Ορατός ο κίνδυνος «σιωπηρής» εκχώρησης της ελληνικής ΑΟΖ στους Τούρκους – Γιατί κλείνουν τα αυτιά τους στο Μέγαρο Μαξίμου;

Το πρόσφατο περιστατικό στην Κάσο, ήρθε να μας υπενθυμίσει τις προθέσεις του Ερντογάν απέναντι στην χώρα μας.

Μπορεί στην ελληνική κυβέρνηση να υπενθυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι πως μετά την περιβόητη διακήρυξη των Αθηνών επικρατεί ηρεμία στους αιθέρες αλλά «ξεχνάνε» να αναφέρουν πως αυτό έχει επιτευχθεί κατόπιν υποχώρησής μας.

Το περιστατικό στην Κάσο που ήρθε σε συνέχεια του περιστατικού με το Oruc Reid το 2020,  όπως έχουμε ήδη γράψει στο pronews.gr και η ασθενής σχεδόν αςθενική αντίδραση της Ελλάδας, δείχνει πως έχουμε αρχίσει ήδη να εκχωρούμε σιωπηρά, σταδιακά αλλά σταθερά την Ελληνική ΑΟΖ!

Το 2020 η ανγτίδρασή μας σε διπλωματικό επίπεδο αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο μέσω του Πολεμικού μας ναυτικού ήταν σαφώς πιο ουσιαστική και παρέπεμπε σε ένα κράτος που ήξερε πως να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα.

Σε επιχειρησιακό μάλιστα επίπεδο ο  Ελληνικός στόλος οποίος είχε αναπτυχθεί σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο   από τις 15 Ιουλίου μέχρι 15 Σεπτεμβρίου του 2020 με μεγάλη επιτυχία, με τους Τούρκους να αντιλαμβάνονται πως δεν είχαν διάθεση για παιχνίδια. .

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την  ηρωική επακούμβιση της φρεγάτας Λήμνος στην τουρκική φρεγάτα Κεμάλ Ρέις; Δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας που να μην αισθανθεί περηφάνια για τους ήρωες του Π.Ν.  

Τι άλλαξε από τότε; Γιατί κάνουμε βήματα υποχώρησης;

Τι άλλο υπάρχει στην διακήρυξη της Αθήνας και δεν το μάθαμε ποτέ;

Τότε, συνεργάτες του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη μας έλεγαν με ιδιαίτερη έμφαση πως δεν  είναι μια απλή διακήρυξη αλλά «διακήρυξη φιλίας» με την Τουρκία.

Τι φιλία είναι αυτή όταν ο ένας συνεχώς υποχωρεί; Και από πότε γίναμε «κολλητοί»  με τον Ρ.Τ.Ερντογάν;

Είναι προφανές και φαίνεται επί του πεδίου πως «διαμηνύαμε»  πρώτα προφορικά στην Τουρκία πως θα «δώσουμε» ό,τι ζητάει και μετά πως θα φανεί και εμπράκτως.

Κοινώς κάνουμε πίσω σε ότι επιβάλλει  ο Ρ.Τ. Ερντογάν « επί του πεδίου» προκειμένου να δημιουργήσει τετελεσμένα και να μπορεί να χρησιμοποιήσει εις βάρος μας στο δικαστήριο της Χάγης.

Συνδράμουμε στο να αποκτήσει επιχειρήματα η Τουρκία…

Αυτά που σήμερα είναι  εντελώς παράνομα από την πλευρά της Τουρκίας, αύριο η Άγκυρα θα τα διεκδικεί με τον…νόμο και την «υπογραφή» των σημερινών «ενοίκων» του Μεγάρου Μαξίμου!

Και μετά – λέει –  είμαστε υπερήφανοι, που… «δεν έχουμε πια παραβιάσεις στον αέρα»!

Μα δεν έχει λόγους ο Ερντογάν να «σπαταλά» καύσιμα. Εφόσον τα δίνουμε μόνοι μας γιατί να μην κάνει οικονομία;

Τώρα, το εκ του πονηρού διακύβευμα είναι πως στην Αθήνα, οι εμπνευστές αυτής της στρατηγικής υποχώρησης δηλώνουν «υπερήφανοι επειδή  επετεύχθη  «αποκλιμάκωση».

Όταν ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου  δήλωνε πως «όταν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε δύο χώρες λύνονται με τρεις τρόπους: ή με μεταξύ μας συμφωνία, ή με προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης ή με πόλεμο».

Τώρα, καταλαβαίνουμε πλήρως τι έχει επιλέξει η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη.

Εφόσον λοιπόν οδηγούμαστε σε πλήρη συνθηκολόγηση, γιατί να υπάρξει πια οποιαδήποτε «κλιμάκωση»;

Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης  ή δεν τον ενδιαφέρει να το καταλάβει είναι πως για  να είσαι επικεφαλής σε ένα  ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος εμπεριέχει και κάποιες ευθύνες. Βαριές ευθύνες όπως το  να προασπίζεσαι την κυριαρχία σου και τα κυριαρχικά σου δικαιώματα.

Αυτό που επίσης θα βρει μπροστά του ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι πως όλοι οι υπόλοιποι, είτε είναι σύμμαχοι, είτε δυνητικοί σύμμαχοι και πολύ περισσότερο οι αντίπαλοι σου δεν θα σε αντιμετωπίζουν πια ως «κυρίαρχο» κράτος και θα τους ανοίξει και σε αυτούς η όρεξη… Βλέπε Αλβανία και Σκόπια…

Η σημερινή εξωτερική πολιτική της Αθήνας θα αποτελέσει μάλλον case study για το πως μπορείς να εκμηδενίσεις τα περιθώρια άσκησης  οποιασδήποτε Εξωτερικής Πολιτικής.