Ιστορία Αθλητισμού
Θλίψη επικρατεί στον χώρο του ποδοσφαίρου, από την στιγμή όπου έγινε γνωστό πως ο «άρχοντας» Νίκος Αλέφαντος, άφησε την τελευταία του πνοή.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Νίκος Αλέφαντος το 1986 να γίνει ο πρώτος Έλληνας προπονητής που το όνομα του έγινε τραγούδι με τα Παιδιά από την Πάτρα να συνθέτουν ένα από τα χιτ της χρονιάς.
«Όταν με κατηγορούν για κάτι που νομίζουν
Κι όταν με παρεξηγούν χωρίς να με γνωρίζουν
Όταν άδικα με βάζουν ν’ απολογηθώ
Θυμάμαι τον Αλέφαντο.
Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι!
Γεια σου ρε Αλέφαντε, κράτα όσο μπορείς!
Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι!
Μην υποχωρείς!».
Μία ποδοσφαιρική μελωδία για μια ποδοσφαιρική αυθεντία, τόσο ξεχωριστή και τόσο ιδιαίτερη, που ήρθε ως απάντηση της σκληρής (υπέρ του δέοντως) κριτικής που δεχόταν εκείνη την εποχή.
Είπαμε για τον «Αλέ», ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη σε ηλικία 81 ετών, ο «καθωσπρεπισμός» και οι δημόσιες σχέσεις δεν ήταν ποτέ το φόρτε του και φρόντισε να το αποδείξει σχετικά νωρίς, όταν το μακρινό 1986 είχε βρεθεί για πρώτη φορά στον πάγκο μιας μεγάλης ομάδας.
Είναι η σεζόν 1986-1987 κι έχοντας εξαργυρώσει την εκπληκτική πορεία με τον Ηρακλή αναλαμβάνει την ΑΕΚ η οποία έχει μείνει πίσω από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό. Το μεγάλο αστέρι της ομάδας Θωμάς Μαύρος, είχε επιστρέψει από τραυματισμό και η σχέση τους ήταν εκρηκτική από την αρχή. Στον αγώνα με την Καλαμαριά τον έκανε αλλαγή στο 81’ και όλο το ΟΑΚΑ ξέσπασε σε αποδοκιμασίες εις βάρος του….
Δείτε από το 6’ μέχρι το 17’ τα όσα είχε πει στην συνέντευξη Τύπου και στο 19’ το διάλογο με τους οπαδούς
Στην αυτοβιογραφία του πάντως ο ίδιος είχε δώσει την εξής διάσταση: «Η ΑΕΚ (σεζόν 1986-1987) έχει τιμωρηθεί με -3 βαθμούς για απόπειρα δωροδοκίας από την προηγούμενη σεζόν και έχει ξεκινήσει χάλια το πρωτάθλημα. Πρόεδρος, ο Ζαφειρόπουλος… Με παίρνουνε κι αρχίζω δουλειά. Πήγα πολύ καλά. Εχω φτάσει τις εννέα νίκες και παίζω με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Εχω κάνει το 2-0 και είναι το 80ό λεπτό του ματς. Ο Μαύρος είναι θεατής στο παιχνίδι. Βάζω λοιπόν τον Γεωργιάδη… Και την ώρα που τον βγάζω ξεσηκώνεται όλο το γήπεδο! Τελικά το κέρδισα το ματς 2-0… Την επόμενη ημέρα έρχεται ο Μαύρος στην προπόνηση και του λέω: «Κοίταξε να δεις. Δηλαδή πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή, να μη γίνεις αλλαγή, εάν δεν αποδίδεις;»
Και μου απαντά: «Κοίταξε να δεις, δεν πρέπει να με κάνεις αλλαγή για να μη φαίνομαι ότι είμαι μεγάλος». «Μην ξανάρθεις. Οπως είσαι. Εντάξει; Τελειώσαμε»! Μετά έρχεται ο Βενετούλιας(σ.σ. δημοσιογράφος), κολλητός του. Μου λέει σε αυστηρό ύφος: «Τι έχεις με τον Μαύρο;» Και του λέω: «Τι είναι, γκόμενός σου;» και του τραβάω μία και του ξεκουμπώνω όλο το πουκάμισο και του το σκίζω και πάει έτσι στα κανάλια! Και βγαίνει και λέει ότι τον χτύπησα… Ο τσακωμός με Βενετούλια – Μαύρο έγινε η αιτία να φύγω από την ΑΕΚ».
Μιας και είπαμε για την αυτοβιογραφία του, πρέπει να σημειώσουμε ότι στην παρουσίαση του βιβλίου την όλη εκδήλωση είχε προλογίσει ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο άνθρωπος που του έδωσε την ευκαιρία να δουλέψει δύο φορές (Ιανουάριος 1994-Σεπτέμβριος 1994, Μάρτιος 2004-Ιούνιος 2004) στον αγαπημένο του Ολυμπιακό (η πρώτη του φορά σε ερυθρόλευκο πάγκο ήταν τη σεζόν 1983-1984 επί Σταύρου Νταϊφά).
Κι αν το 1994 έφυγε με το παράπονο ότι δεν πρόλαβε να δείξει τη δουλειά του, το 2004 έφυγε με το παράπονο ότι του στέρησαν τον τίτλο που τόσο πολύ ήθελε σε εκείνο το επεισοδιακό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Ο Ολυμπιακός ήθελε μόνο νίκη, αν και βρέθηκε να χάνει με 1-0, έκανε την ανατροπή για να φτάσουμε στο 71′. Κυργιάκος και Τζιοβάνι αλληλοτραβήχτηκαν και βρέθηκαν στο έδαφος με τον πρώτο πέφτοντας να δίνει ύπουλη αγκωνιά στον δεύτερο και τον Βραζιλιάνο να τον κλωτσά.
Ο Δούρος δεν είδε το χτύπημα του Κυργιάκου κι απέβαλλε μόνο τον Τζιοβάνι με τον Παναθηναϊκό να ισοφαρίζει στο 81′ και αυτή η ισοπαλία του επέτρεψε να διατηρήσει το προβάδισμα στη μάχη του τίτλου (που κατέκτησε τελικά).
Αρκετές εβδομάδες αργότερα, την ημέρα που ο ΠΑΟ πανηγύριζε το ντάμπλ ο Αλέφαντος εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή του ΑΝΤ1 «Με τα μάτια της Έλλης» την οποία παρουσίαζε η Έλλη Στάη.
Εκείνη την ωριαία τηλεοπτική του παρουσία ήταν γεμάτη ατάκες («εγώ ανέλαβα τον Ολυμπιακό στο -2, ενώ άλλοι προπονητές όχι απλά δεν δέχθηκαν αλλά πηδούσαν από τα καράβια»), ωστόσο στην ιστορία έχει μείνει η αναφορά του (με δάκρια στα μάτια) στον διαιτητή του αγώνα όταν και αναρρωτήθηκε «γιατί δεν βγαίνει στο τηλέφωνο ο Δούρος;».
Απάντηση δεν πήρε ποτέ, ούτε κι εμείς…
Εκείνη η θητεία του στον Ολυμπιακό ήταν κι η τελευταία του σε πάγκο ομάδας, καθώς στη συνέχεια αρκέστηκε σε τηλεοπτικές αναλύσεις, αλλά συνολικά στα 35 χρόνια είχε κοουτσάρει συνολικά 28 ομάδες έχοντας ένα μοναδικό ρεκόρ. Ήταν ο μόνος προπονητής που είχε βρεθεί στον πάγκο 18 (!!!) ομάδων Α’ Εθνικής (η σημερινή Super League 1)
Αναλυτικά η προπονητική του καριέρα:
1969–1970 Αστέρας Εξαρχείων
1970–1973 Π.Α.Ο. Ρουφ
1973–1974 ΠΑΣ Γιάννινα
1974–1976 Πιερικός
1976–1977 ΟΦΗ
1978 Καστοριά
1979 Πιερικός
1979–1980 ΠΑΣ Γιάννινα
1980 Κόρινθος
1981 ΟΦΗ
1982–1983 Δόξα Δράμας
1983–1984 Ολυμπιακός
1984–1985 Πανιώνιος
1985 Ελλάδα U21
1985–1986 Ηρακλής
1986–1987 ΑΕΚ
1987–1988 Ηρακλής
1989 ΠΑΟΚ
1989–1990 Δόξα Δράμας
1990 Απόλλων Καλαμαριάς
1990–1991 ΑΕ Λάρισας
1991-1993 Ιωνικός Νίκαιας
1993 Καλαμάτα
1993 Ξάνθη
1994–1995 Ολυμπιακός
1995–1996 Πανιώνιος
1996–1997 ΑΠΟΕΛ
1997 Απόλλων Καλαμαριάς
1997 Λύκοι Καλοχωρίου
1998 Εθνικός Πειραιώς
1998–1999 Προοδευτική
2000 Παναχαϊκή
2000–2001 Παναργειακός
2001 Εθνικός Αστέρας
2002 Φωστήρας
2004 Ολυμπιακός
Σε κάποιες έβγαζε τη σεζόν σε κάποιες άλλες όχι, ωστόσο το 2002 είχε γίνει προπονητής για 3 ώρες (!!!) στον Φωστήρα, ενώ και σε άλλες περιπτώσεις είχε φύγει από ομάδες μετά από λίγες ημέρες με τον αστικό μύθο να λέει ότι αποχώρησε από τον Παναργειακό πριν κλείσει μήνα γιατί δεν άντεχε να βλέπει τα πράσινα… Κι αν παρατηρήσετε έχει περάσει από Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, αλλά όχι κι από τον Παναθηναϊκό.
Απ’ όπου κι αν πέρασε βέβαια υπήρχαν και ουκ ολίγες ιστορίες με όσους τον είχαν ζήσει από κοντά να έχουν να πουν πολλές περισσότερες.
Κάποιες όμως έχουν καταγραφεί από τις τηλεοπτικές κάμερες, όπως για παράδειγμα το ξέσπασμα του στο Καραϊσκάκη προς τους οπαδούς του ΠΑΣ, στον αγώνα μπαράζ με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς (τον οποίο προπονούσε)….
… ή το σκαρφάλωμα στα κάγκελα του γηπέδου του Ιωνικού (του οποίου ήταν προπονητής) μετά το γρήγορο 2-0 (στα δύο πρώτα λεπτά) του γειτονικού ντέρμπι με το Αιγάλεω (5-1 το τελικό σκορ) το οποίο συνοδεύτηκε με τη μυθική ατάκα «παραδίδω ποδόσφαιρο».
Από ατάκες βέβαια η ποδοσφαιρική του ζωή άλλο τίποτα, ορισμένες εκ των οποίων όχι απλά είναι διαχρονικές, αλλά καθημερινά χρησιμοποιούνται στην αθλητική αργκό. Το σίγουρο είναι ο «Αλέ» έμαθε σε πολλούς μπαλίτσα και τώρα που έφυγε ακόμη περισσότεροι μπορούν να αντιληφθούν το νόημα των στίχων του τραγουδιού του, που όπως είχε παραδεχθεί τον έκανε να βουρκώσει και να χαρεί πιο πολύ κι από το αν θα έβρισκε ένα εκατομμύριο (δραχμές) στο δρόμο.
«… Όταν με δικάζουνε χωρίς να έχω φταίξει
και όταν το δίκιο μου δεν μπορώ να βρω
όταν ένοχοι με βάζουν ν’ απολογηθώ
θυμάμαι τον Αλέφαντο
Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλληκάρι
γεια σου ρε Αλέφαντε, κράτα όσο μπορείς
Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλληκάρι
μην υποχωρείς».
