Διεθνής Ασφάλεια
Έβλεπα τα σημάδια της πολιτικής παρακμής μας χρόνια τώρα, αλλά – κατά το ”Dum spiro spero” των αρχαίων Ρωμαίων – ήλπιζα πάντα ότι κάποια στιγμή θα αφήναμε πίσω μας τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος, που ανέδειξαν κατ’ επανάληψη τα κροκοδείλια δάκρυα υποκρισίας των πολιτικών μας και τον παχυδερμισμό τους με αφορμή εθνικών διαστάσεων κοινωνικές τραγωδίες οι οποίες βρήκαν τη χώρα μας (”Εξπρές Σάμινα” 2000, Ηλεία 2007, Μάνδρα-Μάτι 2018).
Προφανώς, έπεσα έξω και η απόδειξη δεν αποτυπώνεται μόνο στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής μας (Τέμπη, 2023), αλλά επεκτείνεται και στην εξωτερική όταν έχουμε να κάνουμε με ”πρόθυμους” αποδέκτες ξένων υποβολέων.
Αποδέκτες οι οποίοι, με τη συμπεριφορά τους, υποβιβάζουν τον εαυτό τους σε ρόλο ”υπηρέτη ξένων αφεντάδων” εκφυλλίζοντας την εικόνα της εθνικής υπόστασης της Ελλάδας, χωρίς την οποία κινδυνεύουμε να αποσταθεροποιηθούμε ως κράτος, να χάσουμε την κοινωνική μας συνοχή και την αξία μας ως Έλληνες.
Αυτήν την εντύπωση (φορτωμένη με ανησυχία για λανθασμένες επιλογές στην εξωτερική πολιτική μας) αποκόμισα τις προάλλες μέσα από την επίθεση του Σέρβου Προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς κατά της εισηγήτριας της πρότασης για ένταξη του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης Ντόρας Μπακογιάννη.
Του Κοσόβου – του ”παράνομου δημιουργήματος” κατά τους Σέρβους, που είναι η ”ιερά γης” τους – το οποίο έφτασε να κατοικείται κατά 90% από Αλβανούς και να εξυπηρετεί τα μεγαλοϊδεατικά σχέδια της Αλβανίας, πηγής εξοπλισμού του απελευθερωτικού στρατού του Κοσσυφοπεδίου [UCK], γνωστού για τις εγκληματικές δράσεις του κατά των Σέρβων χριστιανών (με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ε.Ε) απ’ όταν ανεξαρτητοποιήθηκε το μουσουλμανικό Κόσοβο από την Ορθόδοξη Σερβία (2008)…
Την ιστορική σύμμαχο της Ελλάδας Σερβία.
Τη σύμμαχό μας από το 1867 (βλ. Συνθήκη του Voeslau για αλληλοϋποστήριξη έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) μέχρι τον Α’ [1914-’18] και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1940-’44) με ενδιάμεση την ”Ελληνοσερβική Συνθήκη Ειρήνης, Φιλίας και Αμοιβαίας Συνεργασίας” (βλ. Πρωτόκολλο Αθηνών 1913) μεταξύ των Βασιλείων Ελλάδας-Σερβίας (δια χειρών του Έλληνα ΥΠΕΞ Λάμπρου Κορομηλά και του Σέρβου πρεσβευτή στην Ελλάδα Ματιέγα Μπόσκοβιτς) μπροστά σε ενδεχόμενη επίθεση της Βουλγαρίας.
Ωστόσο αυτά αφορούν τους πολιτικούς που σέβονται την ελληνική ιστορία και διαμορφώνουν τη σύγχρονη χωρίς να ξεχνούν ή να υποτιμούν την αξία του διαχρονικού φίλου και συμμάχου της πατρίδας μας σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους για την επιβίωσή της.
Στην προκείμενη περίπτωση, προφανώς, δε συνέβη αυτό. Η Ντόρα Μπακογιάννη ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τον ”δυτικό άξονα” (που εκδηλώνει περιοδικά τα φιλοαλβανικά και φιλοτουρκικά του αισθήματα) εισηγούμενη αιφνιδιαστικά στο Συμβούλιο της Ευρώπης την ένταξη του Κοσόβου σ’ αυτό.
Ενέργεια που αιφνιδίασε αρνητικά όχι μόνο τους ομόδοξους γείτονες Σέρβους (αφού με την απόφασή της αυτή η Ελληνίδα εκπρόσωπος απέδειξε ότι συμμετείχε στο παρασκηνιακό παιχνίδι που παίχτηκε από Βρυξέλλες και ΗΠΑ σε βάρος της φίλης της Ελλάδας Σερβίας για χατίρι του μη φιλικού προς αυτήν Κοσόβου), αλλά και την ελληνική κοινή γνώμη, στα μάτια της οποίας φάνηκε ότι ενήργησε καθ’ υπόδειξη τρίτων.
Ό,τι ακριβώς εκτίμησε, δηλαδή, ο κεραυνοβολημένος από την άφιλη και υποκριτική ελληνική στάση Πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς, ο οποίος κατηγόρησε την Ντόρα Μπακογιάννη ότι άλλαξε τους όρους στην εισήγησή της ”μετά από ένα τηλεφώνημα που δέχθηκε και είχε σαν αποτέλεσμα να παραιτηθεί απ’ το γεγονός ότι η Πρίστινα (πρωτεύουσα του Κοσόβου), για να μπει στο Συμβούλιο της Ευρώπης, έπρεπε πρώτα να εφαρμόσει την Ένωση Σερβικών Δήμων” (ZSO), όπως επιθυμούσαν οι Σέρβοι…
Σχεδόν ασυναίσθητα το μυαλό μου γυρίζει στο ελληνικό βέτο (Δεκέμβριος 2023) με αφορμή τις ”μπαμπεσιές” του Έντι Ράμα στην υπόθεση της παράνομης φυλάκισης του Φρέντη Μπελέρη.
Ένα βέτο που, δυστυχώς, δεν άνοιξε τις πόρτες της φυλακής για τον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας (ο οποίος εκτίει ήδη άδικα ποινή δύο χρόνων και έξι μηνών) όχι γιατί υπήρχαν αποδείξεις που συνηγορούσαν στην τιμωρία του, αλλά γιατί ο Αλβανός πρωθυπουργός είχε τις πλάτες των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Η φιλοαλβανική πολιτική των Αμερικανών και των Ευρωπαίων φίλων του Ράμα (βλ. Ιταλία, Γερμανία) έχει αποθρασύνει τον Ράμα πολλαπλασιάζοντας τις αδικίες του σε βάρος των Βορειοηπειρωτών της Ελληνικής Μειονότητας Αλβανίας.
Κάτι ανάλογο (και πιο αγριευτικό ακόμα) συμβαίνει και σε βάρος των Σέρβων κατοίκων του Κοσόβου από τους ντόπιους εθνικιστές, οι οποίοι ”χθες” (1999) ήταν μέλη της παράνομης αλβανικής οργάνωσης UCK (του Χασίμ Θάτσι) που αιματοκύλησαν τις σερβικές επαρχίες με όπλα της Αλβανίας.
”Σήμερα”, πάλι (από το καλοκαίρι του ’23 και εντεύθεν) – με την υποστηρικτική προς τον Ράμα πολιτική της Δύσης η οποία εχθρεύεται τους Σέρβους λόγω ρωσικής επιρροής) -, οι εθνικιστές Ουτσεκάδες ανεμίζουν τους χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας (όπου η Κέρκυρα και η Ήπειρος εμφανίζονται ως εδάφη αλβανικά) δίνοντας την αίσθηση νεκρανάστασης του Ουτσεκά.
Της αλβανικής τρομοκρατικής οργάνωσης η οποία βαρύνεται με ανείπωτες θηριωδίες κατά των Σέρβων αμάχων του Κοσσυφοπεδίου. Θηριωδίες που έδωσαν την αφορμή για σκληρές σερβικές αντεπιθέσεις με συνέπεια τις ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις ισοπέδωσης της Γιουγκοσλαβίας (τις πιο καταστροφικές της Δύσης σε ευρωπαϊκό έδαφος).
Το κακό για μας είναι ότι, με τις πολιτικές μας ενέργειες (που άγονται και φέρονται από τα ”θέλω” των ΗΠΑ) γυρίζουμε την πλάτη σε ιστορικούς και ομόδοξους φίλους μας, όπως οι Σέρβοι. Οι μοναδικοί που αποδείχθηκαν φερέγγυοι σύμμαχοι στις δύσκολες έως επώδυνες πολεμικές περιπέτειες της πατρίδας μας, στους οποίους γυρίσαμε την πλάτη για να δώσουμε άλλοθι… ευρωπαϊκότητας στους Κοσοβάρους χειροκροτητές του Ερντογάν και της Τουρκίας.
Είναι γνωστό από τριετίας, τουλάχιστον, ότι το μακρύ χέρι της Άγκυρας απλώνεται διαδραστικά στο Κόσοβο, την Αλβανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη ”Βόρεια Μακεδονία”.
Η Τουρκία επωφελήθηκε, προφανώς, απ’ το γεγονός ότι Βόσνιοι μουσουλμάνοι, Σερβοβόσνιοι χριστιανοί, ακραίοι ισλαμιστές και εθνικιστές Αλβανοί ζητούσαν την προστασία της, με τους τελευταίους να ονειρεύονται – με τη… συνδρομή της – την Μεγάλη Αλβανία…
Στα δεδομένα αυτά, που άρχισαν να διαμορφώνουν νέο πεδίο αναζωπύρωσης των εντάσεων στα Δυτικά Βαλκάνια, ενεπλάκη ατυχώς – δια της κυρίας Μπακογιάννη – και η χώρα μας.
Ενεπλάκη προς χάριν των Αμερικανών, πολύ πιθανόν, που της το ζήτησαν με την πρόφαση ότι η ένταξη του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης θα βελτιώσει την κοσοβάρικη δημοκρατία. Κάτι που βαυκαλιζόμαστε ότι θα γίνει και με την αλβανική, αν ενταχθεί στην Ε.Ε η Αλβανία…
Αυτά τα φαιδρά ακούω και καταθλίβομαι. Καταθλίβομαι σκεπτόμενη ότι παίζουμε τον ρόλο του ”χρήσιμου ηλίθιου” της ιστορίας, αφού είναι ξεκάθαρη ρηχή και καθόλου διορατική η σκέψη των πολιτικών μας.
Γιατί αν ήταν διορατικοί οι εν λόγω, κατ’ ελάχιστον, θα συνέκριναν την ”ιερή γη” των Σέρβων (το Κόσοβο) με το κατεχόμενο από τους Τούρκους 37% της Κύπρου, αφού σαν κατεχόμενη ”ιερή γη” βλέπουν το Κόσοβο οι Σέρβοι. Το αντιμετωπίζουν, δηλαδή, με την ίδια συγκίνηση που αντιμετωπίζουν τα Κατεχόμενα οι Έλληνες πρόσφυγες της Βόρειας Κύπρου.
Εμείς όμως, σε επίπεδο κυβερνητικό – πεπεισμένοι ότι είμαστε πάντα με τη σωστή πλευρά της ιστορίας – ακυρώνουμε ιστορικές συμμαχίες αδυνατώντας να δούμε και, προπάντων, να συναισθανθούμε όλα αυτά. Γεγονός που κάνει τον λαό να αναρωτιέται για το πού αποσκοπούσε και σε τι εξυπηρέτησε την Ελλάδα, τελικά, η επίσκεψη του πρωθυπουργού τον περασμένο Φεβρουάριο στη Σερβία.
Πήγε για επικοινωνιακούς λόγους, μόνο και μόνο για να δείξει ότι δίνει έμφαση στη ”γειτονιά μας”; Και όλα αυτά τα ωραία λόγια του στο Βελιγράδι – περί ”θαυμάσιας φιλοξενίας”, ”στρατηγικού χαρακτήρα” σχέσεις με τη Σερβία, ”περιφερειακής διασυνδεσιμότητας” της Ελλάδας με τα Δυτικά Βαλκάνια και ”επιχειρηματικής συνεργασίας” των δύο χωρών με στόχο την προώθηση των οικονομικών και επενδυτικών σχέσεών τους – ήταν ”έπεα πτερόεντα”; Ήταν λόγια που τα πήρε ο αέρας;
Γιατί γεννάται η υποψία στο μυαλό του κόσμου ότι οι Αμερικανοί (που κρύβονται συνήθως πίσω από παρόμοιες, αψυχολόγητες και εθνικά ασύμφορες πρωτοβουλίες πολιτικών μας για δικά τους συμφέροντα) πέτυχαν στις 29 Μαρτίου 2024 – δια χειρός Ντόρας Μπακογιάννη – τη ”ρήξη” Ελλάδας-Σερβίας, με σκοπό να προλάβουν ενδεχόμενη προσέγγισή μας με τη Ρωσία.
Και το ερώτημα που τίθεται, εν προκειμένω, είναι:
– Η κυρία Μπακογιάννη, η οποία λειτουργεί περιοδικά στα ΜΜΕ ως ”λαγός” της κυβέρνησης, προέβη σε παρόμοια ενέργεια (από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αυτή τη φορά και για μείζονος σημασίας θέμα Εξωτερικής πολιτικής μας) εν γνώσει ή εν αγνοία του ΥΠΕΞ μας Γιώργου Γεραπετρίτη;
Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός την έκρινε ως καταλληλότερη για προώθηση των… συμφερόντων μας – που υπαγορεύονται από τις ΗΠΑ – θέλοντας να σηματοδοτήσει την αλλαγή πολιτικής της χώρας μας απέναντι στη φίλη της Ρωσίας και ιστορική σύμμαχο της Ελλάδας Σερβία;
Και αν ναι, τότε ο ρόλος του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας – επί ημερών του – είναι ”εικονικός” ελλείψει αντιπολιτευτικού ελέγχου λόγω… ”κατευναστικής” σύγκλισης των κομμάτων εξουσίας σε εθνικά λάθη προς χάριν τρίτων; Γιατί και προ τετραετίας (Ιούλιος 2020) έγινε κάτι παρόμοιο στο πλαίσιο της ”μυστικής διπλωματίας” του και πέρασε αβρόχοις ποσί στη σφαίρα του παρελθόντος.
Τότε που, στην μυστική τριμερή συνάντηση του Βερολίνου (με τη Γερμανία σε ρόλο μεσάζοντα στον ελληνοτουρκικό διάλογο δια του διπλωματικού συμβούλου της Μέρκελ Γιαν Χέκερ και απόντα τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια, ο οποίος πληροφορήθηκε για το γεγονός από τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου) την Ελλάδα εκπροσώπησε – στις συζητήσεις με τον εκπρόσωπο του Τούρκου Προέδρου Ιμπραχίμ Καλίν – η τότε επικεφαλής του διπλωματικού γραφείου του Έλληνα πρωθυπουργού και όχι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός, ως είθισται…
