Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης: Θα μπορούσε να σώσει την Ελλάδα; – «Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών (upd)

(Ανανέωση – Αρχικό δημοσίευμα 17.35): «Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών. ο νομικός, πανεπιστημιακός και πάνω απ’όλα πραγματικός Έλληνας, Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης.

Ο τίτλος του Sir του είχε απονεμηθεί από την ίδια την βασίλισσα Ελισάβετ, για το λαμπρό έργο του στη νομική επιστήμη.

Ο εκλιπών απεβίωσε στην Οξφόρδη, όπου ζούσε μόνιμα, μετά από μακροχρόνια σοβαρή ασθένεια.

Την είδηση έκανε γνωστή ο ομότιμος καθηγητής της ιατρικής σχολής στο King’s Kollege London, Νίκανδρος Μπούρας.

O Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης, είχε έντονο ενδιαφέρον για την ελληνική πολιτική ζωή στα τέλη της δεκαετίας του 2000.

Κάποια στιγμή κι ενώ η χώρα κυλούσε στην άβυσσο των Μνημονίων του είχε προταθεί από εγχώριους πολιτικούς κύκλους και οικονομικούς κύκλους του Λονδίνου να αναμιχθεί με την πολιτική.

Το 2011 «έπαιξε» το όνομά του ως πρωθυπουργού σε εθνική κυβέρνηση σωτηρίας, αλλά δυστυχώς οι δυνάμεις που επικράτησαν δεν ήθελαν την σωτηρία, αλλά την δέσμευση της χώρας, με αποτέλεσμα να χαθεί η σπάνια ευκαιρία να ηγηθεί ένας πραγματικός πατριώτης της προσπάθειας ανόρθωσης.

Μετά την υπογραφή και των δεύτερων Μνημονίων από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2012, σταδιακά έχασε το ενδιαφέρον του για την ελληνική πολιτική σκηνή θεωρώντας ότι «δεν υπήρχε σωτηρία», όπως συνήθιζε να λέει.

Πάντα με σκληρό, αλλά «καθαρό» και αληθινό πατριωτικό λόγο, ζητούσε την αφύπνιση των Ελλήνων, αλλά μάταια…

Στις 29 Δεκεμβρίου 2019, επτά μήνες μετά την είσοδο στα εθνοκτόνα Μνημόνια ζητούσε από την κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέτου τουλάχιστον την άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ και την έναρξη ερευνών για υδρογονάνθρακες σε κοινή επιστολή του με τον Θ.Καρυώτη.

Ιδού και η ανοικτή ιστορική επιστολή του, τόσο επίκαιρη σήμερα που στήνουν τις «Πρέσπες του Αιγαίου»:

«Η διά μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής (ΑΟΖ) το 2004 από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε, η απόφαση έγινεαοζ αμέσως αποδεκτή και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ. Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, του έμειναν αναπάντητες.

Η πρόσφατη απόφαση της Μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.

Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία –η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου– είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ’ αυτή της ΑΟΖ.

Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μέχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.

Επίσης, η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.

Κλειδί σε αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της ΕΕ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου – Κρήτης – Κύπρου.

Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες που, προφανώς, ειδοποίησαν τους Τούρκους γι’ αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.

Τελευταία ακούγονται πολλά γύρω από την παλαιά αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι’ αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χώρες που αντιμετώπισαν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία.

Συνεκμετάλλευση, λοιπόν, θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.

Ενόψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ, Ισραήλ) να διακηρύξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.

Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της οριοθετημένης γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο.

Σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας είναι μία από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ.

Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνoμες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει» που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;»

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαϊκός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου»

Εννέα μήνες μετά την επιστολή αυτή, η Κύπρος κτύπησε μεγάλο κοίτασμα υδρογονανθράκων («Αφροδίτη») στα ανατολικά της. Χωρίς στρατηγική στήριξη από την Ελλάδα, σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το κοίτασμα παραμένει αναξιοποίητο!

Η τελευταία του παρέμβαση στην ελληνική πολιτική ζωή ήταν η ανοικτή επιστολή του με αφορμή τα συλλαλητήρια, προς τους Έλληνες πολίτες το 2018, με την οποία καλούσε τους Έλληνες να μην αποδεχθούν ποτέ τα τετελεσμένα της εκχώρησης των ιστορικών δικαιωμάτων της Μακεδονίας:

«Έλληνες

Οι ξένοι “φίλοι” συνεχίζουν να συνωμοτούν για να παραδώσουν τη Μακεδονία μας στο κρατίδιο που διεκδικεί το όνομα και την ιστορία μας. Σύντομα ανάλογοι κίνδυνοι πιθανότατα θα παρουσιασθούν στην Κύπρο μας.

Το ότι ο ξένος παράγοντας ξανά-ανακατεύεται στα εσωτερικά μας δεν είναι κάτι καινούργιο. Σημασία όμως έχει ότι τα ανωτέρω, τα τόνισε και ο Μίκης και ήταν στο μυαλό όλου του πλήθους.

Δεύτερον, προσωπικά, πάω ένα βήμα παρακάτω και βλέπω στο Συλλαλητήριο του Συντάγματος μια νέα – πιθανή – αρχή προδιάθεσης του λαού να αντιδρά σε εχθρικές προς τα συμφέροντα μας κινήσεις αν η κυβερνητική πλειοψηφία οδηγεί την Βουλή σε υποταγή που αφήνει τους Έλληνες απροστάτευτους στις ξένες βουλήσεις.

Αν αυτό συμβεί κύρια αιτία θα είναι η συνεχής μέχρι τώρα ανάμιξη των ξένων στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική.

Τρίτον, η κυβέρνησε αγνόησε τον κίνδυνο ότι ο λαός μια μέρα θα ξυπνούσε και θα κραύγαζε την αυξανόμενη αγανάκτηση του στην ατέλειωτη πολιτική λιτότητας και την διακυβέρνηση από πολιτικούς που έχουν αξιοθαύμαστη ικανότητα στην πλήρη μεταστροφή και εξωτερική υπαναχώρηση, ή καιροσκόπους που ενδιαφέρονται μόνο για τις καρέκλες τους, γιατί αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι αυτής της κακοδαιμονίας.

Γιατί το τονίζω αυτό; Γιατί η μόδα της κολοτούμπας φόνευσε οριστικά την πίστη σε αξίες. Ακόμη και το μεγαλύτερο τμήμα των Ελλήνων κουμουνιστών έγινε θύμα της υπ’ αριθμόν ένα αρχής της σημερινής πολιτικής ζωής: Νομή της Εξουσίας uber alles!

Τέταρτον, στο «μακεδονικό» – και στους οργανωτές των συλλαλητηρίων οφείλομε ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την αφύπνιση. Η αφύπνιση αυτή θα είναι, μάλιστα, μεγαλύτερη όσο οι συμπολίτες μας, που ταλαιπωρήθηκαν τα μέγιστα για να συμμετάσχουν αρχίζουν να χωνεύουν τις μικροπολιτικές προσπάθειες του Μαξίμου να υποβιβάζουν την επιτυχία της συγκέντρωσης, αναγκάζοντας και την αστυνομία ακόμη να “εφεύρει” μη πειστικούς αριθμούς συμμετασχόντων. Τέτοιες ενέργειες προσβάλλουν και τον λαό και την δημοκρατία.

Πέμπτον, τέτοια τεχνάσματα ίσως πέτυχαν τον σκοπό τους στο παρελθόν, αλλά το κραυγάζον με αγανάκτηση πλήθος έδωσε απτή απόδειξή ότι οι πονηριές από υπηρέτες του Πρωθυπουργού δεν ξεγελάνε πλέον κανέναν. Και αυτό, όπως το πλήθος ατελείωτα εφώναζε, θα πραγματωθεί όταν οι Έλληνες επί τέλους καταλάβουν ότι η νίκη του λαού θα ολοκληρωθεί όταν αυτός ενωθεί.

‘Εκτον, η Ελλάδα είναι μία, ενωμένη, και θα παραμείνει πάντα ακέραιη και αδιάσπαστη χώρα. Οι Έλληνες πρέπει να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο, ότι στις μάχες που αφορούν την Πατρίδα όλοι είναι ενωμένοι και οι διαφοροποιήσεις δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αναρχικοί, και αδιάφοροι, αναστέλλονται. Σ΄ αυτή την προσπάθεια κανείς δεν περισσεύει.

‘Εβδομο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όλοι, άπαξ και διά παντός, ότι σταυροφορίες σαν αυτές που φαντάζομαι ανωτέρω δεν έχουν πολιτικό, κομματικό, λαϊκιστικό, χαρακτήρα και ούτε αφορούν προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά αποσκοπούν να διαφυλάξουν τα συμφέροντα του Ελληνισμού και μόνο.

Όγδοον, στις 21 Ιανουαρίου και προχθές ο κόσμος μίλησε. Όχι οι βουλευτές, όχι οι πολιτικοί, όχι οι “μηντιάρχες”, όχι οι τραπεζίτες, αλλά ο κυρίαρχος λαός. Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι κυρίαρχος είναι μόνον ο λαός.

Ένατον, ο ελληνικός λαός είναι φιλειρηνικός και νομιμόφρων. Αλλά η υπομονή του στις αδικίες, στην ξένη κηδεμονία, στην ξένη εκμετάλλευση, σε μια άδικη και ατελείωτη λιτότητα, έχει τα όρια της. Όπως στο «Μακεδονικό» έτσι και στ’ άλλα θέματα η υπομονή αυτή τείνει να εξαντληθεί. Ακούστε αυτό το μήνυμα όλοι εσείς που δεν καταλαβαίνετε: Kυρίαρχος και, σε τελευταία ανάλυση τιμωρός, είναι μόνο ο λαός.

Δέκατον, ο λαός θ’ αποφασίσει το τι θα γίνει στη μέλλον στην Μακεδονία, στην διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας μας, του ενεργειακού μας πλούτου, και σ’ ένα εκσυγχρονισμένο σύστημα συμμαχιών, που θα μας δώσει το μέγιστο αριθμό φίλων και τον ελάχιστον αριθμό εκμεταλλευτών. Η Άμυνα, η Εξωτερική Πολιτική και η Οικονομία είναι πολύ σοβαρά θέματα για να τα αφήσομε στα χέρια ανθρώπων μη ειδικών και που διακρίθηκαν μόνο στο ταλέντο της κολοτούμπας.

Ενδέκατον , στα πανεθνικά συλλαλητήρια όλοι οι Έλληνες και η Εκκλησία τους ομόφωνα στείλανε το ύστατο μήνυμα: Τέρμα στην ακυβερνησία, την απληστία των ολίγων, τη μυστική διπλωματία και την παραμέληση των πολλών και των αδικημένων.

Δωδέκατον και τελευταίο μήνυμα: Όταν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μιλάνε με μια φωνή, οι υπηρετούντες τον λαό πρέπει όχι μόνο ν΄ ακούουν αλλά και να υπακούουν».

Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Ιουλίου 1944 και ήταν γιος του Σπύρου Μαρκεζίνη.

Έλαβε το πτυχίο του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό 10 και το πρώτο του διδακτορικό με άριστα.

Ήταν τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνικού Δικαίου του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Ώστιν.

Διετέλεσε τακτικός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου ίδρυσε και διηύθυνε από το 2001 έως το 2007 το Ινστιτούτο Παγκοσμίου Δικαίου, όπως επίσης και του Πανεπιστήμιου του Λάιντεν (Ολλανδίας) και του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, όπου ίδρυσε και διηύθυνε από το 1995 ως το 2001 το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκού και Συγκριτικού Δικαίου.

Επιπλέον, είχε διδάξει σε είκοσι πέντε πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, έχει συγγράψει τριάντα τρία βιβλία και πάνω από εκατόν τριάντα νομικά άρθρα, τα οποία είχαν δημοσιευθεί σε νομικά περιοδικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, πορτογαλικά και κινεζικά. Ηταν μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος Εταίρος της Βελγικής, της Ολλανδικής και της Ιταλικής Ακαδημίας (Academia dei Lincei), όπως επίσης και του Αμερικανικού Ινστιτούτου Δικαίου.

Από το 1997 έφερε τον τίτλο του Επίτιμου Συμβούλου της Βασίλισσας της Μεγάλης Βρετανίας (Queen’s Counsel), ενώ από το 2000 ήταν Ειδικός Επιστημονικός Σύμβουλος του Πρώτου Προέδρου του Γαλλικού Ακυρωτικού (Cour de Cassation). Από το 2007, ήταν Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης”.

Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης είχε τιμηθεί με υψηλότατες διακρίσεις, όπως είναι ο Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής από την ελληνική πολιτεία (2000), ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής από την Ιταλία (2002), Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας (2004), ο Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Αξίας από τη Γαλλία (2006), καθώς και ο Ανώτερος Ταξιάρχης μετά Ταινίας και Αστέρος από τη Γερμανία (2005).

Το 2005 έλαβε τον τίτλο του Ιππότη από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ για τις εξαίρετες υπηρεσίες που έχει προσφέρει στις διεθνείς νομικές σχέσεις, έτσι λοιπόν στη Βρετανία έφερε τον τίτλο Sir.

Στα τελευταία έργα του, ασχολήθηκε με την κρίση που έπληξε την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Σε αυτά τοποθετούσε την έναρξη της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος στην αποστασία του 1965 και την ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου με εξωθεσμικό τρόπο, ενώ από τους ηγέτες της Μεταπολίτευσης επαινούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου για σωστή και πατριωτική εξωτερική πολιτική.