ΥΠ.ΕΞ.
Για να ασκήσουμε το νόμιμο δικαίωμά μας, της οριοθέτησης ΑΟΖ, ακόμα και με τους «ειρηνικούς» Ιταλούς εκχωρούμε τα αλιευτικά αποθέματα του Ιονίου!
Συγκεκριμένα η Ρώμη θέλει την δέσμευση της Αθήνας ότι μετά την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Ιόνιο οι Ιταλοί ψαράδες θα διατηρήσουν το δικαίωμα αλίευσης στη ζώνη μεταξύ των 6 και 12 ναυτικών μιλίων από τις ακτές των νησιών.
Δηλαδή εκχωρούμε μέρος της δικής μας κυριαρχίας σε ότι άπτεται την αποκλειστική οικονομική εκμετάλλευση των χωρικών μας υδάτων για να κερδίσουμε το αυτό που μας ανήκει, την πολυπόθητη ΑΟΖ με βάση την οποία θα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε έρευνες στο Ιόνιο.
Οι Ιταλοί δεν είναι κορόιδα που το θέλουν αυτό γιατί εποφθαλμιούν την περίφημη κόκκινη γαρίδα.
Γενιικά τα οστρακόδερμα, όπως οι καραβίδες, τα καβούρια και οι αστακοί, κυρίως όμως οι μεγάλες κόκκινες γαρίδες που ζουν στο Ιόνιο και τα αποθέματά τους ειδικά στα ανοικτά της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς-, είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Μεσόγειο.
Οι Ιταλοί ψαράδες έχουν βγάλει ένα αφήγημα πως έχουν ιστορικά δικαιώματα αλιείας (Αλήθεια από πότε; Από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;) και θέλουν όταν τα ελληνικά χωρικά ύδατα επεκταθούν από τα 6 ναυτικά μίλια, που είναι σήμερα, στα 12, όπως προβλέπει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, αυτοί να συνεχίσουν να ψαρεύουν μέχρι τα 6!
Με την ισχύουσα Κοινή Αγροτική Πολιτική, τα κράτη-μέλη έχουν το δικαίωμα να περιορίσουν την αλίευση σε μια ζώνη 12 ν.μ. από την ακτογραμμή μέχρι το 2022.
Οι Ιταλοί ψαράδες φοβούνται ότι αν η ελληνική κυβέρνηση προχωρήσει σε επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ., αυτομάτως θα χάσουν το δικαίωμα της αλίευσης στη ζώνη που σήμερα εκτείνεται από το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 6 μίλια από την ακτογραμμή των νησιών του Ιονίου μέχρι τα 12 ν.μ., περιοχή που σήμερα ανήκει στα διεθνή ύδατα και είναι ελεύθερη για το κυνήγι της μεγάλης κόκκινης γαρίδας!
‘Ετσι η Ρώμη θέλει από την Αθήνα να απεμπολήσει το δικαίωμα αυτό! Το καταλάβατε; Δεν υπάρχουν «φιλικά» ή «εχθρικά» κράτη (εκτός αν υπάρχουν σημαντικές ιστορικές συγκρούσεις όπως στην περίπτωση Ελλαδας-Τουρκίας) παρά μόνο τα «καλά και συμφέροντα».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν θα μείνουν αλιεύματα για εμάς στην Ελλάδα.
Η κάθοδος των Ιταλών ψαράδων στο Ιόνιο είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά το Ιόνιο δεν έχει πια τόσο ψάρι ώστε να καλύπτεται το κόστος των μεγάλων αλιευτικών σκαφών.
Και έτσι τι κάνουν; Εδώ και δύο χρόνια μεγάλες ιταλικές μηχανότρατες κατέβηκαν στο Αιγαίο, «κουρσεύοντας» τον βυθό δυτικά των Δωδεκανήσων, μεταξύ Δωδεκανήσων και Κρήτης, ενώ προσεγγίζουν και τις Κυκλάδες.
