Διεθνής Ασφάλεια
Tο θερμόμετρο στη Μέση Ανατολή ανεβαίνει επικίνδυνα μετά τη δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ, αφού το Ιράν ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση.
«Αδυσώπητη εκδίκηση περιμένει τους εγκληματίες που έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του και με αυτό των άλλων μαρτύρων», διεμήνυσε χθες ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν αγιατολάχ Χαμενεΐ.
Και μολονότι τα επόμενα βήματα της Τεχεράνης παραμένουν αδιευκρίνιστα ο Ντόναλντ Τραμπ άρχισε ήδη να ενισχύει τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή με την αποστολή άλλων 3.500 στρατιωτών και την ενεργοποίηση συστοιχιών Patriot στο Μπαχρέιν.
Aλλά πόσο ισχυρό είναι στρατιωτικά το Ιράν και τι θα επιλέξει να πλήξει σε περίπτωση ένοπλης σύγκρουσης με τις ΗΠΑ;
Αρχικά στόχος του Ιράν θα είναι να καταφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες απώλειες πιο άμεσα, καθώς γνωρίζει πως τόσο ο αμερικανικός προϋπολογισμός όσο και κυρίως η αμερικανική κοινή γνώμη δεν «αντέχουν» πολλές απώλειες, άρα οι πρώτοι στόχοι πιθανόν να είναι ο στόλος των ΗΠΑ, ειδικά τα αεροπλανοφόρα και οι βάσεις στη Μέση Ανατολή κυρίως στο Ιράκ.
Σύμφωνα με το Globalfirepower.com η πολεμική μηχανή του Ιράν 14η ισχυρότερη στον κόσμο το 2019 μπροστά από το Ισραήλ (18ο) και τη Σαουδική Αραβία (25η), αλλά πολύ πίσω από την πρώτη τριάδα (ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα) διαθέτει:
Συνολικό στρατιωτικό προσωπικό: 873.000 εκ των οποίων 523.000 ενεργοί και 350.000 έφεδροι.
Πολεμική Αεροπορία: 509 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα 142 μαχητικά, τα 165 επιθετικά, τα 89 μεταγωγικά, τα 104 εκπαιδευτικά, συν 126 ελικόπτερα εκ των οποίων τα 12 επιθετικά.
Βέβαια τα περισσότερα είναι παλιά αεροπλάνα περασμένων γενεών όπως F-14, Su-22, Su-25 και F-4
Οι χερσαίες δυνάμεις του Ιράν διαθέτουν 1.634 άρματα μάχης, 2345 θωρακισμένα, 570 αυτοπροωθούμενες συστοιχίες πυροβολικού, 2.128 ρυμουλκούμενες και 1.900 εκτοξευτήρες ρουκετών.
Πολεμικό Ναυτικό: Συνολικά 398 σκάφη, που περιλαμβάνουν 6 φρεγάτες, 3 κορβέτες, 88 σκάφη περιπολίας, 3 ναρκαλιευτικά και 34 υποβρύχια.
Η πυραυλική ισχύς η αιχμή του δόρατος για το Ιράν
Ενώ η αεροπορία του Ιράν δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αυτή των ΗΠΑ ή των δυτικών χωρών, όσον αφορά την πυραυλική ισχύ έχει ένα σημαντικό οπλοστάσιο που μπορεί να κάνει «ζημιά», καθώς μπορεί να πλήξει βάσεις των ΗΠΑ και αεροπλανοφόρα.
Όπως αναφέρει έκθεση της αμερικανικής Defence Intelligence Agency ένα από τα πιο δυνατά «χαρτιά» του Ιράν είναι η πυραυλική ισχύς του, που του δίνει μεγάλο μεγάλο πλεονέκτημα σε σύγκριση με άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, πέρα από τον μεγαλύτερο εν ενεργεία στρατό στην περιοχή και τις σιϊτικές πολιτοφυλακές που το υποστηρίζουν και τρέφουν βαθύ μίσος προς τις ΗΑ και τους συμμάχους τους.
Το Ιράν έχει δώσει έμφαση στην εγχώρια παραγωγή οπλικών συστημάτων λόγω του διεθνούς εμπάργκο όπλων που του έχει επιβληθεί εδώ και μια δεκαετία.
Πολλά από τα εισαγόμενα συστήματά του θεωρούνται ξεπερασμένα, ανάμεσά τους και δυτικά όπλα που κατασκευάστηκαν πριν την ανατροπή του Σάχη κατά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, αλλά και σοβιετικής και κινεζικής κατασκευής. Έτσι έχει αναπτύξει αντιαεροπορικά συστήματα, όπως το Khordad 3, που λέγεται ότι κατέρριψε ένα προηγμένο αμερικανικό κατασκοπευτικό drone τον περασμένο Ιούνιο, το Mersad-16 και το Bavar-373.
Παράλληλα ενισχύει σταθερά το πυραυλικό του οπλοστάσιο, που περιλαμβάνει από ρουκέτες όπως οι Fajr-5 και οι Zelzal, μέχρι πυραύλους μικρού έως μεσαίου βεληνεκούς όπως οι νέοι Khorramshahr (περίπου 2.000 χλμ) αλλά και μεγάλου βεληνεκούς, όπως οι Soumar (2.500 χλμ) που μπορούν θεωρητικά να πλήξουν ακόμη και τη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Τα «drones αυτοκτονίας» του Ιράν
Το Ιράν έχει επενδύσει επίσης μαζικά και στην παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών, όχι μόνον κατασκοπευτικών και μαχητικών, αλλά και των λεγόμενων “drones αυτοκτονίας”, όπως το Raad 85.
Μάλιστα φέρεται να έχει παραδώσει τέτοια drones σε συμμαχικές πολιτοφυλακές σε χώρες της Μέσης Ανατολής από το Λίβανο, τη Συρία και το Ιράκ μέχρι τη Σαουδική Αραβία αποκτώντας έτσι το λεγόμενο «στρατηγικό βάθος» έναντι των ΗΠΑ και των περιφερειακών συμμάχων τους, Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ
Μη κρατικοί δρώντες
Ένα άλλο σημαντικό όπλο που διαθέτει το Ιράν είναι μία σειρά από ένοπλες μη κρατικές οργανώσεις η οποίες δρουν σε άλλες χώρες με σημαντικότερη τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η οποία αποτελεί κράτος εν κράτει και κατά καιρούς συμμετέχει και στην κυβέρνηση. Επιπλέον υπάρχει και η PMF στο Ιράκ η οποία αποτελεί μέρος των ενόπλων δυνάμεων του Ιράκ κι αριθμεί περίπου 100.000 μέλη.
Υπό αυτή την έννοια αντιλαμβανόμαστε πως οι οργανώσεις αυτές μπορούν να πετύχουν σημαντικά πλήγματα σε αμερικανικούς στόχους χωρίς με ασύμμετρες μεθόδους, όπως πχ. επιθέσεις αυτοκτονίας χωρίς το Ιράν να εμπλακεί άμεσα αλλά με την επίθεση να φέρει την «σφραγίδα» του.
Ιρανική άσκηση του 2015 με στόχο ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο.
Το παίγνιο πολέμου που ανησυχεί τα αμερικανικά επιτελεία – Βυθίστηκε ο μισός αμερικανικός στόλος.
Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις διεξάγουν συνεχώς πολεμικά παίγνια σχετικά με μία πιθανή σύγκρουση με το Ιράν.
To καλοκαίρι του 2002 έλαβε χώρα μια από τις μεγαλύτερες τέτοιες ασκήσεις (με κόστος 250 εκατ. δολ.), η Millennium Challenge 2002. Από την μία ήταν οι «Μπλε» που αποτελούσαν τις αμερικανικές δυνάμεις και από την άλλη οι «Κόκκινοι» που συμβόλιζαν τον εχθρό, δηλαδή τους Ιρανούς υπό την διοίκηση του 64χρονου στρατηγού Van Riper, βετεράνου του Πολέμου του Βιετνάμ.
Οι Ιρανοί του Viper προσέγγισαν τον αμερικανικό στόλο χρησιμοποιώντας ένα στόλο μικρών σκαφών για να εντοπίσουν τη θέση του εχθρού. Οι Ιρανοί χτύπησαν πρώτοι εξαπολύοντας ομοβροντία πυραύλων κρουζ παρακάμπτοντας τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες των Αμερικανών και καταστρέφοντας δεκαεννιά πολεμικά πλοία τους, συμπεριλαμβανομένου ενός αεροπλανοφόρου.
Σε πραγματικές συνθήκες μάχης το αμερικανικό ναυτικό θα έχανε 20.000 άτομα προσωπικό.
Τι έκαναν οι Αμερικανοί επιτελείς μετά από αυτή την ανησυχητική ήττα; Απλό, επανέλαβαν το παίγνιο αλλάζοντας τους κανόνες κι απαγορεύοντας στον Βαν Ρίπερ να χρησιμοποιήσει αντισυμβατικές μεθόδους.
Ως αποτέλεσμα οι ΗΠΑ κυριάρχησαν πλήρως, βέβαια υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν οι Ιρανοί θα φανούν τόσο… συνεργάσιμοι.
