Διεθνής Ασφάλεια
Τα χειρότερα, για τους πέντε επιβαίνοντες του υποβρυχίου «Titan» που εξακολουθεί να αγνοείται, φοβάται ο τελευταίος επιζών της βαθύτερης επιτυχημένης θαλάσσιας διάσωσης που έγινε ποτέ στην ιστορία.
Όπως αναφέρει η αμερικανική «Νew York Post», το 1973, o Βρετανός Ρότζερ Μάλινσον διασώθηκε με τον συνεργάτη του ενώ έκαναν κατάδυση, αφότου πέρασαν 84 ώρες παγιδευμένοι σε βάθος 1.575 μέτρων κάτω από το νερό στα ανοικτά των ακτών της Ιρλανδίας σε ένα βαθυσκάφος, μήκους έξι μέτρων και πλάτους 2,5 μέτρων.
Ο ίδιος δηλώνει απαισιόδοξος για την τύχη των επιβαινόντων του «Titan», με το επιχείρημα ότι, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής καμία επικοινωνία από το εξαφανισμένο βαθυσκάφος.
«Πρόκειται για δυσοίωνο σημάδι. Αυτό είναι φρικτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχουν μεταδώσει κάποιου είδους σήμα», υποστήριξε ο 85χρονος σήμερα Μάλινσον σε δηλώσεις του στο βρετανικό δίκτυο «Sky News».
Τα σχόλιά του έρχονται καθώς η Ακτοφυλακή των ΗΠΑ και του Καναδά προσπαθούν να σώσουν τους επιβάτες του «Titan» της εταιρείας «OceanGate Expeditions».
Εάν το πλήρωμα είναι ακόμα ζωντανό, οι αξιωματούχοι δήλωσαν την Τρίτη ότι έχουν απομείνει περίπου 40 ώρες οξυγόνου.
Σήμερα το πρωί αναπτερώθηκαν οι ελπίδες για τον εντοπισμό του βαθυσκάφους καθώς εσωτερικό υπόμνημα της αμερικανικής κυβέρνησης αναφέρει ότι τα πληρώματα που αναζητούν το «Titan» φέρονται να άκουσαν ήχους που έμοιαζαν με «χτυπήματα».
Σύμφωνα με το CNN, το σύστημα Sonar συνέλαβε ήχους από χτυπήματα χθες κάτω από το νερό.
Από την πλευρά του, ο Μάλινσον κρατάει «μικρό καλάθι» αναφερόμενος στην επιβίωση των ατόμων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο «Titan». Την ίδια ώρα εξηγεί την δική του απίστευτη περιπέτεια, πριν από μισό αιώνα, που είχε αίσιο τέλος.
Σε δηλώσεις του στο «Sky News», μιλάει για τον τρόπο με το οποίο σώθηκε από το ατύχημα που είχε με βαθυσκάφος ανοικτά της Ιρλανδίας.
«Είχαμε 12 λεπτά οξυγόνου»
Πριν πενήντα χρόνια, ο 35χρονος τότε Μάλινσον και ο 28χρονος τότε Ρότζερ Τσάπμαν (σήμερα δεν βρίσκεται εν ζωή) τοποθετούσαν ένα υπερατλαντικό τηλεφωνικό καλώδιο 150 μίλια από την ακτή του Κορκ στην Ιρλανδία, σ΄ένα βαθυσκάφος με το όνομα «Pisces III».
Ξαφνικά η καταπακτή του μηχανοστασίου άνοιξε κατά λάθος από το πλοίο επιφανείας στο οποίο ήταν δεμένοι.
Πάνω από ένας τόνος νερού άρχισε να χύνεται στο αυτόνομο πίσω τμήμα του βαθυσκάφους και αφού οι δύο άνδρες κρέμονταν από το πλοίο επιφανείας, έσπασε η γραμμή πρόσδεσής τους και κατρακύλησαν στον πυθμένα της θάλασσας με περίπου 40 μίλια την ώρα.
«Ήταν πολύ τρομακτικό», είχε δηλώσει στο BBC το 2013.
«Πέρασαν περίπου 30 δευτερόλεπτα μέχρι να χτυπήσουμε στον πυθμένα. Απενεργοποιήσαμε τον μετρητή βάθους στα 500 πόδια καθώς θα μπορούσε να είχε σκάσει και πήραμε μαξιλάρια και κουλουριαστήκαμε για να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε τραυματισμούς. Καταφέραμε να βρούμε λευκό πανί για να το βάλουμε στο στόμα μας, ώστε να μην δαγκώσουμε τις γλώσσες μας».
Οι δύο άνδρες επικοινώνησαν για να ενημερώσουν ότι είχαν επιζήσει από την πρόσκρουση, αλλά με την παροχή οξυγόνου να μειώνεται λεπτό προς λεπτό οι ελπίδες τους ήταν ελάχιστες.
Για να μειώσουν τη χρήση οξυγόνου σταμάτησαν να μιλούν και προσπάθησαν να μείνουν όσο πιο ακίνητοι μπορούσαν και απέφυγαν να φάνε το μόνο σάντουιτς και το κουτάκι λεμονάδας που είχαν για διατροφή.
«Δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου, απλά πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και το σφίγγαμε για να δείξουμε ότι είμαστε καλά», είχε δηλώσει ο Μάλινσον στο BBC.
Προβλήματα αντιμετώπισαν τα συνεργεία διάσωσης
Στην επιφάνεια, τα συνεργεία διάσωσης αντιμετώπισαν μια σειρά από τεχνικά προβλήματα καθώς ξεκίνησαν μια μεγάλη επιχείρηση διάσωσης.
Τρεις ημέρες μετά το ατύχημα, το υποβρύχιο διάσωσης κατάφερε να συνδέσει ένα ειδικά σχεδιασμένο γάντζο και σχοινί ρυμούλκησης στο βαθυσκάφος «Pisces III» και να το ανασύρει στην επιφάνεια.
Μόλις έφτασαν εκεί, χρειάστηκαν άλλα 30 λεπτά για να ανοίξει η καταπακτή της καμπίνας.
«Είχαμε 72 ώρες ζωής όταν ξεκινήσαμε την κατάδυση, έτσι καταφέραμε να διανύσουμε άλλες 12,5 ώρες. Όταν κοιτάξαμε στον κύλινδρο, είχαμε 12 λεπτά οξυγόνου», είχε τονίσει ο Τσάπμαν στο BBC.
Ο Μάλινσον περιέγραψε στο βρετανικό δίκτυο «Sky News» ότι ένα από τα πιο σημαντικά μέρη της επιβίωσής τους ήταν ότι οι δύο άνδρες φρόντιζαν ο ένας τον άλλον στη διάρκεια όλης αυτής της σκληρής δοκιμασίας.
«Φροντίζαμε ο ένας για τον άλλον και νομίζω ότι αυτό ήταν ένα σημαντικό, σημαντικό στοιχείο διάσωσης μας», υπογράμμισε ο Ρότζερ Μάλινσον.
