Newsroom | email: info@pronews.gr

Πανηγυρική ήταν η ομιλία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Αφιόν- Καραχισάρ, μετά την επιτυχημένη παρθενική πτήση του τουρκικού μαχητικού 5ης γενιάς ΚΑΑΝ με το μαχητικό να δείχνει ότι δεν είναι “μακέτα”.

Και τις δηλώσεις του Τούρκου προέδρου να κρύβουν γενικό σχεδιασμό που για την τουρκική κυβέρνηση συγκλίνει στο τρίπτυχο, αμυντική βιομηχανία-αυτάρκεια-γεωπολιτική εκμετάλλευση στρατιωτικής ισχύος.

Η πρώτη πτήση του τουρκικού μαχητικού είναι ουσιαστικά η έναρξη της παραγωγής τους που αναμένεται να ξεκινήσει σε χαμηλό ρυθμό το 2029 και με μαζικοποίηση το 2030.

Αν συγκριθεί για παράδειγμα με το ρωσικό Su-57 που από την φάση της έγκρισης μέχρι την παραγωγή των μαχητικών να έχουν περάσει ουσιαστικά 15 χρόνια αυτό κυρίως οφείλεται σε δύο λόγους.

">

Ο πρώτος ήταν ότι το νέο ρωσικό-και ακριβό-μαχητικό 5ης γενιάς ουσιαστικά παραγγέλθηκε για να διατηρήσει την σχεδίαση μαχητικών εγχώρια ανοιχτή (να μην υπάρξει έξοδος επιστημόνων), καθώς επιχειρησιακά τα μαχητικά της οικογένειας Su-27 μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε είδους απειλή.

Ο δεύτερος λόγος ήταν το κόστος, που ειδικά το 2016 σταμάτησε την εξέλιξη-παραγωγή στην ρωσική κυβέρνηση μέχρι να σταθεροποιηθεί εκ νέου η ροή εσόδων.

Η τουρκική πλευρά ζει έναν βίο παράλληλο αλλά με την πλάτη στον τοίχο για το μέλλον της τουρκικής αεροπορίας καθώς πρέπει να βρεθεί αντικαταστάτης των F-16.

Μπορεί όμως να θέσει σε παραγωγή τόσο γρήγορα ένα τόσο σημαντικό πρόγραμμα; Δείχνει ότι μπορεί υποβοηθούμενη από την αμυντική βιομηχανία η οποία-δυστυχώς- εν αντιθέσει με εμάς δεν πέταγε τα λεφτά αλλά τα έκανε προγράμματα με αποτελέσματα που φέρνουν νέες τεχνολογίες και εξαγωγές.

Η εμπλοκή σε κάθε πρόγραμμα συμπαραγωγής αεροπορικού υλικού ευρωπαϊκού ή αμερικανικού και η δημιουργία του πανίσχυρου εργοστασίου παραγωγής κινητήρων F-110 έχουν δώσει την ικανότητα στην τουρκική αεροπορική βιομηχανία να δημιουργεί οικοσυστήματα όπλων που είτε εξολοκλήρου είτε τμηματικά μπορεί να δώσει τα απαραίτητα συστήματα που απαιτεί ένα μαχητικό.

Εγχώρια όπλα αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους που τώρα χρησιμοποιούνται από τα F-4/F-16/UCAV, συστήματα ΣΕΠ/ραντάρ (όπως αυτά που αποδίδουν τα OZGUR), ηλεκτρονικά πτήσης, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου είναι έτοιμα δοκιμασμένα και αντικαθιστούν σταδιακά κάθε σύστημα που το ΚΑΑΝ τώρα χρησιμοποιεί.

Δηλαδή σε μια συστηματοποίηση της ενσωμάτωσης των εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων, κάθε παρτίδα των μαχητικών θα “τουρκοποιείται” όλο και πιο πολύ με τελευταίο υλικό τους κινητήρες.

Θα είναι ισάξιο των F-35; Όχι γιατί η αμερικανική τεχνολογία περικλείει εμπειρία δεκαετιών, αλλά θα αποδώσει εγχώρια μαχητικά με stealth χαρακτηριστικά, και το σημαντικότερο, λογικό κόστος απόκτησης για μαζική παραγωγή και απόλυτο έλεγχο κίνησης και χτυπήματος.

Σε κάθε περίπτωση θα είναι ανώτερα των F-16 ακόμα και των Viper και για την τουρκική Αεροπορία αυτό είναι αρκετό σε συνδυασμό με τα νέας γενιάς UCAV που αναπτύσσει.

Και μια ακόμα λυπηρή αναφορά: Η πτήση από τα στελέχη της ΤΑΙ είχε κάτι που θα θέλαμε να βλέπουμε και στην Ελλάδα, δηλαδή ότι όλη η ανάπτυξη του μαχητικού γίνεται από νέους επιστήμονες που αντικειμενικά και με προσόντα από τα διδακτορικά στις νέες τεχνολογίες βρίσκουν δουλειές εγχώρια στις δεκάδες εταιρείες υψηλής βιομηχανίας που δημιουργεί η τουρκική βιομηχανία.

Αυτό με γνώμονα την ελληνική πραγματικότητα που έχει χάσει ακόμα και την ικανότητα ναυπήγησης απλών σκαφών όπως οι κανονιοφόροι κλάσης Πυρπολητής που είχαν εξελιχθεί από τα ελληνικά ναυπηγεία/ΕΜΠ με βάση το αρχικό δανέζικο σχέδιο και πλέον δεν υπάρχουν όχι μόνο τα στελέχη να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις αλλά ούτε τα ίδια τα σχέδια!