«Τα μωρά της σοφίτας»: Η ανατριχιαστική ιστορία πίσω από τα πεταμένα βρέφη στην Αθήνα του 1960

Το 1960, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες αντιπαροχές, ένα φρικιαστικό θέαμα αντίκρισαν οι εργολάβοι της εποχής. Πρόκειται για τα μωρά της σοφίτας, που τα πετούσαν στις στέγες της Αθήνας επειδή γεννιόντουσαν με γενετικές ανωμαλίες ή απλά δεν τα ήθελαν.

Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, όταν γεννιόντουσαν μωρά με γενετικές ανωμαλίες ή παιδιά εκτός γάμου ή απλά ανεπιθύμητα, τα έριχναν στις σοφίτες που υπήρχαν στα παλιά σπίτια αντί για στέγες. Μόλις ξεκίνησαν οι εργολάβοι τις κατεδαφίσεις για την ανέγερση των πολυκατοικιών, ήρθαν πολλές φορές αντιμέτωποι με το φρικιαστικό θέαμα …μουμιοποιημένων μωρών.

Ο λόγος που ήταν σε αυτή την κατάσταση είναι απλός. Σε εκείνες τις συνθήκες υπήρχε πολλή υγρασία, έτσι ώστε στο νεκρό σώμα να μην επέρχεται σήψη αλλά ενός είδους “μουμιοποίηση”.

Να σημειωθεί ότι εκτός από τις ανωμαλίες, αναπηρίες ή τα πρόωρα μωρά, πολλές φορές αφήνονταν εκεί και τα μωρά των υπηρετριών που συνήθως ήταν ανήλικα κορίτσια από νησιά που έπεφταν θύματα των αντρών του σπιτιού ή τεντιμπόιδων που τις αποπλανούσαν και δεν υπήρχε εκείνη την εποχή η δυνατότητα άμβλωσης. Έτσι, για να μη στιγματιστούν αναγκάζονταν να τα πετάξουν στη σοφίτα.

Το απολιθωμένο νεογνό

Το 1970 στην Κάρπαθο ξεβράστηκε ένα απολιθωμένο νεογνό στις ακτές μίας παραλίας. Ζύγιζε 650 γραμμάρια και ήταν μόλις 51 εκατοστά. Όταν βρέθηκε ήταν πετρωμένο. Μετά από ελέγχους στα ειδικά εργαστήρια της εποχής, βγήκε το συμπέρασμα ότι το παιδί πρέπει να πέθανε λίγο μετά την γέννα.

Το γεγονός ότι δεν κατασπαράχθηκε από τα σαρκοφάγα ψαριά είναι ότι πετάχτηκε σε πολύ βαθιά νερά. Μυστηριώδης οι συνθήκες, που έκαναν το παιδί να βουλιάξει και όχι να επιπλέει στα νερά της θάλασσας.