Αλεξάντερ Ντούγκιν: «Ο κορωνοϊός τελείωσε την παγκοσμιοποίηση – Επέστρεψαν τα εθνικά κράτη»

Ένας εκ των βασικότερων Ρώσων γεωπολιτικών αναλυτών (για πολλούς θεωρείται ότι καθόρισε την εξωτερική πολιτική του Β.Πούτιν στα πρώτα του προεδρικά χρόνια) υποστηρίζει ότι ο κορωνοϊός έδωσε την χαριστική βολή σε αυτό που αποκαλούμε «Παγκοσμιοποίηση» (η οποία θα οδηγούσε νομοτελειακά στην παγκόσμια διακυβέρνηση).

«Αυτή η επιδημία κορωνοϊού αντιπροσωπεύει πραγματικά το τέλος της παγκοσμιοποίησης».

«Όλα τα θεσμικά όργανα, όλοι οι μηχανισμοί που θα έπρεπε να είχαν αποτρέψει την εξάπλωση της πανδημίας (…) όλοι αυτοί οι θεσμοί στους οποίους θα μπορούσε να βασιστεί η ανθρωπότητα και να βασίζεται εξ ορισμού σε συνθήκες ενός παγκόσμιου ενωμένου κόσμου με ανοιχτά σύνορα, με την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με ένα κοινό όραμα για πλήρη διαφάνεια όλων των κοινωνιών· όλα αυτά απέτυχαν με εντελώς ντροπιαστικό τρόπο», έγραψε.

«Η παγκοσμιοποίηση δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα ενάντια στον κορωνοϊό. Στην αρχή, η προσπάθεια να αφήσουν τα πάντα ως έχουν, να μην αλλάξει τίποτα και να μην αντιδράσουν στον ιό, έφερε καταστροφικά αποτελέσματα και όλες οι κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των πιο ανοιχτών, των πιο φιλελεύθερων, πιο παγκοσμιοποιημένων -ευρωπαϊκή και αμερικανική- αναγκάστηκαν τελικά να κλείσουν τα σύνορά τους, να εφαρμόσουν κυβερνητικό έλεγχο, [να κηρύξουν] κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να απομακρυνθούν πραγματικά, πολύ μακριά από αυτούς τους παγκόσμιους θεσμούς που έχουν αποδείξει την πλήρη αναποτελεσματικότητά τους, αδυναμία ανταπόκρισης σε οποιαδήποτε προβλήματα» αναλαμβάνοντας έτσι την εξουσία τα εθνικά κράτη.

Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν θεωρεί πως ό,τι έπραξαν Μακρόν, Τραμπ, Μέρκελ, «ακόμα και ο Μπόρις Τζόνσον», είναι μια επιστροφή στα εθνικά κράτη, επιβάλλοντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

«Ο κορωνοϊός μας ανάγκασε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και σε αυτές τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, την απόλυτη αρχή που λαμβάνει αποφάσεις, το κυρίαρχο παράδειγμα, είναι τα εθνικά κράτη και οι ηγέτες τους», γράφει ο Ντούγκιν.

Στη συνέχεια λέει πως ο κορωνοϊός Covid-19 δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Κίνα αλλά εκεί εκδηλώθηκε και αντιμετωπίστηκε για πρώτη φορά.

Αναφέρει ότι ο κορωνοϊός υπήρχε ήδη πριν από την Κίνα σε άλλες χώρες, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ιταλία, αλλά δεν είχε ανιχνευθεί.

Ύστερα υποστηρίζει πως «ακόμα κι όταν βγαίνουμε από αυτήν την πανδημία, μια νέα μετα-παγκόσμια πραγματικότητα είναι εδώ για να μείνει».

«Στην πραγματικότητα, καλώς ήλθατε στον πολυπολικό κόσμο! Ο κορωνοϊός έκλεισε την “ανοιχτή κοινωνία”, εξάλειψε εντελώς τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, υπονόμευσε την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και γύρισε τους λαούς στα εθνικά σύνορα».

«Πολλοί θα μου πουν», συνεχίζει, «”Λοιπόν, αυτά είναι προσωρινά μέτρα, τώρα όλοι θα τα αντιμετωπίσουν, θα εφεύρουν ένα εμβόλιο, θα αρθούν” (τα μέτρα)» … Αυτό είναι λάθος. Πρώτον, η επιδημία θα διαρκέσει αρκετά.

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις ανακοινώνουν περίοδο (διάρκειας) έξι μηνών ή ακόμη και ενός έτους. Πολλοί λένε ότι όλη η ανθρωπότητα θα πρέπει να το ξεπεράσει, και υπάρχουν υποτροπές αυτής της ασθένειας.

Κάποιος λέει ότι συγχρόνως με αυτόν τον ιό (πρώτον, δεν γνωρίζουμε οριστικά για τις συνέπειές του, πόσο σοβαρό και τρομερό μπορεί να είναι), μπορεί να υπάρχουν υποτροπές, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά στελέχη, αλλά κατ ‘αρχήν, ένα τέτοιο προηγούμενο παρέχει ήδη στοιχεία ως στην πλήρη αποτυχία του παγκοσμιοποιημένου έργου.

Εάν ένα σοβαρό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά από την ανθρωπότητα μόνο στο πλαίσιο του κλεισίματος, στο πλαίσιο των εθνικών συνόρων, αυτό σημαίνει ότι η παγκοσμιοποίηση έχει τελειώσει και ότι μπαίνουμε στον μετα-παγκόσμιο κόσμο.

Κατά συνέπεια, από ιδεολογική άποψη, σήμερα βιώνουμε μια μετάβαση από μια ανοιχτή κοινωνία σε μια κλειστή, και όσο περισσότερο θα διαρκέσει αυτός ο αγώνας σε συνθήκες μιας κλειστής κοινωνίας, και μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να διεξαχθεί, τόσο βαθύτερα θα ριζωθούν οι θεσμοί αυτής της μετα-παγκόσμιας τάξης.

»Μπήκαμε στην επιδημία του κορωναϊού ως ανοιχτή κοινωνία, ως παγκόσμιος κόσμος και θα αναδυθούμε από αυτόν ως πολυπολικό κόσμο με τα εθνικά κράτη ως το υψηλότερο παράδειγμα κυριαρχίας.

»Αυτό έχει ήδη πετύχει αυτή η πανδημία. Και μέρα με τη μέρα το μη αναστρέψιμο αυτής της διαδικασίας θα γίνει όλο και πιο εμφανές».

«Εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα θα γίνουν όπως πριν, είναι βαθιά λανθασμένοι: δεν υπάρχει επιστροφή, εντελώς νέοι ορίζοντες βρίσκονται μπροστά μας, η νέα παγκόσμια τάξη, που είναι διαφορετική από την προηγούμενη, είναι μπροστά μας, φυσικά διαφορετική από τη διπολική που κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990 και από τη μονοπολική»