«Πόρτα» Ρ.Τ.Ερντογάν στον Τ.Μπόλτον: Θέλει μια ακόμα καλύτερη συμφωνία τύπου «Sykes-Picot» χωρίς Κούρδους μέσα…

Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δίνουν «γη και ύδωρ» στην Τουρκία για να αποτελεί προνομιακό τους σύμμαχο και τους προσφέρουν μια νέα συμφωνία Sykes-Picot ώστε να επαναχαραχθούν τα σύνορα υπέρ της Άγκυρας, ο Ρ.Τ.Ερντογάν θέλει να κερδίσει κι άλλα «ανταλλάγματα» και αρνήθηκε να δεχτεί να συναντηθεί με τον Αμερικανό Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον.

Φυσικά πρόκειται για διπλωματικό «καψώνι» από τον Τούρκο πρόεδρο ο οποίος έχει καταλάβει την ανάγκη και των 2 υπερδυνάμεων να έχουν μια κοινή πορεία μαζί του καθώς η Τουρκία είναι απαραίτητη για τα συμφέροντά τους λόγω της γεωπολιτικής της θέσης και του μεγέθους της.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αρνήθηκε να συναντηθεί με τον σύμβουλο της Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον. To γεγονός ανακοίνωσε ο ίδιος από το βήμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και κάλεσε τις ΗΠΑ να αποσύρουν τις θέσεις τους ότι μια ομάδα Κούρδων που υποστηρίζεται από τις ίδιες διαδραματίζει βασικό ρόλο στη Συρία, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων.

Όπως τόνισε η Τουρκία ετοιμάζεται για το τελικό χτύπημα στη Συρία, με σκοπό να εξαλείψει τα τελευταία απομεινάρια του Ισλαμικού Κράτους.

“Θα κινητοποιηθούμε πολύ σύντομα για να εξαλείψουμε τις τρομοκρατικές οργανώσεις στη Συρία. Αν υπάρχουν άλλοι τρομοκράτες που θα προσπαθήσουν να επέμβουν στην επιχείρηση μας, τότε είναι καθήκον μας να τους εξαλείψουμε.

102 χρόνια μετά την συμφωνία Sykes-Picot, της 16ης Μαΐου 1916 ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι, οι ΗΠΑ επανέρχονται στην περιοχή με μια νέα συμφωνία επαναχάραξης των συνόρων όπως αναφέρει από χθες το pronews.gr (το μόνο μέσο που αποκάλυψε την είδηση) και ο συντάκτης του Βασίλης Καπούλας.

Ετσι, ένα αιώνα μετά, στην συνάντηση υψηλόβαθμης αμερικανικής αντιπροσωπείας με τον Ρ.Τ.Ερντογάν θα προταθεί μια νέα συμφωνία, “Sykes-Picot” που θα θέσει τις βάσεις για την έναρξη μίας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε νέα σύνορα στη Μέση Ανατολή.

Την πρόταση αυτή μεταφέρει ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζον Μπόλτον, με τον ειδικό εκπρόσωπο των ΗΠΑ Τζέιμς Τζέφρι και τον Αμερικανό Α/ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Ντάνφορντ.

Ο Τ.Μπόλτον το είπε ξεκάθαρα:

“Φεύγω για να πάω Ισραήλ και Τουρκία όπου θα συζητήσω την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, πώς θα εργαστούμε με τους συμμάχους, πώς θα αποτρέψουμε την επανεμφάνιση του ISIS, πώς θα αποτρέψουμε την ιρανική κακόβουλη συμπεριφορά στην περιοχή και πώς θα στηρίζουμε όσους πολέμησαν πλάι μας εναντίον του ISIS.

Πηγαίνω μαζί με τον Στρατηγό Ντάνφορντ και τον πρέσβη Τ.Τζέφρει.

Αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στην Συρία, FETÖ, PKK, Patriot” είναι όλα στο τραπέζι των συζητήσεων.

Συνοπτικά, ο Τ.Μπόλτον έβαλε όλα τα θέματα στο τραπέζι.

Η WSJ αναφέρει πως ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, Τ. Μπόλτον, μεταβαίνει Τουρκία έχοντας στα χέρια του έναν νέο “κωδικοποιημένο χρωματιστό χάρτη” της Συρίας.

Αμερικανός αξιωματούχος χαρακτήρισε τον χάρτη αυτό ως την νέα συμφωνία “Sykes-Picot”.

Ο χάρτης, σύμφωνα και με την εφημερίδα Yeni Safak διαχωρίζει την Συρία σε νέες περιοχές, δημιουργώντας ζώνες “διαμοιρασμού ισχύος”.

Αν όντως επιβεβαιωθεί το δημοσίευμα της WSJ, τότε οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη και είναι πολύ πιθανό ο χάρτης να περιέχει και τουρκμενικό κρατίδιο μεταξύ των άλλων για να υλοποιηθεί και ο “Εθνικός Ορκος ( Mîsâk-ı Millî)” που θέλει ο Ρ.Τ.Ερντογάν.

Ισως και κουρδικό περιορισμένης έκτασης λαμβάνοντας υπόψιν τις ζώνες επιρροής…

Προφανώς όμως ο Ρ.Τ.Ερντογάν δεν θέλει να υπάρχει ούτε καν έναν ανίσχυρο κουρδικό κρατίδιο και ζητάει επανασχεδίαση ακόμα και του νέου αυτού χάρτη “Sykes-Picot”. Βλέπει τους Αμερικανούς διαθέσιμους για υποχωρήσεις και συνεχίζει τις πιέσεις.

Πάντως, δύο χρόνια πριν οι ΝΥΤ είχαν δημοσιεύσει χάρτες για μια νέα συμφωνία “Sykes-Picot” στην Μέση Ανατολή. Κάτι που φαίνεται πως επαληθεύεται πλήρως.

Η «Sykes-Picot», το μυστικό σχέδιο διαμελισμού της Μέσης Ανατολής

Στο τέλος του 1915, μεσούντος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία και η Βρετανία συζητούν τον καταμερισμό των αραβικών επαρχιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ταυτόχρονα, για να δημιουργήσουν ένα νέο μέτωπο και να αντιμετωπίσουν τον τζιχάντ του σουλτάνου-χαλίφη που υποστηρίζεται από τη Γερμανία, ο βρετανός ύπατος αρμοστής στην Αίγυπτο, ο Χένρι ΜακΜαόν, διαπραγματεύεται με τον σερίφ Χουσέιν της Μέκκας, προσφέροντάς του την προοπτική της αραβικής ανεξαρτησίας.

Οι δύο μεγάλες αποικιακές δυνάμεις της εποχής είναι ήδη παρούσες στην περιοχή: η Γαλλία μέσω της οικονομικής και πολιτιστικής της επιρροής στο Λεβάντε και η Μεγάλη Βρετανία στην Αίγυπτο, την οποία κατέχει από το 1882.

Ορίζουν δύο διπλωμάτες, τον Γάλλο Ζορζ Πικό (πρόγονο του πρώην προέδρου της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν) και τον Βρετανό Μαρκ Σάικς (που θα πεθάνει τρία χρόνια αργότερα στο Παρίσι από την ισπανική γρίπη), για να διαπραγματευθούν μία μυστική διευθέτηση, η οποία θα περάσει στην ιστορία με τα επώνυμά τους: «συμφωνία Sykes-Picot».

Εκείνη την εποχή γίνεται λόγος για τη «συμφωνία Cambon-Grey», η οποία συνομολογήθηκε με την ανταλλαγή επιστολών στις 9, 15 και 16 Μαΐου ανάμεσα στον γάλλο πρεσβευτή στο Λονδίνο Πολ Καμπόν και τον βρετανό υπουργό Εξωτερικών Εντουαρντ Γκρέι. Αργότερα, σε αυτήν θα προσχωρήσουν η Ρωσία και η Ιταλία.

Ο Σάικς έλεγε ότι ήθελε «να χαράξει μία γραμμή από το «e» της Ακρας ( Acr(e) ) μέχρι το «τελευταίο k» του Κιρκούκ ( Kirkou(k) ), γράφει ο βρετανός συγγραφέας Τζέιμς Μπαρ στο βιβλίο του «Μία Γραμμή στην Άμμο» (A line in the sand, 2011).

Η μαύρη αυτή γραμμή χωρίζει τη Μέση Ανατολή στους χάρτες της συμφωνίας, αγνοώντας τις εθνότητες ή τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς: η «Συρία» των Γάλλων, στο βορρά, η «Αραβία» των Βρετανών, στο νότο. Το σύνολο χωρισμένο σε πέντε ζώνες.

Η συμφωνία προβλέπει ότι «η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία είναι διατεθειμένες αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος ή μία συνομοσπονδία αραβικών κρατών» εντός των εκατέρωθεν ζωνών επιρροής Α (εσωτερική Συρία με τη Δαμασκό και το Χαλέπι συν την περιοχή της Μοσούλης) και την Β (ανάμεσα στη γραμμή Sykes-Picot και μία γραμμή Ακαμπα-Κουβέιτ).

Συνορεύουν με τις ζώνες άμεσης επιρροής, μπλε στο βορρά για τη Γαλλία (Λίβανος και Κιλικία) και κόκκινη στο νότο για τη Μεγάλη Βρετανία (Κουβέιτ και κάτω Μεσοποταμία, με το θύλακα της Χάιφα για την εξυπηρέτηση μίας σιδηροδρομικής γραμμής που φθάνει μέχρι τη Βαγδάτη). Η φαιά ζώνη, η Παλαιστίνη, είναι διεθνοποιημένη.

Η συμφωνία θα αποκαλυφθεί από τη ρωσική επαναστατική κυβέρνηση στο τέλος του 1917. Θα συμβολίσει για τους Άραβες την αποικιοκρατική εξαπάτηση και θα εξοργίσει τον Λόρενς της Αραβίας, που επιφορτίσθηκε με την οργάνωση της αραβικής εξέγερσης τον Ιούνιο 1916.

Ο χωρισμός που προέβλεπε η συμφωνία θα παραμείνει σε θεωρητικό επίπεδο, μετά την κατάληψη των υπό διευθέτησιν εδαφών από τους Τούρκους.

Το 1917, με τη ρωσική επανάσταση και, στη συνέχεια, με την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, οι όροι του παιγνιδιού μεταβάλλονται, επισημαίνει ο γάλλος ιστορικός Henry Laurens, καθηγητής στο College de France.

Θέλοντας να αμφισβητήσει επί του πεδίου τη συμφωνία, το Λονδίνο μετακινεί τα πιόνια του σε ζώνες που η γαλλική στρατιωτική διοίκηση έχει παραμελήσει, κερδίζοντας την συμπάθεια των ηγετών της αραβικής εξέγερσης και στη συνέχεια του σιωνιστικού κινήματος με την υπόσχεση μίας «εβραϊκής εστίας» στην Παλαιστίνη (Διακήρυξη Βalfour, 2 Νοεμβρίου 1917).

Υπό το βλέμμα του Ζορζ Πικό, που στο μεταξύ έχει γίνει Ύπατος Αρμοστής Συρίας/Παλαιστίνης, ο βρετανός στρατηγός Εντμουντ Αλενμπι καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ στις 11 Δεκεμβρίου 1917. Η Δαμασκός πέφτει στις 30 Σεπτεμβρίου 1918.

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, μία συνομιλία ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας μετατρέπει στη συμφωνία Sykes-Picot, τη στιγμή που το πετρέλαιο αρχίζει να παίρνει στρατηγική σημασία.

Χωρίς μάρτυρες και στα αγγλικά, η συνάντηση αυτή ανάμεσα στον Ζορζ Κλεμανσό και τον Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ είναι αποφασιστικής σημασίας για τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με τον Henry Laurens. Η Γαλλία εγκαταλείπει την Παλαιστίνη και την περιοχή της Μοσούλης απαιτώντας στο μερίδιό της στο πετρέλαιο.

Τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο επικυρώνει τα καθεστώτα εντολής ενόψει της ανεξαρτησίας, τα οποία ανατέθηκαν στην Μεγάλη Βρετανία (Παλαιστίνη, Υπεριορδανία, Ιράκ) και στη Γαλλία (Συρία, Λίβανος). Το Παρίσι θα απαρνηθεί το 1921 την Κιλικία και το 1939 το σαντζάκ της Αλεξανδρέτας (περιοχή της Αντιόχειας).

Το 1922, και μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στην Παλαιστίνη, τη Συρία και το Ιράκ, οι δύο μεγάλες δυνάμεις θα λάβουν από την Κοινωνία των Εθνών την επικύρωση των εντολών τους, που θα αποτελέσουν τη βάση για τη γέννηση των σημερινών χωρών