Μητέρα διασωθέντα της σύγκρουσης στα Τέμπη περιγράφει: «Το κυλικείο ήταν γεμάτο φοιτητές γιατί είχε πρίζες φόρτισης»

Η Τερέζα Κόκλα, μητέρα του Ζακυνθινού φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, Νικόλα Κόκλα, περιγράφει τα όσα βίωσε ο γιος της αλλά και το πώς ενημερώθηκε η ίδια για το τραγικό συμβάν.

«Έσβηναν κόσμο που είχε πιάσει φωτιά, άνοιξαν τις βαλίτσες με τα ρούχα για να ντύσουν όσους είχαν καεί τα ρούχα τους» λέει.

«Ο Νικόλας μου και τα υπόλοιπα παιδιά δεν σκέφτηκαν τον εαυτό τους» είπε. «Έσπαγαν παράθυρα από τα βαγόνια, προσπαθούσαν να απεγκλωβίσουν κόσμο, ξαναβάζοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο, δεν σκέφτηκαν καθόλου τη ζωή τους. Έσβηναν κόσμο που είχε πιάσει φωτιά, άνοιξαν τις βαλίτσες τους, με τα ρούχα τους και έντυσαν κόσμο, γιατί είχαν καεί τα ρούχα τους».

«Είμαστε από τος τυχερούς γονείς που το παιδί μας είναι ζωντανό»

Και συνεχίζει: «Λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση, ο Νικόλας ήταν στο βαγόνι 2, όπου πήγε να πάρει φαγητό. Αυτό που περάσαμε, σαν γονείς. ήταν τραγικό. Όπως και αυτό που συνεχίζουμε και περνάμε… Είμαστε από τους τυχερούς γονείς που το παιδί μας έφτασε στον προορισμό του. Θέλουμε να χαρούμε αλλά σκεφτόμαστε και τους άλλους γονείς που σηκώνουν τον Γολγοθά τους αυτή τη στιγμή, που απελπισμένα ψάχνουν μια είδηση για το παιδί τους, το οτιδήποτε».

«Μαμά, θα σου πω την αλήθεια: Είχαμε σύγκρουση, έχει σκοτωθεί πολύς κόσμος»

Περιγράφοντας τη στιγμή που έμαθε από τον γιο της για τη σύγκρουση, ανέφερε: «Ο Νικόλας μου έστειλε αμέσως μήνυμα, δύο λεπτά μετά τη σύγκρουση. ‘Είμαι καλά. Όλα καλά’. Δεν είχε γίνει ακόμα γνωστό για τη σύγκρουση. Για να μην ανησυχήσω μου λέει: ‘Απλά θα καθυστερήσω να φτάσω Θεσσαλονίκη, έχουμε καθυστέρηση’.

Μετά, μου ξαναστέλνει μήνυμα και μου λέει: ‘Μην ανησυχήσεις, απλά το τρένο εκτροχιάστηκε από τις ράγες και θα καθυστερήσουμε’. Του στέλνω μήνυμα και του λέω ‘μην περιμένεις στο δρόμο, μέσα στη νύχτα στη Λάρισα, πήγαινε πάρε ένα ταξί, βρες ένα ξενοδοχείο και συνεχίζεις το επόμενο πρωί για Θεσσαλονίκη’».

«Μετά με παίρνει τηλέφωνο, πανικόβλητο, με σειρήνες, ‘μαμά θα σου πω την αλήθεια, είχαμε σύγκρουση, να ξέρεις έχει σκοτωθεί πολύς κόσμος, εγώ είμαι καλά’. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας.

Στο δεύτερο βαγόνι, στο κυλικείο, ήταν όλο φοιτητές γιατί έχει πρίζες

Συνεχίζοντας την περιγραφή της, η μητέρα του φοιτητή, είπε: «Πέντε λεπτά πριν, το παιδί είχε πάει στο βαγόνι 2 να πάρει φαγητό και έψαχνε μια θέση για να καθίσει στην καφετέρια, αλλά ήταν γεμάτη από φοιτητές, γιατί το βαγόνι 2 έχει πρίζες, φορτίζουν όλοι τα κινητά τους, οι φοιτητές ανοίγουν τα laptop τους να κάνουν τις εργασίες τους και γι’ αυτό το βαγόνι 2 ήταν γεμάτο φοιτητές.

Ο Νικόλας είχε εισιτήριο στο βαγόνι 7 και μου είπε ότι ήταν τυχερός γιατί η διπλανή θέση ήταν κενή και είχε ξαπλώσει. Και την ώρα που έγινε η σύγκρουση, προστάτεψε με τα χέρια του το κεφάλι του και πήγαινε σαν ‘βαρελάκι’ μπρος πίσω στις θέσεις».

«Μετά ήρθε αμέσως βοήθεια. Ήρθε πυροσβεστική, ΕΚΑΒ. Πρώτα ήρθε η Αστυνομία και προσπαθούσε να βοηθήσει. Ήταν τραγικές ώρες. Είναι από τις στιγμές που παγώνει ο χρόνος. Λες ακούω το παιδί, είναι καλά, δεν έχει βγει ακόμα καμία ενημέρωση, εν τω μεταξύ ζούμε σε ένα νησί και δεν μπορούμε να πάρουμε το αυτοκίνητο όποια ώρα θέλουμε και να φύγουμε, να φτάσουμε κοντά στο παιδί μας, έστω και κάποιες ώρες αργότερα και απλά περιμένεις. Παγώνει ο χρόνος και περιμένεις.

Το καλό ήταν ότι ήταν από τα παιδιά που δεν έχασε το κινητό του, γιατί χάθηκαν κινητά, άλλοι γονείς ενώ ήταν καλά τα παιδιά τους δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν. Ήμασταν από τους τυχερούς που δεν έφυγε το κινητό από το χέρι του και είχαμε επικοινωνία.

«Προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ, δεν το πιστεύει τι συνέβη»

Τώρα προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ. Και οι εικόνες και αυτά που έζησαν τα παιδιά. (…) Όταν μπήκε στο λεωφορείο και μου στέλνει μήνυμα «μαμά ξεκινάμε για Θεσσαλονίκη. Να ξέρεις έχει σκοτωθεί πάρα πολύς κόσμος». Ήταν το τελευταίο μήνυμα του Νικόλα όταν έφυγε από το συμβάν. Ότι έχει σκοτωθεί πάρα πολύς κόσμος».

Σε ερώτηση τι συνέβη όταν τελικά έφτασε στο σπίτι, η μητέρα του νεαρού φοιτητή, είπε: «Αφήστε το… Δεν το πιστεύουμε. Όταν μου λέει ‘δεν πιστεύω, που ήμουν, τι έγινε και που είμαι τώρα’. Κανένα από αυτά τα παιδιά που έζησαν την τραγωδία δεν πιστεύει που ήταν, τι έγινε και που είναι τώρα. Όλοι μας πρέπει να είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτή τη γενιά».