Διεθνής Ασφάλεια
Αν κάποιος σας πλησίαζε και σας έκανε κακό και μετά σας έλεγε ότι δεν θυμάται τίποτα, τότε λογικά δεν θα τον πιστεύατε. Είναι ακόμα χειρότερο αν σας έλεγε ότι κοιμόταν κατά την διάρκεια του περιστατικού.
Το 1987 συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό, αλλά το θύμα δεν μπόρεσε να μιλήσει γιατί ήταν ήδη νεκρό. Η υπόθεση ήταν εξαιρετικά παράξενη, γιατί ο θύτης κοιμόταν όταν τη σκότωσε.
Το πρωί της 23ης Μαΐου εκείνου του έτους, ο Kenneth Parks σηκώθηκε από το κρεβάτι του και οδήγησε 22 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι των πεθερικών του. Έχοντας στα χέρια του ένα σιδερένιο σκοινί, στραγγάλισε μέχρι θανάτου την πεθερά του και μετά αποπειράθηκε να στραγγαλίσει και τον πεθερό του.
Αργότερα πήγε στο αστυνομικό τμήμα και είπε ότι νόμιζε ότι είχε σκοτώσει κάποιον. Είπε επίσης πως δεν θυμόταν τίποτα και πως τα γεγονότα εκείνη την ημέρα του φαίνονταν περίεργα, όπως φαίνονταν βέβαια και σε όλους. Το μόνο που θυμόταν ήταν ότι κοιμήθηκε στο κρεβάτι του και ξύπνησε στο αστυνομικό τμήμα.
Όλες οι προσπάθειες της αστυνομίας να τον παγιδεύσει ώστε να πει κάτι που δεν θα είχε σχέση με την αρχική του εξιστόρηση, έπεσαν στο κενό. Ο Parks έλεγε την ιστορία με απόλυτη συνέπεια κάθε φορά και δεν σκόνταφτε πουθενά, ώστε να αποκαλύψει νέα στοιχεία.
Την υπόθεση ανέλαβαν οι ειδικοί. Η υπόθεση τελικά έδωσε νέα δεδομένα για την επιστήμη της ψυχολογίας και της βιολογίας, περιγράφοντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Οι ειδικοί λοιπόν είπαν ότι ο Parks είχε μη φυσιολογικά εγκεφαλικά κύματα όταν κοιμόταν, ενώ ανακάλυψαν πως είχε ένα μεγάλο ιστορικό υπνοβασίας. Αυτό πιθανόν να συνέβη από άγχος για τα οικονομικά του προβλήματα. Η ακολουθία των γεγονότων που τον οδήγησε σε αυτή την αγχωτική κατάσταση, μάλλον δεν θα συνέβαινε ξανά, οπότε η πιθανότητα κάποιου παρόμοιου επεισοδίου ήταν πολύ μικρή.
Ψυχολόγοι και άλλοι επιστήμονες έψαξαν πιο βαθιά, για να βρουν μια πιο λεπτομερή εξήγηση. Μια έρευνα έψαξε το ζήτημα συγκρίνοντας την υπόθεση με την περίπτωση της παραϋπνίας. Όρισαν δε ένα επεισόδιο παραϋπνίας ως μια κατάσταση όπου «τα άτομα δεν είναι ούτε ξύπνια, ούτε έχουν επίγνωση».
Ένα ερώτημα που προέκυψε κατά την έρευνα για την υπόθεση ήταν πως αν ο Parks γνώριζε για το πρόβλημα της υπνοβασίας, δεν θα έπρεπε να ζητήσει ιατρική βοήθεια; Η δικαστική διαμάχη κράτησε για 5 χρόνια και έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Εκεί οι νευρολόγοι ισχυρίστηκαν πως όντως κοιμόταν κατά τη διάρκεια του περιστατικού και πως η κατάσταση του οφειλόταν σε διαταραχή του ύπνου και όχι σε ψυχιατρική ασθένεια. Και το δικαστήριο αποφάσισε να τον αθωώσει.
