Ο Β.Τσιάρτας συγκρίνει τον εαυτό του με τον Λ.Μέσι: «Δεν έχω λόγο να μην το κάνω»

Ο Βασίλης Τσιάρτας παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα της ισπανικής εφημερίδας «El Confidencial» και έκανε αναδρομή στα χρόνια του στη Σεβίλλη, ενώ μίλησε για την κατάκτηση του Euro 2024 και τον… Λιονέλ Μέσι. 

«Αν αφαιρέσεις τις ατομικές ενέργειες, τις ντρίμπλες και το επίπεδο ταχύτητας με την μπάλα, έχω να κάνω με τον Μέσι. Στον τρόπο που σκέφτεται, πασάρει, πετάει και τη φαντασία που έχει στα παιχνίδια του. Δεν έχω λόγο να μην συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί του. Υπάρχουν πράγματα που μόνο αυτός μπορεί να κάνει, γιατί αλλιώς θα τα βλέπαμε για όλους τους παίκτες. Τώρα βλέπω ότι οι ανερχόμενοι παίκτες έχουν όλοι, πάνω κάτω, τα ίδια χαρακτηριστικά. Λίγοι ποδοσφαιριστές όπως ο Μέσι, ο Ρικέλμε ή εγώ».

Ο Βασίλης Τσιάρτας μίλησε επίσης για:

Το ταλέντο και την προπόνηση: «Δεν μπορεί κανείς να είναι ξεχωριστός χωρίς δουλειά. Ο Θεός σου δίνει ταλέντο και ποιότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα έρχονται τυχαία. Πρέπει να δουλέψεις, να σκεφτείς για να βρεις τρόπους. Δεν ήμουν αρκετά τυχερός που υπάρχει το σπρέι και ότι το φράγμα στον κανονισμό είναι εννέα μέτρα. Δεν υπάρχει σύγκριση με την εποχή μου, γιατί το σύνηθες είναι ότι υπήρχαν επτά μέτρα απόσταση. Οι επιτυχίες είναι ένα μείγμα από όλα, ταλέντο, ποιότητα και δουλειά. Εάν μπορείς να τα συνδυάσεις όλα αυτά, θα έχεις ένα θετικό αποτέλεσμα».

Τους αριστεροπόδαρους: «Είναι αλήθεια ότι είναι λιγότεροι από τους δεξιοπόδαρους, αλλά δεν νομίζω ότι είναι ιδιαίτεροι. Υπήρξαν δεξιοπόδαροι που ήταν υπέροχοι και υπάρχουν ακόμα. Οι παίκτες υψηλού επιπέδου, τουλάχιστον, πρέπει να έχουν την αυτοπεποίθηση να ολοκληρώσουν μια ενέργεια, να ντριμπλάρουν με το λιγότερο ικανό πόδι τους. Εάν όχι, δίνεις στον αντίπαλό σου ένα πλεονέκτημα όταν πρόκειται να σε μαρκάρει».

Το γεγονός ότι έτρεχε πολύ λίγο: «Έτρεχα λίγο για όσους δεν έχουν ιδέα για το ποδόσφαιρο. Έτρεχα επιθετικά και σκεφτόμουν πιθανούς τρόπους να κάνω την τελευταία πάσα και να σπάσω μια άμυνα. Μερικοί πιστεύουν ότι το να κάνεις πολλά πλάγια φάουλ ή κόρνερ δεν είναι κουραστικό. Το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν τον Μαραθώνιο. Ο Κρόιφ το είπε ήδη: “Δεν υπάρχει πιο γρήγορος ποδοσφαιριστής από την μπάλα”. Ο Ρικέλμε, όπως και ο Βαλντεράμα, δεν υπάρχει πλέον στο σημερινό ποδόσφαιρο. Αυτός που βλέπω ότι μοιάζει με αυτούς που αναφέρεις είναι ο Μέσι. Τώρα βλέπω ότι οι ανερχόμενοι παίκτες έχουν όλοι, πάνω κάτω, τα ίδια χαρακτηριστικά. Είπαν ότι δεν έτρεξα, αλλά ταυτόχρονα έβαλα 15 ή 20 γκολ και έδινα ασίστ. Γιατί τότε δεν ζήτησαν να τρέξουν οι σέντερ μπακ στην επίθεση;»

Το εάν είχε θέση στο σημερινό ποδόσφαιρο: «Βλέπουμε όλο και λιγότερους παίκτες με τα χαρακτηριστικά μου. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές γεννήθηκαν, γεννιούνται και θα γεννηθούν. Το ερώτημα είναι αν το ποδόσφαιρο τους χρειάζεται ακόμα».

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο: «Αυτό το ποδόσφαιρο παίζεται πιο γρήγορα και σε γήπεδα που δεν είναι ίδια με πριν. Το ποδόσφαιρο είναι γρήγορο, δυνατό και σωματικό, αλλά τι θα έμενε αν αφαιρούσες την ποιότητα και τη φαντασία».

Το ελληνικό ποδόσφαιρο που λείπει από μεγάλη διοργάνωση από τη Βραζιλία το 2014:

«Ξεκινώντας από τη Βραζιλία το 2014, όλα καταστράφηκαν. Δεν είναι όλοι κατάλληλοι για να είναι προπονητές στο ποδόσφαιρο. Αυτό το άθλημα δημιουργεί πολλά πράγματα όπως η δημοσιότητα και η σημασία. Ο καθένας θέλει να μπει με τον δικό του τρόπο. Μπορεί σε πολλούς να αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά εμένα μου αρέσει η μουσική και δεν μπορώ να τραγουδήσω ή να παίξω κιθάρα. Επομένως, δεν μπορώ να πω ότι είμαι μουσικός».

Τα play-offs με το Καζακστάν: «Βλέπω ότι υπάρχουν επιλογές. Το σημαντικό είναι πώς θα φτάσει η ομάδα στον Μάρτιο και να μην υποτιμήσει το Καζακστάν. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την ευκαιρία να χαθεί. Ελπίζω να είμαστε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γερμανίας».

Το Euro 2004: «Κανείς δεν περίμενε να κερδίσουμε τον πρώτο αγώνα με την Πορτογαλία, τους γηπεδούχους. Όλοι περίμεναν μια εύκολη νίκη για τους Πορτογάλους. Από εκεί άρχισαν να μας γνωρίζουν. Εμείς, όμως, δεν χάσαμε τα μυαλά μας. Στην πραγματικότητα, στόχος μας ήταν να πάρουμε μια νίκη στο τουρνουά. Η Ελλάδα, μέχρι τότε, δεν είχε κερδίσει ποτέ αγώνα σε τελικό τουρνουά. Εκείνη η πρώτη συνάντηση μας ξεφόρτωσε πολλά. Αν και δεν έπαιξα κανένα παιχνίδι ως βασικός, η αποτελεσματικότητά μου ήταν καθοριστική στα παιχνίδια που μπήκα. Αυτό με κάνει να νιώθω περήφανος και σημαντικός. Ήμασταν το μεγαλύτερο αουτσάιντερ σε εκείνο το τουρνουά. Στον τελικό δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, είχαμε κάνει πάρα πολλά. Είχαμε πετύχει περισσότερα από τα αναμενόμενα. Βλέποντας την Ελλάδα σε έναν τελικό Euro, είναι κάτι που περιμένεις από την Ιταλία ή τη Γαλλία. Αν έλεγες σε κανέναν πριν το τουρνουά ότι θα παίζαμε στον τελικό, θα σου έλεγε ότι ήσουν τελείως τρελός».

Τη Σεβίλλη: «Είναι μια πόλη με τέχνη και το ποδόσφαιρό μου ήταν παρόμοιο, γι’ αυτό ταιριάζω τόσο καλά εκεί. Ένα χρόνο πριν πάω, εγκρίθηκε ο “νόμος Μποσμάν”, έτσι οι Ευρωπαίοι έγιναν κοινοτικοί παίκτες και η υπογραφή ξένων έγινε ευκολότερη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν δυσκολίες για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές να φτάσουν σε ένα πρωτάθλημα όπως το ισπανικό. Ο Ροσέντο Καμπέθας ήταν θεμελιώδης για μένα για να φτάσω στη Σεβίλλη. Το μόνο που ήξερα για τη Σεβίλλη είναι ότι ο Μαραντόνα είχε παίξει το ’92. Δεν υπήρχε ίντερνετ και οι πληροφορίες ήταν πολύ περιορισμένες.

Δεν ήξερα καν πού ήταν στον χάρτη. Δεν μπορούσα να ρωτήσω τους δημοσιογράφους, γιατί θα έλειπαν. Στην αρχή ήταν δύσκολο για μένα να προσαρμοστώ λόγω της γλώσσας και επειδή το ποδόσφαιρο ήταν πιο γρήγορο. Μια άλλη διαφορά είναι ότι κάναμε προπονήσεις το απόγευμα και στην Ισπανία, το πρωί. Δύο μήνες μετά την άφιξή μου, ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα, γιατί βρήκα μια ομάδα που δεν ήταν αυτή που περίμενα. Ο χρόνος που έπρεπε να ζήσω στη Σεβίλλη ήταν αφόρητος. Είδα τα πάντα στη Σεβίλλη: είχαμε 100 παίκτες και επτά προπονητές σε τέσσερα χρόνια. Δεν ήταν κάτι για το οποίο χάρηκα, να μείνω στη Β’ κατηγορία, αλλά είχα υπογράψει συμβόλαιο και έπρεπε να το σεβαστώ και να βοηθήσω την ομάδα».

Τι του κόστισε περισσότερο, να φύγει από τη Σεβίλλη ή από το ποδόσφαιρο: «Όλα έχουν ένα τέλος στη ζωή. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφευγα από τη Σεβίλλη και κάποια άλλη θα έπρεπε να αποσυρθώ. Αλλά το να φύγω από το ποδόσφαιρο ήταν πιο περίπλοκο, γιατί ήταν η δουλειά που έκανα όλη μου τη ζωή. Άφησα το στίγμα μου σε αυτό το άθλημα και γι’ αυτό είμαι χαρούμενος. Όταν συνταξιοδοτήθηκα, μπήκα σε μια ρουτίνα που δεν μπορούσα να κάνω πριν γιατί ταξίδευα, προπονούμαι όλη μέρα».