Το ματς του «θανάτου»: Αυτός που βγαίνει ζωντανός είναι ο νικητής (βίντεο-φωτο)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Αρτ Ντορ, ένας πρώην πυγμάχος, νοικιάζει με ένα φίλο του ένα μικρό χώρο στο Μπέι Σίτι του Μίτσιγκαν. Στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα… στέκι στο οποίο σχεδόν καθημερινοί άνθρωποι θα έχουν τη δυνατότητα να αποδείξουν ο ένας στον άλλον το πόσο σκληροί άντρες είναι, χωρίς πολλούς από τους κανονισμούς και τους περιορισμούς που ίσχυαν ακόμη και στο ερασιτεχνικό μποξ. Ουσιαστικά εκείνη τη μέρα γεννιέται το «Toughman Contest», μια παραλλαγή πυγμαχίας στην οποία ένας μηχανόβιος ή ένας νταλικέρης μπορεί να σταθεί απέναντι σε οποιονδήποτε με έπαθλο χίλια ψωροδολάρια, αλλά κυρίως με στόχο να δείξει ότι δεν «μασάει» από νταήδες.

Οι κανονισμοί πάνε περίπατο
Τα πρώτα χρόνια διάφορα τέτοια ρινγκ στήνονται στις γύρω περιοχές. Οι συμμετέχοντες προέρχονται από κάθε επάγγελμα ή χώρο. Δηλώνοντας μέρος σε αυτό το πανηγύρι βίας, δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το αν θα έβρισκες μπροστά του έναν αλκοολικό που μόλις βγήκε από το διπλανό μπαρ ή έναν ερασιτέχνη πυγμάχο. Όπως είναι φυσικό, πολλοί αγώνες κατέληγαν σε λουτρό αίματος και αλύπητο ξύλο. Δεν είχε σημασία. Ο κόσμος το γούσταρε και σύντομα σε περισσότερες από 100 πόλεις των ΗΠΑ στήνονται τέτοιοι αγώνες.

Η ήττα σήμαινε αυτόματα και αποκλεισμό. Κανείς δεν έπαιρνε δεύτερη ευκαιρία. Όποιος νικούσε, προχωρούσε στην επόμενη φάση, με σκοπό να γίνει… Χαϊλάντερ. Να μείνει ο ένας και μοναδικός που πιθανότατα θα κέρδιζε χίλια δολάρια και το δικαίωμα να καυχιέται ότι είναι ο πιο σκληρός της περιοχής του.
Κάτι σαν… καραόκε, αλλά με ξύλο

Καθώς το εγχείρημα κέρδιζε ολοένα και περισσότερους οπαδούς, χορηγούς και τηλεοπτική κάλυψη, άρχιζαν να βγαίνουν στην επιφάνεια πολλές από τις άσχημες και επικίνδυνες πτυχές του. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 σε αφιέρωμά της η Wall Street Journal αναφέρει πως αυτό το σπορ είχε στηθεί πάνω στη λογική του… καραόκε. Με την επισήμανση βέβαια, πως αντίθετα με το τι συνέβαινε με τους ερασιτέχνες τραγουδιστές, οι αυτοαποκαλούμενοι πυγμάχοι αντιμετώπιζαν μεγαλύτερους κινδύνους από το να τους γιουχάρει το κοινό. Οι σοβαροί τραυματισμοί ήταν συνηθισμένοι, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, είχαν υπάρξει ακόμη και θάνατοι που συνδεόταν με το… σπορ.

Αιτία αυτού του φαινομένου ήταν φυσικά το ετερόκλητο πλήθος που έσπευδε να δηλώσει συμμετοχή. Αρκετοί από τους ερασιτέχνες πυγμάχους που ονειρεύονταν καριέρα προτιμούσαν να αγωνιστούν πρώτα εκεί. Να μπουν στον… δοκιμαστικό σωλήνα με το ελάχιστο δυνατό ρίσκο. Ο μόνος περιορισμός ήταν πως δεν έπρεπε να έχουν δώσει περισσότερους από πέντε επίσημους αγώνες για κάποιο διάστημα νωρίτερα. Αυτή η τεράστια διαφορά σε γνώσεις και τεχνική δεν μπορούσε να μην γίνει ξεκάθαρη σε αγώνες διάρκειας 3 γύρων. Πολλοί…. Μαγκίτες αναγκάστηκαν να φύγουν με… φορείο, έχοντας προηγουμένως ξυλοφορτωθεί αλύπητα από έναν δεκαπεντάχρονο που μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν επαγγελματίας.

Μέχρι το 2003 είχαν αναφερθεί σχεδόν 10 θάνατοι, αλλά ήταν εκείνος μιας γυναίκας (στη βερσιόν για γυναίκες) που έφερε την κατακραυγή, καθώς επρόκειτο για μητέρα τριών παιδιών. Το γεγονός πήρε δημοσιότητα και ανάγκασε πολλές πολιτείες να απαγορεύσουν τη διεξαγωγή τέτοιων τουρνουά.

Πραγματικοί πρωταθλητές
Στο πέρασμα των χρόνων ήταν πολλοί οι κανονικοί πυγμάχοι που… επέζησαν αυτή τη βίαιη διαδικασία και βρήκαν το δρόμο τους μέχρι την πραγματική επιτυχία. Σίγουρα ξεχωρίζει η περίπτωση του Τόμι Μόρισον, ο οποίος έφηβος ακόμα είχε πάρει μέρος στο Toughman Contest, πριν γίνει διάσημος από το ρόλο του στο Ρόκι 5, ενώ έφτασε στο σημείο να ανακηρυχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στα υπερβαρέα το 1993. Δυστυχώς, το 1996 διαγνώστηκε με AIDS και τελικά έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβρη του 2013.