Αθλητισμός
Ένα διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν!
Δεν ήταν ασυνήθιστο αφού οι ομάδες τις γιορτές (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα) έδιναν φιλικούς αγώνες για να γεμίσουν τα συνήθως άδεια ταμεία τους και να βγάλουν κι ένα… χαρτζιλίκι για τους ποδοσφαιριστές τους.
Καλούσαν μάλιστα και ομάδες από το εξωτερικό για να έχουν μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία. Με τον καιρό δημιουργήθηκαν τρία Κύπελλα με το όνομα κάθε γιορτής που διατηρήθηκαν μέχρι την καθιέρωση της Α’ εθνικής το 1959.
Ο αγώνας, όμως, που έγινε ανήμερα Χριστουγέννων του 1926 ήταν διαφορετικός. Η Μικτή ομάδα της Αθήνας υποδέχτηκε την αντίστοιχη του Πειραιά. Όλα τα έσοδα πήγαν στην ΕΠΟ που είχε ιδρυθεί ένα μήνα νωρίτερα και φυσικά είχε μόνο έξοδα και μηδέν έσοδα.
Ο αγώνας μετατράπηκε σε κοσμικό γεγονός. Όλη η καλή κοινωνία της Αθήνας και του Πειραιά ήθελε να απολαύσει την αναμέτρηση. Όπως γράφουν οι εφημερίδες της εποχής σημειώθηκε ρεκόρ εισπράξεων (55.000 δρχ. της εποχής), ενώ υψώθηκε κι ένας τοίχος στο μέρος του γηπέδου που δεν είχε εξέδρες για να μην μπορούν να τον παρακολουθήσουν τζαμπατζήδες.
Μάλιστα για το ματς αυτό δεν ίσχυσαν οι ατέλειες και τα ελευθέρας με αποτέλεσμα κάποιες εφημερίδες να μην τον καλύψουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας!
Διαιτητής ορίστηκε ο Γάλλος προπονητής του Απόλλωνα Καγιέ που ήξερε καλά τους κανονισμούς και μπορούσε, στο μέτρο του δυνατού, να είναι αμερόληπτος.
Εκείνη την εποχή οι αγώνας των Αθηναϊκών και Πειραϊκών σωματείων συνοδεύονταν από επεισόδια. Κανείς δεν ήθελε να χάσει, ενώ και τότε το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ο διαιτητής. Κανείς δεν ήθελε να μπλέξει!
Οι Δήμαρχοι των δύο πόλεων είχαν αθλοθετήσει και έπαθλο για τη νικήτρια ομάδα για να δώσουν μεγαλύτερη αίγλη στον αγώνα. Το ποδόσφαιρο βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και οι αίθουσες τροπαίων, ακόμα και των ισχυρών ομάδων, ήταν σχεδόν άδειες.
Μην ξεχνάμε ότι η ΑΕΚ είχε ιδρυθεί μόλις δύο χρόνια νωρίτερα κι ο Ολυμπιακός ένα. Ο Παναθηναϊκός με τη σειρά του είχε ζωή 18 χρόνων και το μεγάλο του κέρδος ήταν το γήπεδο που του εξασαφάλιζε οικονομική ευχέρεια.
Όμως αν αφαιρέσει κανείς τις πολεμικές περιπέτειες της χώρας (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία κτλ) ο χρόνος για ποδόσφαιρο ήταν ελάχιστος.
Το ματς ήταν συναρπαστικό. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων οι Αθηναίοι πέτυχαν πρώτοι γκολ, στο 10′ με τον Σταθόπουλο, έναν από τους ιδρυτές του Ατρομήτου. Οι Πειτραιώτες προσπάθησαν να ισοφαρίσουν και το πέτυχαν με πέναλτι του Ντίνου Ανδριανόπουλου στην εκπνοή του πρώτου μέρους.
Μορφή του αγώνα ήταν ο τερματοφύλακας των Αθηναίων, ο Δημόφιλος Χοϊτζόπουλος που όχι μόνο έπιασε το πρώτο πέναλτι που κέρδισαν οι Πειραιώτες και εκτέλεσε ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, αλλά με την παρουσία του αναδείχτηκε και mvp της αναμέτρησης, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Και το Κύπελλο; Δεν πήγε σε κανέναν από τους δύο αντιπάλους. Οι παράγοντες της ΕΠΟ πολύ θα ήθελαν μια ρεβάνς (και νέες εισπράξεις βεβαίως…) αλλά, προφανώς, οι ομάδες και μαζί με αυτές οι ποδοσφαιριστές είπαν να κάνουν ένα καλό κι όχι δύο.
Σε περιοδικό της εποχής διαβάζουμε τις συνθέσεις των δύο ομάδων με τον σύλλογο στον οποίο ανήκε κάθε ποδοσφαιριστής.
Και λίγο… κουτσομπολιό. Εκείνη την εποχή ο καλύτερος τερματοφύλακας στον Πειραιά ήταν ο Λεωνίδας Καλογερόπουλος του Ολυμπιακού. Αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό, ήταν Αθηναίος, αλλά λόγω φιλίας με την οικογένεια των Ανδριανοπουλαίων έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που από τον Παναθηναϊκό πήγε στον Ολυμπιακό με την ίδρυση κιόλας της ομάδας.
Εκτός από ποδοσφαιριστής ήταν αθλητής στίβου και βόλεϊ. Σύμφωνα με κάποιες εφημερίδες αποκλείστηκε της Μικτής επειδή δεν ήταν Πειραιώτης! Γενικά, όπως φαίνεται το κλίμα στο λιμάνι δεν τον… σήκωσε κι ένα χρόνι αργότερα επέστρεψε στους «πράσινους».
Πως όμως γράφονταν εκείνα τα χρόνια στις εφημερίδες οι αγώνες. Στο «Εμπρός» εντοπίσαμε την πληρέστερη περιγραφή, χωρίς συνθέσεις (συνηθισμένο, τότε) και χωρίς το λεπτό του γκολ της ομάδας του Πειραιά.
Το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα στα σπάργανα και πολλές από τις εφημερίδες που ήθελαν να δείχνουν σοβαρές λίγες φορές «φιλοξενούσαν» ακόμα και τα αποτελέσματα των επίσημων αγώνων.
