Ο Όλιβερ Στόουν εξηγεί το τι προηγήθηκε, τι συμβαίνει και τι θα ακολουθήσει στην Ουκρανία

Ένα tweet του κορυφαίου Αμερικανού σκηνοθέτη και ερευνητή Oliver Stone, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Και όμως, δεν πρόκειται για δικό του άρθρο, αλλά για έρευνα πρώην στελέχους των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος μάλιστα υπηρέτησε σε νευραλγική θέση στον ΟΗΕ και έχει εκπαιδευτεί από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες. Λόγω θέσης, παρακολούθησε στενά την κρίση στην Ουκρανία από την αρχή. Κυρίως όμως, για λογαριασμό του ΝΑΤΟ εκπόνησε έρευνα για τον εκσυγχρονισμό του ουκρανικού στρατού. 

Με αποτέλεσμα, να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις καταστάσεις.

Πρόκειται για τον Ελβετό Jacques Baud και την έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Γαλλικό Κέντρο Έρευνας του Παρισιού.

Να σημειωθεί ότι ο Όλιβερ Στόουν είχε ασχοληθεί διεξοδικά με τα γεγονότα στην Ουκρανία, γυρνώντας ένα ντοκιμαντέρ του 2018 το οποίο προκάλεσε μεγάλες συζητήσεις. Η Δύση όμως το υποτίμησε και σήμερα προσπαθεί να το εξαφανίσει.

Η συγκεκριμένη έρευνα δίνει απαντήσεις σε πάρα πολλά θέματα, εξηγώντας τόσο τα γεγονότα που οδήγησαν στην ρωσική εισβολή, όσο και στο τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία καθώς και μία εκτίμηση για την κατάληξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Ο συγγραφέας φαίνεται να είναι αμερόληπτος, αν και πολλά από αυτά που γράφει δεν θα αρέσουν στις ΗΠΑ, πιθανότατα και στη Ρωσία.

Διαβάστε σε μετάφραση από τα Γαλλικά

Η στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία

από τον Jacques Baud*

Μέρος πρώτο: Τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο

Για χρόνια, από το Μάλι μέχρι το Αφγανιστάν, εργάστηκα για την ειρήνη και ρισκάρω τη ζωή μου γι’ αυτήν. Επομένως, δεν είναι ζήτημα αιτιολόγησης του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά κατανόησης του τι μας οδήγησε σε αυτόν.

Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τις ρίζες της ουκρανικής σύγκρουσης. Ξεκινά με αυτούς που τα τελευταία οκτώ χρόνια μιλούν για «αποσχιστές» ή «ανεξάρτητους» από το Ντονμπάς. Αυτή είναι μια εσφαλμένη ονομασία. Τα δημοψηφίσματα που διενήργησαν οι δύο αυτοαποκαλούμενες Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ τον Μάιο του 2014, δεν ήταν δημοψηφίσματα «ανεξαρτησίας» (независимость), όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι αδίστακτοι δημοσιογράφοι, αλλά δημοψηφίσματα «αυτοδιάθεσης» ή «αυτονομίας» (самостоятельность). ). Ο χαρακτηρισμός “φιλορώσος” υποδηλώνει ότι η Ρωσία ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη σύγκρουση, κάτι που δεν συνέβη, και ο όρος “Ρωσόφωνοι” θα ήταν πιο ειλικρινής. Επιπλέον, αυτά τα δημοψηφίσματα διεξήχθησαν ενάντια στις συμβουλές του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι Δημοκρατίες δεν επιδίωκαν να διαχωριστούν από την Ουκρανία, αλλά να αποκτήσουν ένα καθεστώς αυτονομίας, που τους εγγυάται τη χρήση της ρωσικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας — επειδή η πρώτη νομοθετική πράξη της νέας κυβέρνησης που προέκυψε από την ανατροπή που υποστηρίχθηκε από την Αμερική του [δημοκρατικά εκλεγμένου] Προέδρου Γιανουκόβιτς, ήταν η κατάργηση, στις 23 Φεβρουαρίου 2014, του νόμου Kivalov-Kolesnichenko του 2012 που έκανε τα ρωσικά επίσημη γλώσσα στην Ουκρανία. Σαν να αποφάσιζαν Γερμανοί πραξικοπηματίες ότι τα γαλλικά και τα ιταλικά δεν θα ήταν πλέον επίσημες γλώσσες στην Ελβετία.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα στον ρωσόφωνο πληθυσμό. Το αποτέλεσμα ήταν η σκληρή καταστολή των ρωσόφωνων περιοχών (Οδησσός, Ντνεπροπετρόφσκ, Χάρκοβο, Λούγκανσκ και Ντόνετσκ) που διεξήχθη από τον Φεβρουάριο του 2014 και οδήγησε σε στρατιωτικοποίηση της κατάστασης και σε ορισμένες φρικτές σφαγές του ρωσικού πληθυσμού (στην Οδησσό και Μαριούπολη, η πιο αξιοσημείωτη).

Σε αυτό το στάδιο, πολύ άκαμπτο και απορροφημένο σε μια δογματική προσέγγιση των επιχειρήσεων, το ουκρανικό γενικό επιτελείο υπέταξε τον εχθρό αλλά χωρίς να καταφέρει να επικρατήσει. Ο πόλεμος που διεξήγαγαν οι «αυτόνομοι» συνίστατο σε επιχειρήσεις υψηλής κινητικότητας που διεξάγονταν με ελαφρά μέσα. Με μια πιο ευέλικτη και λιγότερο δογματική προσέγγιση, οι αντάρτες κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την αδράνεια των ουκρανικών δυνάμεων για να τους «παγιδεύουν» επανειλημμένα.

Το 2014, όταν ήμουν στο ΝΑΤΟ, ήμουν υπεύθυνος για την καταπολέμηση της διάδοσης φορητών όπλων και προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε τις παραδόσεις ρωσικών όπλων στους αντάρτες, για να δούμε αν εμπλέκεται η Μόσχα. Οι πληροφορίες που λάβαμε τότε προέρχονταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από υπηρεσίες πληροφοριών της Πολωνίας και δεν «ταίριαζαν» με τις πληροφορίες που προέρχονταν από τον ΟΑΣΕ [Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη] — και παρά τους μάλλον ωμούς ισχυρισμούς, δεν υπήρχαν παραδόσεις όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού από τη Ρωσία.

Οι αντάρτες ήταν οπλισμένοι χάρη στην αποστασία των ρωσόφωνων ουκρανικών μονάδων που πέρασαν στην πλευρά των ανταρτών. Καθώς οι ουκρανικές αποτυχίες συνεχίζονταν, τα τάγματα αρμάτων μάχης, πυροβολικού και αντιαεροπορικών πλήθυναν στις τάξεις των αυτόνομων. Αυτό ώθησε τους Ουκρανούς να δεσμευτούν στις Συμφωνίες του Μινσκ.

Σχόλιο: Αυτό είναι εκπληκτικό. Όλοι στην Δύση υποθέσαμε ότι οι αυτονομιστές έπαιρναν τουλάχιστον μερικά ρωσικά όπλα. Εξάλλου, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μίλησαν για τη «ρωσική εισβολή στην Ουκρανία» από την πρώτη μέρα της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» του Κιέβου στο Ντονμπάς. Αν θέλεις όμως πραγματικά την ελευθερία, πρέπει να παλέψεις πραγματικά για αυτήν, και μόνος σου, ως επί το πλείστον…

Αλλά αμέσως μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Μινσκ 1, ο Ουκρανός Πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο ξεκίνησε μια μαζική «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» (ATO/Антеристична операція) κατά του Ντονμπάς. Με κακή συμβουλή από αξιωματικούς του ΝΑΤΟ, οι Ουκρανοί υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στο Ντεμπάλτσεβο, η οποία τους ανάγκασε να συμμετάσχουν στις Συμφωνίες Μινσκ 2.

Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε εδώ ότι οι συμφωνίες του Μινσκ 1 (Σεπτέμβριος 2014) και Μινσκ 2 (Φεβρουάριος 2015) δεν προέβλεπαν το διαχωρισμό ή την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών, αλλά την αυτονομία τους στο πλαίσιο της Ουκρανίας. Όσοι έχουν διαβάσει τις Συμφωνίες (είναι ελάχιστοι αυτοί που το έχουν κάνει πραγματικά) θα σημειώσουν ότι αναφέρουν ρητά ότι το καθεστώς των Δημοκρατιών επρόκειτο να διαπραγματευθεί μεταξύ του Κιέβου και των εκπροσώπων των Δημοκρατιών, για μια εσωτερική λύση εντός της Ουκρανίας.

Γι’ αυτό, από το 2014, η Ρωσία απαιτεί συστηματικά την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ, ενώ αρνείται να είναι μέρος στις διαπραγματεύσεις, επειδή ήταν εσωτερικό ζήτημα της Ουκρανίας. Από την άλλη πλευρά, η Δύση — με επικεφαλής τη Γαλλία — προσπάθησε συστηματικά να αντικαταστήσει τις Συμφωνίες του Μινσκ με το «μορφότυπο της Νορμανδίας», το οποίο έφερε Ρώσους και Ουκρανούς αντιμέτωπους. Ωστόσο, ας θυμηθούμε ότι δεν υπήρχαν ποτέ ρωσικά στρατεύματα στο Ντονμπάς πριν από τις 23-24 Φεβρουαρίου 2022. Επιπλέον, οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ δεν είχαν παρατηρήσει ποτέ το παραμικρό ίχνος ρωσικών μονάδων που δρούσαν στο Ντονμπάς μέχρι τότε. Για παράδειγμα, ο χάρτης των πληροφοριών των ΗΠΑ που δημοσιεύτηκε από την Washington Post στις 3 Δεκεμβρίου 2021 δεν δείχνει ρωσικά στρατεύματα στο Donbass.

Τον Οκτώβριο του 2015, ο Vasyl Hrytsak, διευθυντής της Ουκρανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (SBU), ομολόγησε ότι μόνο 56 Ρώσοι μαχητές είχαν εντοπιστεί στο Donbass. Αυτό ήταν ακριβώς συγκρίσιμο με τους Ελβετούς που πήγαιναν να πολεμήσουν στη Βοσνία τα Σαββατοκύριακα, τη δεκαετία του 1990, ή με τους Γάλλους που πηγαίνουν να πολεμήσουν στην Ουκρανία σήμερα.

Ο ουκρανικός στρατός ήταν τότε σε άθλια κατάσταση. Τον Οκτώβριο του 2018, μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου, ο γενικός στρατιωτικός εισαγγελέας της Ουκρανίας, Ανατόλι Μάτιος, δήλωσε ότι η Ουκρανία έχασε 2.700 άνδρες στο Donbass: 891 από ασθένειες, 318 από τροχαία ατυχήματα, 177 από άλλα ατυχήματα, 175 από δηλητηριάσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά), 172 από απρόσεκτο χειρισμό όπλων, 101 από παραβάσεις των κανονισμών ασφαλείας, 228 από δολοφονίες και 615 από αυτοκτονίες.

Στην πραγματικότητα, ο ουκρανικός στρατός υπονομεύτηκε από τη διαφθορά των στελεχών του και δεν απολάμβανε πλέον την υποστήριξη του πληθυσμού. Σύμφωνα με έκθεση του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών, στην ανάκληση εφέδρων Μαρτίου/Απριλίου 2014, το 70 τοις εκατό δεν εμφανίστηκε στην πρώτη συνεδρία, το 80 τοις εκατό για τη δεύτερη, το 90 τοις εκατό για την τρίτη και το 95 τοις εκατό για την τέταρτη. Τον Οκτώβριο/Νοέμβριο 2017, το 70% των στρατευσίμων δεν εμφανίστηκε στην εκστρατεία ανάκλησης «Φθινόπωρο 2017». Αυτό δεν συμπεριλαμβάνει τις αυτοκτονίες και τις λιποταξίες (συχνά στους αυτόνομους), οι οποίες έφτασαν έως και το 30% του δυναμικού στην περιοχή ATO. Οι νεαροί Ουκρανοί αρνήθηκαν να πάνε να πολεμήσουν στο Ντονμπάς και προτίμησαν τη μετανάστευση, γεγονός που εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, το δημογραφικό έλλειμμα της χώρας.

Το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας στράφηκε στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ για να βοηθήσει να γίνουν οι ένοπλες δυνάμεις του πιο «ελκυστικές». Έχοντας ήδη εργαστεί σε παρόμοια έργα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, μου ζητήθηκε από το ΝΑΤΟ να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση της εικόνας των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Αλλά αυτή είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία και οι Ουκρανοί ήθελαν να προχωρήσουν γρήγορα.

Έτσι, για να αντισταθμίσει την έλλειψη στρατιωτών, η ουκρανική κυβέρνηση κατέφυγε σε παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές. Το 2020, αποτελούσαν περίπου το 40% των ουκρανικών δυνάμεων και αριθμούσαν περίπου 102.000 άνδρες, σύμφωνα με το Reuters. Οπλίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και τη Γαλλία. Υπήρχαν περισσότερες από 19 εθνικότητες.

Αυτές οι πολιτοφυλακές δρούσαν στο Ντονμπάς από το 2014, με δυτική υποστήριξη. Ακόμα κι αν μπορεί κανείς να διαφωνήσει για τον όρο «ναζί», το γεγονός παραμένει ότι αυτές οι πολιτοφυλακές είναι βίαιες, μεταφέρουν μια ενοχλητική ιδεολογία και είναι αντισημιτικές…[και] αποτελούνται από φανατικά και βάναυσα άτομα. Το πιο γνωστό από αυτά είναι το Σύνταγμα Αζόφ, το έμβλημα του οποίου θυμίζει τη 2η Μεραρχία Πάντσερ SS Das Reich, η οποία τιμάται στην Ουκρανία για την απελευθέρωση του Χάρκοφ από τους Σοβιετικούς το 1943, πριν πραγματοποιήσει τη σφαγή του 1944 στο Oradour-sur-Glane. Γαλλία.

Ο χαρακτηρισμός των ουκρανικών παραστρατιωτικών ως «ναζί» ή «νεοναζί» θεωρείται ρωσική προπαγάνδα. Αλλά αυτή δεν είναι η άποψη των Times of Israel ή του Κέντρου Αντιτρομοκρατικής της Ακαδημίας West Point. Το 2014 το περιοδικό Newsweek φαινόταν να τους συνδέει περισσότερο με το… Ισλαμικό Κράτος!

Έτσι, η Δύση υποστήριξε και συνέχισε να εξοπλίζει πολιτοφυλακές που έχουν διαπράξει πολυάριθμα εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού από το 2014: βιασμούς, βασανιστήρια και σφαγές…

Η ενσωμάτωση αυτών των παραστρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανική Εθνοφρουρά δεν συνοδεύτηκε καθόλου από «αποναζοποίηση», όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα, αυτό με τα διακριτικά του Συντάγματος Αζόφ είναι ενδεικτικό:

Το 2022, πολύ συνοπτικά, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις που αντιστέκονται στη ρωσική επίθεση οργανώθηκαν ως:

Ο Στρατός, υπαγόμενος στο Υπουργείο Άμυνας. Είναι οργανωμένο σε 3 σώματα στρατού και αποτελείται από σχηματισμούς ελιγμών (άρματα μάχης, βαρύ πυροβολικό, βλήματα κ.λπ.).

Η Εθνική Φρουρά, η οποία εξαρτάται από το Υπουργείο Εσωτερικών και είναι οργανωμένη σε 5 διοικήσεις.

Η Εθνοφρουρά είναι επομένως μια εδαφική αμυντική δύναμη που δεν ανήκει στον ουκρανικό στρατό. Περιλαμβάνει παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές, που ονομάζονται «εθελοντικά τάγματα» (добровольчі батальйоні), επίσης γνωστά με το υποβλητικό όνομα «τάγματα αντίποινων» και αποτελούνται από πεζικό. Κατά κύριο λόγο εκπαιδευμένοι για μάχες στις πόλεις, υπερασπίζονται πλέον πόλεις όπως το Χάρκοβο, η Μαριούπολη, η Οδησσός, το Κίεβο κ.λπ.

Μέρος δεύτερο: Ο πόλεμος

Ως πρώην επικεφαλής ανάλυσης των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην ελβετική υπηρεσία στρατηγικής πληροφοριών, παρατηρώ με λύπη —αλλά όχι έκπληξη— ότι οι υπηρεσίες μας δεν είναι πλέον σε θέση να κατανοήσουν τη στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία. Οι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί» που παρελαύνουν στις τηλεοπτικές μας οθόνες μεταδίδουν ακούραστα τις ίδιες πληροφορίες που διαμορφώνονται από τον ισχυρισμό ότι η Ρωσία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν για την ακρίβεια, είναι σχιζοφρενής. Ας πάμε ένα βήμα πίσω.

1. Το ξέσπασμα του πολέμου

Από τον Νοέμβριο του 2021, οι Αμερικανοί προειδοποιούν συνεχώς για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι Ουκρανοί στην αρχή δεν έδειχναν να συμφωνούν. Γιατί;

Πρέπει να επιστρέψουμε στις 24 Μαρτίου 2021. Εκείνη την ημέρα, ο Volodymyr Zelensky εξέδωσε διάταγμα για την ανακατάληψη της Κριμαίας και άρχισε να αναπτύσσει τις δυνάμεις του στα νότια της χώρας. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν πολλές ασκήσεις του ΝΑΤΟ μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Βαλτικής, συνοδευόμενες από σημαντική αύξηση των αναγνωριστικών πτήσεων κατά μήκος των ρωσικών συνόρων. Στη συνέχεια, η Ρωσία πραγματοποίησε αρκετές ασκήσεις για να δοκιμάσει την επιχειρησιακή ετοιμότητα των στρατευμάτων της και να δείξει ότι παρακολουθούσε την εξέλιξη της κατάστασης.

Τα πράγματα ηρέμησαν μέχρι τον Οκτώβριο-Νοέμβριο με το τέλος των ασκήσεων ZAPAD 21, οι κινήσεις των στρατευμάτων των οποίων ερμηνεύτηκαν ως ενίσχυση για επίθεση κατά της Ουκρανίας. Ωστόσο, ακόμη και οι ουκρανικές αρχές διέψευσαν την ιδέα της ρωσικής προετοιμασίας για πόλεμο και ο Oleksiy Reznikov, υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας, δηλώνει ότι δεν υπήρξε καμία αλλαγή στα σύνορά της από την άνοιξη.

Κατά παράβαση των Συμφωνιών του Μινσκ, η Ουκρανία διεξήγαγε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Ντονμπάς χρησιμοποιώντας drones, συμπεριλαμβανομένου τουλάχιστον ενός χτυπήματος σε αποθήκη καυσίμων στο Ντόνετσκ τον Οκτώβριο του 2021. Ο αμερικανικός Τύπος δημοσίευσε το συγκεκριμένο χτύπημα, αλλά όχι οι Ευρωπαίοι. και κανείς δεν καταδίκασε αυτές τις παραβιάσεις.

Τον Φεβρουάριο του 2022, τα γεγονότα ήρθαν στο προσκήνιο. Στις 7 Φεβρουαρίου, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, ο Εμανουέλ Μακρόν επιβεβαίωσε στον Βλαντιμίρ Πούτιν τη δέσμευσή του στις Συμφωνίες του Μινσκ, δέσμευση που θα επαναλάμβανε μετά τη συνάντησή του με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι την επόμενη μέρα. Όμως, στις 11 Φεβρουαρίου, στο Βερολίνο, μετά από εννέα ώρες εργασίας, η συνάντηση των πολιτικών συμβούλων των ηγετών του «μορφότυπου της Νορμανδίας» τελείωσε χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: οι Ουκρανοί εξακολουθούσαν να αρνούνται να εφαρμόσουν τις Συμφωνίες του Μινσκ, προφανώς υπό την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν σημείωσε ότι ο Μακρόν είχε δώσει κενές υποσχέσεις και ότι η Δύση δεν ήταν έτοιμη να επιβάλει τις συμφωνίες, που η ίδια είχε στηρίξει επί οκτώ χρόνια.

Οι προετοιμασίες της Ουκρανίας στη πρώτη γραμμή συνεχίστηκαν. Το ρωσικό κοινοβούλιο θορυβήθηκε και στις 15 Φεβρουαρίου ζήτησε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών, κάτι που αρχικά αρνήθηκε να κάνει.

Στις 17 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ουκρανία τις επόμενες ημέρες. Πώς το ήξερε αυτό; Είναι ένα μυστήριο. Όμως από τις 16 οι βομβαρδισμοί του πληθυσμού του Ντονμπάς είχαν αυξηθεί δραματικά, όπως δείχνουν οι καθημερινές εκθέσεις των παρατηρητών του ΟΑΣΕ. Όπως ήταν φυσικό, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε καμία δυτική κυβέρνηση αντέδρασαν ούτε παρενέβησαν. Θα ειπωθεί αργότερα ότι αυτή ήταν «ρωσική παραπληροφόρηση». Μάλιστα, φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ορισμένες χώρες έχουν σιωπήσει εσκεμμένα για τη σφαγή του πληθυσμού του Donbass, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε ρωσική επέμβαση.

Την ίδια ώρα, υπήρξαν αναφορές για δολιοφθορές στο Ντονμπάς. Στις 18 Ιανουαρίου, οι μαχητές του Ντονμπάς αναχαίτησαν σαμποτέρ, οι οποίοι μιλούσαν πολωνικά και ήταν εξοπλισμένοι με δυτικό εξοπλισμό και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν προβοκάτσια με χημικά στην Γκορλίβκα. Θα μπορούσαν να ήταν μισθοφόροι της CIA, με επικεφαλής ή «συμβούλους» Αμερικανούς και αποτελούμενους από Ουκρανούς ή Ευρωπαίους μαχητές, για να πραγματοποιήσουν ενέργειες δολιοφθοράς στις αυτοανακηρυχθείσες Δημοκρατίες του Ντονμπάς.

Στην πραγματικότητα, ήδη από τις 16 Φεβρουαρίου, ο Τζο Μπάιντεν γνώριζε ότι οι Ουκρανοί είχαν αρχίσει να βομβαρδίζουν έντονα τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς, αναγκάζοντας τον Βλαντιμίρ Πούτιν να κάνει μια δύσκολη επιλογή: να βοηθήσει στρατιωτικά το Ντονμπάς και να δημιουργήσει ένα διεθνές πρόβλημα ή να μείνει απαθής και να παρακολουθήσει. τους ρωσόφωνους του Ντονμπάς να συνθλίβονται.

Εάν αποφάσιζε να παρέμβει, ο Πούτιν θα μπορούσε να επικαλεστεί τη διεθνή υποχρέωση της «Ευθύνης Προστασίας» (R2P). Όμως ήξερε ότι όποια και αν ήταν η φύση ή η κλίμακα της, η παρέμβαση θα πυροδοτούσε θύελλα κυρώσεων. Επομένως, είτε η ρωσική παρέμβαση περιοριζόταν στο Ντονμπάς είτε προχωρούσε παραπέρα για να ασκήσει πίεση στη Δύση σχετικά με το καθεστώς της Ουκρανίας, το τίμημα θα ήταν το ίδιο. Αυτό εξήγησε στην ομιλία του στις 21 Φεβρουαρίου. Εκείνη την ημέρα, συμφώνησε με το αίτημα της Δούμας και αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο Δημοκρατιών του Ντονμπάς και, ταυτόχρονα, υπέγραψε συμβάσεις φιλίας και βοήθειας μαζί τους.

Ο βομβαρδισμός του ουκρανικού πυροβολικού κατά του πληθυσμού του Ντονμπάς συνεχίστηκε και, στις 23 Φεβρουαρίου, οι δύο Δημοκρατίες ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από τη Ρωσία. Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επικαλέστηκε το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια στο πλαίσιο μιας αμυντικής συμμαχίας.

Για να κάνουν τη ρωσική επέμβαση να φαίνεται εντελώς παράνομη στα μάτια του κοινού, οι δυτικές δυνάμεις απέκρυψαν εσκεμμένα το γεγονός ότι ο πόλεμος ξεκίνησε στις 16 Φεβρουαρίου. Ο ουκρανικός στρατός ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Ντονμπάς ήδη από το 2021, γεγονός που ορισμένοι Ρώσοι αλλά και Οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών γνώριζαν καλά.

Στην ομιλία του στις 24 Φεβρουαρίου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε τους δύο στόχους της επιχείρησής του: «αποστρατικοποίηση» και «απαναζοποίηση» της Ουκρανίας. Άρα, δεν επρόκειτο για την κατάκτηση της Ουκρανίας, ούτε καν, πιθανώς, για την κατάληψη της. και σίγουρα όχι της καταστροφής της.

Από εκεί και πέρα, οι γνώσεις μας για την πορεία της επιχείρησης είναι περιορισμένες: οι Ρώσοι έχουν απόλυτη μυστικότητα για τις επιχειρήσεις τους (OPSEC) και οι λεπτομέρειες του σχεδιασμού τους δεν είναι γνωστές. Αλλά σχετικά γρήγορα, η πορεία της επιχείρησης μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς υλοποιήθηκαν οι στρατηγικοί στόχοι σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Αποστρατιωτικοποίηση: καταστροφή της ουκρανικής αεροπορίας, των συστημάτων αεράμυνας και των μέσων αναγνώρισης

Εξουδετέρωση των δομών διοίκησης και πληροφοριών (C3I), καθώς και των κύριων υλικοτεχνικών διαδρομών στο βάθος της επικράτειας·
Περικύκλωση του μεγαλύτερου μέρους του ουκρανικού στρατού που συγκεντρώθηκε στα νοτιοανατολικά της χώρας.

Αποναζοποίηση: καταστροφή ή εξουδετέρωση ταγμάτων εθελοντών που δρούσαν στις πόλεις Οδησσό, Χάρκοβο και Μαριούπολη, καθώς και σε διάφορες εγκαταστάσεις στην επικράτεια.

2. Αποστρατιωτικοποίηση

Η ρωσική επίθεση διεξήχθη με πολύ «κλασικό» τρόπο. Αρχικά —όπως είχαν κάνει οι Ισραηλινοί το 1967— με την καταστροφή (στο έδαφος) της αεροπορίας τις πρώτες κιόλας ώρες. Στη συνέχεια, γίναμε μάρτυρες μιας ταυτόχρονης εξέλιξης κατά μήκος πολλών αξόνων σύμφωνα με την αρχή του «ρέοντος νερού»: Προχωρήστε παντού όπου η αντίσταση ήταν αδύναμη και αφήστε τις πόλεις (πολύ απαιτητικές από άποψη στρατευμάτων) για αργότερα. Στο βορρά, ο σταθμός ηλεκτροπαραγωγής του Τσερνομπίλ καταλήφθηκε αμέσως για να αποφευχθούν πράξεις δολιοφθοράς. Οι εικόνες των Ουκρανών και Ρώσων στρατιωτών που φρουρούν μαζί το εργοστάσιο φυσικά δεν εμφανίζονται.

Η ιδέα ότι η Ρωσία προσπαθεί να καταλάβει το Κίεβο, την πρωτεύουσα, για να εξαλείψει τον Ζελένσκι, προέρχεται χαρακτηριστικά από τη Δύση. Όμως ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν σκόπευε ποτέ να δολοφονήσει ή να ανατρέψει τον Ζελένσκι. Αντίθετα, η Ρωσία επιδιώκει να τον κρατήσει στην εξουσία πιέζοντάς τον να διαπραγματευτεί, περικυκλώνοντας το Κίεβο. Οι Ρώσοι θέλουν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα της Ουκρανίας.

Πολλοί δυτικοί σχολιαστές εξεπλάγησαν που οι Ρώσοι συνέχισαν να αναζητούν μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων κατά τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων. Η εξήγηση βρίσκεται στη ρωσική στρατηγική από τη σοβιετική μάλιστα εποχή. Για τη Δύση, ο πόλεμος αρχίζει όταν τελειώνει η πολιτική. Ωστόσο, η ρωσική προσέγγιση ακολουθεί μια έμπνευση τύπου Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής και μπορεί κανείς να κινηθεί ρευστά από το ένα στο άλλο, ακόμη και κατά τη διάρκεια της μάχης. Αυτό επιτρέπει σε κάποιον να ασκήσει πίεση στον αντίπαλο και να τον ωθήσει να διαπραγματευτεί.

Από επιχειρησιακή άποψη, η ρωσική επίθεση ήταν παράδειγμα προηγμένης στρατιωτικής δράσης και σχεδιασμού: σε έξι ημέρες, οι Ρώσοι κατέλαβαν μια περιοχή τόσο μεγάλη όσο το Ηνωμένο Βασίλειο, με ταχύτητα προέλασης μεγαλύτερη από αυτή που είχε πετύχει η Βέρμαχτ το 1940 .

Το μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού στρατού αναπτύχθηκε στα νότια της χώρας στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μια μεγάλη επιχείρηση κατά του Ντονμπάς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ρωσικές δυνάμεις μπόρεσαν να το περικυκλώσουν από τις αρχές Μαρτίου στο «καζάνι» μεταξύ Σλαβιάνσκ, Κραματόρσκ και Σεβεροντόνετσκ, με ώθηση από την Ανατολή μέσω του Χάρκοβο και μια άλλη από το Νότο από την Κριμαία. Στρατεύματα από τις αυτοαποκαλούμενες δημοκρατίες του Ντόνετσκ (DPR) και του Λούγκανσκ (LPR) συμπληρώνουν τις ρωσικές δυνάμεις με ώθηση από την Ανατολή.

Σχόλιο: Η μπλε περιοχή στην ανατολική Ουκρανία είναι οι παγιδευμένες δυνάμεις των ΗΑ.
Ουκρανία

© Readovka

Σε αυτό το στάδιο, οι ρωσικές δυνάμεις σφίγγουν σιγά σιγά τον κλοιό, αλλά δεν βρίσκονται πλέον υπό χρονική πίεση ή χρονοδιάγραμμα. Ο στόχος αποστρατικοποίησής τους έχει επιτευχθεί και οι εναπομείνασες ουκρανικές δυνάμεις δεν έχουν πλέον επιχειρησιακή και στρατηγική δομή διοίκησης.

Η «επιβράδυνση» που αποδίδουν οι «ειδικοί» μας στα κακά logistics είναι μόνο η συνέπεια της επίτευξης των στόχων τους. Η Ρωσία δεν θέλει να εμπλακεί σε κατοχή ολόκληρου του ουκρανικού εδάφους. Μάλιστα, φαίνεται ότι η Ρωσία προσπαθεί να περιορίσει την προέλασή της στα «γλωσσικά σύνορα» της χώρας.

Τα μέσα ενημέρωσης μας κάνουν λόγο για αδιάκριτους βομβαρδισμούς κατά του άμαχου πληθυσμού, ειδικά στο Χάρκοβο, και μεταδίδονται ευρέως φρικτές εικόνες. Ωστόσο, ο Gonzalo Lira, ένας ανταποκριτής της Λατινικής Αμερικής που ζει εκεί, μας παρουσιάζει μια ήρεμη πόλη στις 10 Μαρτίου και στις 11 Μαρτίου. Είναι αλήθεια ότι είναι μια μεγάλη πόλη και δεν τα βλέπουμε όλα. Όσο για τις «Δημοκρατίες του Ντονμπάς», έχουν «απελευθερώσει» τα δικά τους εδάφη και πολεμούν στην πόλη της Μαριούπολης.

3. «Αποναζοποίηση»

Σε πόλεις όπως το Χάρκοβο, η Μαριούπολη και η Οδησσός, η ουκρανική άμυνα παρέχεται από τις παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές. Γνωρίζουν ότι ο στόχος της «αποναζοποίησης» στοχεύει πρωτίστως σε αυτούς. Για έναν επιτιθέμενο σε μια αστικοποιημένη περιοχή, οι πολίτες αποτελούν πρόβλημα. Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία επιδιώκει να δημιουργήσει ανθρωπιστικούς διαδρόμους για να αδειάσει πόλεις από αμάχους και να αφήσει μόνο τις πολιτοφυλακές, για να τους πολεμήσει πιο εύκολα.

Αντίθετα, αυτές οι πολιτοφυλακές επιδιώκουν να εμποδίσουν τους αμάχους στις πόλεις να εκκενώσουν προκειμένου να αποτρέψουν τον ρωσικό στρατό να πολεμήσει εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που διστάζουν να εφαρμόσουν αυτούς τους διαδρόμους και κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν ότι οι ρωσικές προσπάθειες είναι ανεπιτυχείς — χρησιμοποιούν τον άμαχο πληθυσμό ως «ανθρώπινες ασπίδες». Βίντεο που δείχνουν πολίτες να προσπαθούν να εγκαταλείψουν τη Μαριούπολη και ξυλοκοπούνται από μαχητές του συντάγματος Αζόφ λογοκρίνονται φυσικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης.

Στο Facebook, η ομάδα Azov θεωρούνταν στην ίδια κατηγορία με το Ισλαμικό Κράτος [ISIS] και υπόκειται στην «πολιτική της πλατφόρμας για επικίνδυνα άτομα και οργανισμούς». Απαγορευόταν λοιπόν να δημοσιοποιεί τις δραστηριότητές της και απαγορεύονταν συστηματικά «αναρτήσεις» που ήταν ευνοϊκές για αυτήν. Αλλά στις 24 Φεβρουαρίου, το Facebook άλλαξε την πολιτική του και επέτρεψε δημοσιεύσεις ευνοϊκές για την συγκεκριμένη πολιτοφυλακή. Με το ίδιο πνεύμα, τον Μάρτιο, αναρτήσεις στο Facebook στις πρώην ανατολικές χώρες, καλούν για τη δολοφονία Ρώσων στρατιωτών και ηγετών, χωρίς να λογοκρίνονται.

Τα μέσα ενημέρωσης διαδίδουν μια ρομαντική εικόνα λαϊκής αντίστασης από τον ουκρανικό λαό. Αυτή η εικόνα είναι που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτήσει τη διανομή όπλων στον άμαχο πληθυσμό. Υπό την ιδιότητά μου ως επικεφαλής της διατήρησης της ειρήνης στον ΟΗΕ, εργάστηκα στο θέμα της πολιτικής προστασίας. Διαπιστώσαμε ότι η βία κατά αμάχων σημειώθηκε σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια. Ειδικότερα, όταν τα όπλα είναι άφθονα και δεν υπάρχουν δομές διοίκησης.

Αυτές οι δομές διοίκησης είναι η ουσία των στρατών: η λειτουργία τους είναι να διοχετεύουν τη χρήση βίας προς έναν στόχο. Εξοπλίζοντας τους πολίτες με τυχαίο τρόπο, όπως συμβαίνει σήμερα, η ΕΕ τους μετατρέπει σε μαχητές, με συνέπεια να τους καθιστά δυνητικούς στόχους. Επιπλέον, χωρίς διοίκηση, χωρίς επιχειρησιακούς στόχους, η διανομή όπλων οδηγεί αναπόφευκτα σε εκκαθάριση, ληστείες και ενέργειες που είναι περισσότερο θανατηφόρες παρά αποτελεσματικές. Ο πόλεμος γίνεται θέμα συναισθημάτων. Η δύναμη γίνεται βία. Αυτό συνέβη στην Ταβάργκα (Λιβύη) από τις 11 έως τις 13 Αυγούστου 2011, όπου 30.000 μαύροι Αφρικανοί σφαγιάστηκαν με όπλα που έπεσαν με αλεξίπτωτα (παράνομα) από τη Γαλλία. Παρεμπιπτόντως, το Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (RUSI) δεν βλέπει καμία προστιθέμενη αξία σε αυτές τις παραδόσεις όπλων.

Επιπλέον, παραδίδοντας όπλα σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, εκτίθεται κανείς ότι θεωρείται εμπλεκόμενος στον συγκεκριμένο πόλεμο. Τα ρωσικά χτυπήματα της 13ης Μαρτίου 2022 κατά της αεροπορικής βάσης Mykolayev επιβεβαιώνουν τις ρωσικές προειδοποιήσεις ότι οι δυτικές αποστολές όπλων θα αντιμετωπίζονταν ως εχθρικοί στόχοι.