Η ιστορία του Doodler που δολοφονούσε ομοφυλόφιλους αλλά δεν συνελήφθη ποτέ

Στις 27 Ιανουαρίου 1947, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σε παραλία του Σαν Φρανσίσκο βρέθηκε ένα πτώμα. Ανήκε στον 49χρονο Gerald Earl Cavanaugh που είχε μαχαιρωθεί πολλαπλές φορές.

Το χέρι του έφερε μια βαθιά πληγή, το σώμα του ήταν σε ακαμψία. Ο Cavanaugh ήταν το πρώτο θύμα σε μια σειρά ανθρωποκτονιών, ο δολοφόνος των οποίων δεν βρέθηκε ποτέ. Για ένα σχεδόν χρόνο ο Doodler ή αλλιώς Black Doodler όπως ήταν το παρατσούκλι του, προσδιορίζοντας το χρώμα του δέρματός του, φαίνεται ότι σκότωσε συνολικά 14 άτομα. Ο τρόπος που δρούσε και η επιλογή των θυμάτων ήταν πολύ συγκεκριμένα. Πηγαίνοντας σε μπαρ που σύχναζαν ομοφυλόφιλοι ξεκινούσε τη γνωριμία σκιτσάροντάς τους.

Τα θύματα διασκέδαζαν με τον ιδιαίτερο τρόπο φλερτ, ενέδιδαν και κατέληγαν να φεύγουν με τον Doodler από το μπαρ για να συνεχίσουν τη βραδιά τους μαζί του. Κανένα από τα θύματα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια χαλαρή βραδιά θα κατέληγε στη δολοφονία τους. Ο δράστης αφού τους σκότωνε παράταγε τα πτώματα σε πάρκα και προκυμαίες.

Η υπόθεση αυτή δεν συγκέντρωσε τόση δημοσιότητα όση αντίστοιχων δολοφόνων όπως ο Zodiac, ο διαβόητος δολοφόνος της Καλιφόρνια, που σκόρπισε τον τρόμο και το θάνατο από το 1968 έως το 1969 και ο David Berkowitz, οι φόνοι του οποίου τρομοκράτησαν τη Νέα Υόρκη το 1976-77. Και αυτό γιατί όταν ο Doodler άρχισε να δολοφονεί είχε μόλις περάσει ένας χρόνος από τη στιγμή που η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία είχε κηρύξει την ομοφυλοφιλία ως διαταραχή και οι ομοφυλόφιλοι δεν έχαιραν ιδιαίτερης συμπάθειας από την κοινή γνώμη και τα Μέσα Ενημέρωσης.

Η λίστα με τα θύματα του Doodler

Στις 25 Ιουνίου 1974 άλλο ένα πτώμα βρέθηκε, αυτή τη φορά σε μια λίμνη κοντά στο πάρκο Golden Gate. Ανήκε στον 27χρονο Joseph Stevens, γνωστό με το παρατσούκλι «Jae», που ήταν διάσημος για τις μιμήσεις του και τις γυναικείες μεταμορφώσεις του. Τη νύχτα της δολοφονίας εθεάθη να βγαίνει από το κλαμπ «Καμπαρέ» και σύμφωνα με την Αστυνομία ήταν αυτός που οδήγησε το δολοφόνο του στο πάρκο, που έμελλε να χάσει τη ζωή του. Το θύμα δούλευε οχτώ χρόνια ως επαγγελματίας μίμος και είχε δεχτεί πολύ θετικές κριτικές για τη δουλειά του. Με τα χρόνια, όμως, σύμφωνα με το περιοδικό Advocate, σταμάτησε να υποδύεται όμορφες γυναίκες και συγκεντρώθηκε στην κωμωδία που αφορούσε τους ομοφυλόφιλους. Στο πάρκο βρέθηκε με πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι.

Το 1974 η περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο είχε γίνει ένα καταφύγιο για τους γκέι, που δέχονταν το μίσος της κοινής γνώμης. Μίσος όμως υπήρχε και από την πλευρά των Αρχών που όταν τους συλλάμβαναν για προσβολή της δημοσίας αιδούς τους συμπεριφέρονταν με βίαιο τρόπο. Η λίστα με τα θύματα συνέχιζε να μεγαλώνει. Σειρά είχε στις 7 Ιουλίου ο 31χρονος Γερμανός Claus A. Christmann. Το πτώμα του βρήκε μια ηλικιωμένη που είχε βγάλει βόλτα το σκύλο της στην παραλία. Ο λαιμός του Christmann είχε κοπεί σε τρία σημεία και ολόκληρο το σώμα είχε μαχαιρωθεί 15 φορές. Το θύμα δεν ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλο, ήταν παντρεμένος με παιδιά. Στην τσέπη του, όμως, τη μέρα του φόνου, βρέθηκε ένα κουτάκι με μέικ απ, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τους αστυνομικούς ως απόδειξη «ομοφυλοφιλικών τάσεων».

Η αστυνομία βρήκε αρκετές ομοιότητες στις τρεις δολοφονίες. Σε όλες τα θύματα βρέθηκαν σε παραλία ή πάρκο, μαχαιρώθηκαν άγρια τόσο από μπροστά όσο και από πίσω και ξεγυμνώθηκαν από τα υπάρχοντά τους. Φαίνεται όμως από τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής ότι οι Αρχές δεν ασχολούνταν για πολύ με τις δολοφονίες ομοφυλόφιλων.

Οι αστυνομικοί θεωρούσαν ότι έφταιγαν οι γκέι για τις σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον τους, όπως έφταιγαν και οι γυναίκες που έπεφταν θύματα βιασμού. Ο αριθμός των δολοφονιών αυξανόταν όσο μεγάλωνε η μετανάστευση ομοφυλόφιλων στην πόλη. Μετά από μια πτώση στην αρχή του 1970 –από 112 το 1970, 97 το 1971 και 79 το 1972- ο αριθμός απέκτησε ανοδική τροχιά: 95 το 1974 σε 113 το 1975.

Στις 12 Μαΐου 1975 βρέθηκε νεκρός από έναν πεζοπόρο, πλημμυρισμένος στο αίμα, ο 32χρονος Frederick Elmer Capin. Το θύμα, που εργαζόταν ως νοσοκόμος στο Ναυτικό, είχε μαχαιρωθεί στην αορτή και την καρδιά. Ο Capin είχε παρασημοφορηθεί γιατί κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ είχε σώσει τέσσερις ναύτες κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς.

Ένα μήνα αργότερα στις 4 Ιουνίου βρέθηκε στο πάρκο Lincoln το πτώμα του 66χρονου και γηραιότερου θύματος του Doodler, Harald Gullberg. Μαχαιρωμένος στο λαιμό, με ξεκούμπωτο παντελόνι, εντοπίστηκε δύο εβδομάδες μετά τη δολοφονία του με το πρόσωπό του μισοφαγωμένο από τα σκουλήκια. Ο Gullberg ήταν ναύτης από τη Σουηδία, που είχε πάρει την αμερικανική υπηκοότητα και σύμφωνα με τον ιατροδικαστή έπασχε από κίρρωση του ήπατος.

Ψάχνοντας το δολοφόνο

Πέντε μήνες μετά τον τελευταίο φόνο οι Αρχές δημοσιοποίησαν ένα σκίτσο που πιστεύεται ότι απεικόνιζε το δολοφόνο. Ήταν μελαμψός, μεταξύ 19 και 22 ετών, αδύνατος και συχνά φορούσε ναυτικό καπέλο. Η Αστυνομία τον περιέγραφε ως ένα άντρα ήρεμο, ευγενικό και ιδιαίτερα ευφυή, πιθανότατα φοιτητή σε σχολή Καλών Τεχνών. Φαίνεται ότι αντιμετώπιζε σεξουαλικές διαταραχές και ήταν υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Σύμφωνα με την Chronicle έλεγε σε όλα τα θύματά του: «Είστε όλοι ίδιοι», εννοώντας ομοφυλόφιλοι.

Με βάση τον Τύπο της εποχής τρία άτομα κατάφεραν να ζήσουν μετά την επαφή τους με το μανιακό δολοφόνο. Ο πρώτος, Αμερικανός, κατέληξε στο κρεβάτι με τον Doodler, αλλά έφυγε γρήγορα μόλις είδε να πέφτει από την τσέπη του ένα μαχαίρι. Ο δεύτερος ήταν ένας ευρωπαίος διπλωμάτης που γνώρισε τον Doodler και κατέληξαν στο διαμέρισμα του για ναρκωτικά. Τι γλίτωσε με έξι μαχαιριές. Ο τρίτος ήταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης από το Σαν Φρανσίσκο (το όνομά του δεν έγινε ποτέ γνωστό) που μετά τη γνωριμία του με το δολοφόνο εξαφανίστηκε από την πόλη και δεν απαντούσε ποτέ σε τηλεφωνικές κλήσεις και γράμματα. Τα θύματα δεν ήθελαν να καταθέσουν στο δικαστήριο γιατί θα στιγματίζονταν ως ομοφυλόφιλοι. Πολλοί ήταν οι ύποπτοι για τις δολοφονίες. Τον Ιούλιο του 1977 ένας από αυτούς συνελήφθη, συνεργάστηκε με τους αστυνομικούς, που ποτέ δεν έδωσαν στη δημοσιότητα το όνομά του, αλλά δεν ομολόγησε ποτέ τις δολοφονίες.

Σύμφωνα με τον ψυχίατρό του, ο οποίος έδωσε πληροφορίες στις Αρχές, ο άνδρας δήλωνε ετεροφυλόφιλος, αλλά έδειχνε πολύ μπερδεμένος με την σεξουαλικότητά του.

Τρία χρόνια μετά τις δολοφονίες ο διάσημος ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων Harvey Milk κλήθηκε να σχολιάσει την υπόθεση και πιο συγκεκριμένα την άρνηση των θυμάτων που είχαν επιζήσει να καταθέσουν. «Μπορώ να καταλάβω τη στάση τους. Σέβομαι την πίεση που τους έχει ασκήσει η αστυνομία. Πρέπει να μείνουν στην αφάνεια» είπε. Η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ, ο δολοφόνος δεν βρέθηκε και οι δολοφονίες, όπως και τα θύματα, ξεχάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων.