Άλλα σπορ
Η πάλη έζησε μεγάλες στιγμές τη δεκαετία του ’90. Αυτή είναι η δεκάδα των κορυφαίων μαχητών.
Οι μπουνιές έφευγαν μισό μέτρο δίπλα από το πρόσωπο εκείνου που υποτίθεται ότι θα γινόταν κιμάς, αλλά ο «κιμάς» έκανε πως τον χτύπησε στο πρόσωπο μπάλα μετά από φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος.
Τα κεφαλοκλειδώματα μετά βίας μπορούσαν να κλειδώσουν οποιοδήποτε κεφάλι, όμως αυτός που τα δεχόταν σπαρταρούσε σαν τσιπούρα που έχει βγει έξω από το νερό.
Οι κλοτσιές στα πλευρά ήταν μυώδη χάδια σε λαδωμένα κορμιά, όμως τα κορμιά αντιδρούσαν σα να τους έχουν βγάλει το λάδι. Εντάξει, ναι: οι αγώνες ήταν πιο στημένοι κι από παιχνίδι της Superleague στα χρόνια της απόλυτης παράγκας.
Ξέρετε όμως κάτι; Δε δίναμε δεκάρα. Μπορεί, όπως λένε οι γραμματιζούμενοι, όλοι οι αγώνες στο WWE (ή του WWF) να ήταν scripted («σικέ», σε άπταιστα μπακαλίστικα), όμως στα παιδικά μας μάτια φάνταζαν τόσο ρεαλιστικοί που στέλναμε κάθε υποψία περί στημένου στο λεκτικό πυρ το εξώτερον.
Οι «Γίγαντες του κατς» ήταν το απόλυτο κόλλημα- σε σημείο που ν’ αγοράζουμε πλαστικά κουκλάκια με αστείο σύστημα μηχανισμού στα χέρια για να πετάνε μακριά τον αντίπαλο- και οι αθλητές τους αποτελούσαν για μας εν ζωή ιερά τέρατα.
Αν μας ζητούσαν λοιπόν να φτιάξουμε μια, αντικειμενικώς υποκειμενική, τερατώδη λίστα με τους δέκα κορυφαίους θα προβληματιζόμασταν για λίγο, έπειτα θα κάναμε μια μελοδραματική παύση κι εν συνεχεία θα λέγαμε… «Έι, τι λες για τον…» (Και μεταξύ μας όλοι ξέρουμε ποιος θα είναι στο Νο1).
10) Jake “The Snake” Roberts
Δεν ήταν ο πιο εντυπωσιακός. Δεν είχε την πιο τρομακτική σωματοδομή. Δεν «τα ’λεγε» στο μικρόφωνο όπως άλλοι. Όμως, ρε φίλε, ήταν αυτός που έφερνε φίδια στο ρινγκ και, μάλιστα, τα έβαζε να δαγκώνουν τους αντιπάλους του!
Και μόνο η στιγμή που έβγαζε τον Damien, τον πύθωνα, από το κουκούλι αρκούσε για να του χαρίσει μια θέση στο πάνθεον.
Μια θέση στην παιδική μας καρδιά.
Σσσσςςςς….
9) André the Giant
Το έλεγε και το παρατσούκλι του- «Το 8ο θαύμα του κόσμου»: ο Γάλλος πρέπει να ζύγιζε περίπου όσο μια τετραώροφη πολυκατοικία, ήταν ισοϋψής του Τυραννόσαυρου Ρεξ και το όλο παρουσιαστικό του σ’ έκανε να θέλεις να πιστέψεις πως υπάρχει θεός, προκειμένου να σε σώσει απ’ αυτόν.
Μπορεί από άποψη «αριθμών» να μην έκανε πολλά (μόλις 1 φορά παγκόσμιος πρωταθλητής στο WWF), όμως κάθε φορά που τον έβλεπες στο ρινγκ σχεδόν λυπόσουν τον δύσμοιρο τον αντίπαλό του.
Ποιος μπορεί, διάολε, να τα βάλει μ’ έναν Γίγαντα;
8) “Macho Man” Randy Savage
Τιγρέ κολάν, συνδυασμένο με ασορτί κορδέλα στο μακρύ μαλλί (με περμανάντ που «βρομούσε» 80ίλα από μακριά), προσεγμένο μούσι κι εκείνο το μεγάλο μαύρο γυαλί να σιγοντάρει τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή.
Ο “Macho Man” υπήρξε ένας από τους καλύτερους performer επί σκηνής, κατέκτησε σωρεία τίτλων, τα έβαλε με τους καλύτερους και τους νίκησε, ενώ (πολύ βασικό) περιέφερε και την εντυπωσιακή γυναίκα του, την Miss Elizabeth, στο ρινγκ.
“Oooh yeah!”
7) Shawn Michaels
Ξεκίνησε μαζί με τον Marty Jannety ως μέλος των Rockets, όμως σύντομα κατάλαβε πως το ταλέντο του δεν είναι για να περιορίζεται σε βλακώδη ντουέτα και το «ξέκοψε» για να κάνει σόλο καριέρα.
Ο- πάντα γεμάτος ηλεκτρική ενέργεια- Shawn προσέφερε μερικά από τα πιο επικά ματς στην ιστορία του WWE, πήρε και τους τίτλους του, κόντεψε να τσακίσει ανεπανόρθωτα την πλάτη του σ’ έναν αγώνα (στημένοι οι αγώνες, αλλά ποιος είπε ότι δεν μπορείς να σακατευτείς;) κι έκανε ένα ονειρώδες comeback στην αυγή του μιλένιουμ.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως ο Shawn ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό έχουμε δει ποτέ.
Δεν είναι πολλοί αυτοί που διαφωνούν.
6) Bret “The Hitman” Hart
7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. 654 μέρες συνολικά στο θρόνο του νούμερο 1- περισσότερες από κάθε άλλον. Ένας wrestler πέρα από κάθε αγωνιστική φαντασία, ο οποίος διέθετε όλο το πακέτο.
Ακόμα κι όταν τον έστησαν ξεδιάντροπα στο πασίγνωστο, πλέον, “Montreal Screwjob”, ο Hitman βρήκε τον τρόπο να φύγει από το ρινγκ με τον μοναδικό τρόπο που ήξερε. Με τον μοναδικό τρόπο που μετρούσε.
Νικητής.
5) “Stone Cold” Steve Austin
Ο προκλητικότερος όλων, αυτός που δεν έβαζε γλώσσα μέσα, που βωμολοχούσε (θρυλική η ατάκα του “Austin 3:16 Says I just whipped your ass” στον “The Snake” Roberts), που πολύς κόσμος λάτρευε να μισεί- ή αυτή η τελευταία πρόταση μπορεί να σταματήσει απλά στο «λάτρευε».
Ο Austin «έσωσε», ουσιαστικά, το WWE από βέβαιο μεταφορικό θάνατο, καθώς μετά την χρυσή εποχή στα τέλη των 80s είχε έρθει η ώρα γι’ ανεξέλεγκτη κατηφόρα. Έγινε ο παλαιστής που αμφισβήτησε ακόμα και τα πρωτεία του Απόλυτου (spoiler alert: δείτε το νούμερο 1 της λίστας) και θα μπορούσε, αν μιλούσαμε αποκλειστικά για τα πεπραγμένα μέσα από τα σχοινιά, να φωνάζει γι’ αυτό το νούμερο 5 της λίστας.
Μήπως ακούτε κι εσείς το μακρόσυρτο “Whaaat?”
4) The Rock
Όχι μία, όχι δύο, ούτε καν τρεις. Οχτώ– οχτώ ολόκληρες φορές αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, γράφοντας με ανεξίτηλο χρυσό μελάνι το όνομά του στην ιστορική, πλέον, “Attitude Era” του αθλήματος.
Αν ο κινηματογράφος δεν έπαιρνε τα μυαλά του Dwayne Johnson, ο The Rock- λόγω αψεγάδιαστης σωματικής διάπλασης, ασύλληπτης επικοινωνίας με τους θεατές, πρωτοφανούς ικανότητας στο να στήσει (μεταφορικά και κυριολεκτικά…) ένα σόου- θα μπορούσε κάλλιστα να λογίζεται ως ο κορυφαίος όλων των εποχών.
Αν, όμως.
3) The Undertaker
Απλά ο σπουδαιότερος χαρακτήρας που έχει δημιουργηθεί στα χρονικά του κατς: ο «Νεκροθάφτης» ήταν η επιτομή του κινούμενου τρόμου στο ρινγκ από την είσοδό του με την spooky μουσική μέχρι τη στιγμή που άρχιζε τα δικά του.
Ο τύπος έτρεξε ένα σερί 21 σερί νικών στο WWE, αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και, το κυριότερο, έγινε η αιτία για να βλέπουμε παραδόξως ευπρόσδεκτους εφιάλτες στα μέσα των 90s.
Ω, μα ελάτε τώρα: ο Undertaker έχωνε τους αντιπάλους του σε φέρετρα!
Πόσο πιο κουλ μπορεί να γίνει ένα σόου;
2) The Ultimate Warrior
Ξασμένο μαλλί. Πολύχρωμα κολάν. Η θρυλική, μνημειώδης μάσκα του και το βαμμένο πρόσωπο. Ο απόλυτος και ανυπέρβλητος showman που τα είχε βάλει με το κατεστημένο και την «παράγκα» που πάντοτε αισθανόταν σαν στο σπίτι της στο χώρο του κατς.
Κάθε φορά που έβλεπες τον Ultimate Warrior να βρυχάται πριν τους αγώνες ήξερες πως κάτι ξεχωριστό έμελλε να συμβεί στο ρινγκ. Όπως, ας πούμε, να νικήσει στον καλύτερο- κατά πάσα πιθανότητα- αγώνα στα χρονικά, αυτόν της WrestleMania VI που τον έκανε κάτοχο των 2 σημαντικότερων τίτλων ταυτόχρονα.
Ο διαιτητής μετράει «Ένα… Δύο… Τρία…», το καμπανάκι ακούγεται και το WWE βρίσκει το δικό του γλυκό παραμύθι: αυτό του αουτσάιντερ που τρύπησε τον ουρανό.
Και που έπειτα αποφάσισε να γίνει ένα με τ’ αστέρια.
1) Hulk Hogan
Ήταν, λέει, δημοσιοσχεσίτης που ήθελε να τα έχει καλά με όλους και γι’ αυτό του χάριζαν αφειδώς τίτλους. Ήταν το λευκό άτι ενός ολόκληρου οργανισμού που τον έσπρωχνε με χίλια, παρά το γεγονός πως οι ικανότητές του στο ρινγκ δεν συγκρίνονταν με των άλλων κορυφαίων. Ήταν, θα πουν αρκετοί, μια καλογυαλισμένη απάτη. Ακούστε λίγο και τον αντίλογο: το μουστάκι σε σχήμα Π, η ξανθιά χαίτη να φαίνεται κάτω από την μπαντάνα. Το κίτρινο κολάν και οι ασορτί μπότες. Το σκίσιμο της μπλούζας και το “Real American” να δονεί τον χώρο.
Ο Hulk Hogan ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός θρύλος του κατς: ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο, το απόλυτο είδωλο της ποπ κουλτούρας που έκανε το WWE γνωστό σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της οικουμένης.
Ήταν το αξεπέραστο πρότυπο, ο καλύτερος όλων.
Ήταν, που να πάρει, το ίδιο το κατς.
Γράφει ο Δημήτρης Πετρίδης
Πηγή: menshouse
