Η Τουρκία χρησιμοποίησε την Λιβύη για να «ακρωτηριάσει» την ελληνική ΑΟΖ νότια της Κρήτης!

Η Τουρκία χρησιμοποίησε την Λιβύη ως όχημα για να «ακρωτηριάσει» την ελληνική ΑΟΖ νότια της Κρήτης και να υλοποιήσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Για να το καταφέρει αυτό έβαλε την Λιβύη να κλείσει τον κόλπο της Σύρτης, ο οποίος πάντοτε θεωρούνταν διεθνή ύδατα.

Μάλιστα για τους Αμερικανούς μία τέτοια περίπτωση, αποτελούσε πάντοτε casus belli.

Τον έλεγχο του Κόλπου της Σύρτης είχε αναγγείλει ήδη από το 1973 ο Συνταγματάρχης Καντάφι, χαράσσοντας μία γραμμή από τη Βεγγάζη ως τη Μισράτα και ορίζοντας την εντός της γραμμής θαλάσσια και εναέρια περιοχή ως χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο της Λιβύης αντίστοιχα.

Αυτό δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τις ΗΠΑ και αναζητούσαν έκτοτε την αφορμή για το «ακυρώσουν» με την δύναμη των όπλων.

Οι αφορμές δεν άργησαν να έρθουν.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1985 λαμβάνουν χώρα τρομοκρατικές επιθέσεις στα αεροδρόμια της Ρώμης και της Βιέννης, στις οποίες δολοφονούνται 19 πολίτες.

Την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση του Αμπού Νιντάλ. Η αμερικανική κυβέρνηση Ρέιγκαν υποδεικνύει τον Καντάφι ως ιθύνοντα νου.

Η επίθεση των ΗΠΑ στη Λιβύη το 1986 ήταν αναμενόμενη.

Πρώτα πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση «Φωτιά στο Λιβάδι», που σκοπό είχε την πρόκληση ένοπλης λιβυκής αντίδρασης μέσω της αμφισβήτησης κάθε δικαιώματος παρουσίας της Λιβύης στον Κόλπο της Σύρτης.

Τον Ιανουάριο του ’86 πραγματοποιούνται οι πρώτοι ελιγμοί του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ.

Τον Μάρτιο, οι δυνάμεις ενισχύονται με τρία αεροπλανοφόρα και 220 αεροπλάνα που αρχίζουν πτήσεις πάνω από τη διαφιλονικούμενη περιοχή, βομβαρδίζοντας ναυτικούς στόχους.

Δύο κορβέτες και δύο πυραυλάκατοι του λιβυκού ναυτικού πλήττονται από πυραύλους που εκτοξεύουν βομβαρδιστικά Α-6 και μονάδες επιφανείας. Τουλάχιστον 35 Λίβυοι σκοτώνονται.

Ακολούθησε η δεύτερη επιχείρηση «Το Φαράγγι του Ελντοράντο», κατά την οποία αμερικανικά αεροσκάφη βομβάρδισαν επίγειους στόχους στην Τρίπολη.

Είχε προηγηθεί στις 5 Απριλίου έκρηξη βόμβας στη ντισκοτέκ «Λα Μπελ» του Βερολίνου, προσφιλούς τόπου διασκέδασης Αμερικανών στρατιωτών.

Στην τρομοκρατική επίθεση σκοτώνονται δύο Αμερικανοί λοχίες και μία θαμώνας τουρκικής υπηκοότητας, ενώ δεκάδες άλλοι τραυματίζονται.

Ο Ρέιγκαν υποδεικνύει τον Καντάφι ως οργανωτή της επίθεσης και ανακοινώνει ότι οι μυστικές του υπηρεσίες υπέκλεψαν συγχαρητήρια μηνύματα που είχαν σταλεί από την κυβέρνηση της Λιβύης προς την λιβυκή πρεσβεία στο Ανατολικό Βερολίνο, αμέσως μετά την έκρηξη.

Στις 15 Απριλίου εξαπολύεται η επίθεση, στην οποία συμμετέχουν πρωτίστως βομβαρδιστικά F-111 που απογειώνονται από βρετανικές βάσεις, ένα εκ των οποίων καταρρίπτεται πάνω από τον Κόλπο της Σύρτης.

Από τους βομβαρδισμούς σκοτώνονται πάνω από 100 πολίτες, ανάμεσα στους οποίους και μία κόρη του Καντάφι.

Η επίθεση καταδικάζεται από τον Αραβικό Σύνδεσμο, τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, καθώς και από σειρά ευρωπαϊκών χωρών· πριν την επίθεση, η Γαλλία και η Ισπανία αρνούνται να επιτρέψουν στα αμερικανικά βομβαρδιστικά να διασχίσουν τον εναέριο χώρο τους.

Το 1981, ζεύγος αμερικανικών μαχητικών F-14 κατέρριψε ζεύγος λιβυκών βομβαρδιστικών SU-22.

Το 1989, πάλι δύο F-14 κατέρριψαν δύο λιβυκά MIG-23, πάντα εντός του Κόλπου της Σύρτης.

Βλέπουμε λοιπόν πως οι Αμερικανοί, δεν επέτρεπαν ποτέ το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης αλλά το αφήνουν να γίνει τώρα.

Φυσικά, με την «πλάτη» της Τουρκίας, έγινε αυτό.

Άρα εδώ η Λιβύη ουσιαστικά κλείνει τον εναέριο χώρο και υλοποιεί το τουρκολιβυκό μνημόνιο με το οποίο και οι δύο χώρες… αρπάζουν μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Η Λιβύη προχώρησε χθες στην επέκταση των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια και ανακήρυξε συνορεύουσα ζώνη (contiguous zone) για ακόμη 24 ν.μ. προς τον βορρά!

Η συνορεύουσα ζώνη των 24 ναυτικών μιλίων δεν παρέχει στο κράτος που την ανακηρύσσει κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά δίνει δικαιώματα ελέγχου σε ζητήματα που αφορούν την εμπορική κίνηση, την ασφάλεια ή τη μετανάστευση.

Στην εμπορική κίνηση συγκαταλέγεται η οικονομική εκμετάλλευση, δηλαδή κοιτάσματα…

Συνεπώς, η χθεσινή απόφαση της Λιβύης συμφωνεί απολύτως με τις θέσεις της Τουρκίας.

Να προστεθεί επίσης ότι ούτε η Λιβύη ούτε η Αίγυπτος δέχονται ότι υπάρχει ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως της Κρήτης και των Δωδεκανήσων.

Άλλωστε, με την συμφωνία για τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ που υπέγραψε η Ελλάδα με την Αίγυπτο, η ίδια η Αθήνα αποδέχτηκε επήρεια της Κρήτης σε ποσοστό 90%.

Για την ακρίβεια δεχτήκαμε 45% δικαίωμα στην μέση γραμμή των δύο χωρών με την Αίγυπτο να παίρνει το 55% (σε ότι αφορά την Κρήτη).

Δέχεται όμως και την «διχοτόμηση» ακόμα και της δυνητικής ΑΟΖ της Ρόδου.

Η δυτική Ρόδος συνιστά ΑΟΖ ενώ η ανατολική δεν συνιστά! Αναφερόμαστε στο όριο του 28ου μεσημβρινού.

Ανατολικά του ορίου αυτού, στο σύμπλεγμα της Μεγίστης, η κατάσταση είναι «μη εξακριβωμένη» καθώς  η συμφωνία καθορίζει «μερική οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών και η εναπομένουσα οριοθέτηση θα επιτευχθεί μέσω διαβουλεύσεων»!

Η υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης λοιπόν φτάνει μέχρι… εκεί και ήταν η αφορμή της κρίσης του 2020 με την εισβολή του τουρκικού ερευνητικού πλοίου Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην οποία πραγματοποίησε ανενόχλητο έρευνες!

Επί του πρακτέου με την χθεσινή ανακήρυξη η Λιβύη μειώνει την δυνητική ΑΟΖ της Ελλάδας νοτίως της Κρήτης και αυτή η ενέργεια ήταν προϊόν της «τουρκοποίησης» της χώρας.

Και εννοούμε όλης της χώρας, και της δυτικής και της ανατολικής επικράτειας.

O πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, Ακίλε Σαλίχ, στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αγκυρα, δηλαδή με τον ηγέτης της -υποτίθεται- “φιλελληνικής” λιβυκής διοίκησης.

Το τελευταίο διάστημα συνεχίζονταν η προσέγγιση της Άγκυρας με τις δυνάμεις στην Ανατολική Λιβύη, παρ’ όλο που η τουρκική κυβέρνηση παραδοσιακά υποστηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην Τρίπολη στα δυτικά και όπως όλα δείχνουν η Βεγγάζη ανταποκρίνεται και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα.