Τουρκική νησίδα ανοιχτά της Αλικαρνασσού προς πώληση – Πόσο κοστίζει

Μια γυναίκα από την Κω έβγαλε προς πώληση την τουρκική νησίδα Ακρόνησος (Karaada), στην είσοδο του λιμανιού της Αλικαρνασσού (Bodrum). 

Η γυναίκα ισχυρίζεται πως κατέχει τίτλους ιδιοκτησίας που την καθιστούν νόμιμη κληρονόμο της περιουσίας του παππού της, που μετά το 1923 βρίσκεται εντός τουρκικής επικράτειας.

Η Ακρόνησος, βρίσκεται περίπου 9 ν.μ ανατολικά της Κω, είναι μέρος της τουρκικής ριβιέρας και αποτελεί προορισμό προσέλευσης σκαφών αναψυχής.

Η κυρία Καλλιόπη Μαγκλή Μούγρου, κάτοικος της Κω και κληρονόμος του νησιού, αναφέρει πως «πουλάει» την τουρκική Αρκόνησο (εμβαδό 9 τ. χλμ) αλλά και την ελληνική νησίδα Νερά (0,456 τ. χλμ) νότια της Καλύμνου, τόσο για τουριστική αξιοποίηση όσο και για … «εξόρυξη πετρελαίου», επισημαίνοντας πως προτιμάει αμερικανική εταιρεία.

Γράφει συγκεκριμένα σε ανάρτησή της : «Πωλούνται 2 Νησιά στο Αιγαίο Πέλαγος. 1) Νησί Αρκονησος – Τουρκία, έξω από το Bodrum απέναντι από την Κω (Δωδεκάνησα, Ελλάδα) 2) Νησί Νερά Ελλάδα, δίπλα στην Κάλυμνο (Δωδεκάνησα, Ελλάδα). Διατίθεται για ξενοδοχεία, εστιατόρια τουριστική περιοχή και για εξόρυξη πετρελαίου (θα εκτιμηθεί πετρελαίου εταιρία Αμερικής). Έχω συμβόλαια, διαθήκη, τοπογραφικά και χαρτιά από Τουρκία από το 1922 από τον παππού μου που βρίσκονται και στην Μητρόπολη Καλύμνου. Συνάντηση για συζήτηση στην Κω, Δωδεκάνησα, Ελλάδα με δικηγόρο μου».

Γνωστό από την αρχαιότητα για τις ιαματικές πηγές του

Το νησί ήταν γνωστό από την αρχαιότητα ως τόπος θεραπείας λόγω των ιαματικών του πηγών. Η αρχαιοελληνική ονομασία Αρκόνησσος διατηρήθηκε και κατά τα βυζαντινά χρόνια. Ο Αρριανός αναφέρει πως λίγο πριν κατακτηθεί η Αλικαρνασσός από τον Μέγα Αλέξανδρο, ένας αριθμός Περσών διέφυγε στο νησί, αφού πρώτα έβαλε φωτιά στη πόλη.

Λέγεται ότι στο νησί είχε κρυφτεί η Κλεοπάτρα Ζ΄ της Αιγύπτου για ένα διάστημα τριών χρόνων από τον Μάρκο Αντώνιο προτού τον συναντήσει στην Ταρσό και πως χρησιμοποιούσε τον ιαματικό πηλό και τις πηγές.

Τα εμπορικά πλοία που μετέφεραν σταφύλια και ξυλεία από την Αλικαρνασσό στην Αλεξάνδρεια άρχισαν να φέρνουν στο νησί ανθρώπους από την Αίγυπτο οι οποίοι έπασχαν από οφθαλμικές και δερματικές παθήσεις καθώς και ρευματισμούς ώστε να θεραπευτούν.

Κατελήφθη μαζί με την Αλικαρνασσό το 1402 από τους Ιωαννίτες Ιππότες. Μετά την επιτυχημένη κατάληψη της Ρόδου το 1522 από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή το νησί πέρασε μαζί με την Αλικαρνασσό στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το 1912 μετά την τουρκική ήττα κατά τον Ιταλοτουρκικό Πόλεμο το νησί μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα πέρασε στην κατοχή της Ιταλίας. Με την Ιταλοτουρκική Σύμβαση του 1932 το νησί επέστρεψε στην κατοχή της Τουρκίας.

Δήμαρχος Καλύμνου : «Υπάρχουν περιουσίες Καλύμνιων στην τουρκική επικράτεια»

Ο δήμαρχος Καλύμνου Δημήτρης Διακομιχάλης, επιβεβαιώνει πως όχι μόνο το σημερινό Karaada ανήκει στην οικογένεια Μαγκλή, αλλά πως υπάρχουν ακόμη δύο νησιά που έχουν Καλύμνιους ιδιοκτήτες, σύμφωνα με επίσημους οθωμανικούς τίτλους και καταχωρημένους στο κτηματολόγιο της περιοχής της Αλικαρνασού πριν το 1923.

Συγκεκριμένα πρόκειται για τα νησιά Τσατάλια (Gatalada), δυτικά της χερσονήσου της Αλικαρνασού και 8 χλμ από την Ψέριμο, καθώς και τους Άγιους Απόστολους (Gavus) ανατολικά των Ιμίων, που οι τουρκικές Αρχές εγκατέστησαν τα τελευταία χρόνια στρατιωτικό φυλάκιο παρατήρησης.

Σε παλαιότερο άρθρο του (στο mignatiou.com το 2017) ο δήμαρχος Καλύμνου κ.Διακομιχάλης παρουσίασε αναλυτικά το ιστορικό των περιουσιών Καλυμνίων, που βρίσκονται σήμερα εντός τουρκικής επικράτειας.

«Αυτά τα νησιά μαζί και πολλές άλλες χιλιάδες στρέμματα γης στα παράλια της Μικράς Ασίας ανήκουν σε 140 οικογένειες Δωδεκανησίων σύμφωνα με το πρακτικό του Συλλόγου Δωδεκανήσιων Γαιοκτημόνων εν Μικρά Ασία της 8ης Μαΐου 1952. Τα μέλη του Συλλόγου Δωδεκανησίων Γαιοκτημόνων εν Μικρά Ασία είναι από τη Κάλυμνο, τη Ρόδο, τη Σύμη, την Κάσο, την Αστυπάλαια.

Τα νησιά αυτά μαζί με τις άλλες ιδιοκτησίες αγοράστηκαν από εύρωστες Δωδεκανησιακές οικογένειες όσον η περιοχή βρισκόταν υπό οθωμανική κατοχή. Η νομική βάση για να διεκδικήσουν οι κληρονόμοι αυτές τις περιουσίες είναι ισχυρότατη.

Με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923 εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών που όρισε η Συνθήκη, οι Ιταλοί υπήκοοι.

Επειδή οι οικογένειες Μαγκλή, Ολυμπίτη και όχι μόνον, είχαν Ιταλική υπηκοότητα την περίοδο εκείνη, ζήτησαν από τη Ιταλική κυβέρνηση να ζητήσει απόδοση των περιουσιών ή αποζημίωση. Στον Ιταλο-Τουρκικό διάλογο της περιόδου εκείνης τέθηκε ζήτημα αποζημιώσεων για όσους έχασαν την περιουσία τους. Οι Τούρκοι όμως πρόσφεραν ένα μικρό ποσό. Όμως και μόνη η παραδοχή τους ότι όφειλαν αποζημίωση θεμελίωσε τη νομική βάση των Δωδεκανησίων για τη κυριότητά τους» αναφέρει συγκεκριμένα.

Μεταπολεμικά το έχει θέσει η Ελλάδα στην Τουρκία

Ο δήμαρχος Καλύμνου αποκαλύπτει πως μετά το Β΄ Π.Π η Ελλάδα έθεσε στη Τουρκία το θέμα των Δωδεκανησιακών ιδιοκτησιών. Τόσο το 1952 επί κυβερνήσεως Νικόλαου Πλαστήρα, όσο και το 1959 επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και Αδνάν Μεντερές. Τότε μάλιστα, και προκειμένου να επιλυθούν οι διαφορές και να βελτιωθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις συστήθηκε επιτροπή στην οποία οι διπλωμάτες Δημ. Μπίτσιος εκπροσωπούσε την Ελλάδα και ο Ζέκι Κουνέραλπ εκπροσωπούσε την Τουρκία.

Στην έκθεση με τις προτάσεις – λύσεις που συνέταξαν οι δύο διπλωμάτες περιελήφθη και το θέμα των περιουσιών των Δωδεκανήσιων στη Μικρά Ασία, την οποία υπέβαλαν από κοινού στους δύο πρωθυπουργούς τους. Όσο για την εξέλιξη :

«Λόγω των πολιτικών αναταράξεων και στις δύο χώρες, άλλαξαν οι Πρωθυπουργοί και στις δύο χώρες και η Διμερής έκθεση του Μπίτσιου-Κουνέραλπ μπήκε στο συρτάρι απ’ όπου δεν βγήκε ποτέ. Το θέμα των περιουσιών των Δωδεκανησίων ήταν πάντα στην ατζέντα των Ελληνοτουρκικών επαφών όμως κολλούσε από τους Τούρκους λόγω των διακυμάνσεων των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και από τα νομικά τερτίπια που προέβαλλαν κάθε φορά» αναφέρει ο κ.Διακομιχάλης, σημειώνοντας πως :

«Τελευταία φορά το θέμα τέθηκε από ελληνικής πλευράς κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων Κιτσαρά- Μπέργκεν στις οποίες συμμετείχε και ο νεαρός τότε διπλωμάτης Πέτρος Μολυβιάτης μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας».

Για την ιστορία το θέμα των ελληνικών περιουσιών στα τουρκικά παράλια είχε θέσει πολλές φορές ο αείμνηστος Δωδεκανήσιος Ιωάννης Ζίγδης, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Όπως τονίζει ο δήμαρχος Καλύμνου, έχοντας ως δεδομένο τη νομική βάση ότι οι συγκεκριμένες ιδιοκτησίες δεν είναι ανταλλάξιμες, μια αντίστοιχη υπόθεση διεκδίκησης ακινήτου στη Χαλκιδική κερδήθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από Τούρκους υπήκοους, που διέθεταν οθωμανικούς τίτλους. Η Ελλάδα μάλιστα υποχρεώθηκε σε καταβολή αποζημίωσης. Άρα η χώρα μας : «αξιοποιώντας αυτή την απόφαση να διεκδικήσει από την Τουρκία τις περιουσίες των Δωδεκανήσιων κληρονόμων, όταν μάλιστα για τα νησιά αυτά από έρευνα που έγινε στο Τουρκικό κτηματολόγιο το έτος 1965 προέκυψε ότι τόσο τα νησιά όσον και οι άλλες περιουσίες ήταν γραμμένες στο όνομα των δικαιούχων Δωδεκανησίων» ολοκληρώνει ο κ.Διακομιχάλης.