 50 δεν μας κάνουν;

Εδώ υπάρχουν δύο εξηγήσεις:

Η πρώτη είναι να το ζήτησαν οι ΗΠΑ ως υποχρεωτικό όρο για την κατά τα άλλα δωρεάν παραχώρηση, οπότε δικαιολογείται η απόρριψη.

Ο δεύτερος έχει να κάνει με την Ελλάδα, η οποία δεν είχε να διαθέσει ούτε αυτά τα μερικά δεκάδες χιλιάδες δολάρια ανά όχημα, φέρνοντας ως δικαιολογία ένα σενάριο υψηλού κόστους εκσυγχρονισμού που δεν υπήρξε ποτέ στο τραπέζι.

Και τα MRAP που μάλλον δεν θα πάρουμε, αλλά αν πάρουμε θα είναι για πολύ εξειδικευμένες αποστολές και σε μικρούς αριθμούς.