Ιστορία Αθλητισμού
H προσωπολατρία ήταν πάντοτε χαρακτηριστικό της ΑΕΚ.
Όσο κι αν κάηκε στο παρελθόν, όσο κι αν απογοητεύτηκε, όσο κι αν προδόθηκε από μορφές που είχε λατρέψει, ο ΑΕΚτζής δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ να δένεται με ανθρώπους.
Κάποιοι απ’ αυτούς λοιπόν (αποδείχθηκε ότι) δεν το άξιζαν. Κάποιοι πέρασαν ή μπαίνουν τώρα στη διαδικασία της απομυθοποίησης.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που αυτή τη ρομαντική προσέγγιση, αυτό το συναισθηματικό δέσιμο, αυτή την (υπέρμετρη συχνά) λατρεία δεν την ξέχασαν ποτέ.
Ακόμα κι αν φόρεσαν για λίγο τη φανέλα, τους πήρε για πάντα «αιχμάλωτους». Και τους όρκισε για πάντα «καψούρηδες» με τον σύλλογο.
Όπως συνέβη με τον Άντον Ντόμπος!
Φτάνοντας το καλοκαίρι του 1996 στην Ελλάδα για λογαριασμό της «Ένωσης», ο Ρουμάνος στόπερ φορτώθηκε ένα βαρύ φορτίο:
Να αποτελέσει τον αντι-Μανωλά (αφού ο κανονικός Μανωλάς απείχε από την προετοιμασία λόγω διαφορών με τη διοίκηση Τροχανά και απειλούσε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια).
Τελικά ο τότε ηγέτης της ομάδας πείστηκε να γυρίσει, ωστόσο ο Ντόμπος δεν απαξιώθηκε ως μεταγραφή.
Εξάλλου ήταν «μπαρουτοκαπνισμένος» παίκτης (σε Κλουζ, Ντιναμό και Στεάουα), 6 φορές πρωταθλητής και 3 φορές Κυπελλούχος στη χώρα του, ενώ βρισκόταν και στην αποστολή της εθνικής του για το Euro που είχε προηγηθεί.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι στο μικρό διάστημα που αγωνίστηκε με τα κιτρινόμαυρα δεν έκανε κάτι φοβερό.
Επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για έναν σταθερό αμυντικό, με καλές τοποθετήσεις και ικανότητα να χρησιμοποιεί το μυαλό και την εμπειρία για να καλύπτει τα άλλα μειονεκτήματά του, αλλά μέχρι εκεί.
Δεν ήταν όμως το αγωνιστικό κομμάτι (ούτε το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ που πρόλαβε να πανηγυρίσει σε μια διετία) ο λόγος που ο Άντον Ντόμπος μετατράπηκε σε μια αγαπημένη φυσιογνωμία στην οικογένεια της ΑΕΚ.
Ήταν το δέσιμο που πρόλαβε ν’ αναπτύξει με τον σύλλογο. Το πάθος που τον έκανε να δηλώνει αργότερα «θα έπαιζα και χωρίς χρήματα γι’ αυτή την ομάδα κι αυτούς τους οπαδούς».
Και κυρίως ο τρόπος που αποφάσισε ν’ ανταποδώσει αυτή την αγάπη: Κάνοντας τον εαυτό του κάτι σαν… ιεραπόστολο της ΑΕΚ!
Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά την αποχώρησή του από την «Ένωση» και έχοντας επιστρέψει πια στην πατρίδα του, ο Ντόμπος αγόρασε την Φούλγκερ, μια ομάδα της δεύτερης κατηγορίας στη Ρουμανία.
Και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τη μετονομάσει σε «ΑΕΚ Βουκουρεστίου»! Επειδή «δεν μπορούσα άλλο μακριά της και την έφερα εδώ», όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά…
Όταν μάλιστα η ομάδα ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία και συγχωνεύτηκε με την Πολιτέκνικα Τιμισοάρα, ο (πρόεδρος) Ντόμπος διατήρησε την κιτρινόμαυρη παραπομπή στο όνομα, το οποίο έγινε «Πολιτέκνικα ΑΕΚ Τιμισοάρα».
Κι όλα αυτά ενώ τα δυο σπίτια του στη Ρουμανία είχαν βαφτεί κίτρινα και ο ίδιος απηύθυνε κάλεσμα στους φίλους της ΑΕΚ να ταξιδέψουν στην πόλη με τα έξοδα πληρωμένα και τη φιλοξενία εξασφαλισμένη από τον σύλλογό του!
Δυστυχώς όμως για τον Ντόμπος τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά στη συνέχεια. Όχι για την ομάδα του, αλλά για τον ίδιο προσωπικά.
Στις 31 Αυγούστου του 2008 λοιπόν, είχε ένα φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν αποκοιμήθηκε στο τιμόνι και συγκρούστηκε μετωπικά με φορτηγό. Αν και αρχικά είχε τις αισθήσεις του, στη συνέχεια κατέρρευσε λόγω εγκεφαλικού και έπεσε σε κώμα.
Παρόλα αυτά, ο Ντόμπος τα κατάφερε. Διέψευσε τις προγνώσεις των γιατρών (που δεν του έδιναν περισσότερο από 10% πιθανότητες να επιστρέψει) και μετά από πολλαπλές εγχειρήσεις μπόρεσε να επιβιώσει. Κουβαλώντας ωστόσο μια αβάσταχτη κατάρα:
Είχε υποστεί τεράστια απώλεια μνήμης. Σε σημείο που να αγνοεί εντελώς το ποδοσφαιρικό του παρελθόν.
«Με ρωτούν εάν θυμάμαι τον Μάριους Λάκατους. Τον γνωρίζω μόνο απ’ όσα βλέπω στις κασέτες, δεν τον θυμάμαι εμφανισιακά. Μόνο το όνομα του! Επίσης εξεπλάγην όταν έμαθα πώς ήμουν πρόεδρος της Πόλι Τιμισοάρα και της Κλουζ. Δεν θυμάμαι καν που έπαιξα ποδόσφαιρο», όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
Ούτε αυτό όμως ήταν αρκετό για να νικήσει τον Ντόμπος. Γιατί με τη φροντίδα των γιατρών και την υποστήριξη της οικογένειάς του, άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Άνοιξε μια ακαδημία στο Βουκουρέστι.
Και η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο και τους νέους παίκτες τον βοήθησε να συνέλθει και να βρει σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό του.
Όχι βέβαια ότι -ακόμα κι αν δεν θυμόταν ο ίδιος- δεν θα του θύμιζαν οι οπαδοί της ΑΕΚ τι σήμαινε η «Ένωση» για εκείνον. Τον… κεραυνοβόλο έρωτα που έπαθε μαζί της.
Προ πενταετίας λοιπόν τον ξανάφεραν στην αγαπημένη του Ελλάδα (ως επίτιμο καλεσμένο της ORIGINAL).
Και φρόντισαν να του δείξουν πως -με τον ίδιο τρόπο που δεν ξέχασε εκείνος την ομάδα τους- δεν τον ξεχνούν ποτέ κι εκείνοι…
