Εσωτερική Ασφάλεια
Αγωγή εις βάρος του ελληνικού δημοσίου, ως διαδόχου του ιταλικού δημοσίου, κατέθεσαν τέσσερις Τούρκοι πολίτες.
Μία κάτοικος Άγκυρας, ένας κάτοικος Αϊβαλίκ/Μπαλικεσίρ, ένας κάτοικος Κωνσταντινούπολης κι ένας κάτοικος Σμύρνης άσκησαν αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, με την οποία ζητούν αναγνώριση ακυρότητας διαταγμάτων και αποζημίωσης λόγω αδυναμίας αυτούσιας απόδοσης ποσοστών ακινήτων και ειδικότερα αναγνώριση ακυρότητας τού από 13 Μαΐου του 1940 διατάγματος περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού κυβερνήτη για δύο μερίδες οικοδομών στο Νιοχώρι.
Εν συνεχεία κατέθεσαν και νέα αγωγή, στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου, ισχυριζόμενοι ότι δεν τους καθορίστηκε καθόλου αποζημίωση απαλλοτρίωσης και διεκδικούν τώρα αποζημίωση για τη χρήση των ακινήτων που διατείνονται ότι τους ανήκουν, χιλιάδων ευρώ.
Συγκεκριμένα, με την αγωγή τους διεκδικούν:
«Να κριθεί η ακυρότητα:
1) Του από 13 Μαΐου του 1940 διατάγματος περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού κυβερνήτη που αφορά την κτηματολογική μερίδα οικοδομών Ρόδου V-292 και η οποία είναι εγγεγραμμένη με την υπ’ αριθμ. πραξ. κτηματολογίου 1156/13-5-1940 στα κτηματολογικά βιβλία και
2) Του από 13 Μαΐου του 1940 διάταγμα περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού κυβερνήτη που αφορά στην κτηματολογική μερίδα οικοδομών Ρόδου V-293 και η οποία είναι εγγεγραμμένη με την υπ’ αριθμ. πραξ. κτηματολογίου 1157/13-5-1940 στα κτηματολογικά βιβλία, όλως επικουρικώς πρέπει να κριθεί από το δικαστήριο παρεμπιπτόντως, η απόκτηση της κυριότητας των επίδικων ακινήτων από το Ιταλικό Δημόσιο που έγινε με τα πραγματικά γεγονότα που ιστορούνται στην αγωγή (de facto απαλλοτρίωση κ.λπ.) αυτή και χωρίς κανένα πραγματικό αντάλλαγμα ανάλογο με την αξία τους συνιστά δήμευση, άλλως εκποίηση, περιουσιακών στοιχείων που έγινε χωρίς τη θέληση των κυρίων τους και συνιστούν παράνομη δέσμευση περιουσίας δίχως αντάλλαγμα εξαιτίας της οποίας στερήθηκαν τη χρήση και κάρπωση των προαναφερθέντων ακινήτων, ώστε να αναγνωριστεί ότι το αντίδικο οφείλει να καταβάλει αποζημίωση στην πρώτη ενάγουσα, το ποσό των 11.731.271,1 €, νομιμότοκα από 14-05-1940 (επομένη de facto απαλλοτρίωσης) άλλως από την επίδοση της αγωγής και μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως, άλλως το ποσό των 806.527,3 € νομιμότοκα από τη λήξη έκαστου έτους που αυτά οφείλονται, άλλως από την επίδοση της αγωγής και μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως και το ποσό των 2.606.957,4 € σε κάθε έναν από τους λοιπούς ενάγοντες, νομιμότοκα από 14-05-1940 (επομένη de facto απαλλοτρίωσης) άλλως από την επίδοση της αγωγής μέχρι ολοσχερούς εξόφλησης, άλλως το ποσό των 179.225,7 € σε κάθε έναν από τους λοιπούς ενάγοντες νομιμότοκα από τη λήξη έκαστου έτους που αυτά οφείλονται, άλλως από την επίδοση της αγωγής και μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως».
Όπως υποστηρίζουν, ο πατέρας της πρώτης και η μητέρα των άλλων τριών Τούρκων πολιτών είχαν ποσοστά στα ακίνητα τα οποία απαλλοτριώθηκαν παράνομα από το Ιταλικό Δημόσιο με τα από 13-05-1940 διατάγματα του Ιταλού κυβερνήτη το 1940 υπέρ του Ιταλικού Δημοσίου και τα οποία καταχωρήθηκαν στα κτηματολογικά βιβλία με δύο από 16 Μαΐου του 1940 πράξεις για λόγους δημόσιας ωφέλειας.
Μετέπειτα, τα ακίνητα με πράξη της 12ης Μαρτίου του 1955 περιήλθαν στον Οργανισμό Ακίνητης Περιουσίας Δημοσίου Δωδεκανήσου (Ν.2100/1952).
Δυνάμει του από 17 Φεβρουαρίου του 1968 συμβολαίου συμβολαιογράφου Ρόδου μεταγεγγραμμένου στο κτηματολόγιο Ρόδου πωλήθηκε σε ιδιώτη από τον προαναφερθέντα οργανισμό, ενώ άλλο τμήμα πωλήθηκε στον οικοδομικό συνεταιρισμό εφοριακών και ταμειακών υπαλλήλων Ρόδου «Ο Πανορμίτης» δυνάμει του από 17 Δεκεμβρίου του 1960 συμβολαίου.
Κατόπιν τούτων στο ένα ακίνητο ανεγέρθη πολυώροφη οικοδομή σε έκταση 245,4 τ.μ., ενώ το άλλο περιήλθε στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, καταργηθέντος του προαναφερθέντος οργανισμού με το Ν.Δ. 195/1973 (υπ’ αριθμ. πραξ. 5975/23-05-1975).
Ισχυρίζονται, επίσης, ότι δυνάμει δύο αποφάσεων του έτους 2020 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου (εκούσια διαδικασία) αναγνωρίστηκε πως υπάρχει δεδικασμένο που απορρέει από την από 10 Σεπτεμβρίου του 1996 απόφαση του 3ου Ειρηνοδικείου Χαλκηδόνας Τουρκίας με την οποία αναγνωρίστηκε ότι κληρονόμος του αποβιώσαντος στις 30 Μαΐου του 1996 στην Τουρκία δικαιοπάροχού τους είναι η πρώτη ενάγουσα κόρη του κατά 3 μερίδια από τα συνολικά 4 και ότι υπάρχει δεδικασμένο που απορρέει από την από 3 Νοεμβρίου του 2016 απόφαση του 14ου Ειρηνοδικείου Κωνσταντινούπολης Τουρκίας με την οποία αναγνωρίστηκε ότι κληρονόμοι της αποβιώσασας στις 14 Αυγούστου του 1997 είναι κατά 1 μερίδιο έκαστος, από τα 3 μερίδια συνολικά, τα 3 τέκνα της.
Λένε, ακόμα, ότι με το από 13 Μαΐου του 1940 διάταγμα περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού κυβερνήτη που αφορά στη μία κτηματολογική μερίδα και με το από 13 Μαΐου του 1940 διάταγμα περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού κυβερνήτη που αφορά στη δεύτερη δεν καθορίσθηκε καθόλου αποζημίωση απαλλοτρίωσης και συνεπώς ουδεμία καταβολή αυτής της αποζημίωσης πραγματοποιήθηκε στους δικαιούχους.
Όπως καταλήγουν, στην αγωγή τους, οι απαλλοτριώσεις ήταν -κατ’ αυτούς- παράνομες και ζητούν τώρα την ακύρωση των προαναφερθέντων διαταγμάτων και επειδή η επιστροφή των προαναφερθέντων ποσοστών είναι αδύνατη, καθόσον τα προαναφερθέντα ακίνητα έχουν ήδη πουληθεί σε καλόπιστους τρίτους και αποτέλεσαν νέες μερίδες, ζητούν να τους επιδικαστεί αποζημίωση, η οποία συνίσταται στη σημερινή εμπορική αξία, που έχουν όλα τα ακίνητα καθόσον, όπως ισχυρίζονται, είναι αδύνατη η εκτίμηση της τότε αξίας αυτών των ακινήτων.
Με την αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου η πρώτη διεκδικεί 2.848.076,3 ευρώ και οι υπόλοιποι από 632.905,3 ευρώ έκαστος.
