Κύπριος κικ-μπόξερ σήκωσε την κυπριακή σημαία στην Αττάλεια – Οι Τούρκοι άκουσαν τον εθνικό ύμνο

Παρά πολύ θα ήθελαν στη Μεγάλη (Μπουγιούκ) Τουρκία Ταγίπ Ερντογάν, του Δεβλέτ Μπαχτσελί, του ΥΠΕΞ του Μεβλούτ Τσαβούσογλου και των λοιπών, να μην ακούγονταν ο εθνικός ύμνος της Κύπρου στις 6 Οκτωβρίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Muay Thai Νέων της IFM (η οποία είναι εγγεγραμμένη στην Ολυμπιάδα ως προολυμπιακό άθλημα) που έλαβε χώρα στην Αττάλεια της Τουρκία.

Όμως ο εθνικός ύμνος ακούσθηκε, ήθελαν δεν ήθελαν οι Τούρκοι. Και οι θεατές στο στάδιο είδαν τον 15χρονο Κυριάκο Χριστοδούλου από τη Λάρνακα να στέκεται με τη κυπριακή σημαία στο βάθρο και να παραλαμβάνει το χρυσό από Τούρκο αξιωματούχο. Και όχι μόνο. Το κοινό της Αττάλειας είδε τον Κυριάκο να αποκλείει τον Τούρκο συναθλητή του με 3-0, καθ’ οδόν προς στο χρυσό μετάλλιο της κατηγορίας των 67 κιλών στις ηλικίες 14 -15 χρόνων.

Στην Αττάλεια δεν υπήρχε καμία “εκλιπούσα” Κυπριακή Δημοκρατία. Διότι κάθε κράτος είναι αυθύπαρκτο. Δεν “εκλείπει” επειδή κάποιο άλλο με το έτσι θέλω το επιθυμεί, απειλώντας και εκβιάζοντας. Αλλά ούτε και με στρατιωτική κατάκτηση δεν καταλύεται κράτος. Απλά σε μια τέτοια περίπτωση η νόμιμη κυβέρνηση του λειτουργεί στην εξορία. Αυτό συνέβη με όλα τα κράτη που κατάκτησαν οι φασίστες τον Β´ΠΠ.

Και το καλύτερο παράδειγμα είναι η Τσεχοσλοβακία. Διχοτομήθηκε με την επαίσχυντη Συμφωνία του Μονάχου του 1938 – και δυστυχώς με τη συναίνεση Αγγλίας, Γαλλίας, Πολωνίας που συνέργησαν- και κατακτήθηκε ολοσχερώς μετά από τις Ναζιστικές ορδές. Το 1938 η Τσεχοσλοβακία θυσιάστηκε στο πλαίσιο της πολιτικής του κατευνασμού της ναζιστικής Γερμανίας. Ακολούθησε ο παγκόσμιος πόλεμος και η ήττα της ρατσιστικής και επεκτατικής πολιτικής του Ναζισμού. Μια από της πολλές συνέπειες της ήταν και η πλήρης αποκατάσταση της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Τσεχοσλοβακίας.

Στην Αττάλεια η Κυπριακή Δημοκρατία είχε τον εκπρόσωπο της. Ο δεκαπεντάχρονος Κυριάκος δεν ήταν εκεί με την προσωπική του ιδιότητα. Η συμμετοχή του προέκυπτε από την υπόσταση του ως πολίτη του κυπριακού κράτους. Και όταν κέρδισε το χρυσό οι Τούρκοι του το έδωσαν προσωπικά, τιμητικά, και παρουσία εκατοντάδων θεατών. Ήθελαν δεν ήθελαν. Και ανέκρουσαν και τον εθνικό ύμνο της χώρας που εκπροσωπούσε. Ήθελαν δεν ήθελαν. Και είδαν τον Κυριάκο να σηκώνει την κυπριακή σημαία – που την πήρε θαρραλέα μαζί του πιστεύοντας στις δυνάμεις του. Ήθελαν δεν ήθελαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Είχαν μηδέν επιλογές.

Η Τουρκία δεν μπορεί να καταλύσει το κυπριακό κράτος. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσει ο κάθε πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ύπαρξη της οποίας ταυτίζεται με τη δική του και τις ελευθερίες του. Δεν πρέπει να εκφοβίζεται και έτσι να σκέφτεται να σηκώσει τα χέρια πάνω. Μπορεί η Τουρκία να κατέχει μέρος της επικράτειας του κυπριακού κράτους. Μπορεί να μπαινοβγαίνει στον εναέριο του χώρο. Μπορεί να απειλεί και να ωρύεται. Μπορεί να στήνει γεωτρύπανα στην Αποκλειστική Οικονομική του Ζώνη. Μπορεί να γράφει κείμενα 105 σελίδων, όπως αυτό που επέδωσε πριν καιρό στην ΕΕ υποστηρίζοντας πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι “εκλιπούσα”. Αλλά να καταλύσει το κυπριακό κράτος η Τουρκία δεν μπορεί. Χίλια χρόνια τουρκικά και να περάσουν. Αν μπορούσε θα το είχε κάνει από το 1964. Δεν μπορεί. Τελεία.

Προκαλούν όμως μεγάλη αμηχανία στην κυβέρνηση αλλά και στον κόσμο οι χιτλερικές μεθοδεύσεις της Άγκυρας. Γίνονται επί τούτου. Για να τρομοκρατήσουν. Για να γίνει αυτό που εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν: να αυτοκαταλύσουν οι ίδιοι οι πολίτες το κράτος τους. Διότι μόνο έτσι μπορεί να καταλυθεί ένα κράτος, τουτέστιν η Κυπριακή Δημοκρατία.

Πώς αντιμετωπίζεται ο άκρατος τουρκικός ρατσιστικός ιμπεριαλισμός και επεκτατισμός; Υπογραμμίζω το “χιτλερικές μεθοδεύσεις” διότι ακριβώς όπως οι Ναζί αναζητούσαν “lebensraum” δηλαδή “ζωτικό χώρο” – μια “θέση κάτω από τον Ήλιο” επειδή έλεγαν πως η Γερμανία ήταν Μπουγιούκ και την δικαιούνταν- έτσι και η Τουρκία σήμερα. Αλλά επειδή όπως και τότε ο “ζωτικός χώρος” ήταν μια άλλη χώρα, μόνο με επιδρομικές μεθοδεύσεις μπορούσαν να τον αποκτήσουν. Έτσι και η Τουρκία σήμερα.

Ωστόσο η Κυπριακή Δημοκρατία δεν βρίσκεται στη ίδια μοίρα με την προπολεμική Τσεχοσλοβακία για να καταλυθεί, έστω και προσωρινά, όσες και να είναι οι χιτλερικές μεθοδεύσεις των επιγόνων του χιτλερισμού.

Η παρέλαση του τουρκικού Αττίλα στην ΑΟΖ της Κύπρου είναι η τρίτη στη σειρά προσπάθεια των Τουρκαλάδων να καταλύσουν το κυπριακό κράτος. Προσπάθησαν το 1964 με τη τουρκο-ανταρσία και αφού είχε προηγηθεί από το 1959 μέχρι σχεδόν το τέλος του 1960-δηλαδή μεταζυριχικά- εισαγωγή 10 χιλιάδων όπλων από την Τουρκία. Αλλά δεν τα κατάφεραν παρά το γεγονός ότι συνέργησε μαζί τους η Νατοϊκή συμμαχία. Προσπάθησαν και το 1974 με αφορμή -όχι αιτία- το προδοτικό πραξικόπημα. Αλλά πάλι δεν τα κατάφεραν. Το 1974 απέτυχαν στο στρατηγικό στόχο της εισβολής που ήταν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έκτοτε και με τη συνδρομή των ατλαντικών τους συμμάχων, (άλλοτε υπόγεια και άλλοτε μη, όπως με τη περίπτωση του κρατοκτόνου Σχεδίου Ανάν) προσπαθούν με “άλλους τρόπους” να καταστήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία “εκλιπούσα”. Οι κανονιοφόροι, τα γεωτρύπανα , οι χιτλερικές απειλές και η συναφής γκαιμπελιστική προπαγάνδα- που επιχειρεί να τρομοκρατήσει τον λαό- αποτελούν τις τελευταίες μεθοδεύσεις. Και αυτές θα αποτύχουν.

Σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, το κυπριακό κράτος συνιστά στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο στέκονται και αντιμετωπίζουν την τουρκική βουλιμία οι πολίτες του. Είναι και παραμένει ο αυθύπαρκτος θεσμός ελευθερίας του. Είναι ταυτόχρονα και ένα μοναδικό, αναντικατάστατο εργαλείο της κυπριακής κυβέρνησης για την ακύρωση των τουρκικών χιτλερικών επιλογών. Ο 15χρονος Κυριάκος Χριστοδούλου από την Λάρνακα, πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας – και οπαδός του προσφυγικού σωματείου Νέα Σαλαμίνα, διαβάζω- έδειξε με την αγωνιστικότητα και το θάρρος του πως, ήθελε δεν ήθελε η Μπουγιούκ Τουρκία δεν μπορούσε να τον “εκλείψει”. Με το καλό και στους Ολυμπιακούς, Κυριάκο.