ΥΠ.ΕΞ.
Η ρωσική «υπόσχεση» που δόθηκε δια του Ρώσου ΥΠΕΞ Σ.Λαβρόφ προς τον Έλληνα ΥΠΕΞ Ν.Κοτζιά ότι η Μόσχα θα αποτρέψει με κάθε τρόπο την συμφωνία Τσίπρα-Σκοπίων για την εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» είναι η βασική αιτία της ελληνορωσικής κρίσης και της ανταλλαγής απελάσεων διπλωματών.
Οι Τσίπρας-Κοτζιάς ενθαρρυμένοι από την στήριξη που τους παρείχε η αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα προχώρησαν στις απελάσεις των 2 Ρώσων συμβούλων πολιτικών θεμάτων πιστεύοντας ότι απενεργοποιούν τα «βασικά εργαλεία» της ρωσικής πολιτικής στην Αθήνα και στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αποφασιστικότητας του Μαξίμου νΑ προστατευσει την συμφωνία εκχώρησης της Μακεδονίας
Το ελληνικό ΥΠΕΞ βλέπει παντού «φαντάσματα» ειδικά μετά την τελευταία συνάντηση Λαβρόφ-Κοτζιά στην Μόσχα και οι Αμερικανοί εύκολα έπεισαν Μαξίμου και Βασιλίσσης Σοφίας να προχωρήσουν σε μια πρωτοφανή ενέργεια η οποία δεν υπάρχει κάτι ανάλογο στα τελευταία 33 χρόνια στις ελληνορωσικές σχέσεις.
Σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης φαίνεται ότι έχει η ρωσική πρεσβεία και ο επικεφαλής της Α.Μασλόφ ο οποίος πίστευε μέχρι χτες ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι φιλική προς την Ρωσία και ουδέποτε θα προχωρήσει σε τόσο δραστικά μέτρα «αποκοιμίζοντας» με αυτόν τον τρόπο την Μόσχα.
Απομένει να δούμε με ποιο τρόπο θα αντιδράσει η Ρωσία σε ότι αφορά τις απελάσεις των Ελλήνων διπλωματών αν και αυτό είναι το λιγότερο.
Τα σοβαρότερα προβλήματα θα παρουσιαστούν σε άλλα επίπεδα…
Να σημειώσουμε ότι η Μόσχα έχει ήδη αναγνωρίσει από το 1992 τα Σκόπια ως «Μακεδονία» αλλά τότε το έκανε στα πλαίσια της σλαβικής αλληλεγγύης και στο πλαίσιο μιας άλλης εποχής και όχι για να μπουν 26 χρόνια μετά στο ΝΑΤΟ. Βέβαια οι γεωπολιτικές ανοησίες πληρώνονται όπως πληρώθηκε και το φοβερό ρωσικό λάθος της παραχώρησης της Αλάσκα στις ΗΠΑ το 1849 της οποίας η διατήρηση υπό ρωσικό έλεγχο πέρα των πλουτοπαραγωγικών πόρων, θα έδινε στην Ρωσία τη δυνατότητα να «στραγγαλίζει» τις ΗΠΑ έξω από τα σύνορά τους.
Η αντίδραση των Ρώσων στο Σκοπιανό δεν έχει να κάνει με τα ελληνικά συμφέροντα και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας αλλά με τα δικά τους συμφέροντα.
Υπενθυμίζεται ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη διπλωματική κρίση από τον καιρό της υπόθεσης Μποχάν, όταν ακόμα η Ρωσία αποτελούσε τον πυρήνα μιας άλλης κρατικής οντότητας, της Σοβιετικής Ένωσης.
Είναι η υπόθεση του στρατολογημένου από τη CIA σοβιετικού αξιωματούχου της GRU (το 1985), Σεργκέι Μποχάν.
«Αφετηρία» της η διαφυγή στις ΗΠΑ, τον Μάρτιο του 1985, του διπλού, όπως αποδείχθηκε, πράκτορα Σεργκέι Μποχάν, πρώτου γραμματέα της Σοβιετικής Πρεσβείας στην Αθήνα.
Φθάνοντας στα άδυτα της CIA στο Λάνγκλεϊ ο Σεργκέι Μποχάν «αποκαλύπτει» ότι δύο Έλληνες, οι κ.κ. Μεγαλοοικονόμου και Πιπιτσούλης, και ένας απόστρατος αξιωματικός του Ναυτικού, ο κ. Σερεπίσιος, δήθεν διοχέτευσαν στους Σοβιετικούς «συνδέσμους» τους πληροφορίες για τους Stinger.
Τις πληροφορίες τις είχαν ως στελέχη ελληνικής εταιρείας που συμμετείχε σε ευρωπαϊκό κονσόρτσιουμ, το οποίο θα κατασκεύαζε το σύστημα.
Οι άνθρωποι κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία, έγινε ντόρος, αλλά αργότερα, λόγω προφανώς έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν τους παρέπεμψε στο ακροατήριο ο κ. Σερεπίσιος, που δικάστηκε, αθωώθηκε αργότερα.
Στο ίδιο όμως διάστημα, όπως αποκαλύπτει ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ πτέραρχος Νίκος Κουρής, εκκρεμούσε η παροχή άδειας εξαγωγής των πρώτων F-16 στην Ελλάδα και η υπογραφή μιας συμφωνίας για την προστασία των αμερικανικών τεχνολογικών μυστικών (GSOMIA), μερικοί απ’ τους όρους της οποίας εθεωρούντο απαράδεκτοι απ’ την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου.
Το πώς πίεζε και απειλούσε τότε η Ουάσιγκτον την Αθήνα φαίνεται καθαρά σε ένα non paper που είχε επιδώσει στο Γραφείο του Πρωθυπουργού ο τότε πρέσβης κ. Ρόμπερτ Κήλυ.
Το αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Ελλάδα – Τουρκία, ο Πεντηκονταετής “Πόλεμος”» (Εκδόσεις Λιβάνη): «Είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι» για την αθώωση, «η Ελλάδα υπήρξε περισσότερο ελαστική απ’ ό,τι αναμενόταν», ώστε οι υπεύθυνοι να παραπεμφθούν σε δίκη, και κατέληγε:
«Η έλλειψη σοβαρής αντίδρασης έχει ήδη σημειωθεί στην Ουάσιγκτον και είναι βέβαιο πως θα έχει συνέπειες στις μελλοντικές συναλλαγές μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, όταν συνδέονται με ευαίσθητες πληροφορίες ασφάλειας…»
Η κυβέρνηση απέφυγε να δώσει συνέχεια. Όμως λίγο καιρό μετά, όπως αναφέρει ο κ. Κουρής, κυκλοφόρησαν φήμες στην Ουάσιγκτον και γράφτηκαν στον ξένο Τύπο διάφορες εκδοχές για τον Μποχάν και τις δήθεν «διαρροές» μυστικών σχεδίων των Στίνγκερ.
Eίναι σαφές λοιπόν ότι η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να κάνει το «καλό παιδί» στους Αμερικανούς μετά την άρνηση της απέλασης Ρώσων διπλωματών για την υπόθεση Σκριπάλ.
Σημειώνεται ότι μόνο 4 χώρες αρνήθηκαν να το κάνουν: Ελλάδα, Κύπρος, Ουγγαρία και Τουρκία.
