ΥΦΥΠΕΞ Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου: «Αναγκαία η αμυντική κάλυψη των ΗΠΑ, μέχρι η Ευρώπη να είναι πραγματικά θωρακισμένη»

Την ανάγκη συνέχισης της συνεργασίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, μέχρι ο αμυντικός σχεδιασμός της Ευρώπης υλοποιηθεί σε επαρκή βαθμό, τόνισε η υφυπουργός Εξωτερικών, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου.

«Ακόμα και αν η Ευρωπαϊκή Αμυντική Βιομηχανία και οι ευρωπαϊκές αμυντικές δυνατότητες αυξηθούν και δώσουμε όλα τα χρήματα, και τα 800 δις ευρώ, θέλουμε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι η Ευρώπη πραγματικά να είναι αμυντικά θωρακισμένη.

Στο διάστημα μέχρι τότε, είναι απολύτως αναγκαία η παρουσία και η αμυντική κάλυψη των ΗΠΑ» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Αυτό υπογράμμισε η υφυπουργός Εξωτερικών, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ενημερώνοντας τα μέλη της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής, σχετικά με τα συμπεράσματα του Προγράμματος Εργασίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2025 με θέμα «Προχωράμε μαζί για μια πιο τολμηρή, απλούστερη και ταχύτερη Ένωση».

Παράλληλα, η κ. Παπαδοπούλου, απέρριψε τους έντονους προβληματισμούς που εκφράστηκαν από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης για τη «Λευκή Βίβλο» της ΕΕ, σε ότι αφορά την οικονομική της πολιτική και την Ευρωπαϊκή ‘Αμυνα.

Όπως είπε η κ. Παπαδοπούλου, «είναι βασικό η ελληνική κυβέρνηση να παραμείνει στον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα, διότι εμείς είμαστε χώρα της Ευρώπης.

Παρόλο ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα ή διαφορετικά εκ μέρους των Βρυξελλών, εν τούτοις -αν θυμηθούμε πως ήταν η χώρα μας όταν μπήκαμε και πως είναι σήμερα- θα πρέπει να δεχτούμε ότι πάρα πολλά πράγματα έχουν πάει πολύ καλύτερα για την Ελλάδα ακριβώς λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ.

Πρέπει να μείνουμε στον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, αλλά ταυτόχρονα να εξισορροπήσουμε και την στρατηγική μας σχέση με τις ΗΠΑ, η οποία είναι πάρα, πάρα πολύ σημαντική για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων τα οποία είναι ούτως ή άλλως πάνω από όλα», επεσήμανε η κ. Παπαδοπούλου.

Απαντήσεις έδωσε και στους προβληματισμούς που εκφράστηκαν για τις αμυντικές δαπάνες της χώρας μας, λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Εμείς ξοδεύουμε γιατί έχουμε δικές μας ανάγκες άμυνας. Όλα αυτά τα χρήματα τα οποία θα εισρεύσουν μέσα από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για να ενισχύσουν τις ελληνικές αμυντικές ανάγκες, δεν είναι γιατί η Ελλάδα θέλει να αντιπαρατεθεί στη Ρωσία, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας, αλλά και για να καλύψουμε τις δικές μας επιμέρους ανάγκες.

Για αυτό και η επιμονή μας να μπει μέσα στο κείμενο ότι η ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν αφορά μόνο Ρωσία, Λευκορωσία, αλλά αφορά έναν ευρύτερο χώρο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κράτη μέλη δεν έχουν υποχρεώσεις δικές τους έναντι των πολιτών τους. Όταν μιλάμε για αμυντική θωράκιση της Ευρώπης, η Ελλάδα ξοδεύει χρήματα, αλλά ξοδεύει και για την δική της αμυντική θωράκιση, κυρίως για την δική της, διότι μέχρι πρότινος η Ευρώπη δεν είχε την ανάγκη αμυντικής θωράκισης, αλλά εμείς όμως είχαμε.

Είναι προφανές ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν γίνονται όλα τέλεια, πολύ περισσότερο σε μια ένωση 27 κρατών με διακριτά εσωτερικά συστήματα, διακριτές ανάγκες, προτεραιότητες και νοοτροπίες. Σαφέστατα ότι καταλήγει ως αποτέλεσμα είναι προϊόν συμβιβασμού και σε έναν συμβιβασμό δεν κερδίζεις ποτέ το 100%», σημείωσε.

Νομοθετήματα της ΕΕ τα οποία είναι ακόμα σχέδια θα περάσουν μια ολόκληρη διαδικασία για να φτάσουν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Η προσπάθεια να αλλάξει κάτι υπέρ της χώρας μας, είτε οποιασδήποτε άλλης χώρας, είναι προϊόν διαπραγμάτευσης, γιατί ο καθένας βλέπει μέσα από την δική του οπτική γωνία. Μέσα από την ευρωπαϊκή ομάδα μπορεί να συνεισφέρει στο κοινό σκοπό.

Σκοπός όλων είναι ο ίδιος. Να θωρακίσουμε τη χώρα. Το πώς φτάνουμε σε αυτό τον σκοπό και σε τι δίνουμε προτεραιότητα αυτό μπορεί να έχει ορισμένες διαφοροποιήσεις, αλλά στην ουσία όλοι το ίδιο επιδιώκουμε.

Όλοι συμφωνούμε σε θέματα αρχής, ότι θέλουμε να ζούμε σε μια δημοκρατική Ευρώπη όπως την ονειρεύτηκαν αυτοί που την ίδρυσαν, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο κράτος δικαίου, στους θεσμούς, αλλά ταυτόχρονα με μία ασφάλεια, οικονομική ευημερία, η οποία αφορά το σύνολο των πολιτών και όχι τα μονοπώλια ή συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων.

Όμως υπάρχει μία ρεαλιστική αποτίμηση του κόσμου στον οποίο είμαστε σήμερα. Υπάρχουν πράγματα που ουδείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει: Ότι είμαστε στο μέσο μιας ιστορικής μεταβατικής περιόδου -που αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα δεν είναι πλέον δεδομένα- στην οποία μία παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας μεταπολεμική, μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο που ουδείς γνωρίζει ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα των αλλαγών.

Ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι η επαφή της αρχιτεκτονικής ασφαλείας όταν τελειώσει η μεταβατική περίοδος. Βεβαίως μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι δεδομένο ότι ουδείς, ιδίως μια χώρα όπως η Ελλάδα με περιορισμένες δυνατότητες, λόγω γεωγραφικού μεγέθους, πληθυσμού, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της.

Ακόμα και χώρες ευρωπαϊκές όπως η Γερμανία και η Γαλλία, ανακαλύπτουν -πάντα το ήξεραν αλλά τώρα χτυπά την πόρτα τους πολύ δυνατά- την ανάγκη να συνεργαστούν, και στο πλαίσιο αυτό κάνουν εσωτερικές αλλαγές που θα ήταν αδιανόητες πριν μερικούς μήνες, όπως η αλλαγή στο γερμανικό κοινοβούλιο για το χρέος.

Εδώ βλέπουμε και χώρες με το εκτόπισμα και την πυρηνική δύναμη του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίες έφυγαν από την ΕΕ, να έχουν την ανάγκη μιας στρατηγικής συνεργασίας με την ΕΕ ακριβώς επειδή νιώθουν ότι το βάρος και η προοπτική των εξελίξεων είναι τέτοια που ουδείς μπορεί να τα αντιμετωπίσει μόνα του.

‘Αρα, στο πλαίσιο αυτό, η συμμετοχή της Ελλάδος στην ΕΕ δεν αντιμετωπίζεται ως πανάκεια ή ως λύση όλων των προβλημάτων αλλά ως μία αναγκαία συνθήκη μέσα από την οποία η χώρα μπορεί να διασφαλίσει αυτά που θεωρεί ως τα ύψιστα αγαθά. Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος δικαίου, βιωσιμότητα οικονομική και αμυντική θωράκιση».