Διεθνής Ασφάλεια
Μια σειρά βίαιων επιθέσεων, που περιλαμβάνουν εκρήξεις και πυρκαγιές, πλήττουν το Ιράν. Τα περιστατικά αυτά ήταν πολύ συχνά και έντονα για να είναι απλά τυχαία ατυχήματα. Φαίνεται πως είναι μέρος μιας οργανωμένης επίθεσης.
Συνιστάται, όμως, πάντοτε προσοχή στην ανάθεση ευθύνης για τέτοιες μυστικές ενέργειες, ειδικά από όλους εμάς που βρισκόμαστε εκτός κυβερνητικών καναλιών που πιθανώς έχουν καλύτερες πληροφορίες για το τι συμβαίνει.
Αλλά τα περιστατικά στο Ιράν, δείχνουν με έντονο τρόπο δύο κύριους υπόπτους: την κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ, και τη διοίκηση Τράμπ, στις Ηνωμένων Πολιτειών.
Και οι δύο ύποπτοι έχουν ιστορικά που δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Η πιο ευδιάκριτη ενέργεια της κυβέρνησης Τράμπ, συνέβη τον Ιανουάριο, όπου ένα drone λίγο έξω από το αεροδρόμιο του Ιράκ, δολοφόνησε τον στρατηγό Σουλεϊμανί, μιας από τις πιο εξέχουσες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες του Ιράν.
Το ισραηλινό ρεκόρ επιθετικών ενεργειών εναντίον του Ιράν, συμπεριλαμβάνει μια σειρά από δολοφονίες ιρανικών πυρηνικών επιστημόνων. Αυτές οι ενέργειες είναι μέρος μιας μεγαλύτερης και μακροχρόνιας ισραηλινής εκστρατείας «εξουδετέρωσης» στόχων σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Επίσημα, ούτε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά όμως, ούτε και η κυβέρνηση του Ισραήλ, έχουν κηρύξει πόλεμο στο Ιράν.
Η κυβέρνηση Τράμπ, κατέστησε σαφή την πρόθεσή της, όμως, να επιβάλει όσο το δυνατόν περισσότερους «πονοκεφάλους» στο Ιράν, συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών κυρώσεων.
Φαίνεται πως οι τελευταίες ενέργειες ενάντια στο Ιράν, δεν είναι όπως πολλοί τις έχουν περιγράψει ως «ένας σύντομος πόλεμος». Είναι πόλεμος. Σίγουρα πρέπει να ανησυχούμε διότι η κατάσταση μπορεί εύκολα να κλιμακωθεί σε κάτι αρκετά μεγαλύτερο που τότε όλοι θα το κατανοούν ως πόλεμο.
Χωρίς αιτιολόγηση για τον πόλεμο
Αν και ο τρέχων πόλεμος δεν έχει κηρυχθεί επισήμως, θα πρέπει κανείς να αξιολογεί την κατάσταση με αυτά τα πρότυπα. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο πόλεμος δικαιολογείται μόνο για αυτοάμυνα, ως απάντηση σε εχθρικές ενέργειες.
Αυτή δεν είναι η τρέχουσα κατάσταση με το Ιράν. Δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι το Ιράν πρόκειται να επιτεθεί είτε στο Ισραήλ, είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρόλα αυτά, η αυτοάμυνα δεν έρχεται στο προσκήνιο όταν κανείς λαμβάνει υπόψιν του τις μεθόδους ασύμμετρου πολέμου η τα «proxies» που μπορεί το Ιράν να χρησιμοποιεί για να επιδιώξει την ατζέντα του.
Ωστόσο, οι ενέργειες του Ισραήλ το οποίο διέρχεται εντός του Συριακού εδάφους χτυπώντας στόχους στη Συρία – στόχοι οι οποίοι είναι συμμαχικοί του Ιράν – λαμβάνουν μέρος χωρίς κάποια ξεκάθαρη αιτιολογία, με πρόσχημα κάποιο παράξενο όπλο (πύραυλος) που υπάρχει εντός της χώρας.
Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε υπόθεση των ΗΠΑ, οι οποίες βασίζονται στην αιτιολογία της αυτοάμυνας και βάλλουν κατά του Ιράν, δεν είναι ισχυρές, όπως έδειξε και η υπόθεση με τη δολοφονία του Σουλεϊμανί. Οι δικαιολογία των ΗΠΑ για προληπτικό χτύπημα κατά του Σουλεϊμανί, ο οποίος φέρεται να σχεδίαζε κάποια επίθεση κατά των ΗΠΑ, δεν έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.
Επίσης, το σκεπτικό της αμερικανικής κυβέρνησης βασίστηκε κυρίως στον παρελθοντικό ρόλο του Σουλεϊμανί, ο οποίος υποστήριζε επιχειρήσεις ιρακινών πολιτοφυλακών, όπου σε αυτές τις ενέργειες βρήκαν το θάνατο Αμερικανοί στρατιώτες.
Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα των παραπάνω εξελίξεων, ήρθαν ως αποτέλεσμα ενός επιθετικού πολέμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ, το 2003.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι το επίκεντρο προσοχής τα τελευταία χρόνια, μαζί με τις πρόσφατε επιθέσεις κατά του Ιράν στην πυρηνική εγκατάσταση στο Νatanz.
Όμως, η πολυμερής συμφωνία γνωστή ως «Joint Comprehensive Plan of Action, η οποία καθιέρωσε αυστηρούς περιορισμούς στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, φαίνεται να έκανε πολλά περισσότερα στο να κρατήσει το Ιραν μαρκία από πυρηνικά όπλα, παρά όλες οι ενέργειες της κυβέρνησης Τράμπ, τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Σύμφωνα με τον Mark Fitzpatrick, του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών μελετών, ήταν πολύ προτιμότερη η πολυμερής πυρηνική συμφωνία, παρά οι επιθέσεις στις εγκαταστάσεις του Natanz, ώστε να κρατήσουν το Ιράν υπό έλεγχο. Φαίνεται, γενικά, πως μετά την αποχώρηση της Αμερικής από τη συμφωνία, και ειδικά με τις τελευταίες εχθρικές ενέργειες, το Ιράν έβαλε ξανά μπροστά το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι επιθέσεις επίσης δεν κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν επιθετικές ή άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες του Ιράν. Η στρατιωτική αποτροπή απαιτεί όρους: οι επιθετικές ενέργειες γίνονται μετά από «κακή συμπεριφορά», και αποφεύγονται μετά από «καλή συμπεριφορά».
Ωστόσω, οι κυβερνήσεις Τραμπ, και Νετανιάχου, φαίνονται αποφασισμένες να χτυπούν το Ιράν, ανεξάρτητα από το τις ενέργειες του.
