ΔΝΤ για οικονομικές επιπτώσεις κορωνοϊού: Κίνδυνος ελληνικής «έκλειψης» έναντι της Τουρκίας – Πώς θα αποφευχθεί (upd)

Aυξημένο κίνδυνο οριστικής (πέρα από την μεγάλη υποχώρηση των ετών 2010-2019) γεωστρατηγικής «έκλειψης», κατά της έννοια της εθνικής υποχώρησης που δίνει ο μεγαλύτερος Έλληνας στοχαστής γεωστρατηγικής, Π.Κονδύλης (διαβάστε σχετικά εδώ) από το φυσικό της χώρο, διατρέχει πλέον η Ελλάδα, αν αποτυπωθούν στην πράξη τα όσα περιέχει η έκθεση του ΔΝΤ για την έκταση και το βάθος των οικονομικών επιπτώσεων από την πανδημία του κορωνοϊού στην χώρα.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των τεχνοκρατών του ΔΝΤ φαίνεται ότι η Ελλάδα θα απωλέσει ποσοστό το 10,1% του ΑΕΠ του 2019, το 2020.

Το 2021 μας δίνει μια άνοδο περί το 5%, άρα κατά το ΔΝΤ, θα έχουμε μεσοσταθμικές απώλειες του 7,5% στην διετία 2020-21.

Με αποτέλεσμα να επιστρέψει η χώρα στο πρόσφατο «μαύρο» παρελθόν της δεκαετούς οικονομικής περιδίνησης.

Την ίδια στιγμή η Τουρκία, με ήδη πενταπλάσιο ΑΕΠ σε σχέση με την Ελλάδα, θα καταγράψει βάσει του ΔΝΤ, στο ίδιος χρονικό διάστημα μικρές απώλειες με ύφεση στο 5% και ανάπτυξη επίσης κατά 5% το 2021.

Τα πράγματα είναι απλά: Η Ελλάδα έχει υποστεί μια οικονομική καταστροφή της έκτασης του 25% του ΑΕΠ το διάστημα 2019-2019, βασικά λόγω Μνημονίων.

Η οικονομική καταστροφή «πάγωσε» ή καλύτερα, ματαίωσε, εκατοντάδες εξοπλιστικά προγράμματα.

Από τα, κάπου 300 προγράμματα, του ΔΕΣΕΣ (δεκαπενταετές πρόγραμμα εξοπλιστικών στόχων) 2005-2020, ζήτημα είναι αν υλοποιήθηκαν ή βαίνουν προς υλοποίηση τα 10 (!) εκ των οποίων ούτε ένα δεν αφορά αγορά νέου υλικού!

Την ίδια στιγμή η Τουρκία ακολουθούσε την ακριβώς αντίστροφη πορεία: Υλοποίησε εκατοντάδες εξοπλιστικά προγράμματα, τα περισσότερα από τα οποία τα έκανε πράξη η εγχώρια βιομηχανία της.

Αυτό το κατάφερε μέσω του τριπλασιασμού του ΑΕΠ της στην ίδια χρονική περίοδο, κάτι που είχε ως συνέπεια την ύπαρξη άφθονων πόρων για την αμυντική της βιομηχανία.

Θα μπορούσε να αποτελεί μια βάσιμη ελπίδα για την Ελλάδα το γεγονός ότι τυχόν οικονομική υποχώρηση της Τουρκίας θα οδηγούσε στο «πάγωμα» ή στην ματαίωση των κολοσσιαίων προγραμμάτων της.

Δυστυχώς η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει περάσει από την φάση του «αμυντικών δαπανών» για το τουρκικό κράτος και έχει εισέλθει εδώ και αρκετά χρόνια στην φάση του «παράγω» και «πωλώ». Και από τα κέρδη χρηματοδοτεί τα προϊόντα της, τα οποία εν συνεχεία προμηθεύονται οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.

Σε ότι αφορά αυτή καθαυτή την τουρκική οικονομία, είναι καιρός να δούμε τα πράγματα από την πραγματική τους σκοπιά: Αντίθετα με ότι προσπαθούν να πείσει η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ τους πολίτες της δύσμοιρης χώρας, το τελευταίο τρίμηνο του 2019 που η πληγωμένη ελληνική οικονομία είχε νέα υποχώρηση στην ανάπτυξη κατά 0,7%, η τουρκική οικονομία έβγαινε από τις δυσκολίες (χωρίς ποτέ να εισέλθει σε πραγματική ύφεση) του τελευταίου 20μήνου και έγραφε ένα εκρηκτικό +6% στην ανάπτυξή της!

Διευρύνοντας ακόμα περισσότερο της απόστασή της από την ελληνική οικονομία.

Δεν το διαβάσατε πουθενά αυτό στα ελληνικά ΜΜΕ; Ας προσέχετε τι διαβάζετε.

Γιατί το τοποθετούμε σε επίπεδο οικονομιών και όχι σε επίπεδο π.χ. ισοζυγίου ισχύος ενόπλων δυνάμεων;

Διότι από την οικονομία της εξαρτάται η χρηματοδότηση των ενόπλων δυνάμεών της, η χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό (Ιράκ, Συρία, Λιβύη), η χρηματοδότηση της διείσδυσης σε γειτονικές οικονομίες (Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν κλπ., ακόμα και σε Ελλάδα) και η ενίσχυση του γεωστρατηγικού status της χώρας.

Η Ελλάδα, ακολούθησε την ακριβώς αντίθετη πορεία. Και σε συνδυασμό με την οικονομική καταστροφή που βίωσε για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα (2013-2017) και το δεύτερο ελληνικό κράτος, η Κύπρος, έφτασε στο σημείο η Ελλάδα να μην μπορεί καν να υποστηρίξει στρατιωτικά την Κύπρο και η τελευταία να «γυρίζει την πλάτη» σε κρίσιμες ψηφοφορίες το 2015 στην Ελλάδα στην ΕΕ!

Η ελληνική γεωστρατηγική ισχύς απομειώθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό που θεωρείται «εξωτικό» πλέον, ακόμα και μαχητικά ή πολεμικά πλοία να στείλουμε ανατολικότερα της Στρογγύλης.

Επίσης αποδυναμωθήκαμε τόσο πολύ γεωστρατηγικά-διπλωματικά που δεχθήκαμε «χωρίς δεύτερη σκέψη» να συνταχθούμε με τους ισλαμιστές δολοφόνους «αντάρτες» σε Λιβύη και Συρία το 2011 στην «Αραβική Ανοιξη», επειδή έτσι «διέταξε» η Ουάσιγκτον ή το Βερολίνο ή το Παρίσι.

Ούτε καν μπορέσαμε να αρθρώσουμε μία αντίθετη άποψη προς τους «εταίρους» όταν στην Συρία υπήρχαν μέχρι το 2011, 2,5 εκατ. Ελληνορθόδοξοι, ο μεγαλύτερος πληθυσμός Ελληνορθοδόξων εκτός Ελλάδος! Και να πούμε το πιο απλό: Οτι κινδύνευαν με σφαγή και εξανδραποδισμό!

Αντίθετα το 2012 διακόψαμε τις διπλωματικές σχέσεις με την Δαμασκό και εκδίδαμε… ανακοινώσεις στήριξης των ισλαμιστών!

Γιατί; Γιατί δεν είχαμε την δυνατότητα ούτε πολιτική, ούτε δύναμη, ως αποτέλεσμα της οικονομικής καταστροφής (εκτός από το ότι η ελληνική πολιτική ελίτ απέδειξε πόσο αλλοτριωμένη είναι).

Εν συνεχεία η χώρα που το 1999, έστω επί Σημίτη, δεν επέτρεψε καν την διέλευση ΝΑΤΟϊκών μαχητικών-βομβαρδιστικών από το έδαφός της στον επιχείρηση κατά της Γιουγκοσλαβίας, η χώρα που έθεσε ένα άτυπο, αλλά ουσιαστικό βέτο στο ΝΑΤΟ το 2008 για να υπερασπίσει τα δικαιώματά της και να μην εισέλθουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ ως «Μακεδονία», έφτασε το 2018 να δεχθεί την είσοδό τους ως «Βόρεια Μακεδονία», αποδεχόμενη ότι υπάρχει «μακεδονική» ταυτότητα και «μακεδονική» γλώσσα στο κρατικό μόρφωμα των Σκοπίων!

Ολα αυτά απλά και μόνο για να συνεχιστεί η δανειοδότησή της από τους «εταίρους».

Την ίδια στιγμή η Τουρκία εισέβαλε στο Ιράκ (έχει μόνιμη στρατιωτική παρουσία), εξόντωνε τις κουρδικές ένοπλες οργανώσεις στην εξέγερση του 2013-2014 στη νοτιοανατολική
Τουρκία (σφαγές Σιρνάκ κλπ.), εισέβαλε στην Συρία, κατακτώντας ή θέτοντας υπό τον απόλυτο έλεγχό της τεράστιες εκτάσεις της βόρειας Συρίας, αποκαθιστούσε εξαιρετικές σχέσεις συνεργασίας με την Ρωσία (η οποία διείδε γεωστρατηγική ευκαιρία και τον «αξιόπιστο» συνομιλητή Ρ.Τ.Ερντογάν το 2016 και κατάφερε να μετατρέψει στο πραξικόπημα σε μοχλό ολικής στρατηγικής στροφής) και τέλος «πάτησε» στην χρυσοφόρο ενεργειακά Λιβύη, πετυχαίνοντας «με έναν σμπάρο δυό τρυγόνια»: Την ασφυκτική περιέλιξη της Ελλάδα με την ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης και την ολική ενεργειακή αυτάρκειά της, η οποία έτσι ή αλλιώς με τα πετρέλαια του ιρακινού Κουρδιστάν που ελέγχει, απλώς έφεραν ακόμα μεγαλύτερο στρατηγικό ενεργειακό απόθεμα στην χώρα.

Απορεί κάποιος, μετά από αυτά, γιατί μετά από μόλις 20 μήνες οικονομικής «κρίσης» (όπου απλώς οι δείκτες ανάπτυξης της χώρας υποχώρησαν από το 6 και 7% σε κάτω από 1%) η Τουρκία επέστρεψε τόσο δυναμικά στο +6% το τελευταίο τρίμηνο του 2019;

Βέβαια, το σήμερα απέχει πολύ από το τότε και η Τουρκία θα αντιμετωπίσει και αυτή σοβαρά θέματα λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού, αλλά χωρίς να θέσει εν αμφιβόλω την χρηματοδότηση των εξοπλιστικών της προγραμμάτων και την διεύρυνση της στρατιωτικής ανισορροπίας με την Ελλάδα.

Το ζήτημα είναι όμως ότι η Ελλάδα δεν αντέχει πλέον «ούτε βήμα» να κάνει πίσω.

Η Τουρκία όταν μπήκε στο ΔΝΤ το 1999, η Αίγυπτος όταν ζήτησε τη βοήθεια του Ταμείου το 2016, ένα πράγμα εξαίρεσαν από τις μειώσεις των κρατικών δαπανών: Τις αμυντικές δαπάνες!

Αν η νυν πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς και τα άλλα κόμματα δεν αντιληφθούν ότι είναι απλά ζήτημα ελάχιστου χρόνου να χαθεί πλέον και εθνικό έδαφος σε περίπτωση που οι αμυντικές δαπάνες δεν αυξηθούν (ναι, να αυξηθούν) «εδώ και τώρα» έστω εν μέσω περαιτέρω μείωσης του ΑΕΠ λόγω των επιπτώσεων του κορωνοϊού, χαθήκαμε!

Το pronews.gr, είχε προβλέψει από το 2010, μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το τι θα συνέβαινε σε όλα τα πεδία γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος της χώρας, τόσο οικονομικά όσο και στρατηγικά και δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε.

Αυτή την φορά τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα αν δεν αλλάξουν μυαλά οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες: Δεν θα φτάσει η τουρκική ΑΟΖ 6 μίλια από την Κρήτη. Θα φτάσει 6 μίλια από την Αττική…