Αμερικανός αντισυνταγματάρχης Daniel L. Davis: «Γιατί απέτυχε η αντεπίθεση της Ουκρανίας – Η σημασία της ήττας στο Μπακχμούτ»

Η Ουκρανία εξαπέλυσε πριν από λίγες εβδομάδες την πολυαναμενόμενη αντεπίθεσή της, την οποία είχαν προαναγγείλει τα δυτικά ΜΜΕ από τον Ιανουάριο του 2022. 

Πρόκειται για μια κίνηση που φέρεται να είχε αποφασιστεί μετά τις νίκες που είχε πετύχει η Ουκρανία στην Χερσώνα, αλλά και όλο το 2022, όταν και η Ρωσία έστειλε στο μέτωπο αρκετούς άπειρους στρατιώτες.

Η ελπίδα ήταν μεγάλη ενόψει του 2023 ότι αυτές οι νίκες θα άνοιγαν το δρόμο για την τελική νίκη στον πόλεμο. Δυστυχώς, η ανώτερη ουκρανική ηγεσία υπέφερε από έναν συνδυασμό κακών αποφάσεων, υπερεκτίμησης των δικών της δυνατοτήτων και – δυστυχώς – υπερεκτίμησης της αποτελεσματικότητας του δυτικού στρατιωτικού εξοπλισμού.

Όπως αναφέρει ο Daniel L. Davis , πρώην Αντισυνταγματάρχης στον στρατό των ΗΠΑ, σημαντική ήττα για τους Ουκρανούς ήταν στο Μπακχμούτ, εκεί που η Wagner καθάρισε μετά από μάχες πολλών μηνών να κατακτήσει την πόλη.

Ο Daniel L. Davis είναι ακαδημαϊκός, ειδικός στον στρατηγικό σχεδιασμό και απόστρατος αντισυνταγματάρχης στον Στρατό των ΗΠΑ, ο οποίος αναπτύχθηκε σε ζώνες μάχης τέσσερις φορές. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Η ενδέκατη ώρα στην Αμερική του 2020».

Μεταξύ άλλων αναφέρει στην ανάλυσή του:

«Ο Β.Ζελένσκι αρνήθηκε να αποδεχθεί την ήττα και παρά τις εισηγήσεις που υπήρχαν από ανώτερους Αμερικανούς στρατηγούς διέταξε τους στρατιώτες να πολεμήσουν μέχρι τελικής πτώσεις. 

Μάλιστα στη συνέχεια αποφάσισε να στείλει και στρατεύματα για ενισχύσεις, σε μια προσπάθεια ανακατάληψης της πόλης, ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν να χάσει σημαντικές ταξιαρχίες ενόψει της σημαντικής αντεπίθεσης που θα ερχόταν».

The Hard Reality: Ukraine’s Last-Gasp Offensive Has Failed – 19FortyFive https://t.co/53tOYCOH8G

— Col. Rob Maness ret. 🇺🇸 (@RobManess) August 16, 2023

«Ταυτόχρονα πρόκειται και για μια αλλαγή του πολέμου τους τελευταίους μήνες, καθώς στην αρχή οι Ρώσοι έστειλαν μαζικά περίπου 300.000 άνδρες για να καταλάβουν εδάφη, με τις μάχες να εξελίσσονται σε ανοιχτό πεδίο, ενώ πλέον οι ρωσικές δυνάμεις περιμένουν τους Ουκρανούς και επιτίθονται από μακριά, είτε με UAV, είτε με το πυροβολικό, είτε με την Αεροπορία.

Τα λάθη για τους Ουκρανούς συνεχίστηκαν και μετά την έναρξη της αντεπίθεσης, καθώς περίμεναν στο Κίεβο ότι οι εκπαίδευση των στρατιωτών τους από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα έκανε τον στρατό τους αντίστοιχο με αυτό του ΝΑΤΟ.

Ωστόσο για να δημιουργηθεί μια αποτελεσματική δύναμη πεδίου ικανή να χρησιμοποιεί συνδυασμένες επιχειρήσεις όπλων για να νικήσει μια μεγάλη δύναμη που έχει προετοιμάσει ένα αμυντικό σύστημα πολλαπλών ζωνών, πρέπει πρώτα να έχετε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό πλήρως επανδρωμένων ταξιαρχιών μάχης.

Πρόκειται για τάγματα και λόχους που πρέπει να είναι στελεχωμένα με αξιωματικούς που θα έχουν εμπειρία πολλών ετών, κάτι που δεν διέθετε η Ουκρανία. 

Έτσι παρόλο που η Ουκρανία έχει πετύχει κάποιες επιτυχίες κατά τη διάρκεια της αντεπίθεσής της, έχει χάσει δεκάδες χιλιάδες άνδρες για να πάρει λίγα χιλιόμετρα. Ο ουκρανικός στρατός δεν έχει ούτε τους άνδρες, ούτε τον εξοπλισμό για να συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό. 

Πιθανότατα δεν ξεμείνουν από δυνάμεις πολύ πριν φτάσουν ακόμη και τους ενδιάμεσους στόχους τους. Ήδη, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, έχουν χάσει πάνω από 150.000 άνδρες».

Όλο το σημείωμα-ανάλυση:

«Το Bakhmut ήταν μια μεσαίου μεγέθους πόλη περίπου 70.000 κατοίκων. Είχε κάποια τακτική σημασία για όποιον το κατείχε, αλλά από μόνο του δεν μπορεί να θεωρηθεί κρίσιμο ούτε σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Η Ουκρανία είχε κρατήσει την πόλη, αλλά στις αρχές Μαρτίου, ο Βάγκνερ έφτασε στα ανατολικά προάστια της πόλης.

Η στρατιωτική αναγκαιότητα για την Ουκρανία εκείνη την εποχή ήταν να αποσυρθεί από το Μπαχμούτ στην επόμενη αμυνόμενη γραμμή προς τα δυτικά.

Από αυτή τη νέα θέση, η ικανότητα της Ουκρανίας να αμυνθεί θα ήταν ισχυρότερη και το έργο της Ρωσίας να επιτεθεί στις νέες ουκρανικές γραμμές πιο δύσκολο, επειδή η ουκρανική πλευρά θα είχε το υψηλό έδαφος και τα ανοιχτά πεδία πυρός μέσω των οποίων η Ρωσία θα έπρεπε να προχωρήσει, κάνοντας οποιαδήποτε επίθεση. εξαιρετικά δύσκολο και δαπανηρό από άποψη ανδρών και εξοπλισμού. Αλλά με την παραμονή στο Bakhmut, το έργο για τους Ρώσους ήταν πολύ πιο εύκολο.

Τώρα, η Ρωσία θα μπορούσε να μετακινηθεί σε απόσταση λίγων μέτρων από τις ουκρανικές θέσεις εντός του Μπακχμούτ χωρίς να φαίνεται. Οι αμυντικοί του Μπαχμούτ ήταν σε μειονεκτική θέση από εκείνο το σημείο και μετά.

Ωστόσο, ο Zelensky επέλεξε να επιμείνει.

Για μήνες, ανώτεροι ηγέτες των ΗΠΑ προειδοποιούσαν τον Ουκρανό πρόεδρο ότι η μάχη δεν ήταν νικηφόρα και ότι θα μετακινηθεί σε άλλες αμυντικές θέσεις.

Όχι μόνο αρνήθηκε να αποσυρθεί σε ανώτερη θέση μάχης, αλλά διέταξε τους άντρες του να μην εγκαταλείψουν τόσο όσο ένα μόνο κτίριο, αναγκάζοντάς τους να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Μήνα με τον μήνα, ο Ζελένσκι έστελνε ταξιαρχία μετά από ταξιαρχία για να ενισχύσει τον Μπαχμούτ σε μια προσπάθεια να αντιστρέψει την παλίρροια.

Όχι μόνο ήταν οδυνηρά προφανές ότι τα στρατιωτικά θεμελιώδη στοιχεία κατέστησαν σαφές ότι υπήρχε μικρή λογική ελπίδα να σταματήσει η προσπάθεια του Βάγκνερ να καταλάβει το Μπακχμούτ, αλλά πολλές από αυτές τις ταξιαρχίες που έστειλε ο Ζελένσκι σε μάταιη βοήθεια για να βοηθήσουν τον Μπακχμούτ χρειάζονταν επίσης επειγόντως στην επερχόμενη ανοιξιάτικη και καλοκαιρινή επίθεση.

Δύο μέρες μετά την πτώση του Μπαχμούτ, ο Ζελένσκι ήταν ακόμα προκλητικός, ισχυριζόμενος ότι η πόλη δεν είχε πέσει.

Το 2022, η επιμονή και η απροθυμία του Ζελένσκι για συμβιβασμό είχαν ως αποτέλεσμα να αμβλύνουν τη ρωσική εισβολή και στη συνέχεια να προκαλέσουν δύο μεγάλες επιχειρησιακές ήττες.

Αλλά αυτές οι επιτυχίες δημιούργησαν ύβρις που τον οδήγησαν τον Μάιο του 2023 σε πολύ δαπανηρά λάθη με στρατηγικές επιπτώσεις: όχι μόνο η Ουκρανία ξόδεψε αναντικατάστατους πόρους για την υπεράσπιση μιας στρατηγικής σημασίας πόλης, αλλά έχασε επίσης κρίσιμες ταξιαρχίες για την επίθεσή της μακράς βολής. Έλα. Δυστυχώς, μόλις ξεκίνησε η επίθεση τον Ιούνιο, τα λάθη συνεχίστηκαν.

Η ανεπαρκής και ακατάλληλη εκπαίδευση άνοιξε τον δρόμο προς την αποτυχία

Πολλοί μήνες πριν από την επίθεση, πολλές δυτικές εκδόσεις χαιρέτησαν την « προηγμένη εκπαίδευση » που λάμβαναν οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις από διάφορες χώρες του ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, ορισμένες ουκρανικές ταξιαρχίες εξοπλίστηκαν επίσης με σύγχρονα οχήματα μάχης του ΝΑΤΟ όπως τα τανκς Challenger και Leopard, συστήματα πυροβολικού των ΗΠΑ, Bradley Fighting Vehicles και Strykers.

Ο συνδυασμός της τεχνολογίας του ΝΑΤΟ με την εκπαίδευση του ΝΑΤΟ αναμενόταν να παράγει μια ποιοτική επιθετική ικανότητα που θα διείσδυε στη ρωσική άμυνα και θα έδιωχνε σφήνα στην ακτή του Αζόφ, χωρίζοντας τις δυνάμεις κατοχής στη μέση.

Το Foreign Affairs, την ημέρα που ξεκίνησε η επίθεση, δημοσίευσε μια ανάλυση με τίτλο «Το κρυφό πλεονέκτημα της Ουκρανίας: Πώς οι Ευρωπαίοι Εκπαιδευτές έχουν μεταμορφώσει τον στρατό του Κιέβου και έχουν αλλάξει τον πόλεμο».

Και όμως, όπως έχει παρατηρηθεί οδυνηρά τώρα μετά από σχεδόν τρεις μήνες της επιχείρησης, η ευρωπαϊκή και η ΝΑΤΟϊκή εκπαίδευση δεν μεταμόρφωσε το UAF.

Όπως υποστήριξα μήνες πριν από την έναρξη της επίθεσης, ήταν σχεδόν αδύνατο για την Ουκρανία να μεταμορφωθεί μέσα σε λίγες εβδομάδες ή μερικούς μήνες εκπαίδευσης και μια δέσμη εξοπλισμού του ΝΑΤΟ.

Οι λόγοι είναι θεμελιώδεις – και δεν αφορούν τα ουκρανικά στρατεύματα, καθώς οι Αμερικανοί στρατιώτες περιορίζονται εξίσου από αυτά τα θεμελιώδη στοιχεία.

Για να δημιουργήσετε μια αποτελεσματική δύναμη πεδίου ικανή να χρησιμοποιεί συνδυασμένες επιχειρήσεις όπλων για να νικήσει μια μεγάλη δύναμη που έχει προετοιμάσει ένα αμυντικό σύστημα πολλαπλών ζωνών, πρέπει πρώτα να έχετε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό πλήρως επανδρωμένων ταξιαρχιών μάχης.

Τα τάγματα και οι λόχοι κάθε ταξιαρχίας πρέπει να είναι στελεχωμένα με διμοιρίες και λοχίες, διοικητές λόχων, πρώτους λοχίες, λοχίες και διοικητές λόχων και αξιωματικούς επιχειρήσεων με εμπειρία στη διεξαγωγή τέτοιων επιχειρήσεων.

Αυτοί οι ηγέτες χρειάζονται εμπειρία δύο έως πέντε ετών σε επίπεδο διμοιρίας, 5 έως 7 ετών στην εταιρεία και 15-20 ετών σε επίπεδο τάγματος και ταξιαρχίας.

Μόλις οι μονάδες γεμίσουν σωστά με μορφωμένους και εκπαιδευμένους ηγέτες, η επόμενη απαίτηση είναι να αναπτύξετε την ικανότητα του μεμονωμένου στρατιώτη να κάνει τις ικανότητές του (οδηγός τανκ, πυροβολητής Bradley, μέλος της ομάδας πεζικού μετά διμοιρίες για να πολεμήσουν μαζί, μετά πολεμούν μαζί οι λόχοι, μετά τάγματα μαζί στην ταξιαρχία και τέλος ταξιαρχίες και τμήματα στον στρατό του θεάτρου.

Όλη αυτή η ατομική και συλλογική εκπαίδευση πρέπει να γίνει για να παραχθεί μια επιτυχημένη, συντονισμένη επιχείρηση συνδυασμένων όπλων.

Η Ουκρανία δεν είχε καμία από αυτές τις προϋποθέσεις. Δεν θα έπρεπε να ήταν έκπληξη, επομένως, ότι η πολυαναμενόμενη επίθεση έπεσε σε έναν τοίχο από τούβλα από την αρχή.

Έχω καλύψει προηγουμένως σε βάθος τη λεπτομερή απόδοση του ουκρανικού στρατού στην επίθεσή του, αλλά θα συζητήσω εδώ τα βασικά λάθη που ευθύνονται για την έλλειψη επιτυχίας του.

Το πρώτο πρόβλημα ήταν η ουκρανική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία που διέταξε να ξεκινήσει η επίθεση.

Σχεδόν ένα μήνα μετά την έναρξη της επιχείρησης, ο Ουκρανός διοικητής στρατηγός Valery Zaluzhny υποστήριξε σε συνέντευξή του στην Washington Post ότι εξανίσταται όταν ακούει παράπονα για έλλειψη προόδου.

Ωστόσο, στην ίδια συνέντευξη, αναγνωρίστε ότι «χωρίς να είναι πλήρως εφοδιασμένα (για την επίθεση), αυτά τα σχέδια δεν είναι καθόλου εφικτά».

Βασικό μεταξύ των καταγγελιών του ήταν η απουσία αεροπορικής υπεροχής. Το ΝΑΤΟ, είπε, δεν θα ξεκινούσε ποτέ επιθετική επιχείρηση χωρίς αεροπορική υπεροχή. Και έχει δίκιο. Αλλά ο Zaluzhny είχε ακόμη περισσότερα θεμελιώδη στοιχεία εναντίον του.

Η Ουκρανία υποφέρει επίσης από χρόνια έλλειψη ικανότητας αεράμυνας, ανεπαρκή αριθμό οβίδων και οβίδων πυροβολικού, ανεπαρκή συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, έλλειψη πυραύλων και ίσως το πιο κρίσιμο από όλα, μόλις το 25 τοις εκατό της ικανότητας αποναρκοθέτησης που απαιτείται.

Έτσι, όταν η Ουκρανία ξεκίνησε την επίθεσή της σε ένα ευρύ μέτωπο στις 5 Ιουνίου, δεν θα έπρεπε να είχε εκπλήξει κανέναν στο Κίεβο, την Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες που συνάντησαν ένα «ρωσικό πριόνι».

Το αμυντικό σύστημα πολλαπλών ζωνών της Ρωσίας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις νάρκες για την επιβράδυνση ή τη διοχέτευση των ουκρανικών στρατευμάτων σε ζώνες εξόντωσης όπου τα ρωσικά συστήματα άμεσης βολής και πυροβολικού έχουν προκαθορισμένα όπλα που περιμένουν.

Τις πρώτες δύο εβδομάδες αποτυγχάνουν σχεδόν όλες οι τεθωρακισμένες επιθέσεις, κερδίζοντας ελάχιστη επικράτεια και καμία αξία λειτουργίας. Οι New York Times και άλλα μέσα υποστήριξαν ότι η UAF έχασε το εντυπωσιακό πέμπτο του συνόλου του επιθετικού στόλου της τις πρώτες δύο εβδομάδες. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.

Ενώ η Ρωσία έχει αεροπορική υπεροχή, ισχυρή αεράμυνα, πλεονέκτημα στις οβίδες πυροβολικού, ισχυρά συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου – να υποβαθμίσει τις ουκρανικές επικοινωνίες και να απενεργοποιήσει μεγάλο αριθμό μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων και είχε έξι έως εννέα μήνες για να προετοιμάσει περίτεχνα αμυντικά έργα.

Θα έπρεπε να έχει ήταν ξεκάθαρο στους Ουκρανούς ότι η αποστολή μιας μερικώς τεθωρακισμένης δύναμης, μερικώς εκπαιδευμένης, με περιορισμένη εμπειρία στη διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας, ήταν να στείλει μεγάλο αριθμό από τους άνδρες τους σε βέβαιο θάνατο.

Από τις πρώτες λίγες αιματηρές εβδομάδες, η ουκρανική πλευρά άλλαξε τακτική για να ελαχιστοποιήσει τα τεθωρακισμένα οχήματα και να χρησιμοποιήσει περισσότερες ενέργειες με επίκεντρο το πεζικό.

Η Ουκρανία, τώρα στον τρίτο μήνα, έχει δεν έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο της προόδου στο μέτωπο της Ζαπορίζια – πολεμώντας στο Staromaiorske, στοUrozhaine και στο Robotyna – ενώ έχουν χάσει κάποιο έδαφος στο βορρά στην περιοχή Kupyansk .

Έχουν χάσει δεκάδες χιλιάδες άντρες για να ξεπεράσουν αυτά τα λίγα χιλιόμετρα.

Ο ουκρανικός Στρατός δεν έχει αρκετά στρατεύματα ή εξοπλισμό για να συνεχίσει αυτόν τον υφέρποντο ρυθμό. Πιθανότατα θα ξεμείνουν από άνδρες πολύ πριν φτάσουν ακόμη και τους ενδιάμεσους στόχους τους.

Η ψυχρή, σκληρή αλήθεια στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σήμερα είναι ότι η επίθεση της τελευταίας στιγμής της Ουκρανίας απέτυχε και καμία περιστροφή δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα.

Οι Ουκρανοί απέτυχαν για εντελώς προβλέψιμους λόγους, με βάση τις βασικές αρχές μάχης που δεν υπόκεινται σε αισιοδοξία, ευσεβείς πόθους ή περιστροφές. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι τι πρέπει να κάνουν τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πολιτική που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον από την αρχή του πολέμου υποστηρίζει την Ουκρανία «όσο χρειαστεί». Είτε αυτή ήταν καλή ιδέα είτε κακή, θα αφήσω να συζητήσουμε άλλη φορά.

Αυτό που είναι σημαντικό εδώ είναι ότι η πολιτική δεν είχε αποτέλεσμα ευεργετικό ούτε για το Κίεβο ούτε για την Ουάσιγκτον και τώρα πρέπει να εξελιχθεί για να αναγνωρίσει νέες πραγματικότητες.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έδωσαν στην Ουκρανία κάθε ευκαιρία να ανακαλύψει εάν θα μπορούσε να πετύχει στο πεδίο της μάχης, καθώς παρείχαμε κυριολεκτικά χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα, εκατομμύρια οβίδες, πυραύλους και βόμβες, καθώς και υποστήριξη εκπαίδευσης και πληροφοριών. με δεκάδες δισεκατομμύρια σε άλλες ενισχύσεις.

Αλλά αυτή η βοήθεια δεν οδήγησε σε νίκη της Ουκρανίας και τώρα είναι καιρός να τεθούν νέες πολιτικές υπό το φως της τρέχουσας πραγματικότητας.

Το τελευταίο μέρος αυτής της σειράς θα διερευνήσει τι μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον τώρα που μπορεί να μετριάσει τις αποτυχίες και να παράγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ουκρανία».