Ένοπλες Συγκρούσεις
Ο Έλληνας δημοσιογράφος Αχιλλέας Πεκλάρης, που ζει μαζί με τη γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά στην πόλη Χάιφα του Ισραήλ, περιέγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook, την αγωνία και τον εφιάλτη που έζησε όταν άγνωστοι χτυπούσαν για 10 λεπτά την πόρτα του σπιτιού του τα ξημερώματα Κυριακής.
Κάνει λόγο για τον «χειρότερο πόλεμο εδώ και πολλές δεκαετίες» στην περιοχή, προσπαθεί όμως να παραμένει ψύχραιμος τονίζοντας ότι «θα περιμένουμε τις εξελίξεις τις επόμενες ημέρες και θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση».
Η ανάρτησή του:
«Ξημερώνει Κυριακή και η χώρα είναι σε πόλεμο, τον χειρότερο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό που συμβαίνει είναι πέρα από κάθε φαντασία, αδιανόητο και εντελώς απροσδόκητο. Όταν βλέπαμε στην 3η σεζόν της Fauda να μπαινοβγαίνουν οι τζιχαντιστές του Daesh στο Ισραήλ και να μπαίνουν σε σπίτια, να πιάνουν ομήρους κλπ., όλοι σκεφτόμασταν οτι το σενάριο είναι «πολύ τραβηγμένο».
Τελικά, όσα έχουν γίνει από χθες ειναι δέκα φορές χειρότερα. Και δυστυχώς αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμα χειρότερο και θα τραβήξει για αρκετό καιρό.
Εμείς και τα μικρά μας παραμένουμε για την ώρα απολύτως ασφαλείς και ψύχραιμοι. Αποφασίσαμε να μην φύγουμε από τη χώρα, να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, για όσο μπορούμε να παραμένουμε έτσι. Ασφαλή είναι και όλα τα μέλη της οικογένειάς μας, όπως και ο στενός μας κύκλος. Θα περιμένουμε τις εξελίξεις τις επόμενες ημέρες και θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση.
Στις 3:30 τα ξημερώματα ξυπνήσαμε από επίμονα χτυπήματα στην πόρτα του διαμερίσματός μας. Ευτυχώς τα μωρά ήταν σε βαθύ ύπνο και δεν έκαναν θόρυβο. Πήγαμε στις μύτες των ποδιών στο ματάκι της πόρτας. Είδα δυο άντρες με στολές αστυνομικών. Η οδηγία των αρχών ασφαλείας ήταν σαφής: «Μην ανοίγετε σε κανέναν που δεν γνωρίζετε, ό,τι κι αν προφασιστούν». Αυτό κάναμε. Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν για περίπου δέκα λεπτά, σαν ζωντανός εφιάλτης, σαν να ξυπνήσαμε μέσα σε ένα θρίλερ.
Κρατούσαμε κι οι δύο την ανάσα μας και ευχόμασταν να μην ξυπνήσουν τα μωρά κι αρχίσουν να κλαίνε. Αφού οι δύο ένστολοι έφυγαν, επικοινωνήσαμε με το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής. Ευτυχώς επιβεβαίωσαν ότι ήταν δικοί τους και «κάποιον έψαχναν, όχι εσάς», τους ενημερώσαμε ότι «κανένας δεν βρίσκεται εδώ». Ο Ματτέο και η Λίμπι ευτυχώς συνέχισαν να κοιμούνται σαν αγγελάκια. Εμείς, όμως, άντε να ξανακοιμηθούμε μετά από αυτό].
Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τους εκατοντάδες καλούς φίλους και φίλες για τα μηνύματα συμπαράστασης, το νοιάξιμο, τις ευχές για ειρήνη. Να ευχαριστήσω και όλους τους καλούς συναδέλφους από τα ελληνικά ΜΜΕ που επικοινώνησαν για να με βγάλουν σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ως πατέρας νεογέννητων, αυτό το διάστημα είμαι σε πλήρη δημοσιογραφική αργία.
Δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη Νάταλι και τα μικρά μας για να πάω στα μέτωπα και να καλύψω τα γεγονότα. Και από την ασφάλεια του σαλονιού μου, δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο ή περισσότερο από αυτά που ήδη μεταδίδονται από τα διεθνή και τοπικά ΜΜΕ. Και κυρίως, δεν θέλω να μεταφέρω αυτή την φρικτή ενέργεια μέσα στο σπίτι μας, το οποίο πρέπει πάση θυσία να παραμείνει ήρεμο, ειρηνικό και ηλιόλουστο. Είναι η πρώτη μας προτεραιότητα.
Εν τω μεταξύ, ξημέρωσε. Η Ναταλί κάνει meditation για να ισορροπήσει στη φρίκη. Εγώ διαβάζω ειδήσεις. Η Λίμπι κι ο Ματτέο μόλις ξύπνησαν. Τα πήραμε αγκαλιά, χαμογελούν και μας κοιτάζουν αθώα. Στον κόσμο τους υπάρχει ακόμα μόνο ειρήνη, αγάπη και χαρά. Και έτσι θα παραμείνει».
