Αγώνες
Η ιστορία της Formula 1 είναι γεμάτη με αντιπαλότητα και οδηγούς που έψαχναν το κάτι παραπάνω… κάτι που πολλές φορές οδήγησε τους οπαδούς να τους χαρακτηρίσουν ως «βρώμικους».
Σίγουρα ένα από τα τελευταία περιστατικά που θα μπορούσε να δώσει τον χαρακτηρισμό «κακό παιδί» στον δημιουργό του είναι αυτό μαρτυρήσαμε στο Gran Prix της περασμένης σεζόν μεταξύ του Lewis Hamilton και του Max Verstappen στη Μεγάλης Βρετανίας. Ένα συμβάν που έβαλε το δικό του λιθαράκι στη διαμόρφωση του πρωταθλήματος αφού ο ένας βγήκε νοκ-άουτ ενώ ο άλλος τερμάτισε τελικά δεύτερος.
Υπάρχουν όμως στ’ αλήθεια «κακά παιδιά» στο κορυφαίο πρωτάθλημα ταχύτητας των τεσσάρων τροχών; Η F1 δεν είναι ποδόσφαιρο, η καλαμιά ή το εκτός φάσης χτύπημα του αχώνευτου σέντερ μπακ επί του αέρινου επιθετικού δεν υφίσταται. Άλλωστε σε έναν κόσμο όπου όλα κινούνται με ταχύτητες άνω των 200 χιλιομέτρων/ώρα, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να ρίξεις μία… ψιλή να καταλάβει ο άλλος που ήρθε. Η επικινδυνότητα είναι μεγάλη.
Γι’ αυτό και στη σύγχρονη εποχή της Formula 1, την εποχή του VAR, των αγωνοδικών και των αυστηρών ποινών, είναι πολύ σπάνιο το φαινόμενο μαύρης σημαίας και αποκλεισμού από ένα αγώνα. Θυμάστε (χωρίς βοήθεια από google) πότε είδαμε τελευταία φορά σε γκραν πρι; Το φανταστήκαμε.
Τον «βρώμικο» λοιπόν οδηγό, δύσκολα τον εντοπίζεις. Όμως ο επιθετικός, κάνει μπαμ από χιλιόμετρο. Επειδή είπαμε για τη σύγκρουση Hamilton-Verstappen, αμφότεροι αποτελούν εξαιρετικά παραδείγματα για αυτό, αμφότεροι στα πρώτα τους, άγουρα χρόνια, έπαιρναν υπερβολικά ρίσκα και συμμετείχαν σε πολλές συγκρούσεις.
Ειδικά όταν μάχεσαι στις πρώτες θέσεις της κατάταξης, αυτά φαίνονται! Μάλιστα δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αναζητώντας ονόματα για να μπουν σε μία τέτοια λίστα, ουδείς σκέφτεται κομπάρσους. Όλοι σκέφτονται πρωταγωνιστές, πρωταθλητές, οδηγούς που έκαναν τα πάντα για να βρεθούν στην κορυφή. Κάποιες φορές και πέραν των επιτρεπτών ορίων.
Πολλοί λένε για τον Michael Schumacher, έχουν άλλωστε κάποια περιστατικά να θυμηθούν. Όπως για παράδειγμα τη σύγκρουση με τον Damon Hill στο Γκραν Πρι Αυστραλίας, που έκρινε τον τίτλο του 1994. Ο Γερμανός έπρεπε να μείνει μπροστά από τον Άγγλο κι όταν ο οδηγός της Williams βρέθηκε σε θέση να προσπεράσει μετά από λάθος του πρωτοπόρου της βαθμολογίας, ο ομόλογός του στη Benetton έκλεισε την πόρτα. Συγκρούστηκαν, εγκατέλειψαν, ο Schumacher ήταν πρωταθλητής.
Τρία χρόνια μετά, στο Γκραν Πρι Ευρώπης, ο Schumacher είχε πάλι αντίπαλο από το στρατόπεδο της Williams. Αυτή τη φορά ήταν ο Jacques Villeneuve, που πάλι ερχόταν με φόρα. Ο Schumi, οδηγός της Ferrari πια, έκοψε το τιμόνι δεξιά όταν είδε τον Καναδό να κινείται πολύ ταχύτερα και παρότι η σύγκρουσή τους δεν οδήγησε σε εγκατάλειψη του μετέπειτα πρωταθλητή Villeneuve, οδήγησε σε αποκλεισμό του Schumacher από την τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος.
Βέβαια ο επτάκις πρωταθλητής δεν ήταν ο πρώτος διδάξας. Ούτε ο πρώτος οδηγός που ήταν αδίστακτος εντός πίστας αλλά φιλάνθρωπος εκτός αυτής. Φυσικά, το μυαλό πάει στον Ayrton Senna. Ένας ακόμα θρύλος, ένας ακόμα πρωταθλητής, που παρότι είχε συμβάντα που είχε δείξει εξαιρετική ανθρωπιά, είχε κάνει και κινήσεις που φάνταζαν αψυχολόγητες για έναν οδηγό του επιπέδου του. Όπως στο Γκραν Πρι Ιαπωνίας του 1990. Ένα χρόνο νωρίτερα, η επαφή του με τον τότε τιμ μέιτ του στη McLaren, Alain Prost, χάρισε τον τίτλο στο Γάλλο. Σε μία εποχή που κατά γενική ομολογία ο Βραζιλιάνος δεχόταν διαρκή πόλεμο και από τον επίσης Γάλλο, πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, Jean Marie Balestre.
Έτσι, ένα χρόνο μετά, πήρε την εκδίκησή του. Ενώ στην εκκίνηση ο Prost (με Ferrari πλέον) φάνηκε να παίρνει κεφάλι, πράγμα που τον έχριζε φαβορί για τον τίτλο, ο Senna δεν δίστασε να προκαλέσει ατύχημα, σε σημείο με πολύ υψηλή ταχύτητα, για να εξασφαλίσει τον τίτλο. Και να πάρει και το αίμα του πίσω. Πέτυχε και τα δύο.
Ωστόσο, παρά τις όποιες μεμονωμένες σκιές στις φωτεινές καριέρες των προαναφερθέντων, παρά τα πυροτεχνήματα από οδηγούς όπως ο Pastor Maldonado, στις αρχές της χιλιετίας ο Juan Pablo Montoya, στα 70s o Jody Scheckter που ξεκίνησε πολύ πιο επεισοδιακά απ’ ότι ολοκλήρωσε την καριέρα του.
Επιθετικοί οδηγοί πάντα υπήρχαν. Πάντα θα υπάρχουν. Συμβάντα που θα μένουν αξιομνημόνευτα το ίδιο. Όμως σε αυτό το επίπεδο, ένας «βρώμικος» οδηγός θα έχανε πολύ γρήγορα τη θέση του στον φαντασμαγορικό κόσμο της Formula 1.
