Τι θα συμβεί αν η Ρωσία κάνει χρήση πυρηνικών όπλων; – Θα αντιδράσει το ΝΑΤΟ;

Τι θα γινόταν αν η Ρωσία χτυπούσε με πυρηνικά όπλα; Η ομπρέλα των ΗΠΑ είναι ανοιχτή για τους Ευρωπαίους; 

Το πιθανότερο είναι ότι θα ήταν ένα τακτικό χτύπημα, με έναν μικρής εμβέλειας και ισχύος πυρηνικό πύραυλο.

Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι οι Ρώσοι θα περιμένουν έπειτα από αυτό τους Ουκρανούς να σταματήσουν κάθε αντίσταση και να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Επίσης η Ρωσία θα μπορούσε να υποθέσει ότι η Δύση θα αρνιόταν πλέον να υποστηρίξει στρατιωτικά την Ουκρανία, υπό την δαμόκλειο σπάθη μιας κλιμακούμενης πυρηνικής σύγκρουσης.

Η πραγματικότητα όμως, ποια θα είναι αν θα χτυπήσει η Ρωσία με πυρηνικό όπλο; Οι συνέπειες σίγουρα είναι δύσκολο να προβλεφθούν…

Το ΝΑΤΟ θα αντιδρούσε; Πολλοί υποστηρίζουν πως ότι δεν θα έκανε τίποτα…

Σίγουρα η διεθνής απάντηση προς τη Ρωσία θα ήταν ισχυρή και σκληρή. Ίσως ακόμη ακόμη η ρωσική θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αμφισβητηθεί. Οι κυρώσεις από τη Δύση σίγουρα θα γίνονταν ακόμη πιο ακραίες.

Και το πιο σημαντικό: ολόκληρο το εγχειρίδιο των κανόνων σχετικά με τη μη χρήση πυρηνικών όπλων που «εκδόθηκε» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα πεταχτεί στον καλάθι των αχρήστων…

Η ομπρέλα των ΗΠΑ μπάζει νερά

Οι ευρωπαϊκές χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, θεωρούν ότι μπορούν να βασίζονται στη στρατιωτική ομπρέλα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όμως θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξαν συζητήσεις για το αν οι ΗΠΑ θα ήταν πρόθυμες να διακινδυνεύσουν (ξανά) τις ζωές εκατομμυρίων Αμερικανών πολιτών υπερασπίζοντας την Ευρώπη με τα δικά τους πυρηνικά όπλα. Λογικό είναι λοιπόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες να ενθαρρύνουν την Ευρώπη να αναλάβει μεγαλύτερη στρατιωτική πρωτοβουλία για τη δική της ασφάλεια.

Μέχρι τώρα, τα πυρηνικά όπλα ήταν κάτι που διέθεταν οι μεγάλες και στρατιωτικά ισχυρές χώρες και όχι οι μικρές (με λίγες εξαιρέσεις).

Σήμερα, η ιδέα της αύξησης του αριθμού μεμονωμένων ευρωπαϊκών χωρών με τα δικά τους πυρηνικά όπλα μπορεί να θεωρηθεί αδιανόητη. Ωστόσο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές ευρωπαϊκές χώρες «ονειρεύονταν» πως έχουν στο οπλοστάσιό τους πυρηνικά όπλα!

Η Σουηδία είχε το δικό της πρόγραμμα πυρηνικών όπλων μετά τον πόλεμο και πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η σκανδιναβική χώρα ήταν πιο κοντά στην κατοχή πυρηνικών όπλων από ό,τι πιστεύαμε.

Επίσης, στη δεκαετία του ‘50, η κυβέρνηση του Γερμανού καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ επεξεργαζόταν την ιδέα της κατασκευής μιας ευρωπαϊκής ατομικής βόμβας με την αρωγή Γαλλίας και Ιταλίας.

Ως αποτέλεσμα, τον Νοέμβριο του 1957, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Φραντς Γιόζεφ Στράους υπέγραψε μυστική συμφωνία με τους ομολόγους του από το Παρίσι και τη Ρώμη: στόχος τους ήταν να φύγει η Ευρώπη από την πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ.

Η ιδέα εγκαταλείφθηκε αργότερα λόγω του Ντε Γκολ που ήθελε η Γαλλία να έχει αποκλειστικά τα δικά της πυρηνικά όπλα. Η ιδέα μιας κοινής ευρωπαϊκής ατομικής βόμβας εξαϋλώθηκε.

Και φθάνουμε στις μέρες μας: ο Κρίστοφ Χόισγκεν, ο σύμβουλος πολιτικής ασφαλείας της πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας Άγκελας Μέρκελ, πρότεινε η Γερμανία να αρχίσει στρατηγικό διάλογο με τη Γαλλία, με θέμα το αν και πώς οι Ευρωπαίοι μπορούν από κοινού να υψώσουν τείχος στην πυρηνική απειλή της Ρωσίας.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η γερμανική κυβέρνηση και άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε. θα μπορούσαν να συμμετάσχουν οικονομικά στο γαλλικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, με αντάλλαγμα τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη γαλλικών ατομικών όπλων σε άλλα μέρη της ΕΕ.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, υπό γαλλική ηγεσία. Η πρόταση του προέδρου Μακρόν το 2020 άνοιξε το δρόμο για μια τέτοια εξέλιξη.