Ο Πέτρος Κάλας είναι ο πρώτος Έλληνας βολεϊμπολίστας που αγωνίστηκε στη Μογγολία

Στα χρόνια που υπάρχει το Sportsfeed έχουμε γράψει δεκάδες κείμενα για τους Έλληνες αθλητές, αθλήτριες, προπονητές βόλεϊ που αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού.

Ωστόσο ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα έρχονταν η στιγμή που θα μιλάγαμε για τον πρώτο Έλληνα που αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Μογγολίας, τον Πέτρος Κάλα.

Ο 28χρονος Έλληνας ακραίος, μετά τη λήξη του συμβολαίου του με τον ΟΦΗ μάταια περίμενε μια καλή πρότασηαπό την ελληνική αγορά, ενώ το τηλέφωνο του δεν χτύπησε ούτε από κάποια ομάδα του εξωτερικού.

Έτσι ενώ πλέον στο μυαλό του είχε προετοιμαστεί για το… βολεϊκό ταμείο ανεργίας, τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβριο, από το πουθενά είδε ξαφνικά να ανοίγεται μια προοπτική την οποία δεν είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Κι αν τότε είχε κάποιους ενδοιασμούς, τώρα λίγες ημέρες μετά το ταξίδι του στη χώρα του Τζένγκις Χαν αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος για το ρίσκο που πήρε και για τις εμπειρίες που κερδίζει καθημερινά στην ανατολική πλευρά του πλανήτη.

Η απόσταση που χωρίζει την Αθήνα από το Ουλάν Μπατόρ, την πρωτεύουσα της Μογγολίας, είναι 8.870.000 χιλιόμετρα, αν αποφασίσει να κάνει κανείς το ταξίδι με αυτοκίνητο (και δυο χιλιάδες λιγότερα αν το κάνει με αεροπλάνο), ωστόσο το παιδί που ξεκίνησε το βόλεϊ από μια σύμπτωση, ποτέ δε φαντάζονταν ότι θα ζούσε μια τέτοια εμπειρία..

Μαθητής της 3ης γυμνασίου, έτυχε την ημέρα που έκανε το τμήμα του γυμναστική να περάσει από το σχολείο του ο Λεωνίδας Καραΐσκος (υπεύθυνος βόλεϊ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας,  διευθυντής αγωνιστικού της ΕΣΑΠ και άλλοτε υπεύθυνος μίνι βόλεϊ στην ΕΟΠΕ) ο οποίος μόλις είχε ιδρύσει το σύλλογο ΓΣ Περιστέρι. Το έμπειρο μάτι του ξεχώρισε τον Πέτρο, ο οποίος με πατέρα και αδερφό μπασκετμπολίστες ετοιμάζονταν να ακολουθήσει τα βήματα τους, αλλά αποφάσισε να αποδεχθεί την πρό(σ)κληση να δοκιμάσει στο βόλεϊ και… κόλλησε, για να φτάσει εν τέλει να αγωνίζεται στην ανατολική πλευρά της ασιατικής ηπείρου.  Κι αυτή είναι η ιστορία για το πως έφτασε μέχρι το Ουλάν Μπατόρ και τις Τίγρεις του Αλτάι (Алтайн Барс).

«Εκείνη την περίοδο όντως είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να βρεθεί κάτι και σχεδόν το είχα πάρει απόφαση ότι θα συνεχίσω τις προπονήσεις που έκανα κάποιες φορές την εβδομάδα με την ομάδα της Γλυφάδας και το γυμναστήριο και θα έψαχνα να βρω ομάδα ξανά τον Δεκέμβριο όταν ήρθε η πρόταση από τη Μογγολία…» εξηγεί ο Πέτρος και αποκαλύπτει πως τον βρήκε ο τιμ μάνατζερ, αλλά και συμπαίκτης του στην ομάδα.

«Μέσω της πλατφόρμας του Volleybox.net. Εκεί είδε το προφίλ μου, είδε ότι ήμουν ελεύθερος και μου έστειλε την πρόταση».

Να υποθέσω ότι η πρώτη σου σκέψη ήταν του στιλ ‘υπάρχει πρωτάθλημα στη Μογγολία;;

«Ακριβώς αυτό! Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι κάτι ψεύτικο… Δεν ήξερα καν που βρίσκεται η Μογγολία, ωστόσο άρχισα να το ψάχνω λίγο παραπάνω και έμαθα ότι υπάρχει κανονικό πρωτάθλημα στο οποίο συμμετέχουν 8 ομάδες και διεξάγεται σε 4 γύρους. Στους τρεις πρώτους γύρους οι ομάδες δίνουν αγώνες κάθε δύο μέρες και οι 4 πρώτοι της βαθμολογίας προκρίνονται στον 4ο γύρο που είναι κάτι σαν την τελική φάση»

Εκεί λοιπόν αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι την προοπτική της Μογγολίας;

«Ναι γιατί παράλληλα είδα ότι υπάρχουν αρκετοί ξένοι και το είδα ως μια καλή ευκαιρία γιατί δεν είχα κάνει προετοιμασία κανονικά. Κι από τη στιγμή που δεν είχα καμία σοβαρή πρόταση από κάπου αλλού αποφάσισα να πω το ναι».

Τι εννοείς λέγοντας δεν είχες κάποια σοβαρή πρόταση από την Ελλάδα;

«Θα στο πω πολύ απλά. Τα λεφτά που μου έδιναν στην Ελλάδα για συμβόλαιο 9-10 μηνών θα τα πάρω για 1.5 μήνα στη Μογγολία. Έτσι αφού είδα και κάποιους αγώνες και αντιλήφθηκα ότι υπάρχει ένα καλό επίπεδο, το είδα ως ευκαιρία για να πάρω παιχνίδια και να βρω πιο εύκολα ομάδα τον Δεκέμβριο».

Αυτοί όμως πως κατέληξαν σε εσένα;

«Μου είπαν ότι απλά βγήκε το όνομα μου στους ελεύθερους, άρχισαν να το ψάχνουν λίγο περισσότερο βλέποντας βίντεο στο Instagram και στο Youtube και έκριναν ότι ήμουν ο παίκτης που τους έκανε και προχώρησαν στην πρόταση. Είναι ξεκάθαρα μια μεταγραφή διαδικτύου και social media».

Εκεί τώρα πως είναι το πρωτάθλημα;

«Απ’ ότι έχω καταλάβει διεξάγονται δύο πρωταθλήματα. Στο ένα που θα ξεκινήσει μετά την αλλαγή του χρόνου παίζουν μόνο ντόπιοι, ενώ σ’ αυτό συμμετέχουν και ξένοι. Εγώ ήρθα λίγο πριν ξεκινήσει ο δεύτερος γύρο… Όλοι οι αγώνες διεξάγονται εδώ στο Ουλάν Μπατόρ, την πρωτεύουσα, σ’ ένα γήπεδο και δεν υπάρχει κάποιο ταξίδι. Στην ομάδα πέρα από εμένα φέρανε κι έναν Ιάπωνα κεντρικό, ενώ γενικά οι περισσότερες ομάδες έχουν δύο ξένους. Απ’ όσο ξέρω δεν υπάρχει άλλος Ευρωπαίος, αλλά έχει αθλητές από τον Καναδά, το Ιράν, το Κονγκό και την Ν. Κορέα».

Υπάρχει κόσμος στους αγώνες;

«Οι αγώνες ξεκινούν στις 13:00 τοπική ώρα και στους πρώτους αγώνες δεν έχει πολύ κόσμο, αλλά στα απογευματινά και τα βραδινά έχει πολλούς θεατές, που συμμετέχουν και κάνουν φασαρία. Το γήπεδο έχει τάραφλεξ, μεγάλη οθόνη ενώ στους αγώνες έχουμε βίντεο τσάλεντζ μέσω της εικόνας από τον τηλεοπτικό σταθμό που μεταδίδει όλα τα ματς»

Το αγωνιστικό επίπεδο πως είναι;
«Δεν είναι το κορυφαίο, αλλά είναι τρομερά ανταγωνιστικοί όλοι οι αθλητές. Δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στην προετοιμασία, ως προς την ανάλυση του αντιπάλου, αλλά όλοι μπαίνουν μέσα για να κερδίσουν και το δείχνουν σε κάθε φάση. Εμείς αυτή τη στιγμή είμαστε 7οι με 1 νίκη στο Β’ γύρο, αλλά ο 4ος έχει 4-5 βαθμούς διαφορά»

Πως ήταν το ταξίδι σου προς τη Μογγολία;

«Περιπετειώδες! Από την Αθήνα θα πετούσα για Κωνσταντινούπολη κι από εκεί για Ουλάν Μπατόρ, αλλά είχε καθυστέρηση η πρώτη πτήση και έχασα αυτή για Μογγολία. Ενημέρωσα την ομάδα που φρόντισε για το ξενοδοχείο, μου έβγαλαν νέο εισιτήριο και μετά από 2 μέρες πέταξαν για Ουλάν Μπατόρ»

Φτάνοντας εκεί τι αντίκρισες;

«Η πρώτη εικόνα πραγματικά ήταν κάτι το μοναδικό… Έφτασα εκεί στις 05:00 τα ξημερώματα και βγαίνοντας στις αφίξεις είδα μπροστά μου όλη την ομάδα και τον προπονητή που είχαν έρθει να με υποδεχθούν!»

Τι σκέφτηκες εκεί;

«Εγώ ήμουν λίγο στα χαμένα… Το ταξίδι ήταν κουραστικό, ήμουν και λίγο άρρωστος, αλλά αντικρίζοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους τρελάθηκα. Όλοι ήταν πολύ φιλικοί παρά τα σχεδόν ανύπαρκτα αγγλικά τους και προσπαθούσαν να με κάνουν να αισθανθώ άνετα. Τέτοια θερμή υποδοχή και τόσο ωραίο συναίσθημα δεν είχα ξανανιώσει… Ένιωσα πολύ σημαντικός κι όλο αυτό από ανθρώπους που δεν με γνώριζαν καν. Κι αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται καθώς η ομάδα λειτουργεί σαν οικογένεια »

Στην πόλη έχεις κυκλοφορήσει;

«Λίγο γιατί τις περισσότερες ώρες είμαι με τα παιδιά της ομάδας, συν το ότι εδώ έχει ξεκινήσει ο χειμώνας… Τώρα έχει -5 και είναι καλά, αλλά τον Δεκέμβρη αναμένεται η θερμοκρασία να φτάσει στους -30… Έχει κρύο αλλά κάνει καλές μέρες… Έχω πάει στην κεντρική πλατεία κι απ’ έξω από το μουσείο του Τζένγκις Χαν, αλλά θα πάμε εκεί με την ομάδα. Γενικά επειδή δε το πολυέψαξα πίστευα ότι ήταν πιο υποανάπτυκτη, αλλά πίστεψε είναι πολύ όμορφη χώρα».

Κάτι άλλο που σου έχει κάνει εντύπωση;

«Με έχει εντυπωσιάσει η συμπεριφορά τους. Δείχνουν απίστευτο ενδιαφέρον. Σου είπα όταν έφτασα ήμουν λίγο άρρωστος και καθημερινά όλη η ομάδα που έστελνε μηνύματα για να βεβαιωθούν ότι είναι καλά, αν χρειάζομαι κάτι. Το μόνο αρνητικό που έχω συναντήσει είναι η τρομερή κίνηση στους δρόμους και η πολύ κακή οδηγική τους συμπεριφορά»

Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνω ότι δεν έχεις μετανιώσει καθόλου για την επιλογή σου να ταξιδέψεις εκεί…
«Μία, δύο ημέρες πριν υπογράψω έκανα δεύτερες σκέψεις και σκεφτόμουν να μείνω στην Αθήνα και να περιμένω για τον Δεκέμβριο. Τελικά όμως σκέφτηκα ότι χίλιες φορές να μετανιώσω για κάτι που έκανα παρά για κάτι που δεν έκανα… Κι η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιζα βόλεϊ δεν ζούσα όλα όσα έχω ζήσει. Λοιπόν δεν το έχω μετανιώσει καθόλου κι ας είναι λίγο βαρετή η ζωή εδώ… Μου είχε λείψει η αίσθηση του να είμαι μέλος σε μια ομάδα και εδώ πραγματικά το χαίρομαι»

Το φαγητό πως είναι;

«Το λατρεύω! Τρώνε πολύ κρέας, ειδικά μοσχάρι και αρνί, πολλές σούπες κι ένα παραδοσιακό ρόφημα που οι ίδιοι το αποκαλούν τσάι αλλά είναι επί της ουσίας, γάλα, ζεστό νερό κι αλάτι. Όσες φορές κι αν έχουν προσπαθήσει δεν έχουν καταφέρει να με πείσουν να το δοκιμάσω…»

Για την Ελλάδα σε ρωτάνε;

«Κάποιοι δεν ξέρανε που είναι η Ελλάδα… Με ρωτάνε πολύ για τον καιρό γιατί με βλέπουν με απορία που ντύνομαι με ζεστά ρούχα, κι αυτοί δεν φοράνε ούτε γάντια»

Κι οι ερωτήσεις προφανώς θα συνεχίζονταν αλλά όπως προαναφέραμε, ο λαβωμένος ώμος του φρόντισε να αλλάξει τα σχέδια του… Κι έτσι ενώ ήταν να επιστρέψει στην Ελλάδα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, το έκανε ένα μήνα νωρίτερα με τις εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε στην Αθήνα να επιβεβαιώνουν ότι πρέπει να περάσει την πόρτα του χειρουργείου.
Κι όταν με το καλό αποθεραπευτεί και ξαναπιάσει τη μπάλα στα χέρια του, ποιος ξέρει ίσως και πάλι ο δρόμος του τον οδηγήσε σε έναν νέο εξωτικό προορισμό, όπως είναι το Ουλάν Μπατόρ.