Σοκάρουν οι καταγγελίες στην ρυθμική γυμναστική: «Διόρθωνε τις κινήσεις των παιδιών με ένα ξύλο με καρφί»

Η μία μετά την άλλη κάνουν την εμφάνισή τους οι καταγγελίες για κακοποίηση στον χώρο της ενόργανης αλλά και της ρυθμικής γυμναστικής.

Γονείς που τα παιδιά τους εγκατέλειψαν κακοποιητικές προπονήτριες μιλούν στο newsit.gr για την κακή εικόνα που υπάρχει και στους απλούς συλλόγους της γειτονιάς. Την ώρα που το κοινό συνταράσσεται από τις θλιβερές περιγραφές πρώην αθλητών της ενόργανης και της ρυθμικής γυμναστικής για όσα έζησαν τα χρόνια που έκαναν πρωταθλητισμό, γονείς που τα παιδιά τους πήγαιναν σε αθλητικούς συλλόγους της γειτονιάς, καταγγέλλουν και αυτοί με τη σειρά τους, περιστατικά bullying και λεκτικής βίας, ανοίγοντας έτσι το πλάνο της κακοποίησης στον αθλητισμό στην Ελλάδα.

Η Κατερίνα Στρατάκη, από το Ηράκλειο της Κρήτης, δεν θέλει καν να θυμάται όσα έζησαν οι δίδυμες κόρες της πριν από μερικά χρόνια σε ιδιωτικό σύλλογο της πόλης. Όπως αναρωτιέται η ίδια: «Ποιος ελέγχει όλους αυτούς του ιδιωτικούς συλλόγους σε κάθε γειτονιά; Αφημένο στη τύχη του είναι αυτό το κομμάτι».

Ιδού τι μας είπε η για την περιπέτεια που έζησε οι οικογένειά της: «Αυτά που μαθαίνονται τις τελευταίες ημέρες για την γυμναστική, δεν συμβαίνουν μόνο στον πρωταθλητισμό αλλά και σε απλά σωματεία. Το πιο τρομαχτικό είναι ότι πολλοί γονείς εθελοτυφλούν. Ειδικά αυτοί που τα παιδιά τους έχουν δυνατότητες.

Στα οκτώ της χρόνια η κόρη μου ζύγιζε 20 κιλά

Τα κορίτσια μου, ξεκίνησαν τη ρυθμική 4 χρονών και 6 χρονών μπήκαν σε αγωνιστικό τμήμα. Κάποια στιγμή, άρχισα να βλέπω αλλαγές στην συμπεριφορά τους και στον τρόπο που σκέφτονταν για το φαγητό. Στην Γ δημοτικού, 8 χρονών, η μια μου κόρη ζύγισε μόλις 20 κιλά Την άλλη, που έχει διαφορετική σωματοδομή, η προπονήτρια τη θεωρούσε και την αποκαλούσε χοντρή. Κάθε μέρα της έλεγε: «αυτή η μπάκα πρέπει να φύγει».

Εντωμεταξύ, από τους συνεχόμενους τραυματισμούς, το μισό χρόνο τον πέρναγαν με γύψους και επιδέσμους. Το αθλητικό κέντρο ήταν πρόχειρα στημένο, οι τάπητες φθαρμένοι και όχι με το σωστό πάχος. Θυμάμαι ότι ένα βράδυ πήγα να πάρω τα κορίτσια στις 23.00 από την προπόνηση και επειδή είχαν να φάνε από τις 18.00, έβγαλα αμέσως μόλις τις είδα ένα παστέλι για να τους δώσω. Με βλέπει η προπονήτρια και έβαλε σε όλες μας τις φωνές σαν να είχαμε κάνει έγκλημα, άρπαξε το παστέλι μέσα από τα χέρια της κόρης μου.

Τα παιδιά μου, μου έλεγαν ότι τους διόρθωνε το κουντεπιέ κρατώντας ένα ξύλο με πρόκα. Ένα βράδυ που γύρισαν αργά από την προπόνηση, τις έβαλα να τις κάνω μπάνιο. Τότε βλέπω στο μπούτι της μιας μου κόρης, το αποτύπωμα της παλάμης τη προπονήτριας, τα 5 της δάχτυλα πάνω στο κόκκινο πόδι του παιδιού. Όταν τη ρώτησα τη μικρή τι είχε συμβεί, ξέσπασε σε κλάματα, και μου είπε ότι τη χτύπησε η προπονήτρια γιατί δεν έκανε καλά το σπαγκάτο.

Ο άντρας μου έγινε έξαλλος, έφυγε να την βρει το ίδιο λεπτό, αλλά είχε αποχωρήσει από το γυμναστήριο. Μιλήσαμε στο ιδιοκτήτη αλλά μας τα μάσαγε. Σε αυτήν όμως είπαμε: « αν ξανακουμπήσεις τα παιδιά μας, θα σου κόψουμε το χέρι. Θα σου κάνουμε ασφαλιστικά μέτρα». Τότε, η προπονήτρια αποφάσισε να εκπαραθυρώσει τις κόρες μου από την προπόνηση, τις έκοψε, σταμάτησε να ασχολείται τελείως μαζί τους. Λίγο πριν από μια διοργάνωση ρυθμικής γυμναστικής στην Αθήνα, μού είπε ότι δεν θα τις έπαιρνε στην ομάδα, γιατί δεν ήταν καλές. Στην πραγματικότητα ήθελε να τις τιμωρήσει. Κάναμε μεγάλη φασαρία για να συμμετάσχουν τα παιδιά μας στους αγώνες.Τα κορίτσια ήθελα να ζήσουν οπωσδήποτε την εμπειρία.

Μέσα στο καράβι για Αθήνα, όπου οι υπόλοιποι γονείς μας είχαν απομονώσει, λέω στα παιδιά: ‘κοριτσάκια μου πάμε σε αυτούς τους αγώνες, για την μεγάλη προσπάθεια που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια και γιατί θέλετε να το ζήσετε Επιστρέφοντας στην Κρήτη όμως, κορίνες, μπάλες, κορδέλες και παπουτσάκια θα τα φυλάξουμε σαν μια ωραία ανάμνηση’. Τις πήραμε από εκεί. Στην πορεία ‘ξύπνησαν’ και άλλοι γονείς, και το τμήμα τελικά διαλύθηκε. Σήμερα τα κοριτσάκια μου είναι 13 χρονών και κάνουν πόλο στο αγωνιστικό τμήμα του ΟΦΗ. Είναι πολύ χαρούμενες».

Ανελέητο ζύγισμα και bullying σε γνωστό σύλλογο στα νότια προάστια

Η Δ.Κ (τα στοιχεία της στη διάθεση του site), μαμά ενός δεκατριάχρονου σήμερα κοριτσιού, που από τα 9 έως τα 11 της βρέθηκε να ασχολείται σε αγωνιστικό επίπεδο με ένα ομαδικό άθλημα, παρεμφερές της ρυθμικής γυμναστικής, περιγράφει τις σκηνές ροκ που έζησε το παιδί της, σε ιδιωτικό, γνωστό σύλλογο στα νότια προάστια. Σκηνές σκληρές, που απ’ ό,τι φαίνεται εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα και μάλιστα σε επίπεδο «γειτονιάς», σε χώρους όπου τα παιδιά δεν αναζητούν σε πρώτη φάση τον πρωταθλητισμό, αλλά θέλουν απλώς να πάρουν τη χαρά του αθλητισμού. Ιδού τι περιγράφει η ίδια στο newsit.gr:

«Η κόρη μου μπήκε στο αγωνιστικό τμήμα όταν ήταν 9 ετών. Έκανε ήδη γυμναστική από 7 ετών. Αυτό που μας έκανε κάποια στιγμή εντύπωση ήταν πως οι προπονήτριες έστηναν τα παιδιά σε ουρά για να τα ζυγίσουν, σε κοινή θέα, σαν να ήταν ζώα στο ζύγι. Όποιο παιδί δεν είχε χάσει 200 γραμμάρια μέσα στην εβδομάδα, έτρωγε λεκτικό bullying μπροστά όχι μόνο στα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και στους γονείς που περίμεναν να τελειώσει η προπόνηση. Όταν πέτυχε ο σύζυγός μου το ζύγισμα live, έκανε μεγάλη φασαρία. Το πιο αποκρουστικό ήταν ότι η ίδια προπονήτρια που ζύγιζε τα παιδιά, την ώρα της προπόνησης έτρωγε ακόμη και πατατάκια μπροστά τους, ενώ άλλη ή και η ίδια κάπνιζαν μπροστά στα παιδιά σε καθημερινή βάση. Μια βαθιά αντιαθλητική και αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα.

Το πρώτο σοβαρό περιστατικό που έζησε η κόρη μου ήταν σε κάτι αγώνες σε επαρχιακή πόλη, όπου είχε συμμετάσχει. Κάποια στιγμή, εκεί που κάθομαι στις θέσεις του κοινού και περιμένω να ξεκινήσει το πρόγραμμα, ακούω πάρα πολύ έντονες φωνές από την άλλη άκρη του γηπέδου. Μετά τον αγώνα έμαθα τι είχε συμβεί. Η τότε προπονήτρια ούρλιαζε επί πέντε λεπτά στην κόρη μου γιατί από την αγωνία της την ώρα της πρόβας, δεν μπορούσε να κάνει σωστά μια άσκηση «ρόδα». Η προπονήτρια την τράβηξε με δύναμη από το κορμάκι και της το ξεκούμπωσε. Την απείλησε ότι δεν θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Το παιδί εμφανίστηκε τελικά στο πρόγραμμα, έκανε τις ασκήσεις σαν ρομποτάκι, αλλά αμέσως μετά ήρθε να με αναζητήσει κλαίγοντας. Μετά από φασαρία που κάναμε στον πρόεδρο του συλλόγου, η συγκεκριμένη προπονήτρια απομακρύνθηκε, αν και μετά την ξαναέφεραν, τοποθετώντας την όμως σε άλλο τμήμα.

Τα περιστατικά άρχισαν να αυξάνονται. Κάποια στιγμή, η κόρη μου μάς μετέφερε, ότι όταν οι προπονήτριες δεν έμεναν ικανοποιημένες από τον τρόπο που έκαναν τα παιδιά τις ασκήσεις, τα τραμπούκιζε λέγοντας τους: «είστε ξύλα», «είστε γριές», «είστε ερείπια». Σε ένα πολύ μικρότερο παιδί, μόλις έξι χρονών, στον ίδιο σύλλογο και μάλιστα στο μαζικό τμήμα, η προπονήτρια την πίεσε τόσο πολύ στα πόδια σε μια άσκηση που το κοριτσάκι έπαθε θλάση.

Ήταν όμως και πολύ ψυχρή με τα παιδιά. Μια φορά, σε ένα meeting στη Βουλγαρία, τα κορίτσια κέρδισαν την τρίτη θέση και έτρεξαν χαρούμενα να αγκαλιάσουν την προπονήτρια για τη διάκριση τους. Εκείνη όμως που δεν την αντιλαμβανόταν ως τέτοια, δεν είπε ούτε μισή καλή κουβέντα στα παιδιά, τα κοιτούσε απαθής.

Μια άλλη φορά, η τότε 11χρονη κόρη μου είχε μια απόκλιση σε μια κίνηση που έκανε, δεν τέντωσε εντελώς το πόδι της την ώρα της χορογραφίας και η προπονήτρια άρχισε να της ουρλιάζει μπροστά σε περίπου 50 άτομα. Τόσο ρεζιλεμένη ένιωσε που πήγε σε μια γωνία και άρχισε να κλαίει. Όταν έκαναν να την παρηγορήσουν οι συναθλήτριες της, η προπονήτρια τις φώναξε όλες πίσω. Στο τέλος, πλησίασε την κόρη μου και της είπε με ειρωνικό ύφος: «Έκλαψες πολύ; Οι αθλήτριες δε κλαίνε».

Όταν πήγε ο σύζυγός μου να την παραλάβει από εκείνη την προπόνηση και την είδε κλαμένη, ρώτησε την προπονήτρια τι είχε συμβεί, για να απαντήσει η τελευταία: «Να ρωτήσεις αυτήν». Ήταν η τελευταία φορά που τσακωθήκαμε μαζί της. Μετά και από αυτό, πήραμε την κόρη μας από τον σύλλογο οριστικά. Στη συνέχεια, κι άλλοι γονείς επικοινώνησαν μαζί μας καθώς τα παιδιά τους είχαν αντιμετωπίσει ανάλογες συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να τα πάρουν από τον σύλλογο.

Το παιδί ήθελε πολύ να συνεχίσει το άθλημα που έκανε, αλλά καθώς δεν υπήρχαν θέσεις για την ηλικία της, μέσα στη μέση της χρονιάς, σε άλλους συλλόγους αγωνιστικής γυμναστικής της περιοχής μας, την γράψαμε ενόργανη στον αθλητικό σύλλογο που έχει δημιουργήσει ο Βλάσης Μάρας στη Γλυφάδα. Όταν του περιγράψαμε την κατάσταση που είχαμε ζήσει, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μας είπε ότι αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές, ούτε καν ο ίδιος δεν τα είχε δει ποτέ του. Δεν μπορούν να υφίστανται τέτοιες απαράδεκτες συμπεριφορές σε ένα φυτώριο με μικρά παιδιά που δεν έχουν καν ξεκαθαρίσει αν πηγαίνουν για πρωταθλητισμό».