Ξεκίνησε η κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Ακούγιου: Σε 5 χρόνια η Τουρκία θα μπορεί να αποκτήσει ατομικά όπλα

Ο πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου της Τουρκίας πέρασε πλέον από το στάδιο του ΘΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΙ στο στάδιο του ΗΔΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ αυξάνοντας κατακόρυφα τις άμεσες μελλοντικές απειλές για την Ελλάδα καθώς η Τουρκία σε διάστημα το πολύ 15ετίας θα μπορεί να έχει μετεξελιχθεί από παραγωγό ηλεκτρικής ενέργειας ακόμη και σε πυρηνική δύναμη.

Είναι κάτι εφικτό για την Τουρκία διότι πλέον διαθέτει μεγάλο επιστημονικό δυναμικό το οποίο απασχολείται στην αμυντική βιομηχανία της αλλά και στην δυναμική τουρκική οικονομία γενικότερα, για να το πετύχει.

Η απειλή για την Ελλάδα χαρακτηρίζεται υψηλότατη καθώς θα μετατραπεί εκ των πραγμάτων σε χώρα-δορυφόρο της Τουρκίας της οποίας η ισχύ δεν αυξάνεται μόνο από την απεξάρτησή της σε ενέργεια και οπλικά συστήματα αλλά και από το γεγονός ότι είναι μια χώρα ακμάζουσα δημογραφικά.

Αυτή την στιγμή φτιάχνεται το κουβούκλιο του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα του Akkuyu από την ρωσική κρατική εταιρεία Atomic Energy Corporation Rosatom όπως ανακοινώθηκε

Η Atommash, η οποία εργάζεται μέσα στις εγκαταστάσεις της Rosatom κατασκεύασε τον θάλαμο πίεσης για τον τουρκικό πυρηνικό αντιδραστήρα και ήδη έχει δοκιμαστεί επιτυχώς καθώς ασκήθηκαν 12.000 τόνοι πιέσης πάνω στην κατασκευή.

«Η κατασκευή ενός θαλάμου πίεσης της Atommash απαιτεί 2 χρόνια. Είμαστε σε συνεχόμενη συνεργασία με τους αντιπροσώπους των πελατών μας. Ενώ κατασκευάζουμε τον εξοπλισμό μας για τους ξένους πελάτες μας πρέπει να συμμορφωνόμαστε όχι μόνο με τους ρωσικούς νόμους και απαιτήσει περί εξοπλισμού πυρηνικών εγκαταστάσεων αλλά και με τα εθνικά στάνταρτ της χώρας στην οποία θα προμηθεύσουμε τα προϊόντα μας» είπε ο Rovshan Abbasov, διευθυντής της Atommash.

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2017 η Τurkish Atomic Energy Agency ενέκρινε την AEM-technology σαν τον βασικό κατασκευαστή του πυρηνικού σταθμού του Akkuyu

Ο Abbasov επιβεβαίωσε πως ο βασικός φόρτος εργασίας της εταιρείας αφορά κυρίως εξαγωγές ενώ πρόσθεσε ότι η εταιρεία απέκτησε την βασική εμπειρία της και τεχνογνωσία της κατασκευάζοντας και αποστέλλοντας ατμοκινητήρες για ένα ινδικό πυρηνικό σταθμό τον Οκτώβριο του 2018.

The pressure vessel base for the #Akkuyu nuclear plant's first reactor has been manufactured, the project developer company #Russian State Atomic Energy Corporation #Rosatom said in a statement .#MNA_English #MNA pic.twitter.com/VseNZYAv3d

— M N A (@mnaEN) February 10, 2019

#Turkish nuclear reactor in #Akkuyu construction site works in progress.
Looks like tug 🇹🇷Rm 1503 towed sea crane DGN Ceki to Akkuyu.
Photos of tug and sea crane are from 8 February at #Cesme anchorange in #Chios Strait. pic.twitter.com/GS0t3oAK1i

— AegeanHawk (@AegeanHawk) February 18, 2019

Μην ξεχνάμε πως και το Ισραήλ με έναν πυρηνικό αντιδραστήρα ξεκίνησε και απέκτησε πυρηνικό οπλισμό.

Για να μην έχουμε αυταπάτες για το τι θέλει η Τουρκία να αποκτήσει στο μέλλον σημειώνεται ότι από τα μέσα του 2015 η Τουρκία βρίσκεται στο στόχαστρο των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών (BND) όπως αναφέρει το SigmaLive, λόγω του μυστικού προγράμματος κατασκευής πυρηνικών όπλων με βάση το μοντέλο του Ιράν. Σήμερα, εντός της Τουρκίας γίνεται λόγος για μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα, το οποίο εμφανίζεται ως ένας από τους πλέον φιλόδοξους στόχους του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Με βάση τα στοιχεία των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών, η Τουρκία έκλεισε το 2011 και το 2013 δυο συμφωνίες με τη ρωσική εταιρία Rosatom και το γαλλο-ιαπωνικό κονσόρτιουμ, συμφωνίες για την εγκατάσταση πυρηνικών αντιδραστήρων στο Άκιουγιου και στη Σινώπη. Το ένα πρόγραμμα φτάνει τα 20 δις ευρώ και το άλλο τα 22.

Το ερώτημα που εγείρεται έχει ως εξής: Πώς οι Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι στοιχειοθετούν τη θέση περί τουρκικής πρόθεσης για κατασκευή πυρηνικής βόμβας;

Τα στοιχεία που παραθέτουν έχουν ως ακολούθως: Πρώτον, η Τουρκία αρνήθηκε την πρόταση που είχε γίνει από τις εν λόγω εταιρείες που ανέλαβαν το πυρηνικό της πρόγραμμα για συνεχή προμήθεια από αυτές χαμηλού εμπλουτισμένου ουρανίου και για επιστροφή του χρησιμοποιημένου πυρηνικού καυσίμου.

Η Άγκυρα ισχυρίστηκε, χωρίς να δώσει πειστικές δικαιολογίες, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν ανάγκη να περιληφθεί στα συμβόλαια, καθώς και ότι το θέμα αυτό θα ήταν δυνατό να συζητηθεί στο μέλλον.

Δεύτερον, η Τουρκία ήθελε να χρησιμοποιεί το πυρηνικό της πρόγραμμα με χαμηλό μεν εμπλουτισμένο ουράνιο, αλλά χρησιμοποιώντας εκ νέου το αναλωμένο πυρηνικό καύσιμο για να μπορεί, όπως εκτιμάται, να προχωρεί από μόνη της στον εμπλουτισμό του ουρανίου, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για παραγωγή καυσίμου και δη πλουτωνίου (ακτινοβολία ουρανίου σε πυρηνικό αντιδραστήρια), για στρατιωτικούς σκοπούς.

Αυτό ήταν το μοντέλο που είχε χρησιμοποιηθεί από το Ιράν, του οποίου, μετά τη συμφωνία με τη διεθνή κοινότητα, το δικό του πυρηνικό πρόγραμμα τέθηκε υπό έλεγχο, σε μια προσπάθεια επανένταξης της χώρας στο παγκόσμιο σύστημα.

Σημειώνουμε εδώ το εξής στοιχείο: Το ακατέργαστο ουράνιο αποτελείται κατά 99% από το ισότοπο U-238 και κατά 1% από το ισότοπο U-235.

Εμπλουτισμός είναι ο διαχωρισμός του ισότοπου ουρανίου U-238 από το U-235, το οποίο χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Για την κατασκευής ατομικής βόμβας ο εμπλουτισμός του ουρανίου θα πρέπει να φτάσει το 90%. Στις δυτικές χώρες ο εμπλουτισμός φτάνει το 20%. Το Ιράν έχει φτάσει σε εμπλουτισμό της τάξης του 20%.

Επισήμως, η Τουρκία αρνείται τις κατηγορίες και ισχυρίστηκε ότι το πυρηνικό της πρόγραμμα γίνεται για ενεργειακούς σκοπούς. Βεβαίως, παρά τις επίσημες δηλώσεις, στον τουρκικό Τύπο γίνεται λόγος για μυστικό πρόγραμμα του Ερντογάν με στόχο την κατασκευή πυρηνικών όπλων, παρά τις ευνόητες δυσκολίες που υπάρχουν για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδιασμού.

Σχετικές μάλιστα επί του θέματος δηλώσεις είχαν γίνει και από τον πρώην βουλευτή και ειδικό επί θεμάτων πυρηνικής ενέργειας Αϊκάν Ερτεμίρ, ο οποίος επισήμανε ότι:

«Ο Ερντογάν επιθυμεί να αποκτήσει η Τουρκία πυρηνικά όπλα, αλλά επί του παρόντος δεν έχει τις δυνατότητες». Στον κατάλογο των δυνατοτήτων περιλαμβάνεται η σχετική με το ζήτημα τεχνολογία, το επιστημονικό προσωπικό, οι οικονομικοί πόροι και η διεθνής ανοχή.

Βεβαίως, όπως τονίζεται, εφόσον υπάρχει η λήψη πολιτικής απόφασης, που κανείς δεν αμφισβητεί ότι προφανώς υπάρχει από πλευράς Τουρκίας, αυτό που μένει για την υλοποίηση του στόχου είναι να εξευρεθούν τα μέσα. Όσο, δε, για την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων, αυτό είναι το ζητούμενο και το επικίνδυνο παιχνίδι στο οποίο άρχισε να επιδίδεται ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πιστεύει ότι, για να καταστεί η χώρα του αδιαμφισβήτητη περιφερειακή δύναμη παγκόσμιων διαστάσεων, θα πρέπει να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα.

Είναι πρόδηλο ότι, μια τέτοια εξέλιξη, που αφορά στην ικανότητα της Τουρκίας να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, δεν βρίσκει αντίθετους μόνο τους Γερμανούς και τους λοιπούς Ευρωπαίους, την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και το Ισραήλ. Η Τουρκία είναι ανταγωνίστρια του Ισραήλ, περιφερειακή δύναμη

Όταν οι Ισραηλινοί πίεζαν τις ΗΠΑ για προληπτικό κτύπημα και δη με τακτικά πυρηνικά όπλα σε βάρος του Ιράν, η Ουάσιγκτον, για να αποφύγει τον μπελά, επέλεξε να γίνει επιχείρηση μέσω του κυβερνοχώρου.

Ο κοινής κατασκευής, μεταξύ Αμερικανών και Ισραηλινών, ιος (malware) του κυβερνοχώρου, με την ονομασία «Stunxet», κτύπησε αθόρυβα και μυστικά, χωρίς να το πάρει κανείς μυρωδιά, πλην των επιδρομέων, το λογισμικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν με αποτέλεσμα να του προκαλέσει σοβαρά προβλήματα και να το καθυστερήσει τουλάχιστον έξι μήνες.

Το θέμα είναι εάν η Ρωσία και οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν στην Άγκυρα να γίνει πυρηνική δύναμη. Οι ΗΠΑ γενικώς ποτέ δεν θέλουν μεγάλη ισχυροποίηση των συμμάχων τους για να μπορούν να τους ελέγχουν.